Meet the Rutherford's

-Ira... To nie chodzi o to, że masz z punktu "a" iść od razu do punktu "be".- Markus westchnął do słuchawki. -To, że nie będziesz nigdzie wychodzić, z nikim rozmawiać, to nie pomaga... Po prostu... Daj sobie pomóc?- Miał wrażenie, że rozmawiali już o tym, oczywiście wiedział, że to była rozmowa w dwie strony i on starał się jeść, choć wrócił na basen i więcej się ruszał.

- Znam cały proces działania - przypomnial, bo nie bylo czym się chwalić, to nie było jego pierwsze rodeo i przerabiali to wszystko już trzy razy... Ale tym razem nie plakal, nie zarzucał Markusowi, że go nienawidzi, i nie groził, że się powiesi, tylko wziął się w garść, więc można powiedzieć, że to pewien sukces. - Miałem... dół, ale się z niego wygrzebuje. - Czasem po prostu... wszystko za bardzo go przygniatało, jakby spadły podpory, które przez te wszystkie lata trzymały całe to nagromadzone gowno. - To mi pomaga, bo trzymam się z daleka od wszystkiego, co mogłoby mnie pociągnąć z powrotem. - Na odwyku jest to samo, tylko tam gdzieś go zamykaja, a tu izoluje się sam.

-Ale całe życie nie będziesz zamknięty, wiesz czekają nas wycieczki z dziadkami, rodzinne imprezy, spacery i randki.- Starał się mówić to lekko, by mimo wszystko nie była to ciężka i trudna rozmowa.-Ale cieszę się, że trzymasz się, że nie poddajesz się. Doceniam to, jestem z ciebie dumny.- Wciąż też starał się go wspierać, by Ira nie myślał, że go odrzuca, czy że ma problemy przez niego.

- Twój dziadkowie nie mają koki wysypanej na kuchennym stole, więc o to raczej się nie martwię. - Nie chciał być kąsliwy, nie o to mu chodziło, po prostu staral sie jakos wskazać Markusowi różnice. - Potrzebuje po prostu czasu. - Przetarł twarz wolna dłonią. Czas. Zawsze potrzebował czasu.

-Może lepiej im tego nie mów, bo jeszcze będą chcieli podjąć wyzwanie.- Odezwał się nieco głucho, choć to miała być jakaś forma żartu. -Wiem, czas jest bardzo ważny.- Poparł go. -Nie chcę zatem naciskać, ale... To chyba samo tak wychodzi, przepraszam.- Nie chciał żeby Ira był zły, czy czuł się przytłoczony, po prostu... Nie wiedział już jak mu pomóc.

- Lepiej nie. Za bardzo boję się historii z ich młodości, które mógłbym usłyszeć. - Staral sie odpowiedzieć w takim samym tonie, bo jednak można było spróbować o czymś pożartować, prawda? Nawet jesli marnie im szło.
- Po prostu... pójście do psychologa niczego cudownie nie naprawi od ręki. Zawaliłem, wiem to, i wiem, że potrzebuję czasu, żeby zaufać samemu sobie. - Póki co tego nie robił, dlatego trzymalnsie na dystans od wszystkiego. - Wrócę na terapię grupowa. To będzie łatwiejsze. - Łatwiej zmusic się do tego, co już znal, niż do czegoś nowego.

-Oboje i tak wiemy, że uwielbiasz plotkować z Eddiem.- Tu już Markus szczerze parksnął, bo taka była prawda. Jeżeli chodziło o plotki i ploteczki, to Ira i Eddie siedzieli w tym razem. -Pamiętaj, że ja -pamiętam, że jesteś silny. - więc miał nadzieję, że jego mąż odzyska szybko zaufanie do siebie samego. -I jeżeli taką decyzję podjąłeś, to ja ją szanuję.- Nie będzie już naciskać na jakąś pomoc teraz już, choć pewnie powinien, ale... Już sam nie wiedział, co ma robić.

- Pytam go o znacznie mniej odkąd chcial mi zacząć opisywać swoje sekretne łóżkowe techniki... W tym miejscu wyobraz sobie, że mam dreszcze. - Nie, zeby nie byl pod wrażeniem, że w ich wieku są jeszcze tak aktywni, ale... jakos wolal nie wnikać w szczegóły. Naprawdę nie. Zdecydowanie. To byłaby kolejna trauma do kolekcji.
- Cieszę się, że to słyszę. - Nawet jesli nie powinien mieć żadnych powodów do radości, które były z tym związane, to tak właśnie bylo. Dobrze było słyszeć, że Markus ma jeszcze do niego jakieś zaufanie.

-Och, a ty zdradziłeś mu swoje?- nie pytał na poważnie, choć może był jakiś powód, dla którego Eddie chciał się dzielić z Irą sekretem długiego współżycia. 
Choć dla Markusa było wszystko dobrze, Ira nie musiał się poprawiać.
- Proszę, naprawdę tak jest. - dlatego nawet już podczas tej rozmowy nie naciskał, ani nie wracał do tematu terapeuty.

- Gdybym zdradził, musiałabym słuchać raportu z tego, jak udawało mu się ich użyć... Patrząc na to, jak opowiada historie, byłby to bardzo szczegółowe raporty... Więc ta, jakoś wolałem nie zdradzać tych sekretów dla naszego wlasnego dobra... - Tak, zdecydowanie nie było to coś, czego chcial słuchać. Jeszcze Eddie czasami chcialby zapytać Markusa o jego wlasne wrażenia...
- Apropo twoich dziadkow... Mówili już coś o tym, co będą planowali na swoją rocznicę? - Znając ich to coś dość hucznego.

-To tak, to nie ma co mu mówić. - odkaszlnął, bo i jego taka wizja przerażała. Choć sam na początku pytał Eddiego o pewne sprawy i był mu wdzięczny za pomoc, dochowanie tego jako tajemnicy. 
-Wiem, że będą chcieli ciebie prosić o Jamesa, choć mówiłem im, że jesteś zabiegany, bo trasa tym razem jest wymagająca bardziej. - starał się jakoś odciągać od Iry rzeczy, które mogły jeszcze poczekać.

- Ze wszystkich ludzi na świecie chcą wybrać tego, na którego widom mam ochotę wymiotować albo zaćpać się tylko po to, zeby nie musieć pamiętać tej rozmowy...? Nie ma opcji, nie znoszę tego gościa. - Powaznie, już wolałby wskrzesić matkę niz spędzać jakikolwiek czas z Rogersem, a było to naprawdę cos, bo każdy znal jego stosunek do Susan. - Kupmy im wycieczkę a Hawaje czy coś, naogladaja się tancerzy w trawiastych spódniczkach i zapomną o tych bzdurach.

-Nie wiem, jak mam odebrać twoje słowa. - przyznał, bo tekst o zaćpaniu się, nie był zabawny. W żaden sposób go to nie bawiło. -Zawsze można po prostu im postawić z nim kolację? W trzech? A później bez Rogersa dołączyć?- zapytał, bo to wydawało się dla niego jakieś takie bardziej fair.

- Tak, że nie żartowałem. - Absolutnie nie żartował, byl w tym całkowicie powazny. - Nie będę z nim rozmawial. Koniec i kropka. - Był w stanie pójść na wiele ustępstw, ale zdecydowanie nie na takie. - Jak chcesz, to sam to załatwiaj, ale nie dam ci numeru, bo go nie mam. - Spuściłby telefon w kiblu, gdyby tylko został skarżony numerem należącym do tego dziwaka. I wiedział, że nie powinien się złościć, bo przecież Markus chcial dobrze, ale sam temat tego typa podnosił mu cisnienie. - Pamiętaj, że zdecydowanie może być dla nich niemiłe spotkanie z rzeczywistością. - Przelotne spotkanie kogoś na zdjęcie czy oglądanie w telewizji to coś zupełnie innego niż poznanie osobiście.

-Ira. - Markus nie wiedział co ma mu odpowiedzieć. -Nie wiem, co on ci zrobił, ale wiem, że dziadkowie nigdy nie zrobili czegoś przeciwko tobie. - podkreślił ten fakt. -Poproś kogoś z firmy, by przesłał mi jego numer. Ja się może przez to nie zaćpam - był zły, choć sam nie wiedział przez co.

- Powiedziałbym coś, co mógłbyś przez to zrobić, ale mam tyle taktu, że tego nie zrobię. - Mógłby powiedzieć, że Markus może się czasem przez to porzyga z wrażenia, ale jednak wystarczająco dojrzal, zeby mu tego... cóż, no, nie wyrzygiwac podczas kłótni. - Bardzo przepraszam, że mam z kimś problemy. - W koncu skąd Markus mial wiedzieć, że nie jest najbardziej ugodowym człowiekiem na świecie... Jakby brali slub z zaskoczenia i wcale nie znali się przed tym kilka lat...

-To miej tyle taktu, by załatwić numer, a ja się zajmę resztą. Możesz mieć z nim problem, ale dziadkowie tego nie mają. Skoro mogę, możemy im przybliżyć jedno z marzeń, może niech i będzie niepotrzebnie, to jednak... - przerwał na moment swój wywód. -Po prostu nie widzę nic złego, żeby oni zjedli kolację, wypili drinka z osobą, którą podziwiali. Możesz im przed przedstawić swoje zdanie, może dzięki temu nie będą pompować balona.- ale jednak chciał spełnić ich marzenie.

- Najwyraźniej moje zdanie nieszczególnie się w tej kwestii liczy, więc nie widzę w tym sensu. - Skoro Markus chciał wciągać w to dziadków, to proszę bardzo, droga wolna, on nie zbliży się do tej toksyny, bo wie, że na trzeźwo tego nie zniesie. Markus był tak mądry, jakby sam nie miał w swoim życiu osób, których nigdy nie chciałby widzieć. Jak Kevin. Albo pan Martin. Na pewno z radością przyjąłby to, że Ira chce do nich przedzwaniać i umawiać z nimi rodzinę. - Wyślę ci numer - dodał nieco bardziej sucho, bo chociaż nie chciał się kłócić, to jakoś tracił humor. - I zadzwonię wieczorem - dodał jako sygnał, że chyba już woli kończyć tę rozmowę.

-Czy uważasz, że to co on zrobił tobie, zrobi i dziadkom?- zapytał już mniej ostro, mniej butnie niż wcześniej. -Co on tobie zrobił, że tak go nienawidzisz? Przecież graliście na jego urodzinach z innymi zespołami, myślałem, że skoro się tam wybraliście, to ta impreza wam się podoba, albo spodoba. - nie był w środku, więc nie wiedział, co się działo. -Wiesz, jacy są dziadkowie, nie sięgną po ciastko, gdy powiesz im nie, a ile ciastek nam dawali?- sprobowal jakoś zobrazować swój punkt widzenia w tej sprawie.

- Grałem tam, bo nie powiedzieli mi, co to jest - powiedział, nie ukrywając goryczy w głosie. I samo to było dla niego wręcz upokarzające, bo wiedział, że to było zrobione celowo i nie da sobie wmówić, że to wina tego, że był zbyt zaćpany, zeby wiedzieć, bo doskonale wiedział, że nie był, kiedy omawiali plany trasy. Więc nie powiedziano mu o tym celowo, bo wiedzieli, że by się nie zgodził. Po prostu odebrali mu możliwość powiedzenia nie, jakby był przedmiotem, który można postawić za mikrofonem bez jego zgody. - Ten człowiek na każdym kroku, kiedy tylko jest w zasięgu mojego wzroku, czepia się tylko i wyłącznie mnie. Mówię mu nie, mówię, że ma odejść, a on nadal jest... Wiesz, jak nienawidzę, kiedy ktoś narzuca się w moją przestrzeń osobistą. - Czuł się wtedy na powrót jak małe dziecko, które było osaczone. Mógł mieć swoje skrzywienia przez które odbierał rzeczy takimi, jakimi nie były, ale nie brały się one znikąd. - Wybacz więc, że nie darzę sympatią człowieka, który śmieje się mi w twarz, bo ćpun bojący się igieł jest taki komiczny... - To były uwagi, które go bolały, nawet jeśli starał się tego tak nie pokazywać. - Który drwi, że jestem tak mało wart, że może mnie kupić, i że nie może się doczekać aż umrę, żeby móc wspierać ramieniem mojego męża. - To mogło nie zostać powiedziane w ten sposób, ale on właśnie tak to odbierał, tak to do niego docierało. - Więc róbcie z nim co chcecie, ale ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego.

Markus przez chwilę nic nie mówił. -Czy możesz jeszcze raz to opowiedzieć?- poprosił, bo jednak był w szoku. - Dlaczego on śmieje się z ciebie? Dlaczego miałby was kupić?- wolał nie  dodawać, że słyszał iż jego wydawnictwo miało lepsze warunki od tego, w którym Ira i No Future się znajdują. -I dlaczego miałbyś umierać? Jakby... Rozumiem twą złość i żal, ale... Naprawdę, poproszę jeszcze raz od początku. - Wierzył Irze i teraz już mógł inaczej na to spojrzeć, ale jednak... Było to zbyt chaotyczne.

- Nie mam ochoty rozmawiać o tym człowieku ani chwili dłużej. - Nie zamierzał marnować na to czasu, tlenu i resztek szansy na przywrócenie sobie dobrego nastroju. Choć minimalnie dobrego. - Dostaniesz numer, róbcie z nim co chcecie i to jest koniec tego tematu. - Naprawdę chciał być stanowczy, bo jeśli nie chciał o czymś rozmawiać, to nie będzie o tym rozmawiać.
Milczał przez dłuższą chwilę, ale się nie rozłączał.
- Chcę odejść z tego zespołu - powiedział wreszcie, już nieco spokojniej.

-Przez Jamesa?- zapytał, choć mieli o nim nie rozmawiać. -On nie musi was kupować, ten zespół, przecież to twoje życie, twoje utwory, przecież kochasz to... - miał wrażenie, że serce mu zaraz wyskoczy, tyle emocji ile teraz się przewijało w nim, to dawno tak nie miał. -Wiem, że powinęła ci się noga, ale wiem, że sobie poradzisz i nic nie będzie wiodło cię na pokuszenie.- Ira nie powinien tego wszystkiego skreślać, skoro to były jego marzenia.

- Markus, jestem tak szczęśliwy, że czwarty raz proszę się o odwyk - zauważył, bo to jednak powinno wskazywać, że to nie jest zdrowa miłość. - Kocham muzykę, ale... nie to. - Czuł, że jeśli dalej będzie to ciągnął, to brukowce będą miały racje i No Future naprawdę będzie jego... cóż, no future. - Niech kupi ten zespół tylko po to, żebym mógł rozwiązać umowę. Nie chcę odejściem karać też ciebie. - A fakt, że musieliby płacić karę wytwórni, zdecydowanie byłby karaniem też Markusa, który był jego mężem. Wiedział, że Markus nie był płytki, że nie chodziło o pieniądze, ale... Tak to widział. - Zabiorę to, co moje, i niech grają sobie dalej to gówno z kimkolwiek innym. - Przestało zależeć mu na zespole, przestało mu zależeć na wszystkim poza tym, żeby ktoś nie zmasakrował tych kawałków, które były dla niego wazne.

-A jeśli on nie kupi zespołu? Jeżeli mówił to tylko po to, żeby cię zdenerwować?- po raz kolejny, nie był świadkiem rozmowy, więc mógł tylko pytać, próbować się domyślać. -A co jeśli... Wystarczy pogadać z zespołem, jeżeli oni zrozumieją, że nie chcesz ćpać, że zmienią też i swoje zachowania?- pytał, bo może to by sprawiło, że Ira mógłby robić to, co kocha w dalszym ciągu.