Meet the Rutherford's

-Ale jakąś taką bransoletkę, chciałbyś?- zapytał, bo to nie chodziło o to, że on nie lubił robić Irze niespodzianek, ale biżuteria to w pewnym znaczeniu ubiór, prawda? Dlatego wolał się jednak zapytać, bo od kwestii ubraniowych był właśnie Ira. 
-Koszulki i kubki, już widzę to zdjęcie. - zaśmiał się -A swetry to dla nas.- niech się jakoś wyróżniają.

- Zaskocz mnie. - No bo coz, skoro mial to byc prezent to nie moze przeciez podpowiadac Markusowi tego, co ten ma mu kupic, prawda? Prawda. Niech sie chlopak wykaze. Chociaz jednak z dwojga zlego wolalby juz bransoletke niz swetry... Ale okej, okej, nie takie rzeczy znosil, wiec moze zalozyc i dziwaczny sweter wpasowujacy sie w dziwaczny gust popierany przez Eddiego, jesli tego Markus bedzie chcial. To nie bylo przeciez jakies duze poswiecenie. Jedynie gustu...
- Ale zajmij sie tym jutro. - Niech lepiej Markus sprobuje jednak spac niz zarywac cala noc na szukaniu podobnych rzeczy, bo jednak lepiej dla niego i jego mozgu, zeby odpoczal.

-Dobrze- Markus zaśmiał się, ale jeżeli dojdzie do nominacji i jeżeli Nobla dostanie, to spokojnie będzie mógł kupić wszystko co wymienił. Teraz też by mógł, ale wtedy to będzie takie... Noblowe. 
-Masz rację, chodźmy spać. - zgodził się z nim. -Jutro możemy szaleć.- co się odwlecze, to nie uciecze.

- I radzę ci, żebyś przestał zaczepiać kota, bo nie da ci żyć do rana. - Może się mylił, ale jednak nie chciał, żeby ten... rozbestwiony maluch wariował do rana, bo nastawi się na zabawę. To raczej nikomu nie wyszłoby na dobre, dlatego uniósł się na tyle, żeby zdjąć kota z Markusa i posadzić go na łóżku obok, i krótko cmoknął Markusa na dobranoc. Położył się na swoje miejsce, nadal leżąc na brzuchu i trzymał oko na Markusa.

-Ale ja go tylko głaszczę, nie zachęcam do zabawy. - nie rozumiał dlaczego kot nie mógł zostać u niego na brzuchu, przecież i tak też mogli spać. Jednak już nie wyciągał po niego rąk. - Dobranoc, kocham cię. - przekręcił głowę w stronę Iry. Trochę inaczej wszystko wyglądało, ale i takie świętowanie jest miłe.

Rano obudził się przed Markusem, więc miał okazję posprzątać żwirek rozrzucony na pół łazienki i pozbierać pozrzucane rzeczy ze stolika, dzięki czemu Markus nie musiał oglądać tego bałaganu. Nakarmił kota, pilnował, żeby ten niczego nie napsuł w kuchni, i zajął się przygotowaniem śniadania. Postarał się, bo ostatnimi czasy coraz rzadziej wstawał wystarczająco wcześniej przed Markusem, żeby się z tym wyrobić, więc tym razem zrobił i zapiekane awokado, i komosankę, i sok, i kawę, i co tylko się nawinęło, bo wiedział, żeby przygotować małe porcje, a i Markus będzie miał większy wybór.
Zabrał jedną z tych ich bambusowych tac śniadaniowych, żeby ustawić na niej to wszystko, i w ten sposób mógł wrócić z tym wszystkim do sypialni.

-A miałem już zacząć cię poszukiwać.- Markus zamruczał, a jego telefon się rozdzwonił. -Przepraszam, to Leonard.- Wstał z łóżka, bo potrzebował ruchu. Wiedział, co od dawnego przyjaciela usłyszy, ale i tak... Potrzebował ruchu. -Hej, tak... O mamo, nie krzycz.- Zaczął się śmiać, bo radość Leonarda nie była oszustwem. 
Porozmawiał z nim, chodząc cały czas, co Hughes wykorzystywał, by polować na jego bose stopy. Najwidoczniej i jemu potrzebna jest porcja ruchu. Gdy się rozłączył, to spojrzał na Irę z szerokim uśmiechem.
-Caltech może mnie cmoknąć.- Udało mu się i to było najważniejsze.

Wiedział, że może powinien jakoś... żywo świętować, ale w ostatnich latach był po prostu bardziej... stonowany w kwestii emocji niż kiedyś. Nie zaliczał już wielkich dołów, spadków, ale i jakoś nie ekscytował się tak, żeby skakać z radości, a po prostu... akceptował większość rzeczy, z aprobatą lub nie. Dlatego przyglądał się Markusowi, popijając swoją własną kawę w dość względnym spokoju. To nie była jego rozmowa, nie jego dotyczyła, więc po prostu od czasu do czasu rzucał spojrzeniem czy to w stronę Markusa, czy w stronę kota. Muszą pamiętać o rozwieszeniu ogłoszeń.
- Myślałem, że o nich zapomniałeś - przyznał szczerze, bo Markus nie wspominał o byłej uczelni przez ostatnie kilka lat.
- Nie dostałeś tortu gratulacyjnego, bo nie mamy w domu ciasta. - Cóż, no hańba, ale jakoś nie zabierał się za zabawę w cukiernika, kiedy chodziło o przygotowanie śniadania.

-Zapomniałem, po prostu... Z pewnością teraz sobie o mnie przypomną.- I to nie było tak, że on się mścił, bo nawet nie miał jak. Nie miał im nic za złe, ale... Oni mu nie dali drugiej szansy. -Nie potrzebuję tortu.- odłożył telefon na komodę, by móc kierować się do łóżka. -Kiedy twoje pokłady słodkości mogą mnie wypełnić.- wszedł do łóżka tak, by móc sięgnąć po stopę Iry i pocałować jej wierch.

[klik - ktoś robi grę na podstawie smoków z GoT i chociaż ten Balerion jest dużo, dużo mniejszy niż powinien to i tak bawi mnie to, że za każdym razem jego jeździec musiałby zapitalać po takiej drabinie xd]

-Co najwyżej mogą przesłać gratulacje? - W sumie co innego by im pozostało? Podpisanie, że "hej, on zaczynał u nas"? Ta, raczej nieszczególnie by to pewnie w czymkolwiek im pomogło, bo ludzi chyba bardziej interesowałoby w tym temacie to, gdzie skończył, a nie zaczął. Tak sądził.
Siedział z jedną nogą spuszczoną z brzegu łóżka, a drugą zgiętą w kolanie, to jednak wyprostował nogę, kiedy Markus po nią sięgnął. Chociaż zdecydowanie, ale to zdecydowanie preferowałby dać mu jednak tort niż stopę.
- Lepiej wypełnij się śniadaniem. - W końcu zdrowe śniadanie to podstawa. Czy coś tam.

-Jasne, bardzo chętnie. - puścił jego stopę i usiadł, by móc dołączyć do śniadania. -Mogą przesłać, pewnie już wiedzą, bo Leonard mógł pochwalić się. - i nie był o to na niego zły. -Wszystko pięknie wygląda. - pochwalił i sięgnął po sok, bo chętnie zacznie od witamin w słodkiej formie. 
Skoro nie ma tortu i stopy.

Podwinął nogę pod siebie, ale oczywiście dlatego, że tak było mu wygodniej, a nie dlatego, zeby jakże subtelnie odsunąć stopę na dystans. Oczywiście, że nie.
- Nie powinni zostawic tego tobie? - Tak przynajmniej zakładał, że to Markus powinien decydować, komu się pochwalić, zanim wszystko pójdzie do oficjalnego druku. Czy jakkolwiek ogłaszało się teraz odkrycia naukowe poza prasą naukową, siecią i całą resztą.
- To pieczone awokado, nie jest szczytem kulinarnej piękności. - Komosanka też raczej nie.

Przez moment patrzył za stopą Iry, ale nic nie powiedział.
-Wiesz, nie jestem zły na Leonarda, on był za tym, bym został na uczelni. Więc jeśli powie któremuś z profesorów, że mi się udało... To tak jakby oni musieli i jemu rację przyznać.- więc jakoś nie myślał o tym w kategorii rzeczy, za które powinien być zły. 
-Ale jest pożywne i zdrowe, mam iść na lunch dopiero z całym zespołem, także wtedy mogę sobie pozwolić na większe kalorie. - uśmiechnął się i sięgnął po wspomniane awokado.

- Wiesz, może bardziej utarłoby im nosa, gdyby dowiedzieli się z jakiegoś... poważnego źródła? - Tak przynajmniej myślał, bo jednak skoro uczelnia jakże uprzejmie pozbyła się Markusa ze względu na rankingi i opinie, które liczyły się w tym ich poważnym naukowym światku, to gdyby taka informacja dotarła do nich właśnie z tego źródła, to mogło by bardziej zakłóć w ego. Tak sądził.
- Och, będzie szaleństwo fizyków? - rzucił nieco żartobliwie, zanim upił łyk swojej kawy.

-Na to też przyjdzie czas, ale wiesz... Będą wiedzieć, że studenci zauważyli ich zachowanie i traktowanie? Co innego oficjalne kanały, a co innego rozmowy między studentami.- Więc może Caltech nie będzie aż tak sobą zadowolony. -Mam nadzieję, że nie będziesz musiał po mnie przyjeżdżać.- Zażartował, przecież i tak nie będzie pić. Szampan już był, teraz dalsza część pracy.

- Na takie miejsca chyba nigdy nic nie wpłynie. - Caltech był w końcu jedną z tych starych, wielkich uczelni, które założono jeszcze w dziewiętnastym wieku (więc i tak wypadał jednak dość... młodo wśród konkurencji), gdzie wciąż liczył się prestiż. Takie miejsca zawsze miały się dobrze, nieważne jak wiele mówiło się przeciwko nim.
- Dlatego nie boję się wypuszczać cię z kolegami z pracy - przyznał szczerze, bo taka właśnie była prawda. Nie tylko nie obawiał się, że Markus nie zrobi czegoś głupiego, ale też nie obawiał się, że ktokolwiek będzie próbował go do tego namawiać.

-To też, ale... Miło jest, że oni wiedzą, że mi się udało.- Mimo wszystko w tym wszystkim chodziło właśnie o to. Udało się Markusowi, bez ich pomocy, bez ich wsparcia... Udało się. -Mówisz? Takich mam nudnych kolegów? Johny by się oburzył.- Zaśmiał się. Jednak coś w tym było prawdy, Johny lubił imprezować i robił to najczęściej z nich wszystkich. Przy tym jednak trzeba było mu oddać, że ogarniał sprawy.

Posłał Markusowi mały uśmiech, bo czasem chyba każdy odczuwał satysfakcję z czegoś tak przyziemnego jak udowodnienie komuś, że nie miał racji. Taka już natura ludzka.
- Praca mnie spaczyła. - Nie jego wina, że czasem widział coś nudniejszym niż mogło być. - Ale wszyscy jesteśmy nudni. - Wzniósł swoją kawę w geście małego toastu, bo wiedział, że tak właśnie jest. Wszystko się zgadzało.

-Tak, wszyscy jesteśmy nudni... A ja naszą nudność lubię. Za nas.- Sięgnął po swój sok, by to nim wnieść toast. Takie świętowanie było bardzo miłe. Nie potrzebował wiele, najważniejsze, że Ira był obok, że miał świadomość ich uczucia i wszystko się układało. Było ciężko, ale teraz przyszedł czas, na te lepsze chwile. Życie w końcu kołem się toczy. Nie zamierzał myśleć negatywnie, czy spodziewać się złego, a po prostu żyć chwilą.

Cieszył się, że wreszcie dojrzeli wspólnie do tego, żeby uznać, że tak, są nudni i to nudni razem, i że Markus nie próbował przekonywać go, że jest inaczej, jak miał to w zwyczaju wcześniej. Wszystko było więc w całkowicie najlepszym porządku, dlatego w spokoju zjedli wspólne śniadanie, później Markus pozwolił mu nawet po nim posprzątać, a kiedy już Markus wziął prysznic i się wyszykował, to zajęli się przygotowaniem ogłoszenia o znalezieniu kota. Poprzedziła to zdecydowanie zbyt długa sesja zdjęciowa, bo albo nie dało się tego małego modela uchwycić dobrze na zdjęciu (bo ciężko było go ustawić w pozycji statycznej...), albo to było jakieś takie... mało ładne.
Ale ostatecznie wreszcie udało im się przygotować odpowiednie ogłoszenie, więc mogli wydrukować właściwą ilość.
- Jeśli chcesz, mogę je rozwiesić, kiedy wyjdziesz. - Choć nie był pewien czy pozostawienie kota samego było dobrym wyjsciem.

-Jak on pójdzie spać?- Nie wiedział, czy wtedy kociak nie zacznie panikować jak się samemu obudzi, ale... -Daj kilka, wywieszę po drodze i zahaczę o weterynarza? Może pozwoli wywiesić na ich tablicę ogłoszeń. - I może jak nie znajdzie się obecny właściciel to znajdzie się nowy? 
-Chodź przystojniaku, całus na do widzenia się należy.- Wyminął Irę żeby dostać się do kota, o którym rozmawiali. -Och, kto tu jest taki uroczy?- Trajkotał do niego, gdy Hughes odwdzięczył mu się mruczeniem.

- Postaram się to zrobić szybko. Nawet nie zauważy. - Cóż, może plany były tylko planami i życie je pokrzyżuje, ale liczył, że się uda.
- Myślisz, że jest prawdopodobne, że właściciele korzystaliby akurat z tego weterynarza? - Nie był tak do końca pewien jak wielu weterynarzy było w okolicy i z ilu korzystali akurat mieszkańcy ich ulicy. Albo kilku najbliższych, bo wątpił, żeby kot przeszedł większy kawałek. - Chcesz specjalnie zatrzymywać się po drodze? - spytał, może niepotrzebnie zakładając, że Markus będzie chciał pojechać na miejsce samochodem.
Odwrócił głowę i uniósł brew na Markusa. Po części (dużej części) przez jego słowa, po drugiej części za fakt, że ktoś się tutaj chyba zaczynał przywiązywać do kota.
Ale to i tak zniewaga.

-Może nie, ale może ktoś się zgłosi, jeśli ten właściciel się nie odnajdzie?- Odpowiedział pytaniem na pytanie, gdy głaskał kociaka. -Och, kto tu jest najlepszy? No kto?- Dalej z zachwytem odzywał się do kota. -Pa, pa, pa... Bądź grzeczny.- Aż żal mu było iść, bo jednak łaszenie i mruczenie było czymś przyjemnym. -Jasne, mogę się zatrzymać.- W końcu odsunął się, by sięgnąć po parę ogłoszeń. -To do później. Jakbym miał coś kupić, to daj znać.- Uśmiechnął się do Iry.

Skrzyżował ramiona na piersi, nadal przyglądając się Markusowi w ten sam sposób okraszony uniesieniem brwi. Po prostu...
- W tej chwili mam wrażenie, że łatwiej byłoby oddać ci komuś chętnego mnie niż tego kota... - Oczywiście nie mówił poważnie... Tak do końca. Bo jednak jakoś coraz ciężej było mu uwierzyć, że Markus bez zająknięcia oddałby kota komuś, kto by się zgłosił, nie wyszukując się w tej osobie żadnych niedociągnięć opiekuńczych, które jednak skłoniłyby go do tego, że kot powinien zostać.

-Ciebie? Nigdy w życiu, nie zrobiłbym sobie tego. - pokręcił głową. -Nie mów, że jesteś zazdrosny o kota?- uniósł brew, ale gdy Hughes pojawił się pod jego stopami, to po prostu musiał się po niego schylić i wziąć na ręce. -Ojojo, lepiej połóż się spać, koty śpią szesnaście godzin. - zwrócił się znów do kociaka.