Meet the Rutherford's

- Yhym, zdecydowanie... - Cóż, patrząc na nich dwóch, to jednak pod każdym możliwym względem to Markus był tutaj dobrym chłopcem. Każdym. Poważnie, bo Ira to nawet do udawania dobrego chłopca by się nie nadawał, bo na złość samemu sobie zacząłby gryźć smycz. - Ale chyba jednak nie jestem mistrzem brudnej gadki - przyznał z rozbawieniem, przesuwając nosem po szyi Markusa, postanawiając jednak złamać tę rolę, którą próbował zagrać. Nie miał do tego zbyt wielkiego talentu, bo chociaż mógłby zacząć mówić o tym, co zrobiłby z Markusem, to pewnie zacząłby się śmiać. Taka tam jego wada. - Więc może pójdziemy wziąć sobie długą, miłą kąpiel...? - Bo chyba jednak niedługo musiałby Markusa z siebie zdjąć.

-Ja też nie jestem, więc mamy szczęście, że nie musimy mówić do siebie brudno.- Zażartował. -Brzydko też, po prostu... Jakoś mi się tak skojarzył ten grzeczny chłopiec z tobą wtedy.- ale miał też świadomość, że takie skojarzenie było czymś raczej niezwyczajnym. -i weźmiemy owocki i coś do picia?- Odsunął się lekko od siebie. -Żeby po prostu coś zjeść.- Już nie będzie namawiać na kolejny raz, bo to naprawdę byłoby za dużo.

[Pinterest podrzuca, więc z ciekawości oglądam Jesse'go Rutherforda i on przechodził z "okej, jesteś całkiem słodki" do "o boże, czy ty ćpałeś pół tablicy mendelewa" do "okej, jest broda, wracasz do bycia całkiem słodkim" xd Tak, definitywnie wciąż działa fetysz brody xd]

Na wzmiankę o owocach to spojrzał na Markusa niemalże z przerażeniem. Ale tylko przez krótką chwilę, bo jednak... no, bez histerii, tak?
- A więc pójdziesz grzecznie do łazienki i napełnisz wannę, a ja pójdę na dół. - Nie będzie w końcu kazał Markusowi biegać teraz po schodach. Dlatego jedynie krótko go pocałował Markusa w usta, zanim pomógł mu z siebie zejść, starając się robić to jak najbardziej delikatnie. - Teraz będzie czas tylko na czyste gadki, bo będziemy musieli umyć ten twój zgrabny tyłek z moich podpisów... wszelkiego rodzaju - spróbował zażartować.

-Czyli będę mógł zobaczyć- Miał wciąż miękkie kolana, więc lekko się zachwiał. Ustał jednak w pionie i powoli był w stanie przejść się kawałek, by móc zerknąć do lustra. 
-Iraaaaaa- Powiedział to tym samym tonem, co niemalże, gdy byli w liceum i Ira coś przeskrobał. - Wow, ale wiesz, że podpis, by wystarczył?- Zagadnął spoglądając na swój tyłek w lustrze, które zdobiło szafę.

Okej, tego to może do końca nie przemyślał, no ale...
- Wiem. - Uśmiechnął się szeroko do Markusa, przyznając to z rozbrajającą szczerością i niemalże dumą, bo może i miał dwadzieścia sześć lat, ale czasem potrafił zachowywać się tak, jakby miał ich szesnaście. - Żałuję, że się tak łatwo zmywa... - przyznał, bo jednak co to za radość, jak nie będzie mógł dostawiać tam kresek...

-Ja chyba tego nie żałuję. - może i się uśmiechał, ale nie wiedział co ma myśleć o tych kreskach. Wiedział, co one znaczą i że tylko oni to widzą, ale jednak... Chyba wolał czuć niepodległość tyłka, gdy Ira go pieprzył, a nie znaczył jak... Nieco źle. 
-Co do zmywania, kąpiel sama się nie zrobi. - postanowił zatem skupić się na pozytywach.

Podniósł się że swojego miejsca i rozprostował ramiona, przyglądając się Markusowi.
- Nie masz poczucia humoru - skwitował i zgrabnie obrócił się na pięcie, zanim skierował się do wyjścia z sypialni. - I tak będę dodawał kreski w pamięci! - rzucił jeszcze za siebie, zanim przeszedł korytarz i zszedł schodami na dół. Znalazl Hughesa na parapecie w salonie, przyglądającego się ulicznemu ruchowi, a potem poszedł do kuchni, żeby zgarnąć to, co trzeba.

Wiedział, że to są żarty i że zapewne, gdyby był jeszcze pieprzonym i ujrzałby to w trakcie, to pewnie nie zwróciłoby uwagi. Gdy już panował nad świadomością i emocjami, to jednak... Trochę mniej to było zabawne.
A skoro Ira poszedł do kuchni, to sam poszedł do łazienki, by przygotować kąpiel z solami i bąbelkami. Zasłużyli na miłe i przyjemne posiedzenie w wannie.

Ira wiedział, że czasem mógł robić albo mówić coś, co nie wypadało, ale to wpisywało się w część tego, kim był. Co poradzi? Okej, no dobra, było sporo rzeczy, które mógłby na to poradzić, ale jakoś nieszczególnie miał ochotę i wolał uważać, że całość brało się w pakiecie. Nie mogło być w końcu za dobrze. Poza tym był ładny. Ładnym zawsze wybaczało się więcej, nie? Dzięki temu był charakterny, nie chamski. Magia podwójnych standardów czy coś.
Zabrał jednak ze sobą wszystko i poszedł z powrotem na górę, bo jeśli Markus chciał sok i owocki, to dostanie sok i owocki. Zabrał szklaną butelkę i dwie szklanki, starając się nie zostawiać śladów palców na szkle, a także miskę i może łatwiej byłoby tu zanieść, gdyby wziął coś, na czym by to postawił, ale to by było za łatwe. Doniósł to jednak, nie gubiąc ani winogronka, i postawił na stoliku, który do podobnych rzeczy trzymali obok wanny.
- Hughes obserwuje sobie widoki za oknem. - Wolał to powiedzieć, gdyby ten się nim jakoś martwił.

-Wnuk policjanta, co poradzisz?- Markus jeszcze nie wchodził do wanny, która przyjemnie zapełniała się woda, a dodane sole i płyn już robiły swoją magię. -Tak, właśnie naszego kota porównałem do dziecka. - zaśmiał się lekko i sięgnął po winogrono. Witaminy się przydadzą. -Nie zrobiłeś sobie kawy?- zapytał, bo Ira mógł mieć na nią chęć. -Choć w sumie dobrze, wygrzejemy się, wyjmujemy i do spania. - więc będzie część z przytulaniem.

- To chyba najbliższe do tego, co kiedykolwiek będziemy mieć... Chyba, że kiedyś dasz się namówić na psa. - Więcej sierści i brudu, ale bardziej realne było to, że kiedyś będą mieć psa niż dziecko. Markus był jednak zbyt odpowiedzialny na wychowanie dzieciaka z kimś, kto potrafił do niego zadzwonić, bo "hej, wziąłem kokę, taka sytuacja". - Psy są bardziej policyjne, twój ojciec by się ucieszył. - Może nieszczególnie, ale to jednak był argument za, no nie?
- Jestem chyba wystarczająco pobudzony bez niej. - Nie potrzebował tyle rozbudzenia, co raczej jakiegoś relaksu.

-Pies, to chyba większa odpowiedzialność?- odpowiedział, ale to nie był ton, który miałby sugerować jakieś stanowcze "nie". --Mamy ziółka, rumianek, melisa i lawenda, dobre na relaks, zrobić ci później?- zapytał, bo teraz już chyba byli przygotowani do kąpieli. -Możesz wchodzić. - zaprosił go gestem dłoni, wejdzie zaraz po nim.

- Mamy Hughesa. Jak chce zarobić na swoje utrzymanie, będzie zajmował się psem. - Wzruszył ramionami, no bo cóż, takie to już życie, nie ma nic za darmo. Chociaż chyba jednak obawiałby się o życie tego biednego psa...
- Nah, nie trzeba. - Wsunął się do wanny i zajął swoje miejsce, przesuwając się tak, żeby Markus mógł zająć miejsce dowolnie - przed nim albo naprzeciwko niego. Jak sobie tylko chciał. - Chcesz, żeby najpierw cię wyszorować? - Mógł zmyć to z pośladków Markusa, kiedy ten by stanął.

-Najpierw chyba chcę powiedzieć - usiadł na przeciwko męża. Dobrze, że woda była ciepła, bo jednak... Będzie czuć Irę, oj będzie go czuć. -Najpierw przyjemności, później szara prozam - zażartował. Najchętniej, to najpierw wziąłby prysznic i po nim dopiero wszedł do wanny, ale... Nic się przeciez nie dzieje, że tak nie robi.

- Okej. - Nie zamierzał Markusa do niczego namawiać, to jemu miało być dobrze. - Cokolwiek, byle było ci wygodnie. - W końcu to się teraz liczyło najbardziej, więc jeśli Markusowi było okej, to cała reszta miała mniejsze znaczenie. Dlatego po prostu usiadł tak, żeby im obu było dobrze, i żeby nieszczególnie drażnić Markusa nogami.

Odmruczał mu -Z tobą zawsze jest mi wygodnie. - i wcale w tym nie kłamał. Nawet kiedy Ira oplatał go wszystkimi kończynami podczas snu. -Cieszmy się ciszą i spokojem, bo pewnie będą chcieli nas poodwiedzać. - zawsze tak było, gdy Ira wracał z trasy. Każdy chciał się z nim zobaczyć, sprawdzić jak się trzyma. Rodzinne wsparcie.

- Zawsze...? - Spojrzał na Markusa wyjątkowo sceptycznie, bo nie zamierzał udawać, że jakoś tak nie do końca mu wierzy, bo jednak nie raz i nie dwa pamiętał, że nabił Markusowi siniaków, walnął go w twarz albo skopał z łóżka. Dlatego musieli mieć największe, jakie było, żeby miał przestrzeń do rzucania się...
- Nie przypominaj - mruknął, bo to oznaczało to, że znów będzie musiał się tłumaczyć z tego, że nawalił, a to nigdy nie było jego ulubionym elementem. - Ale może będę miał szanse to przegapić... - zażartował...

Chociaż okazało sie, że w sumie miał częściowo rację, bo kiedy Melody odwiedziła ich w najbliższy weekend, nie było go w domu. Wybrał się do fryzjera, a że miało zejść mu dobre kilka godzin na zabiegach, które miały poprawić stan włosów i jakoś... ochłodzić kolor, to wybrał się sam, nie chcąc, żeby Markus marnował czas na czekaniu.
A jak Melody wpadała w odwiedziny, oznajmiała, że chętnie spędzi czas ze swoim starszym bratem i poczeka, aż Ira do nich dołączy, to jednak dość łatwo było wpaść na to, że czegoś chce...
- Hugh Florence to najgorętsze nowe nazwisko w świecie mody - powiedziała, kiedy siedziała przy wyspie kuchennej i głaskała Hughesa, który próbował wymyślić sposób na to, jak zrzucić szklankę wody z cytryną, która stała obok. - Wiem, że nie mam szans wbić się na jego pokaz, bo to jest... coś, nie rozdają wejściówek od tak. - No oczywiście, że coś, dlatego żywo zagestykulowała tymi swoimi chudymi ramionami. - Ale... - zaczęła, wchodząc na nieco bardziej przymilny ton. - W końcu mam mojego wspaniałego starszego, opiekuńczego brata, który na pewno chciałby uszczęśliwić swoją młodszą siostrę... - Może nie do końca, ale Markus to nie Marvin, więc było to bardziej prawdopodobne. - I z radością przekonałby swojego męża, żeby mnie tam zabrał. - Uśmiechnęła się do Markusa. Ira nie był fanem chodzenia na jakiekolwiek ścianki, Markus to już w ogóle, ale czego nie zrobi się dla młodszej siostry, prawda?

Markus spojrzał na nią nad szparagów, które zamierzał przygotować na obiad, lub wczesną kolację, gdy Ira wróci. 
-Tak, jestem opiekuńczy.- zgodził się z nią -Dlatego powstrzymam męża od spełnienia zachcianek jego szwagierki. - trochę wykorzystał słowa Melody przeciwko niej. -wiesz, że pokazy mody to nie jego świat, a świat... To nie jest dobre miejsce. - nie umiał uchronić Iry, to właśnie swoją opiekuńczością spróbuje uchronić Melody.

- Markus, no weź... - rzuciła, brzmiąc trochę jak nieco zirytowana nastolatka, no ale z drugiej strony po co mieć takiego szwagra, jak nie można mieć z tego żadnych korzyści? Okej, samym plusem było to, że był mężem jej brata, więc mieli jakieś powiązanie w nazwiskach, ale to nie było tak pomocne, jak mogłoby, gdyby gdzieś się razem pokazywali. Tak bardziej oficjalnie. - Przecież nic mu się nie stanie, jak da sobie zrobić kilka zdjęć ze swoją jedyną... ulubioną szwagierką. -Okej, może nie miała już argumentu, że jedyną, ale była ulubioną. Powinna być, bo chociaż potrafiła poprowadzić rozmowę o czymś innym niż Świnka Peppa. - A mi to pomoże. Nie chcesz, żeby szło mi dobrze? - Mogła mieć coraz większą ilość flowersów, mogła mieć jakieś kontrakty, ale to ciągle nie było nic szczególnego. Zwłaszcza, że może gdyby wyrobiła sobie tym jakąś większą reklamę, to wymazałaby z niektórych głów wspomnienie o tym, że odrzucili ją za bycie grubą krową, która przez cycki nie mogła się dopiąć w kieckę XS.

-No kłóciłbym się z tą ulubioną i jedyną. - był to braterski przytyk. -Wiesz co by ci pomogło? Dobra praca, nie bajka, wiesz jaki świat reflektorów potrafi być. - wiedziała, co przechodził Ira. No dobrze, może nie znała tego aż szczegółowo, ale powinna zrozumieć dlaczego Markus woli ją odwodzić od tego. -Jak ci się uda samej go przekonać, to okej, jak nie .. sorry. - tyle mógł dla niej zrobić, nic więcej i nic mniej zarazem.

- Bo nie zna tylu słów, żeby się z tobą kłócić. - Przesadnie przewróciła na niego oczami, bo to nie tak, że nie lubiła młodszego rodzeństwa, ale jednak wielką fanką też nie była. - Ale chyba ktoś tu zdecydowanie spadnie w rankingu ulubionych braci... - Spojrzała na Markusa z ukosa, bo to było według niej niesprawiedliwe, że nie chciał jej pomóc, bo miał jakieś swoje głupie przekonania co do tego, co mogło być dobrą pracą. Jakby wszyscy nie mówili o tym, że trzeba podążać za marzeniami...
Przesunęła szklankę, która dziwnym trafem zaczęła zbliżać się niebezpiecznie blisko krańca blatu, i sięgnęła po mały kawałek selera, który znajdował się na desce do krojenia, gdzie Markus wszystko przygotowywał. Zamoczyła go w szklance wody z cytryną, jakby miał nabrać przez to więcej smaku, a potem odłamała od niego jeszcze mniejszy kawałek, który dopiero włożyła do ust.

-Coś w tym jest- pokiwał głową i dla potwierdzenia słów pokiwał też szparagami, które po tym ułożył na patelni. -Wybacz, że staram się zachować zdrową neutralność, nie chce wpłynąć na waszą relację i to jak spędzacie czas. - nie miał za złe, że sięgnęła po selera i go wcinała. -Jak jesteś głodna, to mogę ci coś na szybko przygotować.- zaproponował. Z daniem zamierzał poczekać na Irę, ale coś na szybkiego da radę zrobić dla Melody.

- To twoj mąż, po co ci mąż, jak nie możesz mu mówić, co ma robić? - Okej, to mógł nie być najlepszy argument, ale chwytała się wszystkiego, a do tego jednak spędziła dwadzieścia lat życia na słuchaniu matki i babki z tymi ich mądrościami. - Chociaz może lepiej wolę nie wiedzieć... - Uniosla dlon, w której trzymała selera. Kiedyś widział Markusa całującego się z chłopakiem i to jej wystarczało.
- Nie jestem gloda. - Pokręciła głową niemlaze z oburzeniem, bo co to w ogóle za sugestia? Nie byla głodna, wcale nie byla, a gdyby byla, to miala przecież tutaj wodę z cytryną i kawałek selera. Trzy różne rzeczy. To już coś.

- Ponieważ mój mąż jest moim partnerem, a nie niewolnikiem?- postarał się odpowiedzieć jak najkrócej i jak najbardziej właściwie. -A ty ogólnie masz kogoś? - zapytał, bo jednak tego nie wiedział. -Dobrze, dobrze, tylko pytałem.- spojrzał na nią jakoś tak baczniej. Jednak nie mógł patrzeć na nią cały czas, bo musiał przygotować obiad. Nic nie podjadał, zjedzą wszystko wspólnie.

- Albo mama ma rację i to ty się dajesz rozstawiać po katach... - rzuciła niewinnie, jakby wcale nie podsuwała mu ploty o tym, co zdarzało się mówić na jego temat Marthcie. A jednak nie od dziś wiadomo było, że w rankingu top trzy jej dzieci Markus ma swoje miejsce dlatego, że nie dorobiła się czwartego... I od lat niewiele się pod tym względem zmieniło.
- Nikogo na stałe. - Nie dało się zaprzeczyć temu, że Melody zdecydowanie była atrakcyjną dziewczyną, ale najwyraźniej nie wystarczająco, więc po co miałaby zaprzątać sobie głowę chłopakiem, który usilnie będzie jej wmawiał nieprawdę, udając, że nie ma rzeczy, które powinna w sobie zmienić? W świecie mody przynajmniej byli szczerzy, ale żaden nie chciałby grubej krowy. - Ale chyba Marvin sobie kogoś znalazł... Wiem, co za szok... - wtrąciła, bo jednak... no, ktoś chciał chodzić z jej bliźniakiem, to jest coś. - Tylko się z tym ukrywa, bo boi się, żeby matka się nie dowiedziała. Znasz ją.