Meet the Rutherford's

Przewrócił na Markusa oczami, bo cóż, był to gest, który chyba wejdzie mu w krew, kiedy chodziło o Markusa, ale zarządził dalszą wycieczkę. Choć to zdecydowanie zbyt wiele powiedziane, bo po prostu przeprowadził Markusa drogami, którymi sam często chodził, zahaczając o kilka miejsc, w których bywał. Zaszli więc do jego ulubionego sklepu z używanym badziewiem, bo często można było wyhaczyć tam całkiem niezłe rzeczy (no gdzie za taką cenę kupiłby skórzaną kurtkę, no gdzie, nie mówiąc o spodniach?) i stare płyty, które ktoś sprzedawał. Babka Connie miała nawet jeszcze gramofon, więc jak wróci do miasta z wakacji (dobrze wiedział, że to nie wakacje, nie był dzieckiem), to może znów mu go pożyczy.
Później skoczyli coś zjeść i zaciągnął Markusa na tureckie żarcie, które potrafiło wypalić przełyk. Poważnie, to była ich zdecydowanie najlepsza cecha. Kto nie lubił czasem trochę pocierpieć przy jedzeniu?
Niby nie robili niczego szalonego, bo robił po prostu to, co zazwyczaj, ale i tak trochę im zeszło.

W międzyczasie dwukrotnie zameldował się ojcu. Nie pisał dokładnie gdzie jest, ale dawał znać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. 
-Mam wrażenie, że skóra mnie pali. - zażartował choć był to żart z natury pół śmiesznie pół poważnie. Jednak zjadł swoją porcję, która i tak wydawała mu się za duża. -Ale bardzo się cieszę, że pokazałeś mi miejsca, które lubisz. - każde inne, ale każde z tym czymś. Szkoda, że nie będzie mieć jak się odwdzięczyć.

- To jedzenie z gatunku tych, które palą nawet nie dwa razy, a trzy... - parsknął trochę głupio, ale no hej, kiedy jak nie teraz mogą go śmieszyć głupie rzeczy? Później zrobi się za stary. Więc się śmiał z głupoty. Bo wypalanie sobie wnętrzności to się chyba do tego trochę zaliczało...
No ale bywa, nie?
- Wiesz... Luz? - Wzruszył ramionami, bo to przecież nic takiego, nie? Ot, po prostu pokazał Markusowi kilka miejsc i tyle. No niby może i tak, ale... Z drugiej strony to jednak jakoś nigdy nie ciągnęło go do tego, żeby jakoś... wprowadzać kogoś w swoje... zakątki. A jednak... Po prostu... Jakoś... lubił Markusa. Jakoś tak. Tyle i aż tyle.

Zawtórował mu śmiechem. -A teraz jesteśmy na pierwszym razie, czy już na trzecim?- śmiał się dalej, choć miał nadzieję, że gorzej nie będzie. Nie miał wprawy z jedzeniem ostrych potraw, ale zupełnie nie widział się hartującego do tego, choć pewnie gdyby Ira za miesiąc go znów wyciągnął do tej knajpy to poszedłby. 
-Może jednak kiedyś uda mi się tobie Stamford pokazać. - uśmiechnął się i lekko trącił go ramieniem. Właściwie to pierwszy raz mieli taki kontakt. 
To pewnie przez to, Markus tak na to zwrócił uwagę.

- Nie wiem, jak ty, ale ja to do trzeciego nie dotarłem... - rzucił tym samym głupim tonem. Coś wchodziło, było i wychodziło, nie? Ot, głupie gadanie i tyle. Nic wielkiego.
- Ta, może tak. - Jakoś nie bardzo to widział, ale nie widział powodów, żeby zaprzeczać? Po co? Nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie, to nie czuł potrzeby, żeby się wykręcać.
Zerknął na Markusa, kiedy ten go dotknął, bo jednak jakoś nigdy... Sam nie wiedział, nigdy szczególnie nie rwał się do tego, żeby ktoś go dotykał. Po prostu... nieszczególnie to lubił. I tyle. Ale teraz jakoś... teraz jakoś nie widział w tym niczego szczególnie złego. Dlatego po prostu odpowiedział Markusowi tym samym, w odpowiedzi trącając go ramieniem.

-To jest mój pierwszy raz, także nawet nie wiem, jak drugi i trzeci odczuć.- znów się zaśmiał. Nie było mu z tym źle, w końcu śmieli się obaj z Irą, a nie jeden z drugiego. Dlaczego więc miałby źle się czuć? Szczególnie, że chłopak odtrącił go i Markus znów poczuł to przyjemne ciepło. Pewnie to przez to, że jedno ciało otarło drugie i właśnie ciepło się wytworzyło. Właśnie tak, fizyka była wszędzie, dlatego tak ją lubił. Nie dawała odczuć samotności. -I jak zabiorę cię do włoskiej knajpki, to będzie to łagodne spotkanie.- zażartował.

- Jezu... - parsknął, bo to była jego pierwsza reakcja na to, jak... dziwnie się poczuł. - To brzmi prawie jak zaproszenie na randkę. - A to było zabawne, prawda? To było coś, z czego było trzeba się pośmiać i poklepać kumpla po plecach, bo to zabawne. Niby tak, no ale... To wcale jakoś nie było tak zabawne. Jakoś nie dla niego.
Ale on to czasem... Myślał chyba nie w tych szablonach, co powinien.

Markus poczuł jak rumieńce wstępują mu na twarz. To było, och... Zaczął panikować, że Ira odkrył jego tajemnicę i już nie będzie chciał się z nim zadawać. Słysząc jego śmiech, jakoś poczuł jakby Ira śmiał się z chłopaków, którzy zapraszają kolegów na randki. Jednak zachichotał, bo przecież jakoś musiał ukryć swoją panikę. -To tylko włoskie wyjście. - spróbował żartu nawiązującego do angielskiego wyjścia.

- Dobrze, że nie francuskie... - rzucił jeszcze w odpowiedni na słowa Markusa. - Nie mam białej flagi. - Nie miał nawet podkoszulka, którym mógłby pomachać podczas wycofywania się. No ale nic, nie planowali przecież żadnego francuskiego wyjścia. Właściwie niewiele już planowali, bo rozstali się niewiele później.
Pożegnał się z Markusem i z nieszczególną radością wrócił do domu. Okazało się, że był sam, ale tym razem przynajmniej miał ze sobą klucze, więc mógł dostać się do środka. I tyle dobrego, że poszli z Markusem coś zjeść, bo inaczej czekałby go albo spacer do sklepu, albo głodówka. Nieszczególnie miał ochotę ani na jedno, ani na drugie. A tak... Było całkiem miło. Z Markusem.

Markus czuł się... Inaczej. 
Inaczej, ale w dobrym sensie. Nie czuł się tak przy Johnym, czy przy Tonym, ale... Może Ira jest innym przyjacielem? Może... To jest ten przyjaciel, który ma zostać przyjacielem na całe życie? 
To uczucie ciepła... Nie byłby zły, gdyby miał to czuć jak zawsze. Nawet lekcje odrabiało mu się lepiej, choć co jakiś czas oko uciekało mu w okno na przeciwko.

Mark wrócił do domu na tyle późno, że nie mieli nawet okazji zjeść z Markusem wspólnej kolacji. Wiedział, że to nie była konieczność, ale jednak w Stamford wspólne posiłki były pewnego rodzaju... tradycją, czymś, co chciał zachować, jakby to miało sprawić, że Markus poczuje się tu bardziej jak w... cóż, jak w domu. Ale nawet jeśli nie jedli razem, nadal chciał zamienić z nim choć kilka słów, zanim ten się położy.
Wrócił do domu, pozakluczał drzwi, a potem zdjął wysokie buty i odpiął kaburę. Kiedy dzieciaki były małe, zawsze po powrocie do domu wyjmował z niej naboje i odkładał do osobnej kasetki w bezpiecznym miejscu, ale wierzył, że Markus jest na tyle duży, żeby nie postrzelić się przypadkiem, ani na tyle zdesperowany, żeby zrobić to celowo... Dlatego jedynie zabrał ją ze sobą, żeby schować ją w sypialni.
- Jak było w szkole? - zagadnął Markusa po tym, jak zapukał we framugę drzwi jego pokoju, oznajmiając mu, że planuje przez nie wejść. - Jak nauczyciele? - Wiedział, że nie musiał pytać o naukę i materiał, bo jednak... Markus to Markus. - Zaprzyjaźniłeś się z kimś? - Może nie powinien dopytywać, bo Markus to nie małe dziecko, a nastolatek, ale... O to martwił się bardziej niż o naukę. Markus nigdy nie był wielką duszą towarzystwa, a tutejsze dzieciaki potrafiły być... trudne.

- Głównie to z Irą. - przyznał zgodnie z prawdą, gdy obrócił się na krześle w stronę ojca. Ten jeżeli chce to może usiąść na łóżku. -jest jeszcze Kevin. - dodał żeby nie było, że tylko z jedną osobą. -jutro jest kółko z fizyki i nie mogę się go doczekać. - przyznał zgodnie z prawdą. -Wszystko do tej pory rozumiem i nie mam braków z powodu różnicy programowej. - uśmiechnął się, bo przecież był to powód do zadowolenia.

- Jaki Kevin? - zagadnął tak niby mimochodem, ale jednak i ojcowska troska i pewne zawodowe nie pozwalały mu nie dopytywać o szczegóły. - Kolega z kółka...? - Jeśli tak, to już pozwoliłoby mu się nieco bardziej uspokoić. Przyjaciele Markusa ze Stamford byli po prostu spokojnymi, młodymi, pilnymi uczniami i zdecydowanie ulgą byłoby, gdyby Markus został w takim towarzystwie.
- O to zdecydowane sie nie martwię - zapewnił, posyłając Markusowi lekki uśmiech.

-Kevin Bacon. - podał nazwisko - Był wytypowany, by oprowadzić mnie po szkole, należy do kółka matematycznego i fizycznego.- więc Markus raczej nie zmienił się i jego wybory koleżeńskie również nie. -Ale staram się dalej coś więcej robić, Johny wysyła mi ich zadania dodatkowe. - różnica była odczuwalna.

Pokiwał głową, bo tak, dobrze wiedział, że pod wieloma względami Camden było dla Markusa... sporym hamulcem. Dlatego zastanawiał się nad tym, czy nie lepszym pomysłem byłoby przepisanie Markusa od kolejnego roku do szkoły w Filadelfii. Znalazłby odpowiednią prywatną szkołę, dobre dojazdy... Filadelfia nadal nie była idealna, ale byłaby zdecydowanie lepsza dla jego edukacji. Łatwiej byłoby dostać się na studia...
Tak, to było coś, co powinni przemyśleć i omówić w ciągu kolejnych miesięcy.
- Cieszę się, że się odnajdujesz. - Naprawdę. Nie chciał, żeby to było dla Markusa trudniejsze niż musiało. - To... Miłej nocy. - Skinął głową, zanim się wycofał.

Markus chciał zapytać się ojca jak i jemu minął dzień, ale było juz za późno.  Nie chciał wyjść na niewdzięcznika, w końcu Mark się o niego troszczył. Jeszcze porozmawia z nim o tym. 
Teraz jednak wolał się skupić na fizyce, miał przygotowane jakieś stare projekty, parę zadań, które zrobił ostatnio, gdy dostał je od Johny'ego. Chciał pokazać swoje zaangażowanie.

Ira od samego rana był jakoś... nie do końca w nastroju. Do czegokolwiek, jeśli miał być szczery. Po prostu jakoś... Matka wróciła do domu wyjątkowo późno, kochaś wrócił razem z nią (nawet nie pamiętał, jak ten typ miał na imię... Rob?), więc od samego rana musiał go znosić. Nawet jeśli dzięki temu posłusznie rano wyszedł z domu, nie miał ochoty wybierać się na lekcje. Policzył sobie wszystko i wiedział, ile mniej więcej może poopuszczać zajęć, żeby nie przedobrzyć. Dlatego po prostu zaszył się w cichym miejscu, gdzie każdy miał go gdzieś, i zajął się klepaniem kolejnych referatów, które mogą mu się do czegoś przydać. Może to nie był najbardziej uczciwy ze sposobów na zarobek, ale hej, przynajmniej nie kradł, a to już coś, nie? Jak dla niego to nic złego. Nikt nie kazał durniom tego kupować.

Do szkoły jechał z ojcem, choć gdy wyjeżdżali, to rozglądał się, czy Ira nie wychodzi z domu. W trakcie jazdy również to robił, ale jak nie widział chłopaka koło domu, tak nie widział go i po drodze. 
Najgorsze, że w szkole również nie. A chciał z nim porozmawiać, podzielić się emocjami, które wzbudzało nie nim pójście na kółko fizyczne. Przejmował się oczywiste, czy Irze nic się nie stało, dlatego skorzystał z telefonu i do niego napisał.

Ira może i szalenie nie rwał się do spoglądania na telefon, bo po prostu skupił się na pisaniu czegoś sensownego i choć nieco innego od całej reszty gówna, które czasem klepał wręcz maszynowo, słuchając przy tym na słuchawkach czegoś odpowiednio głośnego, ale za to Markus mógł liczyć na towarzystwo, bo skoro kółko fizyczne miało być dzisiaj, to Kevin postanowił zapoznać go z resztą jego członków, bo przecież Markus powinien wiedzieć, z kim będzie na nie uczęszczał, prawda? Poza tym, odrobina naukowego small talku z rana nikomu nie zaszkodziła, prawda?

Markus zaczął się poważnie martwić i dlatego był nieco niemarwy. Miał wrażenie, że pogorszenie nastroju, które miał udzieliło się i Kevinowi, który już tak z wielkim entuzjazmem mu nie opowiadał. Nawet wizja spotkania z nauczycielem, który był seksowny to znaczy przystojny, to znaczy Markus nie e wiedział o co chodzi. Ale nawet wizja spotkania z nim jakoś nie potrafiła odciągnąć zmartwień, które nim zawładnęły. 
Może to przez to, że Ira już raz nie mógł wejść do domu... Może z jakiegoś powodu nie mógł z niego wyjść?

Ira może i nie śpieszył się do pójścia na lekcje, ale chyba lekcje śpieszyły się do niego... Okej, dobra, nie do końca, ale sens można było jakoś z tego wyłapać, nie? Taką przynajmniej miał nadzieję. Nawet jeśli dyskutował z samym sobą, kiedy nauczyciel niemalże targał go za kołnierz w stronę lekcyjnej sali. Zdecydowanie mu się to nie podobało, no ale nie był to ani jego pierwszy, ani zapewne ostatni raz, kiedy wpadł. Dlatego nawet nie komentował i po prostu dał się wprowadzić do klasy dobre dziesięć minut po dzwonku.
Pani Simpson spojrzała na niego bez choćby krzty zaskoczenia. Jak mówił, nie jego pierwsze rodeo.
- Najwyraźniej problem braku partnera właśnie się rozwiązał - powiedziała, spoglądając na niego, zanim jakże kulturalnym gestem wskazania palcem nakierowała go na miejsce, które miał zająć w ławce.
Tuż obok Markusa, jak się okazało.

Markus był zaskoczony widząc Irę. Z wielu powodów, raz myślał, że ten nie zjawi się w szkole, dwa nie myślał, że go spotka na tych zajęciach, trzy nie spodziewał się jego eskorty, cztery nie spodziewał się tego, że razem będą mieć "projekt dziecko". 
Już ten projekt sprawiał, że miał gęsią skórę. Może przez to, że miał młodsze rodzeństwo i wiedział jak to wygląda, albo przez to, że miał nadzieję, że już nigdy go to nie spotka. 
Także zaskoczenie musiało być widoczne na jego twarzy. 
-Hej- przez to był w stanie tylko tyle z siebie wydusić.

Popatrzył na leżące na ławce... coś. Cóż, okej, łapał, że to miało być chyba dziecko, ale bardziej przypominało mu jedną z tych przeklętych robo-lalek, które wyglądały tak, jakby w każdej chwili miały ożyć i zadźgać cię w nocy.
Co nie było chyba aż tak tragiczne w porównaniu do srania i rzygania, nie? To było dla niego znacznie bardziej przerażające.
Spojrzał na Markusa, a potem ponownie na ciemnobrązową lalkę z trzema czarnymi pseudowłosami na głowie..
- Słuchaj... - zaczął, bo jednak coś tutaj potrzebowało poważnej rozmowy. - Musimy poważnie pogadać... Żądam testu DNA.

-Dziedziczymy geny tak, że jeżeli masz kogoś ciemnoskórego w rodzinie to masz szansę, że i dziecko takie będzie. - odpowiedział krótko, Ira z pewnością o tym wie i przecież teraz tylko żartował. - Więc się nie wyprzesz. - dodał, by spróbować swoją wypowiedź również utrzymać w formie jakiegoś żartu. 
Nad tym dzieckiem nie było co płakać.

[klik - takie coś założyłam, że mają xd]

Zmrużył na Markusa oczy, jakby całe to tłumaczenie się przez niego tylko zaostrzało wszelkie jego podejrzenia, że coś tu w tej rodzinie jest nie tak. W końcu winny się tłumaczy, prawda? Dlatego Markus zdecydowanie sobie teraz nie pomagał.
- Wrócimy jeszcze do tego. - Nadal spoglądał na niego w ten przesadnie podejrzliwy sposób, zanim się z tym ogarnął, bo jednak skoro już tu siedział, to mógł posłuchać tego, co Simpson mówiła na temat tych dziecio-okropieństw. Jeszcze tylko raz czy dwa dźgnął lalkę palcem.
To wszystko wydawało mu się być bezsensowne. I cały ten projekt, i to, że szkoła musiała wydać na to zdecydowanie zbyt wiele kasy. Simspon tłumaczyła im jak działa ten cały... symulator niemowlęcia, wyjaśniała działanie plastikowych kluczyków, których musieli używać odpowiednio w zależności od zaprogramowanego płaczu dzieciaka. Jeden kluczyk na jedzenie, inny na kolkę, inny na bóg wie co. Jeśli dzieciak płacze zbyt długo - nauczycie dostaje alarm. Jeśli ktoś spróbuje majstrować przy dzieciaku - nauczyciel dostaje alarm. Jeśli ktoś dzieciaka wyłączy... cóż, no, jak wyżej. I mieli spędzić z tym czymś tydzień.