Meet the Rutherford's

-A mamy coś dla niego?- zapytał, nieco retorycznie, bo jednak nic nie posiadali. A nawet jeśli miałoby to być na kilka dni, to jednak warto coś mieć, prawda? -No i jednak... Chyba weterynarz by się przydał?- nie mieli innego zwierzaka, to fakt, ale sprowadzenie choroby do domu, to też chyba niemądry pomysł.

- Więcej niż jest na ulicy...? - odpowiedział pytaniem na pytanie, bo nawet jeśli nie posiadali rzeczy niezbędnych dla kota, to jednak dom był bezpieczniejszą opcją niż noszenie go po okolicy i ryzyko, że ten ucieknie i skończy jako mały, brudny naleśnik na jezdni. - Mamy coś w lodówce, więc przeżyje do czasu kupienia karmy. - Czasem lepsza prowizorka niż nic, prawda? - Albo zamówimy coś z dostawą. - W końcu teoretycznie w jakiś sposób był gwiazdą, tak? Więc mógł mieć swoje różne dziwne zachcianki. I mogła nią być dostawa kociej karmy prosto pod drzwi teraz i zaraz. - Albo możemy zadzwonić po taksówkę i poszukać weterynarza. - To była raczej jedyna opcja, bo nieszczególnie widział, żeby którykolwiek z nich wsiadał za kółko, nawet jeśli wypili tylko dwie lampki wina. Wolał uniknąć potencjalnych plotek, które by się pojawiły, jakby dostał mandat za prowadzenie pod wpływem.

- Taksówka i weterynarz brzmi dobrze, może będą mieli też jakąś karmę do kupienia... - zgodził się, bo ta opcja wydawała mu się najbardziej sensowną. -A dostarczyć by nam mogli coś co posłuży jako kuwetę? Jakieś podkłady na podłogę?- trochę przerażała go wizja, że kot załatwiałby im się wszędzie i to ze wszystkim.

Cóż, Ira nie znał się ani na karmach, ani na weterynarzach, ani na kotach, więc po prostu postanowił zgodzić się z Markusem i zadzwonił po taksówkę. Często korzystali z ich usług, więc obyło się bez większego grymaszenia o przewozie niezabezpieczonych zwierząt. Kot po drodze zawodził tak bardzo, że zaczął poważnie rozważać zatrudnienie go w chórkach, bo z tymi płucami to na pewno dałby sobie radę... Ale jednak wreszcie dojechali do kliniki, która była na szczęście jedną z tych przesadnie rozbudowanych, które miały też zbyt wypasiony i zbyt drogi sklep zoologiczny obok siebie. Jak na pierwszą wizytę wydawało się być w porządku, nawet jeśli nie znali dokładnych opinii o tym miejscu, ale nieszczególnie był teraz czas na to, żeby siedzieć i zagłębiać się w tematykę forów kociarzy czy kogokolwiek innego.

Markus nigdy nie miał zwierząt, więc wizyta w klinice weterynaryjnej była jego pierwszą w życiu. Nie miał zamiaru się jednak wycofać, więc był gotów na wszystko, co ich tutaj spotka. 
Kocur na całe szczęście był bez pcheł i wszy, a oczy wystarczyło mu kropić, dostał jeszcze parę zastrzyków i mogli już z Irą wybierać, co potrzebują na ich wspólny czas.

Nieszczególnie wiedział, co może przydać się kotu, który miał pozostać u nich na niewiadomą ilość czasu, bo równie dobrze mogli go oddać następnego dnia rano, albo za tydzień, albo... sam w sumie nie wiedział co. Ale wiedział, że jeśli kot miał zostać, a Markus miał w tym czasie nie zwariować przez potencjalne zabrudzenia, to jednak musieli mieć wszystko, co potrzebne. Najwyżej oddadzą kota z wyprawką. Albo oddadzą ją gdzieś indziej. Nie był pewien.
Po prostu wiedział, że potrzebują kuwet, żwirków, misek, mat, podkładów, legowiska, jedzenia, zabawek, transportera... Tak właściwie to większości tych rzeczy, które mieli w sklepie, no bo skąd mieli wiedzieć, czego kot będzie potrzebował...? Przezorny znaczy zabezpieczony czy coś takiego. Dlatego taksówkarz mógł ich mierzyć krzywym spojrzeniem, ale nie było co się przejmować.

W czasie przejazdu do domu trzymał transporter z kotem na kolanach. Tylko po to, by móc przez kratkę wsunąć palec i głaskać go po główce. Miał nadzieję, że dotyk uspokoi ich nowego i tymczasowego współlokatora. 
-Jak go będziemy nazywać?- zapytał, gdy byli już w domu. Jeszcze nie wypuścił kota, ale to przez to, że najpierw chciał przygotować mu miejsce.

- Nazwijmy go roboczo Hughes - zażartował, pijąc w ten sposób do nazwiska bohatera starego serialu, w którym bohater szukał zaginionego syna. Oni mieli zaginionego kota, no więc nasunęło mu się głupie skojarzenie. Nawet nie lubił tego serialu.
Sam jeszcze jakoś nawet nie dotknął tego ich nowego, tymczasowego współlokatora, no ale... No po prostu nie chciał ryzykować, kiedy miał na sobie ten sweter, okej? Były priorytety...
- Jutro rano rozwiesimy ogłoszenia. - Przysunął się do Markusa, żeby móc się pochylić i spojrzeć do transportera.

-Jasne, to możemy jak go już wpakujemy, je przygotować. - Markus rozejrzał się. -Gdzie robimy mu miejsce? Legowisko w sypialni? Miski w kuchni, kuweta chyba tam gdzie legowisko? Żeby miał blisko? - pytał, bo w sumie nie wiedział jak to wszystko ma grać. -Czy wszystko w salonie?- kuweta w sypialni nie brzmiała zachęcająco.

Spojrzał na Markusa nieco zdziwiony, bo jednak po kim, jak po kim, ale po nim nie spodziewał się propozycji trzymania kuwety w sypialni. Choć tak właściwie w żadnym miejscu by się nie spodziewał. Bo to Markus. I kuweta. No więc...
- Możemy zostawić uchylone drzwi do łazienki...? I postawić kuwetę za, a legowisko przed drzwiami? - Mieli łazienkę przy sypialni, więc może to nie byłoby takim złym wyjściem? Zostawiliby ją tuż za drzwiami, więc prawie jak w sypialni, ale jednak nie. Chociaż nie był pewien, czy kot to ogarnie. Nie, żeby nie miał w niego wiary... No dobra, trochę nie miał. - Chociaż nie wiem, czy on ogarnie to wszystko? - Spojrzał na Marksa, bo jednak nie bardzo wiedział, czy koty to jakoś instynktownie ogarniały same z siebie...?

-Łazienka brzmi dobrze, a wiesz.. Wsadzimy go do kuwety, to może poczuje instynkt?- Zagadnął i już szedł w stronę sypialni. W końcu nie mogą tyle trzymać  Hughesa w klatce, prawda? -Jeżeli był czyjś, to może jest już nauczony.- będąc w łazience położył transporter tak, by być jako tako w zasięgu wzroku kotka, miejsce wokół kuwety wyłożył podkładami, tak samo przyszykował miejsce pod legowisko.

Cóż, Ira również zajął się samymi bardzo ważnymi rzeczami, a mianowicie przebraniem się z tego swetra, bo hej, to była bardzo, ale bardzo istotna rzecz... Dlatego zdjął go z siebie i odwiesił na odpowiednie miejsce, w którym wisiały rzeczy założone, ale wciąż czyste. Ale nauczył się nie mieszać ich z tymi czystymi-czystymi.
Dopiero wtedy zbliżył się z powrotem do Markusa i do Hughesa, do którego wreszcie wyciągnął dłoń. W pierwszej chwili oberwał pazurami po paluchu, ale nie poddał się i kolejny raz spróbował go dotknąć, to tym razem obyło się bez przemocy.

- Spróbuj za uszkami. - Markus mu doradził, bo sam, gdy tak głaskał i drapał ich towarzysza, to otrzymywał w zamian mruczenie. -Kuweta już jest. - wsypał do niej żwirek, więc miał nadzieję, że Hughes będzie wiedział co robić. 
Sam mógł już dokończyć z jego legowiskiem, żeby po tym przygotować mu jedzenie. -Spróbuj go dać do kuwety. - Markus mógł dłonie umyć w kuchni, więc zostawił Irę z kotem.

Już chciał zapytać, ale że dlaczego on, no bo jak to tak podglądać biednego małego, niewinnego kotka w kuwecie, ale jednak wiedział, że nie wyłga się w ten sposób od potencjalnego sprzątania kuwety, więc darował sobie już na starcie. Po prostu posłusznie zajął się próbami drapania kota tak, jak Markus zalecił, i tym razem skończyło się nawet bez rozlewu krwi. Tak właściwie to skończyło się to nawet całkiem przyjaźnie, nikt nie próbował mu odgryźć ani odciąć palca, no więc...
Ale chyba jednak nie do końca sie zrozumieli.
- On chyba nie jest taki do końca domowy - rzucił do Markusa, kiedy ten wrócił, bo jednak ich nowy kolega radośnie przysypiał w kącie kuwety, uznając ją najwyraźniej za najlepsze miejsce do snu.

-Albo... Nie wiem, na razie nic w niej nie zrobił, nie?- Zapytał dość retorycznie. -Może położę jeden podkład na legowisko i go przeniesiemy?- Nie chciał, żeby kociak kuwetę kojarzył tylko i wyłącznie ze spaniem, albo że można łączyć spanie i inne czynności w kuwecie. -Ale jest uroczy.- Uśmiechnął się patrząc na futerko.

- Nie, po prostu poszedł spać. - Chciał go dotknąć palcem, ale jednak zabrał dłoń. Wolał go już nie budzić. - Ale wiesz, każdy miał chyba w swoim życiu taki dzień, że był gotów zasnąć siedząc na toalecie - zażartował. Ale jednak fakt był taki, że pewnie ten kociak nigdy nie najadł się tyle stresu, co tego dnia. - Mały, uroczy brzydal... Prawie jak dziecko... Chociaż jest jednak trochę ładniejszy... - Ta, mimo upływu czasu wciąż uważał dzieci za dość... paskudne. Przynajmniej te kwalifikujące się jako niemowlęta.

-Zgadzam się z tym, że jest mały i uroczy, ale brzydalem, to on nie jest.- Markus poczuł potrzebę, by stanąć w obronie kociaka. -Jest śliczny.- Tak go widział i i tak zamierzał o nim mówić. -Dajmy mu chwilę, a później go się przeniesie.- nie chciał go budzić, a przynajmniej jeszcze. Skoro śpi, to jest to raczej dobry znak, a przynajmniej tak zamierzał o tym myśleć.

- Brzydota też potrafi być urocza... Taka malutka brzydotka... - Lekko trącił Markusa ramieniem w ramię, bo hej, on tu przecież z sympatii i czułości to mówi... - Jak twoje rodzeństwo... To nowe, tak gwoli ścisłości... - Wolał to jednak dodać, żeby czasem Markus nie pomyslał, że miał na myśli Melody i Marvina. Może pod Melody mógłby to podciągnąć, ale pod Marvina... ta, nie ma opcji. - Ale już dobrze, dobrze. Nie będę już tak mówił. Jest uroczy. - Skinął głową, zgadzając się z Markusem.

-To twój szwagier i szwagierka, także... - rozłożył ręce, bo cóż, Ira wżenił się w brzydką rodzinę. - Ale przynajmniej nikt w naszej rodzinie nie odbierze ci tytułu najpiękniejszego. - Wszystko mówił lekkim tonem, bo żadna uwaga go nie zakuła. - dokładnie, jest uroczy. - zgodził się z Irą i w tej zgodzie dał mu drobnego i szybkiego całusa w policzek.

- Powinieneś docenić to, że określiłem tym mianem tylko pięćdziesiąt procent mojego szwagierstwa - zauważył, no bo czy Markus musiał skupiać się na negatywach? Taki był z niego spec od pozytywnego myślenia? Cóż, jeszcze się okaże, ze naprawdę on nim jest... Ależ to strasznie brzmi. - Ale hej, zwróć uwagę, że dzięki temu, że określam część twojego rodzeństwa mianem uroczej, malutkiej brzydoty, jedynie podkreślam to, że ty jesteś uroczą, dużą... ładnością...? - Okej, nie do końca wyszło mu to pod względem gramatycznym, ale liczyły się chęci, nie?

-Aż boję się zapytać, co myślisz o Marvinie i Melody.- Zaśmiał się kręcą głową, gdy patrzył na Irę. -Ale wiesz, żadnej połowie mojego rodzeństwa tego nie powtórzę.- Uśmiechnął się szeroko, bo jednak nie musieli wiedzieć, co Ira o nich wygadywał, a te młodsze... Cóż, Markus pewnie zapomni nim zdąży im powiedzieć w czasie, w którym oni by to zrozumieli. -Ale dziękuję za komplement.- skinął głową i sięgnął wreszcie po telefon. -Och... mam sporo nieodebranych z uczelni.- a to chyba dobrze nie wróżyło.

- Marvin nie byłby taki tragiczny, gdyby wreszcie się domył, uczesał i założył coś innego niż ta jego bluza, bo mam wrażenie, że widzę go w niej za każdym razem, kiedy spotykam twoje rodzeństwo... - Okej, wiedział, że to po prostu... chyba wciąż przejściowy nastoletni okres, ale... Marvin to Marvin. - Ale Melody jest wysoko w rankingu. - Nie dało się ukryć, że jednak miała to coś.
Chciał dodać coś jeszcze, ale nie ciągnął tematu, kiedy Markus najwyraźniej postanowił go zakończyć, zmieniając temat na uczelnię. Dlatego po prostu nieco się odsunął, żeby w ten sposób móc go wypuścić ze swojego towarzystwa.

-Dobrze, że nie muszę być zazdrosny o wysoko w rankingu siostrę. - zażartował, bo jednak potrzebował mieć luźną atmosferę. -Chodzi o obliczenia, John się dobijał, ale też profesor Cooper. - a to już mogło nie być nic miłego. Może znów wszystko sknocił. -Mogę dać na głośnomówiący?- zapytał, gdy odzwaniał.

Wzruszył ramionami, że Markus może rozmawiać, jak sobie chce, no bo jednak po co miałby mu czegoś zabraniać albo się wtrącać? Atmosferę skłaniającą do rzucenia się sobie w ramiona i tak raczej trochę popsuło pojawienie niespodziewanego gościa, więc Markus mógł zająć się pracą. Ale nie chciał, żeby jednak głośne rozmowy obudziły ich nowego kolegę, dlatego ostrożnie wsunął pod niego dlonie, starając się nie obudzić go zbyt gwałtownie, bo to nie byłoby nikomu potrzebne do szczęścia.
Dlatego przeniósł go do legowiska, zajmując się nim, żeby mógł sobie ogarnąć to, czego akurat potrzebował.

Bo nie wiem, czy to zgodne z Teorią Wielkiego Podrywu xd
- Dzwoniliśmy, bo... Markus, mam nadzieję, że siedzisz. - John zaczął, a Markus niemalże z przerażeniem spojrzał na Irę. Nie chodziło o kota, chodziło o słowa.
-Już siadam i jesteś na głośniku, jestem z Irą. - przyznał, bo wypadało to powiedzieć. Może lżej będą mu dawkować wszystko.
-Jasne, bo wiesz... Liczyliśmy i sprawdzaliśmy i... Stary, tym razem dokonałeś odkrycia, antymateria istnieje. - w tle zaczęło słychać oklaski i wiwaty.
A Markus spojrzał znów na Irę z przerażeniem.