Meet the Rutherford's

- Ja nie. Przykro mi za zaniżanie światowych statystyk. - Nie był niemiły ani nic, przynajmniej starał się nie być, ale wiedział, że czasem jego całkowicie normalne zachowanie bywało tak odbierane. Ale to nie jego wina, nie? Okej, może jednak trochę jego, ale starał się być miły. - Wychodzę za ścianę - rzucił do Ashleya, bo wciąż czuł na sobie ten jego przesadnie upierdliwy wzrok. Wiedział, że to była jego praca, a on nigdy mu jej nie ułatwiał, ale czasem miał wrażenie, że ten nieco przesadza.
Potem po prostu skinął głową i poszedł w krok za Georgem, nieszczególnie rozglądając się po domu. W głównej mierze jedynie zwracał uwagę na to, gdzie idą.

-Dobrze, że masz takiego ochroniarza.- Pochwalił Ashleya, choć ten już pewnie tego nie słyszał, gdy zajął się grą. -Jak długo tu zostajesz?- Zapytał, bo wolał udawać, że nie wie ile koncertów mają No Future. Nie wiedział, jak jego zainteresowanie będzie odebrane. -Wiesz, zawsze mogłeś, albo możesz następnym razem, zamiast w hotelu zostać tutaj.- zaproponował myszkując po szafkach za szklankami i herbatą.

- Gorzej dla niego, że ma mnie. - Cóż, to akurat była prawda, bo wiedział, że o ile nie był aż tak tragiczny, kiedy... cóż, miał się dobrze, to o tyle jego nawracające co jakiś czas... chwile słabości, w których Ashley musiał mieć oczy dookoła głowy i myśleć o trzymaniu przygotowanej dla niego kroplówki... ta, to już zdecydowanie bardziej ssało. Nawet jeśli teraz starał się być jakoś... odpowiednio grzeczny, żeby spróbować to wyrównać.
- Gramy dzisiaj w nocy w Houston, wyjeżdżamy jutro wieczorem. - A wtedy mógł już zacząć odliczać wreszcie czas do powrotu do domu, żeby mieć kilka długich tygodni spokoju od wszystkich i wszystkiego. - Nie wybieram sobie nawet hotelu, więc raczej nie byłaby to alternatywa, którą ktoś by rozważył... - odpowiedział, licząc na to, że będzie to grzeczna odmowa, która była jednak prawdą. - Twoje dzieci znalazły... inne muzyczne zainteresowania...? - spytał nie ukrywając nadziei.

-Wyglądasz dobrze.- Odwrócił się do niego przodem, oparł o blat a jemu wskazał krzesło, by usiadł. -Więc może nie ma tak z tobą źle?- zapytał dość chyba retorycznie o ochroniarza. 
-Rozumiem, ale gdybyście mieli być tutaj dłużej, to może udałoby ci się tu przenocować, w razie co... Adres znasz, jesteś tu mile widziany. Możesz też... Z mężem wpaść.- Nie naciskał, nie mówił tego z jakąś głęboką nadzieją, a proponował. -Chyba dalej słuchają, ale tak, by nikt o tym nie wiedział.- zaśmiał sie.

- Chyba jeszcze nie zapomniał o tym, że jakiś czas temu wpakowałem w siebie tyle koki, że musiał mi wpakować kroplówkę, którą z doświadczenia nosił przy sobie, więc ta, czasem chyba jest... - przyznał to szczerze, bawiąc się obrączką na swoim palcu, bardziej spoglądając na nią niż George'a. Wiedział, że ludzie nie lubili, kiedy tak otwarcie mówił o tym temacie, ale jednak nie miał przywileju trzymania takich problemów w tajemnicy, więc ludzie i tak wiedzieli.
- Nieczęsto zostajemy gdzieś dłużej z luźnym grafikiem. - Chyba jakoś... minęły czasy, w których radonie korzystali z dłuższych wolnych dni, spędzając je na jakichś pierdołach w miastach, w których się zatrzymywali. I jakoś nie czuł, żeby miały wrócić. Może po prostu już zaczynał się starzeć. - Markus ma ostatnio bardzo napięty czas, więc nie wiem, czy... większe emocje byłyby teraz wskazane. Ale przekażę zaproszenie. - Tym razem może faktycznie to zrobi.
- Lepiej niech sobie darują. Ta muzyka to i tak chała. Do tego grana przez kijowych ludzi. - Mógł mówić tak o swojej własnej muzyce i to zdecydowanie nie po to, żeby ktokolwiek zaprzeczał.

-A czy ty...?- Nie wiedział na jakie słowa i na jaki ton może sobie pozwolić. -Wiem, że to nie moja sprawa, ale... Czy masz problem na nowo?- zapytał patrząc wprost na niego, jednak czajnik już dał znać, że woda się zagotowała. 
-Jasne, rozumiem. Nie przeprowadzam się nigdzie, więc... - Ira będzie wiedział, gdzie ma trafić..
-No ja nie wiem, czy twoja muzyka taka jest, więc pozwolę sobie głosu nie zabierać.- delikatnie się zaśmiał.

W końcu zajął wskazane miejsce, żeby nie sterczeć jak idiota. Mógł siedzieć jak idiota.
- Nie, tym razem przyjechałem trzeźwy. - Chciał, żeby to było jasne i klarowne. - Miałem... ostatnio sporo trudnych chwil, bywało... różnie, dało mi wiele powodów do myślenia o wszystkim... Dlatego uznałem, że skoro tak wiele myśli naszło mnie tutaj, to był to jakiś znak, żeby... spróbować jakoś przeprosić. - Nie używał słów takich jak "naprostować" czy "naprawić", bo to zupełnie inne rzeczy. - Wiem, że muszę się trzymać, bo gdybym coś wywinął, to Markus mógłby tego nie znieść. Nie chcę dokładać mu stresów. - Wiedział, że George nie zna Markusa i pewnie nie chciał w ogóle o nim słuchać, dlatego chociaż i tak pewnie powiedział zbyt wiele, to starał się już nie ciągnąć tematu.

-Chcesz porozmawiać o tych powodach?- zapytał wstrzymując się z zalaniem herbaty. Nie chciał tego robić, jeśli Ira zacznie się zwierzać, to byłoby niegrzeczne. 
-Choć uważam, że przeprosiny nie są potrzebne, to dziękuję za nie. - miał nadzieję, że tym jakoś pomaga Irze. -Twój Markus, on nie bierze, prawda?- nie kojarzył takich informacji z prasy, ale prasa to prasa, nie źródło informacji.

- Nie, nie. Nie ma co zaprzątać sobie głowy czymś, co było i minęło. - Może to kiepskie słowa zważywszy na to, że właśnie przyjechał zaprzątać komuś głowę czymś, co było i minęło, ale to nie o to chodziło. - Jestem na prostej, jest w porządku. - A to najważniejsze, temat można zamknąć, nie?
- Nie, absolutnie nie. - Pokręcił głową, bo Chryste, ta wizja była tak zła, ze chciał wyrzucić ją z głowy. - Markus ledwie toleruje alkohol, cukier i przetworzone tłuszcze. - A wizja Markusa, który miałby brać cokolwiek... była cóż, przerażająca. Może i było to z jego strony pewnego rodzaju hipokryzją, bo sam robił mu dokładnie to samo, ale... Po prostu było to wyobrażenie, którego nie mógł znieść. - Mogę spytać cię o coś, co mnie dręczyło...? - Zadał to pytanie bardziej z grzeczności, bo i tak go spytał. - Czy babka Connie... czy Constance się z tobą kontaktowała, kiedy byłem dzieckiem? - Dziwnie było mu używać pełnego imienia babki, bo nigdy tego nie robił. Zawsze była po prostu babką Connie. Nawet jeśli już jej nie było... Może na jej szczęście, bo nie musiała oglądać tego, co z sobą robił.

-Wiem, że pewnie jestem ostatnią osobą, z którą chciałbyś o tym wszystkim rozmawiać, ale... Możemy o tym rozmawiać. - zapewnil go i wreszcie zrobił herbatę. -Możesz? Czy pijesz na struny głosowe coś innego?- nie chciał mu zniszczyć występu. -Tylko na początku, później jak otrzymałem list, że mam się nie pisać, choć pisałem, to nie miałem już żadnych odpowiedzi. - przyznał zgodnie z prawdą, gdy usiadł po drugiej stronie stołu.

- Jak jestem ostatnia osoba, która chcialby o tym rozmawiać. - Mógłbym poruszać pobieżnie temat, mogl się do niego przyznać, ale nie chciał go zagłębiać. - I wypaliłem dziś chyba z pol paczki fajek, więc z moimi strunami głosowymi lepiej nie będzie... Korzystam póki maz nie widzi - spróbował jakos zażartować, choć to było kiepskie.
- Ale przysłała ci moje zdjęcie? - Pamiętał je i wiedział, że mial na nim jakieś czternaście czy piętnaście lat, i pamietal, ze zrobila ja babka Connie. I chcial wiedzieć, czy babka je wysłała za jego plecami, czy z jakiegoś powodu mogla to zrobić Susan. - A twoi rodzice... Zyja? - spytał wprost, choć może powinien zrobic to bardziej subtelnie.

-Rozumiem. - już więcej o uzależnienie nie pytał. -Twój mąż musi mieć dobry wpływa na ciebie, co? Lub próbuje mieć skoro palisz, gdy on nie widzi. - uniósł kącik ust, co było nieco charakterystyczne dla genów Barberów-Wiesz, wysłała mi je Susan, pisząc nieco chaotycznie. Mam wszystkie listy. - więc może je pokazać, jeżeli Ira będzie chciał je zobaczyć. -Tak, dziadkowie żyją. Prowadzą cały czas warzywniak. - co chyba ich odmładzało.

[Ale on nie jest Rutherfordem, bo Ira ma nazwisko typowo po matce, bo ona się nigdy nie hatjnęła z Gerogem. On ma na nazwisko Barber, sprawdziłam na mojej liście sciag xd]

- Wiesz, kara na seks albo skutecznie czegoś oducza, albo przynajmniej skłania do większego kombinowania... Żartuję - dodał, nie chcąc, zeby George zrozumial to źle. Chociaż nie zartowal, bo ysl bylo. - Markus od zawsze trzymal mnie w ryzach i pomagal skupiać się na tym, co dobre. Gdyby nie on, nie chce wiedzieć, gdzie bym był. - Ale gdziekolwiek by to było, nie byłby szczęśliwy. - Zawsze chce, żeby wszyscy byli zdowii zadowoleni, dlatego nie lubi palenia i... całej reszty. - Reszty jeszcze bardziej. Chociaż ze skaczącym cholersterolem Eddiego byl w stanie walczyc jeszcze zaciekłej niż z jego papierosami.
- Pamiętam. - Nie czytał, ale pamiętał, że ten je ma. - Susan zawsze była... chaotyczna. - To było chyba najbardziej delikatne określenie, jakiego można było użyć w jej kierunku. - Och, tak? - Nigdy jakos nie mylal o innych dziadkach niz... cóż, babka Connie. Dziadek zmarł dawno temu i... została ona. Zawsze ona- Też gdzies tu mieszkają?

[Poprawiłam xd]


George niemalże zbladł słysząc słowa Iry, ale już po chwili, gdy ten je dokończył, to tylko pokręcił głową z lekkim śmiechem. - Cóż, najważniejsze, że jesteście szczęśliwi i dbacie o siebie. - doceniał męża Iry, choć go nie poznał. Jednak wierzył w ich udane małżeństwo. 
- Mieszkają miasto obok. - skinął twierdząco głową. - Są.   Tolerancyjni. - nie chciał mówić, że ta tolerancja jest przez Scotta, bo nie wiedział jak ten poczułby się, że go outuje przed przyrodnim bratem.

- O to chyba s tym chodzi. W maleznstwie - doprecyzował, dotykając ucha kubka, zeby po prostu móc przekręcić go w jedną, a potem druga stronę. Wiedział, że pobrali się raczej niestandardowo młodo jak na kogoś, kogo nie zmusiła do tego sytuacja wpadki albo czegoś podobnego, ale żaden z nich nie narzekał. - A Markus stara sie dbać o każdego. - O niego, dziadkow, rodzeństwo, rodziców... I to obojga, mimo wszystko, choć jednak wciąż mial wyczuwalny dystans z matką.
- Każda tolerancja ma jakieś granice. - Tak przynajmniej sądził, kiedy chodzilo o niego samego. Dla wielu osób w końcu to nie samo bycie przez niego gejem było największym z jego grzechów.

-Dobrze trafiłeś na niego. Podobno może dostać Nobla?- tym już się przyznał, że śledził jego poczynania i rzeczy w koło. -To jest coś, twoje platyny i nagrody również. Widać, że się ciągnięcie w górę. - w końcu mogliby inaczej żyć, jeden na koszt drugiego. -Wiesz o co mi chodziło. - uśmiechnął się, choć miał nadzieję, że Ira wiedział. -Ale nie mówiłem im, że się spotkaliśmy. - nie było nic dobrego w tamtym spotkaniu, by się chwalić.

- Dostanie. - Ira był tego bardziej niż pewien, dlatego nie dopuszczał do siebie żadnego "może". Wiedział, że teraz Markus osiągnie sukces na jaki od dawna zasługiwał. - Zrobi coś dobrego i pożytecznego. I tym razem wszyscy muszą już to docenić. - Dostatnie Nobla to było... coś. To nie był łut szczęścia, to nie była nagroda za to, że ktoś kupił jego pracę wystarczającą ilość razy, ale prawdziwa nagroda pieczętująca odkrycie, którego nie dokonał nikt inny. On i jego Grammy mogły być ładnym obrazkiem do powieszenia na ścianie, ale Markus mógł być encyklopedią trzymaną na półce, której nigdy nie brakło wiedzy.
- To chyba dobrze. - Inaczej musiałby iść przeprosić również ich. A to już by nie było takie łatwe. - Mam siostrę, wiesz? - dodał, bo George mógł albo nie mógł wiedzieć o istnieniu Margie. To mogło nie być dla niego istotne, bo była dzieckiem Susan, nie jego.

-Dobrze, że tak w niego wierzysz, trzymam kciuki, nie znam się na fizyce i nie wiem jak to jest z konkurencją na tym szczeblu.- przyznał. Nie wiedział, które odkrycie zasługuje na Nobla, a które już nie, dla niego wszystkie były tą samą magią. -Wiesz, jeżeli chcesz kogoś poznać, to tylko powiedz... - Ira mógł chcieć trzymać kontakt, a mógł nie chcieć i to jest ich ostatnia rozmowa. -Nie będę naciskać, ale masz trzy siostry i dwóch braci, jeszcze też.- mógł ich uznać lub nie. Jednak byli rodziną. -Susan miała kogoś na poważnie?- zapytał już wracając do głównego tematu.

- Byłbym kiepskim mężem, gdybym nie wierzył - zauważył. - Markus zawsze był stworzony do czegoś więcej. Przeskakiwał klasy w ogólniaku, chodził na wykłady, był na wymianie w Europie... wiesz, robił te wszystkie rzeczy, które tylko można robić, żeby być lepszym. - Nawet jeśli ludzie mogli uważać, że jest inaczej, to Ira jednak lubił chwalić się nie tylko sobą, ale i Markusem. Czasem nawet bardziej Markusem, no bo ile osób mogło mieć męża, który dostanie Nobla?
- Póki co może lepiej nie. - Nie był pewien czy było to coś, do czego dojrzał... i czego w ogóle chciał. - Wiesz, że to... coś innego. - Chciał powiedzieć, że Margie była przecież jego siostrą, a nie tylko przyrodnim rodzeństwem, ale to była przecież nieprawda. Dzielił z nią tylko matkę, ale to fakt, że był obok niej od kiedy się urodziła, sprawiał, że wydawała mu się być bardziej jego siostrą. - Jej najbardziej stały związek to ten z winem... i innymi rzeczami. - Sam nie wiedział, czy próbuje żartować, czy może jednak nie. - Miała wielu facetów, jednych na krócej, innych na dłużej, ale chyba nikogo jakoś... bardziej na stałe. - Chyba jej najdłuższy związek był z... cóż, wujaszkiem Davidem. O tym wolał jednak nie wspominać, bo chciał chciał o tym zapomnieć, to i tak zawsze w jakiś sposób wracało. Zwłaszcza odkąd złożył przeciwko Susan zeznania, żeby ułatwić odebranie jej praw do Margie. To było coś, o czym ludzie lubili gadać i na zawsze zostanie fragmentem treści w Wikipedii, w której jedni będą szukać powodu do żalu, inni do przyczyny jego problemów, a jeszcze inni do drwienia. - Nie lubiła być uwiązana. Margie miała to szczęście, że wychował ją mój teść, nie Susan.

- Wydajecie się być tak różni, ale to wspaniale, że sobie radzicie... Nawet jeśli media różne rzeczy piszą... - nie chciał mówić wprost, że czytał o zdradach, jakiś kłótniach, niemalże rozwodach. - Przepraszam, że wiedzę o tobie i twoim życiu czerpałem z gazet, czy internetu. Wiem jednak, by nie we wszystko wierzyć.- to raz, dwa - były rzeczy, o których wolał nawet przez chwilę nie myśleć, że były prawdziwe. -Twój teść jest policjantem - nie mógł pytać, bo to przeczytał. To też było częściowo pożywką dla mediów, które wytykały teściowi, że taki z niego policjant, a takie rzeczy pod jego nosem się działy.-Cieszę się, że i ty i Margie macie się dobrze. - tyle mógł robić.

- To działa dlatego, że jesteśmy różni. - Sięgnął po kubek z herbatą, żeby upić mały łyk, nie przejmując się tym, że parzy sobie przez to usta. Często to robił. - A media lubią pisać źle o wszystkich, bo to się sprzedaje. - W końcu nie tylko George to czytał, ale też wiele innych osób, które lubiły poprawiać sobie nastrój tym, że komuś się nie wiodło w życiu.
- Tak. Zastępcą komendanta w Camden. - A jak przełożony przejdzie niedługo na emeryturę, to wiadomym i oczywistym było, że Mark zajmie jego miejsce. - Dba o nią, to najważniejsze. - Nawet jeśli on i Mark mieli swoje różnice, zwłaszcza kiedy Ira był młodszy, to tego nie mógł nie docenić.

-Tak się mówi, że przeciwieństwa się przyciągają, to prawda. - skinął głową - Najważniejsze jest to, co wy wiecie, jak i to, co wspólnego was cementuje.- różnice różnicami, jednak trzeba mieć coś wspólnego. Szczególnie, że teraz częściej się nie widzieli, niż widzieli. Jednak nie mówił o tym na głos, bo to nie było jego miejsce. -Jesteście tu obaj mile widziani, chętnie was poznamy. - Może dzieci skończą się nieco foszyć i będą gotowi na nowo na poznanie Iry. - Ma poważne stanowisko, to dobrze o nim świadczy. - pokiwał głową słysząc kim jest Mark.

Mówił jeszcze trochę o Marku, o Margie, o Markusie, o jego dziadkach, potem znowu trochę o Markusie. Po trochy dlatego, że chciał o czymś mówić, po trochę dlatego, żeby George mógł wykreować sobie nieco bardziej prawdziwy obraz niż to, co mógł przeczytać, bo to często nie było zbyt bliskie prawdzie. Jeszcze częściej wcale. Nie był idealny, miał ogrom wad... no ale jednak nie aż tyle.
Wiedział, że musi kończyć, kiedy Ashley wszedł do kuchni, żeby przypomnieć mu, że będą musieli zdążyć dotrzeć z powrotem do areny. Zapewnił, że tak, pamięta o tym.
- Jeśli twoje dzieci nadal lubią muzykę, to możemy zabrać ich na backstage - zaproponował, bo George wspominał, że tak jest, ale nikt mógł tego nie chcieć.

-Mamy już tyle lat, że nie musimy pytać o zgodę.- Linda pojawiła się w kuchni.
-Ale wciąż mieszkacie pod tym dachem, ten dom ma zasady.- George odezwał się, ale miał uśmiech na twarzy. 
-Będę ją pilnować.- Tym razem to Scott się wtrącił i chyba było to już zaklepane. 
-Macie się słuchać ochrony i nie narobić problemów.- George pogroził im palcem. Nic więcej już zrobić nie może.

Tym razem zostawił Georgowi swój numer telefonu, uznając, że to będzie lepsza opcja, i powiedział, że ten może odezwać się, kiedy będzie miał na to chęć, bo sądził, ze to może nastąpić szybciej niż w przeciwnym kierunku. Obiecał też, ze ktoś odwiezie Lydię i Scotta (powtarzał sobie te imiona, żeby ich nie zapomnieć chociaż przez najbliższy czas) pod same drzwi, żeby byli bezpieczni. Nie chciał już męczyć Ashleya, ale ogarną kierowcę.
Nie mieli już czasu na powrót do hotelu, żeby mógł się przebrać, bo wycieczka przedłużyła się jeszcze dodatkowo o korki na drodze, ale przynajmniej dotarli na areny wystarczająco na czas, żeby móc się przygotować... o ile tak można było to nazwać, bo pojawił się aż przesadnie późno, ale jednak zdążył, więc no co za problem, nie?