Meet the Rutherford's

-Może napisz, co byś zjadł dziś i w najbliższych dniach, a później dobierzemy do tego resztę?- zaproponował, bo chyba wciąż był w momencie, w którym jedzenie go nie pociągało. Szczególnie, że Ira schudł, nie chciał być jego grubym mężem. -Możemy też po prostu zaszaleć i zobaczymy, co kupimy w sklepie?- markety przecież były i ogromne i miały ogromny wybór. Dadzą radę zapełnić koszyk raz, dwa. -Haha, dobrze, będę zawsze w spodniach. - wyszedł z kuchni, by móc zająć się już ogarnianiem do wyjścia.

Znów odpowiedział Markusowi nieco przeciągłym okej, ale zwyczajnie cała ta sytuacja wydała mu się dziwna, kiedy chodziło akurat o Markusa. Jednak starał się jej bardziej nie rozdrapywać, więc po prostu zapisał na kartce kilka pozycji, zgadzając się z Markusem, że nie wszystkie zakupy muszą planować... co również było dziwne, bo zazwyczaj to Markus wszystko planował. Więc wszystko było jakieś dziwne...
Może dlatego miał go tak na oku podczas zakupów, bo nawet jeśli starał się nie martwić, to jednak zauważał, że to głównie on wrzucał coś do koszyka i mówił o jedzeniu, a Markus jednak nieszczególnie w tym jakkolwiek uczestniczył. Nie starał się tego zauważać, ale jednak zauważał.
I nie bardzo wiedział, co o tym myśleć.

- Pójdziemy na lody?- zaproponował, bo niedaleko była też kawiarnia. Wiedział, że coś trzeba zjeść, próbował się oszukiwać, że te kalorie, które sorbety mają, zostają spalane tym, że organizm próbuje się rozgrzać. Byli z Irą, więc nie może mieć tej awersji, a jak się zje dobry deser, to jest się długo pełnym, prawda? - Albo koktajl?- tu jeszcze może się oszukiwać, że jest to zdrowe. -Zrobimy zdjęcie dziadkom?- zrobią im smaka tym samym.

Był listopad, ale jednak w Californii nie było to szczególnie wielkim problemem, bo średnia temperatur była tutaj jednak wyższa niż na północy, więc nawet w listopadzie nie było aż tak zimno, żeby wymrozić jakąkolwiek ochotę na lody czy koktajl. Dlatego nie odmówił Markusowi, a kiedy spakowali wszystkie zakupy do samochodu (i było ich nieco mniej niż się spodziewał), to bez problemu mogli udać się w dalszą drogę i odwiedzić kawiarnię.
Mimo wszystko zdecydował się na koktajl i wybrał coś ze szpinakiem, bo mógł próbować wlać w siebie cokolwiek zdrowego, ale wziął sobie ciastko. Czekoladowe. Z czekoladą. I nadzieniem czekoladowym. A co, zaszalał trochę. Nawet jeśli było niezdrowe, to jednak Markus jakoś niczego nie mówił na ten temat. Może odpuścił z uwagi na te zgubione kilogramy? Albo ograniczył się z tym tylko do pouczania dziadków?

Markus nie wziął sobie ciastka, ale za to wziął owocowy koktajl. Tutaj słodyczy już wystarczy, prawda? -Zrobię ci zdjęcie jak się będziesz zajadać ciastkiem, dobrze?- Dziadkom odradzał taką ilość i jakość kalorii, ale to może być wstępem do urodzinowej imprezy. -Czekoladę z czekoladą wziąłeś tylko dziś, czy ogólnie tak wolisz, jeśli masz wybór?- Przecież nie może być taki tort, którego Ira by nie ruszył.

- Jeszcze czasem będą zazdrośni. - W końcu jemu Markus pozwalał na taką ilość cukru, a im nie... Choć pewnie i tak to robili, kiedy Markus nie widział i nie wiedział, ale trzeba było zachować pozory, prawda? - Muszę sobie odbić kalorie. Tak mnie jakoś naszło. - Wzruszył lekko ramionami, bo jednak tak właśnie było. Nie kryło się za tym nic wielkiego, a jedynie fakt, ze naszła go ochota, bo jednak w ogólnym rozrachunku to on nie był jakimś wielkim fanem słodyczy i wolał słone niż słodkie. - Ale nie jest złe. - W końcu jak czekolada mogła być zła? - Chcesz kawałek? - Nie mógłby się nie podzielić.

-Nie będę się pytać, co mają przede mną pochowane.- Odpowiedział żartobliwym tonem. Pod tym względem, to on był jak dziadek, który pilnuje swoich wnuków, którzy kitrają słodkości po szafkach. -A jeżeli miałby taki być tort?- Zagadnął już bardziej wprost. -Nie, nie... Dziękuję, mam swój koktajl- nawet go uniósł w geście toastu. - Zasłużyłeś sobie, zjedz całe.- Uśmiechnął się, bo nie chciał odbierać mu nic z tego ciastka.

- A musi być tort? - Lekko się skrzywił, no bo jak mógłby być sobą, gdyby na coś nie grymasił? To by zachwiało równowagę w przyrodzie. - Może być taki. - Z dwojga złego jak już musiał mieć tort, to lepiej czekoladowy niż jakiś owocowy, nie? Choć on nigdy nie był fanem tortów. - Ale niech będzie tort... Tego dziadkom nie będziesz mógł zabronić. - Uniósł kącik ust w uśmiechu, bo cóż, nie miał racji? W końcu to tort urodzinowy, jak mogliby go nie jeść?

Roześmiał się. -Czyli chcesz tort dla nich? To wiesz, to są twoje urodziny, może być zamiast tortu wieża z truskawek. - mówił wszystko lekkim tonem. -Ale dobrze, tort czekoladowy. - zrobił to zdjęcie, a dodał przy wysyłaniu podpis, że zna już smak tortu. -Coś czuję, że w urodziny wszystko wszystkim odpuszczę. - zażartował. Choć było w tym sporo prawdy. Przecież nie może zakazać świętowania.

- Powinieneś się cieszyć, że chcę tortu, a nie czepiać się powodów - zauważył, zanim zjadł kawałek swojego ciastka. Oczywiście nie wypominał mu tego tak na poważnie. Rzucił to luźno i nie było co się przejmować. To było tylko ich głupie gadanie. - A ty? - zagadnął. - Wszystkim będziesz coś odpuszczał, a co odpuścisz sobie? - W końcu jeśli każdy miał szaleć i odpuszczać sobie jakieś zdrowotno dietowe zakazy, to Markus także mógł, prawda?

-Ja odpuszczam sobie trzymanie i dbanie o wasze zdrowie?- Zaśmiał się, ale no... Nie było mu do śmiechu. Doskonale wiedział, że nie może sobie niczego odpuścić. Nie ma na to wieku, który może by zezwolił wyglądać gorzej, nie ma na to genów Iry, który zawsze wygląda idealnie. -Przecież ja też zjem tort.- Znów sięgnął po koktajl. -Dziadek Eddie wysyłał zdjęcie brukselki.- Zaśmiał się pokazując telefon mężowi.

- Trzeci raz to samo? - zażartował, bo jednak nie zdziwiłby się, gdyby Eddie miał przygotowanych kilka zdjęć zdrowego jedzenia, żeby móc w ten sposób ukryć to, co je naprawdę. Spodziewałby się po nim tego. Głównie dlatego, że sam by tak zrobił. Czasem byli do siebie z Eddiem zbyt podobni.
A może to Adamsowie mieli dziwny gust do mężczyzn.
Chciał powiedzieć coś jeszcze, jednak ktoś do nich podszedł. Naprawdę musiał ze sobą walczyć, żeby nadal się uśmiechać, kiedy dwie dziewczyny prosiły o wspólne zdjęcia. Jedna z nich miała trzy kolczyki w nosie, a druga niebieskie włosy, które były tak postrzępione, jakby sama obcinała je w domu i nie wiedziała, jak to zrobić.
Uśmiechał się tak grzecznie jak było go na to stać, jak zawsze to robił, chociaż daleko było temu do szczerego uśmiechu, który przywoływał przy Markusie. Po prostu szybko chciał zrobić to zdjęcie, podpisać, co miał podpisać, i zakończyć to. To nie była dobra chwila.
– Jeśli zrobiłaś wcześniej jakieś zdjęcia, bylibyśmy wdzięczni, gdybyś je usunęła. Proszę - powiedział do jednej z dziewczyn na odchodne.

Markus automatycznie oparł się o krzesło, co jakby miało mu pomóc odsunąć się, znaleźć gdzieś na drugim planie. Miał swoją obrączkę dlatego schował dłoń pod stolikiem, choć przecież to nie powinno od razu wskazywać na jego związek z Irą, prawda? Ale już taki odruch miał. Starał się też nie łapać kontaktu wzrokowego z dziewczynami, nie wchodzić w jakąś interakcje z nimi. 
-Chcesz stąd pójść?- Zapytał, bo istniała szansa, że dziewczyny dały znać, kogo i gdzie spotkały.

- Tak, chyba tak. - Przestał przywoływać na twarzy ten swój firmowy uśmiech, więc nie próbował nawet maskować tego, że nie jest szczególnie zadowolony. Wiedział, że mógł odmówić dziewczynom, nie udawać przed nimi, że jest zadowolony, ale mimo wszystko zawsze to robił, bo wiedział, że dla niektórych to z jakiegoś powodu ważne. A on był chyba jeszcze na tym etapie, że potrafił to zrozumieć i docenić, więc nigdy nie kazał nikomu spadać. - Może wróćmy do domu? Ogarniemy wszystko, a później pójdziemy na spacer? - Będzie miło, prawda? Może.

-Wiesz, może nie powie nikomu, gdzie cię spotkała, ale tło może już coś podpowiedzieć?- To nie było tak, że on chce uciekać, bo może tu będzie wysyp fanów, ale... To był ich czas, teraz byli sobą, Irą i Markusem. -Ale masz rację, mamy co robić w domu, a spacer przed snem brzmi idealnie.- Zgodził się z nim. Oczywiście, że się z nim zgodził.

- Wiem. Po prostu... Nie bardzo wierzę, że ktoś będzie coś usuwał, bo o to proszę, a nie chcę, żeby twoje zdjęcia latały gdzieś po internecie. - Wiedział, że to byłoby ostatnie czego Markus by potrzebował, bo nie było to zainteresowanie, które byłoby mu potrzebne w czasie, kiedy potencjalne odkrycie jego życia poszło do piachu.
- Czeka na nas segregowanie produktów w szafkach i lodówce... Czy to nie pociągające plany...? - Uśmiechnął się lekko do Markusa, bo jednak powrót do domu nie musiał być zły. Markus lubił przecież układać rzeczy według schematów.

-Dziękuję.- skinął głową, bo wiedział, że to jest bezpieczniejsze wyjście. Nawet jeżeli nie powinno takim być, bo mieli prawo do prywatności, a raczej Ira ma to prawo, ale... Lepiej nie wchodzić w ten temat, bo wcale proste to nie było. 
-Mmm, rozrywka na pół popołudnia. Lubię to.- Zaśmiał się, gdy już wstawał i w ostatniej chwili sięgnął po koktajl, który był w kubku na wynos.

To było coś, co zdecydowanie... cóż, to nie było coś, czego chciał, bo nigdy nie marzył o tym, żeby publicznie udawać, że jego mąż jest dla niego obcy, ale... Chyba wciąż nie potrafił znaleźć rozwiązania, w którym ktoś nie byłby nieszczęśliwy. Starał się utrzymywać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, starał się, żeby wszystko działało dobrze, ale nie był z tym szczęśliwy. Ale wiedział, że musi grać tak, jak mu każą, dopóki trwa aktualny kontrakt, bo inaczej będzie działał na szkodę nie tylko swoją, ale i chłopaków. A tego zdecydowanie nikt by mu nie odpuścił. Miał wrażenie, że czego by nie zrobił, byłoby złe.
Ale nie chciał martwić Markusa, dlatego starał się okazywać odpowiednio pozytywne nastawienie, opowiadał mu jakieś bzdury w drodze do domu, wykorzystując to, że Markus prowadził, żeby móc w irytujący sposób bawić się słomką w kubku i hałasować nią o plastikową pokrywkę. Ot, takie dziecinne zachowanie w drodze do domu.

Markus śmiał się z opowieści Iry, a te stukanie słomką mógł jedynie skomentować, oczywiście gdzieś sobie żartując -Dobrze, że tego masażu nie chcesz, bo teraz sam bym odmówił. - śmiał się, bo przecież aż taki to nie był. Może był teraz nieco przewrażliwiony na dźwięki, bo cały ten czas, który spędził w domu, to było w ciszy przerywanej dźwiękami sprzątania. -Za karę bierzesz dwie torby. - pogroził mu, choć i tak... Każdy miał po równo reklamowek do wzięcia.

- Proszę cię - prychnął. - Prawdziwy mężczyzna weźmie wszystkie torby naraz. - Choćby miał nieść jakieś w zęby albo na głowie. Może i nie był najbardziej męski na świecie... Często nawet nie w mieszkaniu... Ale jednak czasem zdarzało mu się robić różne głupie rzeczy. Jak udowadnianie męskości noszeniem toreb. - Chcesz się założyć?

-Nie chcę się zakładać, chcę równo z tobą nieść. To dobre dla kręgosłupa, no i jest to fair. - może ukrócił tu jakąś zabawę, ale może też coś, jakoś uratował. Nikt nie wie. - Także nie marudź, dwie ci wystarczą. Tak jak moja świadomość tego, że jesteś męski.,- inaczej pewnie by z nim nie był.

- Masz zero poczucia rywalizacji w związku. - Wydął dolną wargę i zarzucił tą swoją różową grzywką w geście oburzenia... co raczej nie do końca pasowało do stwierdzenia Markusa. Dlatego po chwili się poprawił, żeby usiąść nieco... no, normalniej. Mógł chociaż poudawać, że bywa czasem mniej... zniewieściały niż naprawdę. - Tylko pamiętaj, że jeśli kiedykolwiek pojedziemy gdzieś, gdzie będzie trzeba rąbać drewno, to ty będziesz jednak tym bardziej męskim i będziesz to robić. - Ale jednak potrzebował jeszcze czasu, żeby się na to zgodzić, bo wyjazd do domku nad jezioro mógłby czasem jakoś powiązać się z łowieniem...

-A mam być twoim rywalem i to w noszeniu reklamówek?- zapytał unosząc brew, choć ton wciąż miał żartobliwy. - Dobrze, zostawię ci wszystko do wniesienia. - zgodził się będąc już na parkingu. -Możemy się wybrać w góry, albo nad jezioro... Bez łowienia ryb. - miał nadzieję, że ten argument przekona do wyjazdu gdzieś nad wodę. -Albo góry zimą, wtedy będę mógł rąbać drzewo i być bohaterem. - zażartował, gdy po wyjściu z samochodu otworzył Irze bagażnik.

- Teraz to już nie mam ochoty. - Zadarł nos, żeby pokazać ten swój brak zainteresowania tą głupią rywalizacją... którą, cóż, sam zaproponował. Ale jak Markus mu odmów, to teraz to już nie miał ochoty. A co.
Choć tym razem nie grymasił tak na poważnie, dlatego kiedy Markus otworzył mu bagażnik, to bez większego problemu przewiesił sobie po dwie materiałowe torby na ramionach, a dwie pozostałe chwycił w dłonie. Mimo wszystko nie robili szalenie ciężkich zakupów, więc wniesienie tego nie było szczególnie wielkim wyczynem. I dobrze, bo byłoby gorzej, gdyby nie dał rady.
- Może to by nie był taki zły pomysł? - zgodził się z Markusem, bo jednak sam wyjazd w takie miejsce, kiedy nie wiązałby się z biwakiem, nie byłby taki zły. - Może udałoby się nam wyrwać po świętach. - Markus miałby wtedy wolne na uczelni, więc musiałby spróbować jakoś wstrzelić się w jego termin.

Tylko się uśmiechnął i upewnił, że Ira może zabrać wszystkie torby. Trochę dziwnie się czuł, że sam nie wziął choć jednej, ale... Nie może taki być, prawda?
- Za oknem będzie pruszyć śnieg, a my będziemy przy kominku, z kakao... - wizja, którą przytaczał, bardzo mu pasowała i się podobała. Miał nadzieję, że dla Iry też jest taka w odbiorze. -Ale tak... Po świętach, po sesji, powinno pasować. - zgodził się i otworzył drzwi do kamienicy, by przepuścić Irę.