Meet the Rutherford's

- lipiec 2018 -

Ostatnie miesiące były... intensywne. Kandydatura Markusa do Nobla stała się oficjalna i musiał uzyskać jak najlepsze rekomendacje, w czym pomocne były opinie od byłych Noblistów, a to ciągnęło za sobą sporo oficjalnych spotkań, które wymagały nienagannego pr... I Ira wiedział, że nieszczególnie w tym Markusowi pomaga przez sam fakt... cóż, bycia samym sobą. Starał się jednak nie robić, nie pisać i nie mówić niczego choć minimalnie kontrowersyjnego, co nie było aż takie łatwe, jak powinno... bo mimo wszystko nadal był sobą. I tak naprawdę skrewił już na początku
No Future wróciło do koncertowania po blisko czteroletniej przerwie, materiał na ich nową płytę powstawał przez cały ten czas, a jednak... Ira miewał wtedy różne momenty w życiu. Też te gorsze. Mniej lub bardziej, więc niektóre z tekstów były... cóś, były sobą. Nie mieli czasu na przemontowanie tego, żeby wyciąć co bardziej kontrowersyjne kawałki, dlatego jedynie mogli ograniczyć granie ich na żywo do minimum albo do zera. Ale i tak była na nich mała medialna nagonka, kiedy fani zrobili sobie nieoficjalne motto z jednej z wersów piosenki, którą napisał, kiedy miał potężny dołek. Fuck sanity, I wanna bleed nie było czymś, co miało stać się ich hasłem, ale ludzie zaczęli nosić to na koszulkach, także nieletni... I skończyli z pełną hejtu nagonką o promowanie szkodliwych i samobójczych zachowań wśród młodzieży, znów wyciągnięto na tapetę jego romans z narkotykami... A to zdecydowanie nie wyglądało dobrze, kiedy zestawiało się to w jednym zdaniu z "mąż nominowanego do nagrody Nobla"... Znowu miał wrażenie, że przeprasza Markusa za marnowanie mu życia i kariery, i starał się to jakoś przygasić, grożąc sądem każdemu, komu się dało, żeby zakończyć tę karuzelę.

Czy Markus żałował, że fakt ich małżeństwa ujrzał światło dzienne? Cóż... O dziwo... Nie? Miał przez to wrażenie, że siedzi w tym wszystkim z Irą, że jest w stanie ataki kierowane w stronę jego męża brać na siebie. 
Czy przeszkadzało mu to w karierze? Cóż... Nie umniejszało to jego inteligencji, nie hamowało badań, nie sprawiło, że przestał kochać fizykę, a jeżeli ktoś miał z tym problem, to uważał, że to tylko problem tamtej osoby. 
Starał się też trzymać odpowiednią wagę, wiedząc, że to po niej może być widać, czy ma gorszy czas, czy nie. 
Oczywiście stresował się kolejną nominacją do Nobla, wiedział, że tym razem jest ona bardziej na świeczniku i... Jeśli wszystko się sknoci, to zatrudni się jako oświetleniowiec zespołu No Future. Nie będzie mieć Nobla, ale za to będzie mieć blisko męża, co już samo w sobie będzie nagrodą. Musiał być na miejscu, gdyby kapituła chciała coś od niego, a Ira  w tym czasie musiał koncertować.

Za to Ira mial nieco większe problemy z utrzymywaniu nerwów na wodzy, choć powinien radzić sobie z tym lepiej niż Markus. Ale mial wrażenie, że jest w coraz większej rozsypce i z niczym sobie nie radzi. Zamiast wspierać Markusa, to jedynie rzucał mu kłody pod nogi swoją własną głupotą.Powinien byl to przewidzieć. Nawet koncertowanie nie szło mu tak, jak powinno, bo działała tu nie tylko długa przerwa, ale też to, że po raz pierwszy występował tak naprawdę w pełni na trzeźwo. Nie potrafil znaleźć w sobie tej iskry, były momenty, w których głos mu się po prostu łamał. Wciąż trzymal dobry poziom... ale w internecie widzial krytykę i hejt, i nawet jeśli staral sie jej nie śledzić, wciąż mial to z tyłu głowy.
I po raz pierwszy od ponad trzech lat mial wrażenie, że się złamie. Wciąż mial swoje żetony trzezwosci, mial w pamięci to, że po powrocie do Bostonu pójdzie na spotkanie grupowe, ale... W takich chwilach pamiętał, jak łatwo było przestać się wszystkim zadręczać. Wystarczyłaby jedna działka, a starłby tablice w swojej głowie, ktora gęsto pokrywały złe myśli. Przyszedłby spokój.
Ale wiedział, że Markus by tego nie zniósł.

Markus za to odetchnął z ulgą, gdy mógł się wyrwać na parę dni do Iry. Miał obiecaną możliwość rozmowy na Skype, jeżeli takowa będzie potrzebna, ale... Raczej już wszystko z jego osobą było załatwione, więc mógł postarać się wkraść niezauważony do hotelu, w którym znajdował się zespół No Future i pukał do drzwi pokoju małożnka. Chciał mu zrobić niespodziankę, ale i tak stał w ten sposób, by ten mógł go zauważyć i rozpoznać przez wizjer. Więc to nie będzie taka niespodzianka aż do otwarcia drzwi, ale starał się.

Ira staral sie jakos odciągnąć swoje myśli o tematu dragów. Zapalił, zjadł czekoladę, rzul gumę, nawet wypił drinka - probowal chwytać się wszystkiego, zeby oszukać swój mozg, ze tego właśnie potrzebuje, niczego innego. Byl nawet o krok do zadzwonienia do Tima, swojego sponsora z terapii grupowej... Ale chyba tak bardzo nie chciał przyznać się do potencjalnej porażki, że to w sobie zduszal.
Nie mial najmniejszej ochoty na rozmowy z kimkolwiek, spotkanie z kimkolwiek, dlatego otworzył hotelowe drzwi z pewną... frustracja. Jednak szybko się zreflektował, widząc... Markusa. Czego zdecydowanie się nie spodziewał, co raczej widać było w jego zdziwionym spojrzeniu.
- Zaskoczyłeś mnie - przyznał, jakby co do tego byly jakieś wątpliwości. Odsunal się, żeby wpuścić go do pokoju, bo mimo upływu lat wciaz dość... stronili od większych uczuć w miejscach publicznych.

Markus nie mógł nie zauważyć zamachu, z którym drzwi zostały otworzone, ani zmieniających się rys twarzy Iry. -Mam nadzieję, że dobrze?- odpowiedział nieco niepewnie, gdy wszedł do pokoju hotelowego. - Okazało się, że ze mną załatwiono wszystkie sprawy, do kolejnych mogę się zgłosić na Skype. - stanął przed Irą. - Więc, jestem tu.- Nie zamierzał być gdzie indziej, skoro mógł być tutaj. Chyba, że Ira go wyrzuci, to już inna sprawa.

- Dobrze, jasne, że dobrze. - To powinno być oczywiste i nie powinien musieć zapewniać o tym Markusa, ale... najwyraźniej nie byl w tym taki oczywisty, jakby w kolejnej rzeczy nawalił. - Po prostu nie spodziewałem się tego. - Markus nie miał w zwyczaju robić odwiedzin bez wcześniejszego zaplanowania ich, a tutaj bylo to jednak dość zaskakujące. Ale nie uważał tego za coś negatywnego, bo i dlaczego mialby? To w końcu Markus. A do tego liczył na to, że jego towarzystwo jakos odciągnie go od tych... głupich mysli.
Dlatego kiedy tylko zamknął za nimi drzwi pokoju hotelowego, to już mogl wyciągnąć ramiona, zeby Markusa uściskac. Palił, więc nie wiedział, czy pocałunek będzie dobrym wyborem.

- Paliłeś?- zapytał obejmując męża. Od razu położył głowę na jego ramieniu i złożył krótki pocałunek na jego szyi. Dopiero teraz czuł, jak bardzo się stresował, martwił, gdy dzięki temu objęciu wszystko z niego uszło. Ulga była ogromna, dlatego tak ufnie i mocno się w niego wtulił. - Cieszę się, że cię zaskoczyłem... Jeszcze to potrafię.- zaśmiał się delikatnie, choć przecież niespodzianki z jego strony, cóż... Zawsze były planowane.

- Widać, że twoj ojciec jest gliną. Masz węch jak pies policyjny - zażartował, bo co innego mu zostało poza przyznaniem się? Palenie zwykłych fajek i tak było najmniejszym z grzechów, do których mogl wrócić.
W odpowiedzi na pocałunek w szyję lekko cmoknął Markusa w skroń, bo to był jeszcze bezpieczny rejon do którego mogl zbliżać się bez pozbycia śladów tytoniowej zbrodni.
- Na jak długo wpadłeś? - Nie wiedzial jak długimi odiwedzinami Markus chcial go zaskoczyć.

-A... Umyjesz zęby?- zapytał przegryzając wargę. - Mogę też sam ci je umyć, jeżeli ręka cię boli. - zażartował. -Mogę zostać kilka dni, a mogę zostać tylko na dziś i jutro wrócić. - nie goniło go do Bostonu, ale też nie chciał sprawiać problemów i nie będzie zły, że musi skrócić pobyt u boku męża. -Także nie musisz się martwić, jeśli będę miał wrócić wcześniej, to wrócę. - znów go pocałował w szyję na znak, że wszystko jest dobrze.

- Lubię, kiedy masz do mnie takie seksowne prośby... - rzucił głupio, na moment chwytając dwoma palcami guzik przy koszuli Markusa. To był po prostu mało zabawny humor o tym, ze Markus prosi go o podstawowa higienę. - Powiem więcej. Użyje nawe płynu do płukania ust. - Puścił ten nieszczęsny guzik, przestając go męczyć.
- Wiesz, że będziesz zawsze mile widziany. - Przynajmniej przez niego, a to wystarczyło, zeby nikt inny nie mial czego do gadania na ten temat. - Zaraz wracam, rozgość się. - Wyciągnął dlon, zeby krótko poklepać Markusa po policzku, zanim skierowali się do łazienki.

-Och, to jak trzymasz szczoteczkę w dłoni - sięgnął dłonią do czoła, na gest że już omdlewa. -Wiesz jak mnie rozpalić - zażartował na wieść o płynie do płukania. -A myślałem, że jestem mile widziany i w łazience.- wciąż się uśmiechał i miał ten żartobliwy ton.
Ale zrobił tak, jak powiedział Ira. Odłożył swoją torbę koło szafy, którą zaraz otworzył, by odłożyć swoje rzeczy. Nie muszą się gnieść w torbie, skoro może je odwiesić, a w każdej chwili będzie mógł spakować je, w razie potrzeby, z powrotem.

Cóż, Ira osiągnął sukces w postaci samodzielnego wyszorowania zębów i to bez pomocy Markusa, a tak się przyłożył, że wyszorował dokładnie i ósemki, taki był zdolny... Choć tak naprawdę nie było mu aż tak wesoło. Potrzebował chwili na przemycie twarzy zimną wodą i pogapienie się w swoje własne odbicie, jakby to miało mu jakoś pomóc opędzić się od... złej energii. Nie chciał, żeby Markus musiał się martwić bardziej niż to konieczne.
Jednak po chwili wyszedł z łazienki, bo wiedział, że samo mycie zębów nie powinno zajmować zbyt wiele czasu.
- Jestem otrzeźwiający jak mętusek - rzucił po powrocie.

Markus uśmiechnął się. Siedział na skraju łóżka, nie znając jaki plan i czas ma Ira.
-Grzeczny chłopiec. - poklepał pościel obok siebie. -Dziękuję bardzo. - wiedział, że mógłby odpuścić, że to przecież tylko zapach papierosów, ale jakoś nie umiał się przekonać do całowania się, gdy Ira palił.
Gdy jego mąż usiadł obok, to zaraz się znalazł na jego kolanach z szerokim uśmiechem. Usiadł przodem do niego, ale nie objął go nogami, a odłożył je zgięte po bokach ciała Iry.

Spojrzał na Markusa nieco zaskoczony, bo jednak nie było to określenie, które często słyszał z jego ust. Tak właściwie to nigdy nie słyszał. I chyba dlatego jakoś nie protestował ani nie zwlekał, a grzecznie zajął miejsce obok Markusa, siadając na brzegu łóżka.
- Dziękujesz mi, że umyłem zęby? To chyba źle o mnie świadczy... - rzucił, kontynuując to swoje gadanie głupot. Tak już miał.
I miał też dziś chyba jakiś dzień bycia zdzwionym, bo kolejny raz właśnie w ten sposób spojrzał na Markusa, kiedy ten znalazł sie na nim. Tego po prostu jakoś... się nie spodziewał. Markus go dziś zaskakiwał jak chyba nigdy, a widzieli się przez krótki czas.
- Ale dużo rzeczy świadczy dobrze o tobie... - skwitował, nie wiedząc, co mądrego powiedzieć.

Roześmiał się układając dłonie na jego karku. -Tak? A jakie?- zapytał patrząc mu prosto w oczy. -Dziękuję, że moje dziwactwa ci nie przeszkadzają. - uśmiechnął się łagodnie. - Więc to, to o tobie dobrze świadczy. Dziękuję- powtórzył i pocałował go w skroń. Trochę dziwnie mu było tak siedzieć na nim, jednak chciał mieć go blisko. Myślał, że to będzie miłe i będzie im pasować. Ira nie zrzucił go ze swoich kolan, dlatego też z nich się nie zsuwał.

[Nie wiem gdzie, po co, dlaczego i kiedy, ale Ira totalnie by to włożył xd]

Poruszył nieco szyją, żeby nie tylko nieco ją rozluźnić, ale też znaleźć odpowiedni kąt, żeby spoglądać na Markusa. Po prostu... czuł jakąś wewnętrzną potrzebę skupienia na nim wzroku i odnalezienia odpowiedniego kąta, żeby móc w jakiś sposób dojrzeć to, co wpłynęło na Markusa. Może miał po prostu udany dzień? Powinien go o to spytać. Markus na pewno miał ważne rozmowy. Powinien już zdążyć o to zapytać? Jeśli tak, to znowu skrewił.
- Potrafisz mnie zaskakiwać. - A to świadczyło dobrze, prawda? - Masz urocze dziwactwa... po części - dodał, żeby nie skłamać. - Dobrze pasujesz na moich kolanach... - Położył jedną dłoń na jego plecach, jakby chciał go lepiej przytrzymać.

[No na Nobla xD]

-Po części?- Zaśmiał się, więc te słowa nie zabolały go-I dobrze czuję się na twoich kolanach- skinął głową i znów musnął go w czoło. -Tęskniłem za tobą, ostatnie dni, to szaleństwo, ale... Pewnie więcej stresowało mnie to wszystko przez poprzednią sytuację. Ale już jest dobrze.- zaznaczył, bo nie chciał, by Ira w jakiś sposób się martwił, czy przejmował. -A jak u ciebie?- Zapytał przesuwając palcami po jego karku.

[W takim razie zaczynam obawiać się tego, co włożyłby Markus jako gwiazda wieczoru xd I to, to definitywnie też by założył xd]

- Po części - powtórzył, potwierdzając swoje słowa, bo były jednak czasem takie dziwactwa, które doprowadzały go do szału, ale nie o tym teraz rozmawiali, prawda? To nie nadawałoby się do listy, którą teraz omawiali. - Czyli jest dobrze? - spytał, podchwytując temat. - Bez stresu? - Nie chciał, żeby Markus przesadnie się stresował, bo zdecydowanie nie wychodziło mu to na dobre. Nie chciał, żeby znów coś dopadło go z nerwów.
On sam musiał nadszarpać mu ich wystarczająco.
- Jest... w porządku, tak sądzę. - Przesunął dłonią po plecach Markusa, posyłając mu mały uśmiech.

[Dwie te same marynarki dałaś xD]

-Tak, u mnie jest bez stresu.- Skinął głową. -Można powiedzieć, że w pełni, a nie po części.- Może i trzymał się tego zwrotu, ale wciąż to było bardziej żartobliwie, niż na poważnie. -Czy mogę jakoś pomóc, by było lepiej niż w porządku  i byś miał tego pewność?- Zapytał, bo jednak Ira nie był przekonany, a skoro nie był przekonany, to było coś, co go gryzło. A skoro Markus tu jest, to przecież mogą o tym porozmawiać i spróbować to naprawić.

[Nie, zdublowało mi się "to", miała być jedna xd]

Pokiwał głową, bo tak, to dobrze. To bardzo dobrze, że Markus niczym się nie stresował i naprawdę chciał wierzyć, że ten mówi pełną prawdę i właśnie tak jest. Naprawdę chciał, żeby tym razem wszystko poszło... gładko. Cokolwiek miałoby się wydarzyć - chciał, żeby Markus nie musiał znosić tego tak, jak... przy poprzedniej podobnej sytuacji. Ale wierzył, że tym razem wszystko będzie dobrze.
- Po prostu... jestem trochę zestresowany. - Ale wrócili do koncertowania po długiej przerwie, więc to było normalne, prawda? - Nic wielkiego. - Krótko pocałował Markusa w szczękę.

-Ale nawet tym drobnym stresem, możesz się ze mną podzielić.- dał mu się pocałować po czym objął go nieco, choć po chwili znów się wyprostował. Trochę ciężko było się bliżej przytulać w tej pozycji. Ale żeby nie było przesunął nieco palcami i paznokciami z karku w stronę potylicy i z powrotem. -Podzielony stres będzie stresikiem.- zapewnił go i wreszcie pocałował go w usta. Krótko, bo przecież Ira miał się wygadać.

Wiedział, że mógłby, oczywiście, że to wiedział. Ale jednak czuł, że nie powinien. Markus miał na głowie zbyt wiele i to zdecydowanie ważniejszych spraw niż jakieś głupie "jest mi przykro, bo ludzie mnie hejtują" czy "nawalam w swojej pracy, bo jestem trzeźwy i chce się naćpać". To było... to wszystko było takie płytkie, że nie powinien zawracać tym Markusowi głowy, kiedy ten musiał martwić się Noblem.
Dlatego nie powiedział niczego, a jedynie pogłębił pocałunek, zaciskając dłoń mocniej na boku Markusa, jakby chciał pokazać, że go nie wypuści.

Kimże był, żeby odmówić tych czułych i głębszych pocałunków, którymi uraczał go mąż, no kim? Dlatego gdzieś jego postanowienie, że Ira ma się wygadać, nie uleciało, a przesunęło się nieco w czasie. Przygryzł jego wargę, wsunął dłoń we włosy i pociągnął za nie. Siedział na jego kolanach, więc... Byli blisko, a ta bliskość zawsze na niego działała. Zawsze, gdy nie miał problemów z wagą, czy emocjami. Jednak starał się być nieco... Zachowawczy, bo wciąż wiedział, że mają porozmawiać. 
Nawet jeśli wciąż odpowiadał na pocałunki Iry.

Ułożył drugą dłoń na wolnym boku Markusa, trzymając go dzięki temu z obu stron. Ciasno i blisko. Może trochę naiwnie mając nadzieję na to, że może jeśli odpowiednio się w to wszystko wczuje, to Markus zapomni o temacie. Marne nadzieje, bo Markus to jednak Markus, ale mógł próbować, prawda? W końcu powinien być już dość przekonujący, bo po tylu latach małżeństwa powinien już znać odpowiednie sposoby dotykania i całowania Markusa, żeby być w stanie go odpowiednio... rozproszyć.
Albo gorzej - Markus mógł za dobrze uodpornić się na to przez ostatnie sześć lat...