Meet the Rutherford's

-W sensie palisz?- Markus mógłby przeżyć trawkę, ale wolałby jednak żeby Ira był czysty. 
I żeby chodziło o palenie, a nie... Wciąganie, czy wstrzykiwanie. Chyba swoimi pytaniami podpowiadał, co chciałby usłyszeć, ale wiedział, że nie powinno tak być. 
-Przecież... Oni powinni trzymać cię jak najdłużej przy zdrowiu.- Był oburzony, ale nie na Irę a na ekipę. -Przecież spełniasz swoje marzenia, nie porzucaj ich, a... Zawalcz o siebie.- Chyba tak powinno być?

- W pewnym sensie... - W końcu palić też palił, choć później z koniecznosci zaczął korzystac z innych opcji... - Ale nie do trawkę... - Zdarzało mu się, ale jednak akurat z tym nie mial problemu... Chyba.
- Ta... Nie do konca. - Jak coś zarabia, to nie zatrzymujesz maszynki poki się kręci, bo później moze juz nie rozruszać się tak bardzo. A o to przecież chodziło. - Nie wiem, po prostu... mam wrażenie, że to... tylko wszystko psuje . - Zwłaszcza między nimi.

-Psuje chyba podejście do tego, ale nie samo spełnianie marzeń?- znów położył dłoń na jego udzie. -Chce żebyś był szczęśliwy, chce żebyś spełniał swoje marzenia, ale najbardziej chcę żebyś był zdrowym. - chciał żeby Ira miał tego świadomość. -Dziękuję ci za tę szczerość, to dużo dla mnie znaczy. - nawet jeżeli ta szczerość nic dobrego nie niosła. - Więc jeżeli mógłbyś mieć w trakcie trasy osobistego psychiatrę, albo psychologa, a później w czasie przerwy pójść na właściwy odwyk... Chyba byłbym spokojniejszy?- ścisnął lekko jego uso i znów wziął dłoń, by móc przeczesać swoje włosy.

Chciał powiedzieć, że nie do końca czuł się tak, jakby spełniał swoje marzenia, bo to chyba powinno przynieść nieco więcej... cóż, chyba radości, a on czuł się jednak nieco bardziej szczesliwy w tych chwilach, w których byl od tego  z daleka, ale... Cóż, nie powiedział tego, bo nie chciał dobijać Markusa i wzbudzać w nim podejrzen o depresję albo cos podobnego.
Spojrzał na dłoń Markusa, ale jakoś nie mial odwagi puścić piłeczki, zeby go dotknąć. Chyba bal sie, ze jak to zrobi, a Markus znow sie odsunie, to będzie gorzej.
- Nie dam rady tego odstawić i normalnie funkcjonować. Nawet z psychiatra. - Nie w tym tkwił problem. On był po prostu... byl chyba zwyczajnie zbyt słaby, zeby znieść to fizycznie. - Po prostu... Może po prostu trzeba odwołać to w cholere.

-A to nie są te słynne wymówki? Dasz radę, przecież... Kto jak nie ty? - uśmiechnął się po raz pierwszy do Iry. Był to delikatny uśmiech, ale wciąż uśmiech. -I może przemawia przez ciebie strach przed nieznanym? Przed... Nie byciem uzależnionym?- nie wiedział jak to działa, więc mógł jedynie zadawać pytania. -Po prostu spróbuj, nie uda się, spróbuj drugi raz, trzeci, aż... Będziemy żyli zdrowo i wesoło. - Jak Bernie i Eddie.

Spojrzał na Markusa, ale jakoś nie odpowiedział uśmiechem. Jakoś.... chyba nie do końca potrafil. Po prostu... cóż, po prostu.
- Ostatnio, kiedy próbowałem, to po paru godzinach miałem wrażenie, że umieram, i chciałeś wzywać lekarza. Więc ta, ale marnie to widzę. - Zamiast sciskac piłeczkę, to trzymal ja w dłoni i palcami skubał znów gips. To bardziej dzialalo. - Po prostu padnę na scene albo zanim jeszcze na nią wejdę. I tyle balu. - Ta, tak byloby cudownie. Wszystko poszłoby wspaniałe i nikt nie mialby żadnych pretensji. - Nie zrobię jednego i drugiego. Nie naraz. - Po prostu wirdzial, że nie da rady.

-I wydaje mi się, że tak będzie przy kolejnym rzucaniu, ale pod okiem odpowiedniego personelu... Dasz radę.- nie spodziewał się, że wychodzenie z nałogu będzie proste, dlatego też nie chciał oszukiwać, czy robić złudnych nadziei. -Co cię skłania do myślenia, że bycie muzykiem nie jest dla ciebie?- zapytał, bo od czegoś trzeba zacząć.

Cóż, jakoś nie czuł się szczególnie... pocieszony, pozytywnie nastawiony czy... cóż, jakiekolwiek inne słowo miałby tu wstawić. Chociaż nie czuł się też jakoś szczególnie gorzej. Czuł się tak samo... marnie jak wcześniej. To jakaś stabilizacja...
- Lubię muzykę... - Choć dawniej mógłby powiedzieć, że ją kocha. - Ale nie lubię tego, że przez nią nie mogę być sobą. - Nie chciał muzyki, kiedy to oznaczało, że miał się... wyrzekać Markusa i tego, kim był. To było... dobijające. To mogła nie być najgorsza rzecz pod słońcem, ale kiedy nakładała się na resztę... czuł się z tym tylko gorzej i gorzej.

-Przecież możesz być sobą, możesz pisać teksty o wszystkim, na scenie liczysz się tylko ty, twój głos. - sięgnął dłonią do palców Iry, które skubały ramię, by je odsunąć. - Widziałem cię na scenie nie raz, nie wiem czy przy każdym razie coś brałeś, ale .. masz talent, masz serce muzyczne, masz to coś. - więc dlaczego Ira miałby z tego rezygnować?

Wydal z siebie jedynie niezbyt przekonane mruknięcie, które mialo przypominać "yhym" I mimo niechęci do zaprzestania, to pozwolił Markusowi zabrac swoją dłoń od gipsu. Po prostu lubił robic takie rzeczy, kiedy byl zdenerwowany. Zajmować czyms palce. Piłka do nie było to samo.
- Pewnie masz rację. - Skoro Markus tak mówił, to na pewno mial rację. Tak przynajmniej uważał, bo jednak Markus... to Markus.

-Wiesz... Wolałbym jednak, żebyś był bardziej tego świadomy i do tego przekonany. - uśmiechnął się znów ostrożnie i delikatnie, gdy trzymał jego dłoń w swojej. -Czy dziś... Czy już coś wziąłeś?- zapytał przełykając powoli ślinę. -Czy... Załatwiamy już dziś coś?- tych pytań było coraz więcej, ale... Bez nich chyba nigdzie się nie ruszą. -Nie chcę żeby Margie się bała. - Przyznał to jednak szczerze. -Ale z pewnością ojciec pomoże. - więc... Mogą próbować.

- Ty jesteś przekonany. To już coś - zauważył. Czyż nie? Chyba nie bardzo, ale cóż.
- Chcesz gadać o tym z twoim ojcem...? Teraz...? - Spojrzał na Markusa niemalże błagalnie, bo naprawdę nie chciał słuchać teraz jeszcze kazania wygłaszanego przez ojca Markusa. - Po prostu... nie wiem, powiedz mu o tym przez telefon, jak już stąd odjedziemy czy coś...? - Markus trzymsl jego rękę, więc przetarł twarz druga, ta w gipsie, co wyszło mu dość koślawo. - Jak zacznie swoje gadanie o moralności czy innym gównie, to w niczym mi to nie pomoże. - Zdecydowanie tak uważał.

-Okej, mogę później mu wszystko powiedzieć, ale... Kiedy ty chcesz zacząć... Odstawiać?- Ira wtedy naprawdę będzie potrzebował wsparcia, nie tylko Markusa, więc świadomość reszty o tym, raczej będzie potrzebna. -Bo nie wiem... W sensie, jeżeli masz teraz coś wziąć... Dziwnie mi na myśl o tym. - pokręcił głową, bo wolał jednak żeby Ira jak najszybciej wszystko odstawił i był już zdrowy.
Wiedział jednak, że to tak nie działa

- Musisz zadawać tak dużo pytań...? - Spojrzał na Markusa niemalże błagalnie, bo było tego wszystkiego zdecydowanie za dużo i to... - Nie wiem, możemy po prostu... Możemy po prostu wracać do domu i tyle? - Mieli zostać na noc, ale jakoś... zdecydowanie przestał się czuć na siłach. - Po prostu wróćmy do domu i... nie wiem, po prostu... wmyślmy coś... - Chciał być w domu, nawet jeśli nie chciał rozmawiać, to w domu będzie jakoś łatwiej mu się przestawić.

-Chcesz na noc wracać?- To będzie bardzo podejrzane i już widział w wyobraźni spojrzenie Marka. -Ale dobrze, możemy wracać.- Jeżeli to ma pomóc Irze, to... Chyba nie może tego odmówić? -Jak będziemy jechać, to możesz się zorientować, czy ktoś od ciebie ma jakieś odpowiednie chody?- Powinno się studio zrehabilitować i zamiast wciskać Irę w uzależnienie, to pomóc mu się z niego wycisnąć.

- Chcę po prostu być w domu. - Nieco się zgarbił, obejmując się ramionami w pasie, bo po prostu chciał się odsunąć, skończyć temat i móc pojechać do domu. Po prostu tyle. I tylko tyle. A może aż... - Po prostu... pomyślimy w domu. - Nie chciał o niczym mysleć, bo... sam nie wiedział, chyba wierzył, że w drodze do domu w jakiś sposób wymyśli wyjście z tej sytuacji. Chociaż nie wiedział tego, jakim dokładnie sposobem chciałby to zrobić. I czego w ogóle by chciał.

-Dobrze, to... Już pakuje nasze rzeczy. - Ira miał złamaną rękę, więc to wiadome, że Markus jednak może go wyręczyć. Plus więcej swoich rzeczy wyciągnął, choć były to głównie akademickie sprawy. 
Każdy miał swoją odskocznię. 
-Chcesz się pożegnać z Margie?- zapytał, gdy schował już segregator i zeszyt z notatkami i obliczeniami.

- Nie będę jej budzić. - Nie widział najmniejszego sensu, żeby to robić. Margie i tak miała wcześniej co do niego pewne obiekcje, więc nie chciał psuć sobie u niej opinie jeszcze bardziej. Choć może zrobi to wcześniejszym wyjściem bez pożegnania. Sam nie wiedział. I tak wszystko się pieprzyło, więc może nie było co się przejmować...
Nie budzili Margie, sam też jakoś nieszczególnie wylewnie pożegnał się z ojcem Markusa i Anabeth, po prostu rzucił krótkie pożegnanie, marną wymówkę i poszedł do samochodu poczekać na Markusa.
W drodze powrotnej jakoś nieszczególnie rwał się do rozmowy.

Jedynie zapewnił Marka, że wszystko jest w porządku, ale muszą już wrócić do siebie. W końcu ich małżeństwo, ich problemy i ich rozwiązywanie problemów. Mogą poprosić o wsparcie, ale muszą też sami nad tym wszystkim popracować. 
Cieszył się, że tym razem to on prowadzi, bo mógł się na tym skupić, choć trasę znał niemalże na pamięć. Jednak było to też jakimś odkładaniem wszystkiego w czasie.

Nie był szczególnie rozmowny podczas drogi powrotnej. Ta na całe szczęście nie była szczególnie dłużąca się, ale nawet gdyby trwała pół dnia, to i tak nie zmieniałoby to jego braku chęci do rozmowy. Po prostu... sam nie wiedział, miał zwyczajnie dość tego wszystkiego.
Dlatego kiedy wrócili do domu... cóż, był nieszczególnie chętny do kontynuowania dyskusji i jakoś udało mu się wykorzystać późną godzinę do tego, żeby jakoś przekonać Markusa do pozwolenia mu na pójście spać i wrócenie do tematu rano. Musiał to po prostu... jakoś przetrawić.
Dlatego rano ostatecznie oznajmił Markusowi, że jeśli ma iść na leczenie, to tylko teraz, bo jeśli jakkolwiek odwlecze to w czasie, to nic z tego nie wyjdzie. Jeśli jakakolwiek kariera ma kiedykolwiek działać i ma mieć znaczenie, to poczeka. A jeśli nie, to... sam nie wiedział.

Dla Markusa wsparcie Iry było najważniejsze, trzymanie w go w zdrowiu jak najbardziej wysoko w liście priorytetów. Dlatego jeżeli ten chciał leczenie zacząć prędzej niż później - Markus nie zamierzał tego blokować. Był jego mężem i tą kartą miał zamiar grać przed wytwórnią. Miał ważniejsze zdanie w tym temacie niż oni. 
A przynajmniej tak to widział i miał nadzieję, że tak to będzie. 
Sięgnął po laptopa, by zacząć szukać ośrodków. Choć był gotów też na ośrodek wskazany przez wytwórnię, którą to już musiał Ira zacząć powiadamiać.

Cóż, Ira był jednak w nieco mniej... ugodowym nastroju. Chciał po prostu załatwić wszystko jak najszybciej, wybierając pierwszy sensowny ośrodek z brzegu (tylko jakieś sześćdziesiąt procent pacjentów powiadomiło o powrocie, a słowo tylko szczególnie go dobiło) i pieprzył to, co miałaby w tym do powiedzenia zasrana wytwórnia. Nie zamierzał ich słuchać i czekać na ich pieprzone opinie. Jak dla niego to mogli nawet zerwać z nim ten durny kontrakt, bo zapłaciłby karę i miał ich gdzieś.
Był na takim etapie, że wszystko miał gdzieś. Nie przejmował się tym, co później z tego wyniknie. Wiedział, że jeśli ich posłucha, to się co najmniej zawaha, a jeśli zawaha się choć na moment, to tego nie zrobi. Już teraz musiał uparcie odpychać od siebie złe myśli o tym, że będzie musiał spędzić gdzieś tam trzydzieści do sześćdziesięciu dni, kiedy będzie źle.

-Na pewno chcesz ten ośrodek?- Markus miał wątpliwości względem liczb. Miał nadzieję, że one gdzieś są wyższe, ale widząc zachowanie Iry szybko zaczął prostować. -Dobrze, niech będzie ten.- musiał spełniać warunki o anonimowości, więc... 
Najważniejsze, by pomogli Irze.

- Ma... dobre rekomendacje... - Czy... cokolwiek. Nawet jeśli te czterdzieści procent skuteczności w leczeniu do bylo coś, to... jakos tego nie czuł. W ogóle tego nie czuł. I nie chciał zadnego ośrodka, coraz bardziej to czuł i...Wiedział, że zaraz zrobi się znów taki... rozedrgany, zbyt zły, ale... starał się jako trzymac. - Nie wiem, to... jakos będzie. - I Markus nie będzie musiał go oglądać.

-Poradzisz sobie- Markus podszedł do Iry, by go objąć. -Wiem, że się wszystko ułoży, że za miesiąc z powrotem będziemy razem.- Trzymał go w swoich objęciach. -Będę wpadał jeżeli będzie taka możliwość. - obiecał mu. -Możemy mieć też później jakieś sesje we dwoje. - chciał go mądrze wspierać, to chyba nic złego?