Meet the Rutherford's

- Ta, może. - Nie był szczególnie... szalenie pozytywnie nastawiony do żadnego z pomysłów, które ktokolwiek by mu teraz przedstawił. Nawet Markus. Po prostu... Sam nie wiedział, chyba za bardzo przerażała go myśl, że następnego dnia rano miał zgłosić się do ośrodka. I nie wiedział, co przerażało go bardziej. Pójście tam, chęć ucieczki i rezygnacji, czy może sama myśl, że miał dotrwać do jutra. Chyba wszystko razem. - Może...- Spojrzał gdzieś w ścianę, żeby jakoś uciec wzrokiem od Markusa, nie chcąc pokazywać mu wątpliwości.

-Wiem, za kogo wyszedłem za mąż. Wiem, że sobie poradzisz. - wiedział, że musi być wsparciem i ostoją dla ich dwójki. -Co musisz dziś załatwić? Ogarniemy to, a później sobie jakiś wieczór spa zrobimy? Długą kąpiel? Maseczki na twarz?- starał się brzmieć beztrosko, jakby ten wieczór był samą przyjemnością, a nie wypełniaczem czasu do wyjazdu.

Cóż, chciał powiedzieć, że chyba jednak nie do końca wiedział, jak się ostatecznie okazało, ale ugryzł się w język. Dosłownie ugryzł się w język, bo tylko to go jakoś powstrzymało. Póki co naprawdę dawał radę, ale obawiał się, że dojdzie do takiego momentu i stanu desperacji, że znów zrobi coś głupiego.
- Ja... nie wiem. Chyba... - Głośno westchnął, bo sam nie wiedział. - Chyba pójdę się położyć. - W nocy nie spał zbyt dużo, kolejnej też raczej nie będzie, a liczył na to, że może próba zaśnięcia choć minimalnie mu pomoże.

-Jasne, połóż się... - Markus odsunął się od niego, bo przecież nie może go trzymać w uścisku cały czas. A... Masz tu... Schowki?- zapytał, bo jednak... Chyba powinien mu zabrać to, co mu zostało, prawda? - Wziąłbym to. Nie dosłownie, ale... Nie będziesz mieć tego.- nie zamierzał wszystkiego połykać. Ani nawet pół jednej tabletki.

Znów westchnął.
- Zapomniałem, że jesteś za mądry... - mruknął, bo tak, to oczywiste, że Markus nie zapomniałby o czymś tak oczywistym, więc żadna opcja awaryjnego schowka nie wchodziła w grę. Nawet jeśli jeszcze nie chciał się do niego rzucić, to jednak sama myśl o takiej możliwości dawała mu pewien komfort. Ale wiedział, że Markus by tego nie tolerował, co jeszcze w tej chwili było dla niego istotniejsze, dlatego ostatecznie zmusił się do tego, żeby pokazać Markusowi co i gdzie trzyma. Wiedział, że jeśli nie zrobi tego teraz, to później tym bardziej, dlatego chociaż nieszczególnie był z tego faktu zadowolony, to jednak odszukał i oddał Markusowi wszystko, nawet te... cóż, najbardziej oszczędne... zaskórniaki, jeśli tak mógł to nazwać.

-wow- Markus nie wiedział ile można mieć narkotyków, więc każda ilość była dla niego tą za dużą. Widząc jeszcze, że są kolorowe, różnej wielkości i że... Gdy tutaj bywał to praktycznie wszystko miał przed oczyma... To ... -Nie jestem tak mądry jak myślimy.- spróbował zażartować.

- To, że... mogę czasem być sprytniejszy niż nie znaczy. - Mądrość to jedno, a najzwyczajniejszy prosty spryt to drugie. Jedno nie musiało wykluczać drugiego, ale nie było lepsze. On w tym przypadku po prostu... cóż, kombinował. - Możesz... nie wiem, po prostu to spuścić w kiblu czy coś...? - Nie patrzył ani na tabletki, ani na proszek, w ogóle nie patrzył w tamtą stronę.

-Dobrze, zrobię tak...- Skinął głową- A... Powiesz mi ile na to wydałeś?- Zapytał, bo chciał wiedzieć ile pieniędzy spuszcza w toalecie. -Możesz... Nie mówiłem nic dziadkom, chcesz im zadzwonić i powiedzieć, że będziesz niedostępny?- Oczywiście, że Ira nie musiał ich informować, oczywiście, że dziadkowie nie musieli wiedzieć o tej całej sytuacji. -Nie musimy im mówić, nie musimy ich wprowadzać w szczegóły.- Podkreślił.

- A jakie to ma znaczenie...? - Nadal nie patrzył na Markusa, a po prostu dalej siedział na swoim miejscu na łóżku, na którym wcześniej usiadł, i skubał swoje palce. - I nie chcę z nikim rozmawiać... Nie wiem, przeproś ich ode mnie i powiedz... nie wiem, co powiedz. - Raczej większe kłamstwa nie miały sensu, bo wszystko i tak wyda się prędzej lub później, z jednego albo z drugiego źródła. Więc... sam nie wiedział.[/b]

-Po prostu chciałbym wiedzieć?- Właściwie to nic nie zmieni, czy spłucze setki, czy tysiące... Przecież Ira spożywał to o wiele dłużej, więc jeżeli chodzi o wydanie pieniędzy, to jest to tylko część. -Dobrze, przeproszę ich.- Zgodził się. Miał nadzieję, że nic do mediów nie przeniknie, bo... Właściwie to zamierzał pominąć dlaczego Iry nie ma.

- Nawet nie wiem. - Po prostu... Nie myślał o tym. Może gdyby zbierał kasę na każdą działkę, to by tak było, ale... w swojej sytuacji po prostu o tym nie myślał, bo myślenie o tym chyba... chyba byłoby jakimś... większym przyznaniem się do problemu? Sam nie wiedział. To było głupie i...
I chyba tyle.
- Okej... - Jedynie krótko skinął głową.

-Okej, okej.- Pokiwał głową. Zakładał jakąś mniej więcej kwotę, co i tak właściwie... Nic nie zmieniało. -Na szczęście nie musisz już o tym dłużej w takim kontekście myśleć, bo... Nie będziesz tego dłużej robić i potrzebować.- Zakładał, że Irze uda się już po miesiącu odzyskać trzeźwość i być szczęśliwym, zdrowym. Dlatego po prostu poszedł do łazienki, by wszystko wysypać do muszli i spłukać.

***
(2017, może czerwiec?)

Cóż, Ira wrócił z tamtego leczenia po czterdziestu pięciu dniach... żeby po dwóch miesiącach wylądować na kolejnym, co tym razem było okraszone wrzaskami, groźbami, płaczem i szantażem, że prędzej się powiesi niż to zrobi. Ale wyszedł stamtąd po trzydziestu dniach. I tym razem wszyscy wiedzieli, gdzie i dlaczego był. Plotki zawsze roznosiły się szybko, a media jak hieny łyknęły kolejną pożywkę, rozdmuchując to, że był uzależniony.
Ale najgorszy był czas krótko po tym, kiedy wreszcie jego związek z Markusem stał się jawny. Nie spotkał się nawet z jakimś napływem hejtu za to, że jest gejem, bo miał wrażenie, ze ludzie i tak to podejrzewali, ale za to z jakiegoś chorego powodu niektóre grupy fanów chyba uznały za słuszne obwinianie Markusa za jego problemy z używkami. Miał wrażenie, że ci ludzie przedstawiali Markusa w swoich komentarzach jako jakiegoś potwora bez serca, który swoimi wyimaginowanymi zrachowaniami wpędził go w problemy, jakby nie mogli uwierzyć, że to on sam to sobie zrobił, a Markus był tu tym dobrym. Nawet jeśli była to zdecydowana, zdecydowana mniejszość, to i tak było to dla niego chore. I chyba jedynie utwierdzało go to w tym, że miał tego wszystkiego cholernie dość. Dlatego nawet jeśli grał z zespołem kilka miesięcy po drugim odwyku, to w końcu... cóż, powiedział stop. Chciał odejść, tak po prostu, rzucić to w cholerę, ale chyba jednak wcale nie był aż tak łatwy do zastąpienia, jak mu grożono, bo wcale nie zaczęto szukać nowego wokalisty, a po prostu zdecydowali się ogłosić przerwę. Na pół roku, rok, pięć - nie wiedział. Ostatecznie przerwa trwała już prawie trzy lata, a on ledwo myślał od ruszeniem prac nad kolejną płytą. Kolejny raz sięgnął po dragi, ale tym razem poradził sobie bez odwyku i dawał radę jakoś bez tego żyć. Tak samo, jak bez aktywnego zespołu.
Za to wreszcie skończył liceum. Ogarnął to bez problemu, a później zapisał się na studia. Wiedział, że historia może nie była najbardziej oczywistym wyborem, ale robił to dla siebie i skończył ją z naprawdę niezłymi wynikami. Nie takimi, jak Markus, ale przypomniał samemu sobie, że nie jest głupi.
Wyprowadzili się do bostonu, gdzie znaleźli całkiem przytulny szeregowiec, bo jednak uważał, że brownstone dawały nieco więcej luzu niż mieszkania, ale wiedział, że to tylko przystanek na czas nauki Markusa, więc udało mu się przekonać go do rozpoczęcia budowy domu gdzieś pod Nowym Jorkiem. Fakt, że dzieki temu będą mogli wprowadzić wszędzie sposoby organizacji według zasad Markusa, projektując pod to szafki, szafy, szafuńcie i schowki, był chyba całkiem przekonujący.
Ojciec Markusa i Anabeth (oraz oczywiście Margie) też się przeprowadzili, choć nie poza miasto, bo zmusiło ich do tego życie, kiedy okazało się, że Anabeth jest w ciąży... i to bliźniaczej. Najwyraźniej ojciec Markusa miał co do tego szczęście. Dlatego Markus dorobił się nowego brata i nowej siostry, kiedy jego stare rodzeństwo było już niemal pełnoletnie. I - ku rozpaczy Marka - Melody zaczęła już znajdować sobie powoli swoją własną ścieżkę, postanawiając zostać modelką. Chrissie działała w modzie coraz lepiej, a Melody była jedną z jej najlepszych modelek... oczywiście dla tych znacznie mniej odkrywających ubrań. A Marvin, zaskakując wszystkich, najwyraźniej również miał plany i chciał zajmować w przyszłości branżą gier.
Dziadkowie Markusa doczekali się kolejnej pary wnuków, które gościły na ich ślubie, do którego wreszcie doszło. Panowie (nie tacy)młodzi mieli tak długie ogony, że aż cud, że zdążyli stanąć na ślubnym kobiercu przed skończeniem setki. Ale nawet jeśli zdrowie Berniego ostatnio zaczęło podupadać, to niedawno świętowali swoją pierwszą rocznicę ślubu i zapowiadało się, że nie miała być ostatnią.

Oczywiście Markus również odbył leczenie, które dotyczyło bulimii, jego perfekcjonizmu i kompleksów. Wszystko znów było w stanie zapalnym, gdy został posądzony o krzywdzenie Iry, o bycie dla niego nieodpowiednim partnerem. Wepchnięcie go w nałóg miało być spowodowane porażką naukową. Dlatego tak... Walczył z nowym zespołem, że... Znów byli blisko odkrycia, a raczej był, bo nie potrafił oczywiscie dzielić się obowiązkami. 
Szczególnie, że wszystko inne również było gorące. Dziadkowie, nowe rodzeństwo Anne i Albert. Drużyna AA, albo nowa tradycja, wolał chyba nad tym się nie głowić.
Najbardziej dumny był tylko ze ślubu Dziadków i... Z Iry oczywiście, z tego, że ten jest trzeźwy, ale też że skończył studia. 
Dlatego tak przyglądał mu się z dumą, gdy jego mąż siedział na przeciw niego.

- Wciąż podobają mi się te płytki - powiedział po dłuższej chwili namysłu, bo siedział przy kuchennym stole, mając rozłożone przed sobą katalogi i próbki. Wiedział, że do wykończenia wnętrz jeszcze długa droga, ale lubił się czasem tym zajmować. - Co myślisz? - Podniósł małą płytkę w kolorze przybrudzonego, pudrowego różu. - Wiem, kontrowersyjny wybór. - Ale... był gejem, tak? Mógł mieć małą słabość do różowego. - Albo ta pitaja. - Dziwny wybór nazwy, bo kolor nie przypominał nijak owocu, a był nieco bardziej bogatą w barwę wersją poprzedniej płytki. - Pasowałyby do tych frontów, które ostatnio ci pokazywałem. - Podobały mu się tamte szafki kuchenne.

-A chciałbyś jakiś wzór z tych dwóch kolorów, czy wolisz wybrać jeden kolor?- oparł brodę na dłoni i wciąż patrzył na Irę z zachwytem. Wiedział, że cała ich przeprowadzka jest pełna kompromisów, że tak naprawdę ilość mebli i ich zawartość w szafki i schowki były po jego stronie, więc kolory odda Irze.

- Sam nie wiem... - Odgarnął włosy do tyłu, bo kiedy się pochylał, to naszły mu na czoło. Kiedyś sądził, że ma dobre włosy, i że sam wygląda dobrze, ale dopiero teraz zaczął zauważać, że nie do końca tak było. A może po prostu teraz zwyczajnie wyglądał lepiej. To się chyba nazywało zdrowie. - Chyba jednak jeden...? Odcień białej perły pasowałby na resztę ścian... - Płytki widziałby tylko pomiędzy szafkami, bo inaczej kolor byłby zbyt przytłaczający. - Co o tym sądzisz? - spytał, trzymając jedną płytkę w jednej dłoni, a drugą w drugiej. Wiedział, że brzmi jak kobieta, które każe wybrać mężowi jeden czerwony lakier spomiędzy pięciu takich samych, ale to było istotne. - Czy różowe płytki to jednak przesada?

-Hej, to jest nasz dom, więc jeżeli chcemy różowe płytki, to jak najbardziej możemy mieć ten akcent. - zgodził się na wskazany podział. - Panie historyku, sam pan wie, że dawniej różowy był przypisany mężczyznom jako kolor obrazujący energię. Nie będę się wstydzić tego. - zaśmiał się i zapisał w zeszycie zamówienie na kafelki. -Cieszę się, że idziemy w jasne tony.- dla niego obrazowało to, okres w którym się znajdują. To, że Ira czuje się lepiej, że jest zdrowy.

- W takim razie odrzucamy pomysł granatowych płytek w łazience, bo wiesz, panie fizyku, niebieski był kiedyś kolorem kobiet... - rzucił, ale wiedział, że był w tym stwierdzeniu dość... niedokładny, ale musiał dostosować je tego, co chciał przekazać, więc trzeba było mu to wybaczyć. Sam sobie jakoś wybaczał. - Ale lubię też połączenie różu z granatem, więc nic straconego. - Uniósł lekko kącik ust. Skoro mieliby taki akcent w kuchni, mogliby mieć też w łazience przy sypialni, prawda?
- Bałeś się, że będę chciał mieć czarny dom? - zażartował na temat jasnych i ciemnych barw.

-Och, granat może zostać, jakiś błękit gdzieś? Pastelowy żółty też będzie przyjemnie oglądać.- jasne kolory nadają przecież przestrzenności. -Nie że czarny, bałem się, że będzie... Ciemno... A przez to... Tak nie po naszemu..- uśmiechnął się, gdy powiedział ostatnie słowa. -Dlatego mam nadzieję, że jasne kolory będą nas tylko pozytywnie nastrajać.- sięgnął do jego dłoni, by ucałować go w palce.

- Wiedziałem, że spodoba ci się granatowy i żółty... - Lekko się uśmiechnął, no bo jak jego mąż (już prawie) astrofizyk mógłby nie lubić kolorów nieba i gwiazd? To by się nie godziło... - I wiem, że to może zbyt wcześnie, żeby to wszystko wybierać, ale lubię to robić. - Mógłby zająć się w tym czasie czymś sensowniejszym, ale po co?
- Co cię tak naszło? - spytał, ale nie zabrał Markusowi swojej dłoni, bo nie będzie go przecież wytącał z romantycznego nastroju, nie?

-Och, jak mógłbym być niespodzianką dla swojego męża?- zapytał, ale cały czas się szeroko uśmiechał. Lubił to robić, szczególnie, gdy mógł się uśmiechać do Iry. -To co? W tych kolorach łazienka? Hol?- podpytywał. -A... Nie mogę? Nie chcesz być całowanym?- zapytał nie puszczając jego dłoni.

- Och, czyli właśnie przyznałeś, że jesteś nudny i przewidywalny...? - Uniósł na Markusa brew i uśmiechnął się, jakby złapał go za słówko. Ale czy nie tak można było zinterpretować jego słowa? Na upartego - jak najbardziej. A Ira potrafił być uparty.
- Łazienka - powiedział po chwili namysłu. - Mam gdzieś tu te granatowe płytki... wiesz, te takie skośne - rzucił, chociaż pokazywał Markusowi tak dużo płytek i wzorów, że ten mógłby nie wiedzieć. - I chyba widziałem gdzieś żółtą, nabalatową umywalkę... Może by zrobiłaby dobry akcent... - Zastanawiał się na głos, grzebiąc w katalogach jedną ręką, bo drugą miał zajętą przez Markusa. - I wiesz, po prostu zastanawiam się, co cię tak naszło. - W końcu mógł się interesować jego romantycznymi zapędami, tak?

-Wiem, że bywałem oszczędny w swoim zachowaniu. - puścił jego dłoń i sam sięgnął po katalog, w którym była wspominana umywalka, by otworzyć dobrą stronę. -Wiem, że jestem nudny, za to ty zawsze byłeś kolorowym ptakiem, więc... Jestem twoim dobrym cieniem.- zażartował, choć prawdy w tym coś było.

- Ja jestem kolorowym ptakiem, a ty tym szarym... - W końcu tak można zrozumieć tekst o cieniu, prawda? - To znaczy, że sugerujesz, że jesteś kobietą w tym związku...? - Znów nieco przekręcił słowa Markusa, ale to było jednak coś, co robił dość często. Więc nic nowego.
Zabrał od Markusa katalog, przyglądając się umywalkom, a potem przegrzebał swoje próbniki, żeby znaleźć odpowiedni kafelek.
- Tak byłoby chyba dobrze. - Żółty akcent w postaci umywalki zamontowanej na odpowiedni dobranej kolorystycznie szafce nie powinien ani się gryźć, ani przytłaczać.