Meet the Rutherford's

- Obiecuję się odpowiednio przyszykować. - Cóż, może nie znajdzie cudownego sposobu na wyhodowanie sobie buszu na klacie i plecach, ale to chyba żadna strata. Nigdy nie miał jednak zwyczaju golenia czy depilowania którychkolwiek partii ciała do zera, zwłaszcza nóg, więc będą mogli zaszaleć. - Zadzwoń do dziadków. Bernie na pewno będzie w stanie przygotować dla ciebie odpowiedzi tutorial z odpowiedniego golenia męża... - Choć mógł w ogóle tego nie wspominać, bo przez klątwę skojarzeń znów wróciły do niego traumatyczne wyobrażenia tego, do czego Eddie mógłby chcieć się odpicować... Aż się wzdrygnął.

-Chyba jeszcze z tym telefonem poczekam - zaśmiał się. -Choć może poproszę ich o jakiś zeszyt z poradami, na naszą rocznicę. Będą mogli zdradzić tajniki, a my czytać w odpowiednich dawkach. - dopił sok, ale nie zamierzał się nigdzie ruszyć, nie miał potrzeby odłożenia, czy umycia od razu szklanki. A to chyba dobry znak.

- Może lepiej nie... - Co prawda wątpił, żeby Markus chciał świętować rocznicę ślubu trójkątem, ale... ta, zdecydowanie lepiej nie. Lepiej dla jego zdrowia psychicznego. - Wiesz, niech... zachowają swoje tajemnice. - Ira naprawdę obawiał się tego, na co jeszcze mógłby się natknąć...
- Na dziesiątą rocznicę możemy odnowić śluby... twoi dziadkowie może przestaną się boczyć, że nie byli zaproszeni. - Co prawda nikt nie był, bo nie mieli żadnych gości, ale to i tak nie była wymówka.

-Możemy, to będzie... Miłe. - uśmiechnął się od razu szeroko na wspomnienie odnowienia ślubu. -Będzie to ciekawe doświadczenie, ale uważam że się przyda. - nie miał nic złego na myśli, ale skoro można odnowić, to dlaczego nie? Szczególnie, jeżeli już na samą myśl czuł ekscytację. To był raczej dobry znak, prawda?

- Wiem, że powinniśmy byli zrobić to wcześniej, ale dziesiąta rocznica wydaje się być... bardziej właściwa? - Co prawda do tej bylo jeszcze dobre dwa i pół roku, ale to nie oznaczało, że nie mogą o tym myśleć. Lepiej cos planować wcześniej niż później, prawda? Dlatego wybierał kolory płytek do kuchni zanim ta miala jeszcze postawione ściany i dlatego wolal myśleć o odnowieniu ślubów teraz i mieć pewność co do daty. Myślenia przyszłościowego musiał nauczyć się przy Markusie.

-Hej, nie myśl tak... Powinniśmy, to nie obowiązek - wiedział, że ślub był szalony i spontaniczny, ale... To było ich, to było wciąż ważne i wciąż się liczyło. -Nic nie sprawia, że ten nasz ślub nie jest ważny, jest ważny, odnowienie będzie miłe, bardzo pozytywnie mnie to nastraja, ale wciąż jestem twoim mężem, a ty moim. To się liczy - gdyby Ira był obok, to z pewnością, by go objął, teraz mógł jedynie pokazać mu serduszko.

Posłał Markusowi maly, ale szczery uśmiech, bo to nie tak, że tego nie wiedzial, bo wiedział, ale zawsze dobrze i miło było słyszeć podobne słowa, prawda?
- Wiem, po prostu... chciałbym i mam wrażenie, że rodzina - chcial powiedziec twoja, ale coraz lepiej szło mu hamowanie tego - też byłaby szczęśliwa, gdyby mogli... wiesz, być przy tym? - Tak, jak oni byli na ślubie dziadkow czy Marka i Anabeth.- Dlatego powinniśmy pomyśleć o tym wcześniej... wiesz, może powinniśmy... ale tak to będzie wydawalo się... bardziej specjalne? - Nie byl pewien czy dobrze to przekazuje.

-Tak, to będzie wyjątkowe, ale wyjątkowy był też nasz pierwszy ślub, nie myśl inaczej, dobrze?- chciał, żeby Ira miał pewność, co do wyjątkowości tamtego ślubu i czasu. Markus nic by nie zmienił, postąpiłby tak samo. - Także możemy zrobić odnowienie przysięgi, w gronie najbliższych? Czy chciałbyś też kogoś z firmy?- zapytał, bo nie chciał ograniczać Iry w doborze gości. Już raz byli sami, teraz mogą mieć ośmioro gości, ale też i więcej.

- Wiem - zapewnił, bo jednak nie zamierzał twierdzić, że ich pierwszy slub nie byl znaczący, bo wiedział,że tak było. Oczywiście, że było. - Naprawdę. - Nie chciał, żeby Markus mhslal, że mówi to na odczepnego czy coś. Nie bylo tak.
- Walę ich - parsknął, bo nie bylo opcji, zeby zaprosił kogokolwiek stamtad na swój slub. Mógłby zaprosić Ashleya, zeby sprawdzić, czy on I ojciec Markusa zaczną włączyć o to, kto sprawdzi lepiej, czy wszystko jest bezpieczne.

-Czyli zostaje nam, nasze standardowe grono. - uśmiechnął się -Dziewczynki mogą sypać kwiatki?- zaproponował, bo to było częste, a że będą starsze, to nic nie szkodzi. -Albo dziadkowie, będą się czuć ważni... I świadków musimy wybrać... - to było już trudniejsze zadanie. Kogo wybrać, żeby nie urazić nie wybranej osoby.

Zrobil szybką matematykę w głowie. Melody bedzie miec dwadziescia dwa, Margie będzie mieć ponad dwanaście lat, a Anna niecałe sześć, a więcej dziewczynek w najbliższej rodzinie (póki co) nie było. Margie moze uważać się już za zbyt dorosła na sypanie kwiatków, bo przestanie już być małą dziewczynką i zacznie zbliżać się do bycia prawdziwą nastolatka, a to samo w sobie nieszczególnie mu się podobało, więc...
- Blizniaki drugiej generacji - Jak nazywał ich w żartach - na pewno z chęcią pomogą. - Anna będzie mogła sypac kwiatki, Albert poniesie obrączki i wszyscy chyba będą zadowolni. - A na wybór świadków mamy jeszcze czas. - W koncu nie wiadomo, co wydarzy się przez ten czas.

-Ale Melody i Margie tez mogłyby, prawda? Tak od najmłodszej do najstarszej?- zaproponował. -Będzie nas mało, więc fajnie, jakby każdy jakąś rolę dostał? - może jak zrobią ze wszystkich druchny i drużbów, to będzie ciekawie? -A później kolacja i tyle?- będą to mogli zrobić nawet w ogrodzie, zamówić catering i będzie cacy.

- Twoja siostra do tego czasu sama może zdążyć się hajtnąć, więc nie wiem, czy to będzie rola, która ja zainteresuje - przyznał, bo chociaz wątpił w staniecie przez Melody na ślubnym kobiercu, to jednak ze swoim nowoczesnym światopoglądem mogla nie chcieć zajmować takiej roli. Ale mógł się mylić. Jasne, że mogl, bo różnie bywało. - Więc może najlepiej będzie, zeby póki co zaklepali sobie termin, a później będziemy zastanawiać się nad tym, co zrobić z ludźmi? - Bo dużo może się do tego czasu zmienić.

-A robimy odnowienie tego samego dnia, czy inny termin wybieramy?- zapytał, bo właściwie to mogą odnowić przysięgi w inny dzień, wiadomo, że milej byłoby typowo w rocznicę, ale mogą zaszaleć i zmienić dzień.
Dotąd siedział prosto na krześle, ale wreszcie oparł stopę o siedzisko i objął nogę.
Choć do samego siebie się przytulił.

- Odnowienie przysięgi z okazji dziesiątej rocznicy w inny dzień niz dziesiąta rocznia...? Sprytne. Dzięki temu za dziesięć lat znowu będziemy mieć dziesiąta rocznicę, a do tego dwie daty, a to się równa dwa razy więcej prezentów... - Markus mial jednak ten swoj matematyczny mozg, stąd ten jego cwany plan powiększenia ilości prezentów...
Choc tak naprawdę to wiedział, że nie o to chodziło, po prostu gadal głupoty.

- Widzisz? Zawsze to więcej do świętowania - zaśmiał się -Bardziej wiesz, sam mówisz, że nie wiadomo co będzie za dwa lata- Markus wiedział, że będą ze sobą, ale gdzie będą i co będą robić? To już kto wie? -Możemy odnowić w dzień dziesiątej rocznicy, ale możemy mieć jakiś plan be?- doprecyzował nieco myśl o drugim terminie.

- Ale z takim zapasem czasu powinniśmy zdążyć to zaplanować? - Jesli mają już odpowiednią datę, to łatwiej będzie wszystko pod nią dostosować. Jeśli sztywno zaplanują, że niczego nie wrzuca sobie na ten dzień, to nie powinno być problemu. - Chyba nie chciałbym innej - przyznał szczerze. - Ta... jest istotna? - Nawet jesli wybrali ją z przypadku, to się taka stała.

-To też jest racja- zgodził się, więc nie miał już co się zamartwiać, że coś może pójść nie tak. -Podoba mi się, że tak mówisz. - znów się lekko zarumienił, gdy oparł głowę o kolano. -Jakiś dziś wyjątkowo miękki jestem - zażartował sam z siebie. Może to zamartwianie trzymało go w jakimś stresie, który teraz puszczał i czuł się przez to, właśnie "miękko".

- Wiedziałem... - rzucił, jakby naprawdę chcial teraz z satysfakcja wytknąć swoją rację. - Wiedziałem, że te boskie spodnie tak ie nakręca, że aż zmiękniesz. - Wstał, jakoś nie przejmując się tym, że stoi na środku łóżka. Oczywiście, że gadal głupoty, bo te spodnie byly okropne i kiczowate, ale chcial spróbować jakkolwiek rozbawić Markusa.

-A gdybyś ich na sobie nie miał, to bym się dopiero rozpuścił- zażartował śmiejąc się, gdy patrzył na poczynania Iry. -Może sobie kupię takie same? Będziemy mieć strój na Halloween?- już było słychać w tonie głosu, że nie jest spięty, wesołe nuty były słyszalne. -Tylko dziadkom się nie pokazuj, bo będą chcieli i dla siebie, a to już konkurencja, by była. - choć zapewne to oni nie byli konkurencją dla dziadków, którzy mają swój styl. Wyjątkowy i własny styl.

- Już się robi. - Moze nie było to dokładnie to, co Markus mial na myśli, ale jednak rozpiął spodnie i zakolysal biodrami bardziej że względu na to, że zachwiał się na tym przesadnie miękkim materacu niz z checi bycia seksi. - Och, nie, nie. Tobie kupimy takie w panterkę. - Wtedy to dopiero Markus będzie mrał. - Ale chwila... Czy ty sugerujesz, że mój boski styl nadaje się na kostium na Halloween? - spytał z udawanym oburzeniem, ale jednak sciagnal spodnie z tyłka, co nie bylo takie proste zważywszy na to, że były obcisłe, a on stal na łóżku. Dlatego chociaz je z siebie zdjął, to nie byl to najbardziej gorący pokaz striptizu na świecie.

Zasłonił oczy dłońmi, ale oczywiście i tak patrzył przez palce -Hej, mam męża! Nie możesz mi się tak pokazywać!- zażartował i odsłonił twarz.
-Wiesz, możemy przebrać się za zebrę?- zaproponował -Kto się przebiera za zebrę? Nikt, więc będziemy wyjątkowi - podkreślił ostatnie słowo.
-Jesteś gorący, żałuję że mnie obok nie ma.- a to musiał przyznać.

- Proszę cię, jestem tak boski, że twoj maz by ci to wybaczył. - Rozłożył ramiona i okręcił się wokół, odkopując spodnie gdzies na bok. - Więc już nie bądź taką dziewicą, bo zaraz zdejmę z siebie i drugą warstwę. - Nie planowal pozbywać się bielizny, ale moglby to zrobić. - Przebiorę się za zebrę, ciebie ubierzemy jak pantere i dam ci się upolować. - Puścił do Markusa oczko, kiedy na powrót usiadł na tyłku, bo jednak chcial byc grzeczny.
- Jeszcze trochę. - Posłał mu maly uśmiech. - I znowu będziesz miał mnie przez jakiś czas as az nadto.

-Mój mąż jest boski, więc nie wiem, czy możesz z nim konkurować. Dobrze wszystkiego nie widzę. - zażartował. -Och, no jestem nią, bo czekam na noc poślubną po odnowieniu przysięgi, wtedy będziemy mogli dopiero przejść do bycia niedziewicami.- szedł w te głupie żarty, ale przecież to były żarty. -A wtedy cię pożrę i będę mieć na zawsze w sobie. - aż się objął na myśl o polowaniu. -Nigdy nie mam ciebie aż nadto. - pokręcił głową, niech sobie tak myśli.

- Chyba zacznę martwić się o to, co chcesz ze mną zrobic, że aż pozbawisz mnie w tym dziewictwa... - przyznał, choć nadal trzymal się w tym lekkiego rozbawienia.
- Będziesz musiał niestety zaczac mnie sobie dawkować, bo powoli będziemy musieli kończyć. - Nie mial na to szczególnej ochoty, ale nadal każdy z nich mial swoje rzeczy do zrobienia, czy im się to podobało, czy nie.