Meet the Rutherford's

- Po prostu zauwazam to twoje... głębokie przywiązanie po tych kilku godzinach. - Bo tyle tak wlasciwie by się nazbierało, gdyby wykreślić nieobecność Markusa i czas poświęcony na sen. - To niezbyt dobre, kiedy chcesz go oddac - zauważył, bo chociaz wiedział, że Markus nie jest dzieckiem, to jednak w każdym wieku oddanie komus czegoś, do czego bylo się przywiązanym, nie jest dobrym i latwym wyjscie. - Więc może lepiej daj mu pójść spać, hm? - Niech sobie sam poradzi z zaśnięciem.

-Jest żywym stworzeniem, małym, bezbronnym, w nowym miejscu... - zauważył trzymając wciąż kociaka na rękach. -A ty nie lubisz go już?- zapytał, bo jednak może Irze kot przeszkadza? -Patrz, jacy fajni jesteście. - podał mu kota. -Damy radę go oddać w dobre ręce. - tego był pewien, tak mimo wszystko.

- I radzi sobie z tym naprawdę całkiem nieźle - zauważył, bo kot nie wyglądał na szczególnie załamanego swoim położeniem i to zanim Markus zaczął go napastować swoją miłością. - Już? Nieszczególnie miałem kiedy go polubić. - Czyż tak nie było? - Poza tym... Pamiętaj, że to może być czyjaś zguba. - Nie było więc co generować w sobie wielkich pokładów uczuć do czegoś, czego jutro mogło już tu nie być, tak? Nie, że nie lubił kota. Po prostu nie sądził, że powinien już zacząć się przywiązywać.
Dlatego bez jakiegoś sprzeciwu wziął od Markusa kota, ale po chwili jednak go odłożył, żeby ten mógł sobie pójść gdzie zechce.
- Nie martw się, osobno też jesteśmy fajni. - Dlatego chociaż miał kota na oku, to pozwalał mu powędrować po domu.

-Nie martwię się o was, wiem, że sobie poradzicie. W końcu... Obaj jesteście kotami.- Charakter Iry bywał koci, przecież chodził własnymi drogami, ale to nie jedyne podobieństwa. -Jakby coś się działo, to pisz, dzwoń. Od ciebie odbiorę.- W końcu dzień wcześniej odpuścił telefony na rzecz wieczoru z Irą. Nie żałował. 
Niespodzianka była większa.

Pokręcił krótko głową i pocałował Markusa na pożegnanie, zanim ten wyszedł. Posłusznie zajął się kotem, towarzysząc mu w wędrówkach po domu, a także w zabawach jedną z wielu zabawek, które dla niego kupili, bo bawienie się w pojedynkę nieszczególnie mu się podobało. Ten z kolei później odwdzięczył się za tę uwagę i pomagał mu w komponowaniu, kiedy postanowił na moment zasiąść przed pianinem.
Kot jednak wreszcie zasnął, więc wymknął się z domu, żeby rozwiesić ogłoszenia w najbliższej okolicy. Spotkał po drodze sąsiadów, którzy żadnego kota nie kojarzyli, rozwiesił to, co miał rozwiesić i wrócił, żeby nie zostawiać tej małej bestii zbyt długo w pojedynkę. Nie miał szczególnie wielkich nadziei na to, że ktoś się po niego zgłosi, ale jednak... Cóż, była nadzieja, tak? Dla kota. Jeśli był czyjś, to zapewne chciałby wrócić do domu.
Ale zajmował się nim i zabawiał póki Markus miał nie wrócić.

A Markus robił to, czego nieszczególnie lubił. Był w centrum zainteresowania i zbierał pochwały, komplementy. Akurat to mógłby pominąć, jednak wiedział, że w sumie... To nie do końca tak, że to tylko dla niego jest. Dla osób, które je składały również to było ważne. 
Ale na szczęście mógł wrócić do pracy, bo nie zamierzał odpuścić. Choć i tak odpuścił na część wspólnego lunchu. 
A po wszystkim mógł pojeździć i porozwieszać ogłoszenia, więc był produktywny, co lubił.

Ugotował coś na obiad... cóż, dla kota. Liczył, że Markus zjadł dobry lunch, bo na obiad będzie mógł sobie później odgrzać krem z batatów, ale za to kot zjadł dobrą gotowaną pierś z marchewką, którą ładnie i drobniutko mu pokroił. A jak już go miał najedzonego i śpiącego, to wykorzystał chwilę, żeby zamknąć się w studiu i chwilę popracować.
Jednak wyrobił się z pracą na tyle wcześnie, żeby skończyć przed powrotem Markusa. Zdążył jeszcze zadzwonić do dziadków Markusa, ale nie zagłębiał się w temat pracy Markusa, bo chciał zostać to dla niego. W końcu to on powinien chwalić się dziadkom.

-Jestem!- Odruchowo zawołał już od drzwi, ale zaraz był już cicho. Jeżeli kot śpi, to nie chciałby go zbudzić swoim krzykiem. -Jestem, jestem.- Odezwał się ponownie, ale już bardziej cicho. -Jak tam?- Zapytał, gdy odnalazł Irę. -Rozwiesiłem plakaty, u weterynarza również.- Bo jednak lepiej mieć w takim miejscu ogłoszenie. Może znajdzie się ktoś odpowiedzialny. -Już myję ręce i cię całuję.- Zamruczał do męża.

- Nie, żebym był jakiś bardzo wymagający, ale jednak chyba wolałbym, żebyś całował mnie ustami, a nie rękami .- Wiedział, że to może niebyt żart jakichs najwyższych lotów, ale jednak był pierwszym, który przyszedł mu na myśl. Czase m nie byt jednak wybitnie zabawny. Ale się starał. - Ale idź, idź. - Nie zamierzał przecież zabraniać Markusowi mycia rąk.
- Kot spi. Najadł się i poszedł spać. - W końcu dużo się dziś musiał nazwiedzać. To było męczące.
Nie mówił szczególnie wiele więcej, czekając aż Markus na spokojnie umyje dłonie.

-Myłem zęby, ale mogę to zrobić jeszcze raz.- Zawołał z łazienki, bo przecież to oczywiście, że zestaw do mycia zębów miał zawsze przy sobie. Umył ręce i zamiast po szczotkę sięgnął po płyn do płukania jamy ustnej. Miał nadzieję, że takie odświeżenie będzie w porządku. -Niech śpi. Swoje przeszedł.- Nie budził kota, za to od razu podszedł do Iry, by pocałować go. Nie byle jak, a raczej... Głębiej i czulej.

- Wierzę, że myłeś. - No jak mógłby Markusowi nie wierzyć? Nie byłby sobą. I Markus przede wszystkim nic byłby sobą. O to, że ten miał brudne dłonie też się nie martwił. Bo Markers to jest jednak Markus. To cos oznaczało. I coś gwarantowało.
Miał kota no oku, bo ten spał na środku stolika do kawy w salonie, bo ze wszystkich miejsc to tam postanowił zasnąć. Ale nie obudził się po przybyciu Markusa, więc jednak nie zamierzał go budzić. Była chwila spokoju .
Nie zamierzał też sprzeciwiać się przywitaniu Markusa, dlatego chętnie odpowiedział na pocałunek. Dlaczego miałby nie? W końcu prosił o pocałunek ustami...

Złapał Irę tuż nad biodrami. Lekko ścisnął i przyciągnął do siebie. Dopóki ten nie przerywał pocałunku, to sam nie zamierzał tego zrobić. Uwielbiał całować się z Irą, to nigdy mu nie przeszło. W końcu przesunął dłonie na jego plecy, później w górę na łopatki, by znów zmniejszyć dystans pomiędzy nimi. Choć i tak nie dałoby się wcisnąć szpilki między nich, to przecież zawsze można spróbować, czy da się być ciaśniej i bliżej. 
Aż wreszcie usłyszał drobny huk i miauknięcie.
-Och, kto to wstał?- obejrzał sie przez ramie, gdy oderwał się pierwszy od Iry.

Spojrzał na dół, żeby złapać spojrzeniem kota. Chociaż nieszczególnie musiał to robić, bo kot już za moment sam się przypomniał, wbijając mu pazury w łydkę, kiedy próbował wspiąć się wyżej.
- Ktoś tu chyba ciekawski. - Ale jednak mimo wszystko schylił się, zeby go podnieść, bo nieszczególnie podobało mu się to, że miał wbijane w nogę te małe ostre szpileczki, którymi były pazury Hughesa. Dlatego podniósł go, żeby wziąć go w ręce, a potem podać Markusowi. Niech się nim nacieszy. - Bardzo muzykalnie pomagał mi dzisiaj w komponowaniu. - Mógł go pochwalić, a co.
- A jak na lunchu? - zagadnął, odsuwając się o mały krok.

-I zazdrosny o uwagę?- przejął kota, z którym przeszedł do kanapy. Z Irą całował się na stojąco, to prawda, ale teraz już mógł usiąść z kotem na kolanach i się z nim nieco pobawić. - Tak? Może chciałby dołączyć do zespołu jako chórek. - zażartował. -Super, podziękowałem zespołowi raz jeszcze, morale są podniosłe, więc od razu się to też przełożyło na dalszą pracę. - dlatego był zrelaksowany i zadowolony. -Co dziś skomponowałeś?- zapytał spoglądając na Irę.

- Wiesz, na pewno brakuje mu urozmaiconego towarzystwa. - Mógł go zabawiać, ale jeśli kot był przyzwyczajony do większej ilości ludzkiego lub zwierzęcego towarzystwa, to mogło mu tego brakować. - A jak w pracy? - zagadnął po chwili, bo skoro lunch dał kopa do pracy, to mógł też dowiedzieć się tego, cóż Markus tam robił.
- Nic specjalnego. - Nie widział większego sensu we wgłębianiu się w to, bo i tak nie było to nic takiego, co nadawałoby sie do materiału zespołu.

-Twoje towarzystwo samo w sobie jest urozmaicone. - No przecież mały mu towarzyszył przy komponowaniu, więc raczej dostawał różne bodźce. - Zrobiliśmy porządki, plan dzialania, a później zajęliśmy się eksperymentalnymi metodami generującymi attosekundowe impulsy światła dla celów badania dynamiki elektronów w materii.- Także antysymetria antysymetrią, na moment ją odstawili, by nie było zbytniej
 ekscytacji, która mogłaby wpłynąć na kolejne działania. -A będę mógł posłuchać?- zapytał, bo może dla Iry to coś nie specjalnego, ale już dla innych uszy może być specjalne.

- Tobie swoje towarzystwo mogę urozmaicać w sposób, który w jego przypadku zdecydowanie nie wypada - zażartował, przesuwając się nieco bliżej kanapy, ale jednak nie siadał. Wolał po prostu stanąć obok i wesprzeć się bokiem o jej oparcie.
Cóż, nie miał najmniejszego pojęcia, o czym mówi Markus, ale wiedział, że ten nie robi tego złośliwie, a po prostu mówi w ten sposób z przyzwyczajenia. Był w stanie to zrozumieć.
- Czyli ostatecznie mówisz nie astrofizyce? - Wiedział, że Markus kiedyś to rozważał, ale najwyraźniej tematy jego pracy na tyle odbiegały od tej dziedziny, żeby ostatecznie zamknąć te drzwi. Tak przynajmniej sądził.
- Wiesz, że nie lubię dzielić się czymś nieskończonym. - Takie miał dziwactwo. Ale może to i dobrze, bo nie dzielił się czymś, czego mógł nigdy nie skończyć.

-Nie będziemy go gorszyć- Hughes przewrócił się na grzbiet, więc mógł go drapać po brzuchu. -Wiesz, właściwie to na boku sobie liczę  symulacje numeryczne, które  opisują tworzenie galaktyk z poprzeczką. Potrzebna jest duża ilość dodatkowej masy, ciemnej materii, więc wciąż gdzieś tematycznie krążę, aby galaktyki takie jak Droga Mleczna mogły być stabilne. - więc jakby tak nie do końca powiedział pas astrofizyce, po prostu... Robił to na boku. -Poszukuję wciąż planety poza naszym układem. - więc jednak trzymał się jakiś starych rzeczy. -Wiem, nie mogę się doczekać, aż skończysz, abym mógł posłuchać. - rozmarzył się.

- Och, to dlatego jestem taki niestabilny... Mam za mało ciemnej masy... - zażartował, krótko przesuwając dłonią po brzuchu, chociaż wiedział, że był to tak suchy żart, że trzeba by go było czymś popić, żeby się nie udusić. - A jeśli będziesz miał ochotę zadbać masę, chociaż nie tak ciemną, to będziesz mógł odgrzać sobie obiad. Nasz współlokator już zjadł. - Co raczej było widać, bo jednak brzuch ktoś miał tutaj okrąglutki. - I zadzwoń później do dziadków. Ich będziesz mógł posłuchać. - Może nie do końca jest to to samo, ale Markus sobie pogada.

-Zawsze mogę ci pomóc.- Zażartował, bo Ira wciąż wyglądał świetnie. Problemy z uzależnieniem tego nie zmieniły. -Odgrzeję sobie na kolację? Czy wolisz żebyśmy wspólnie coś innego zjedli? To wezmę ze sobą jutro na uczelnię.- Zaproponował, bo lubił jeść z Irą. 
Właściwie to musiał to polubić, bo faktycznie był czas, że jednen drugiego pilnował. 
-Mamy jakąś białą koszulkę? Taką wiesz, że jak napiszę markerem, że tym razem dostanę Nobla, to nie będzie jej żal?- Zażartował, bo przecież wystarczy, że powie dziadkom, że się nie poddał i tym razem mu się udało.

- Wiesz, że nie jestem wybredny. - Nie widział więc przeszkód, żeby zjeść dwukrotnie to samo. W końcu jedzenie to tylko jedzenie.
- Może z tym Noblem poczekaj chociaż do nominacji, bo co wtedy założysz? - W końcu komitet dostawał po kilkaset zgłoszeń do nominacji rocznie. Mieli czerwiec, a kandydatury zbierali do końca stycznia, żeby ogłosić laureatów na początku października. Wiedział to, bo zapoznawał się z tym... cóż, ostatnim razem. - Nie można używać tego samego numeru dwa razy - zauważył, bo co wtedy Markus zademonstruje w lutym?

-Ale też mogę ci coś nowego ugotować.- Skoro Ira przygotował i śniadanie i obiad... Markus może śmiało przygotować dla niego kolację. -I masz rację. Przemilczę sprawę do lutego.- Może uda mu się to tak załatwić. Właściwie to może być łatwe, może wszyscy będą woleli ciszę, bo ostatnio było jak było.. -Będzie w lutym niespodzianka.- Postanowił i dalej zajmował się Hughesem.

Jedynie pokiwał głową, bo nie widział teraz sensu decydowania o tym, co będą mieli zrobić z kolacją, bo nie był na nią jeszcze czas, a żaden z nich raczej nie myślał nawet o jedzeniu. Dlatego zostawił temat, zagadnął Markusa o plakaty, powiedział o tym, gdzie sam je rozwiesił, o rozmowie z sąsiadką, ale nieszczególnie jednak ciągnął temat swoich podejrzeń co do tego, że mogą czasem spędzić z nim więcej czasu, bo nie zanosiło się na to, żeby ktoś miał się zgłosić. Ale nie było co snuć czarnych scenariuszy.
Później sam zabawiał nieco ich nowego kolegę, żeby Markus na spokojnie mógł rozmówić się z dziadkami.

Markusowi było nieco ciężko podczas rozmowy z dziadkami, bo choć nie okłamywał ich, to jednak nie mówił całej prawdy. Na pytanie co u niego odpowiedział, że wszystko jest dobrze... I przecież takim też było, prawda? 
Dlatego starał się utrzymywać tę tajemnicę jak najdłużej, co było też objęciem nią i ojca i bliźniaków starszych, ale jednak... Niespodzianka, to niespodzianka, prawda? Tak samo jak niespodziewanie Hughes został z nimi.

(później zrobimy przeskok do tego, że Markus musi powalczyć o rekomendacje do nominacji (Sheldon i Amy tak mieli xd), zostaje nominowany i przeskok do nagrody)