Meet the Rutherford's

- Chryste, nic. - Znów się skrzywił. Wiedział, że nie ma żadnego obowiązku tłumaczyć się Markusowi, nie musiał tego robić, ale z jakiegoś powodu jednak chciał to zrobić. Po prostu... Naprawdę był daleki do robienia wtedy czegokolwiek. Samy myśl o tym, że miałby robić cokolwiek z Łasicą, sprawiała, że miał drgawki.
A to z kolei przypomniało mu o rzeczach, o których wolał zapomnieć. Jak sen z rana. Od razu czuł się jeszcze bardziej niekomfortowo.
Albo po prostu głupio.
- To... czemu mnie wczoraj ignorowałeś? - Po prostu jakoś... Ciężko było mu to przełknąć.

-Nie ignorowałem?- nie wiedział, że Ira może to tak odebrać, z tą wiedzą pewnie inaczej by się zachowywał. -Po prostu chciałem poznać twojego przyjaciela. - to była prawda. -Tak, żeby ci nie było głupio, w sensie no... Chciałem żeby mnie polubił, żebyś nie miał wstydu, czy tam raz ze mną, raz z nim się widział. - spróbował to wszystko ładnie uargumentować, co wciąż było zgodne z prawdą.

- Nie dbam o to, czy Łasica cię lubi, czy nie. - Taka była prawda. Czasem miał wrażenie, że Łasica nie lubił nawet jego i zaatanawiał się, dlaczego w ogóle byli niby przyjaciółmi. - Ja cię lubię. - To było dla niego wystarczające i przyznał to na głos, choć patrzył bardziej na popcorn. I czuł się trochę głupio, mówiąc to.

-Ja ciebie też lubię. Bardzo. - podkreślił to, bo jednak nie chciał żeby Ira miał jakieś wątpliwości i myślał, że go olewał. - Dlatego... Jakoś tak chciałem, żeby no wiesz, czasem łatwo jest lubić kogoś, jak inni też tego kogoś lubią. - czasem było to okrutne, bo działało to też tak, że się nie lubiło kogoś, bo ktoś tej osoby nie lubił.

Znów przez chwilę milczał, po prostu wpatrując się w ekran. Jakoś... Sam nie do końca wiedział, co chciał powiedzieć. Dlatego przez chwilę nie mówił nic, nieco nerwowo bawiąc się swoimi palcami.
Jakoś... Chyba jakoś głupio wzbierał sie w sobie. Nie wiadomo na co.
- A tak właściwie to... - zaczął po chwili. - Przeszladza ci...? No wiesz...? - Nie wiedział dokładnie, czy Markus łapie, ale jakoś nie wiedział, jak to ująć, żeby nie brzmiało to głupio. "Przeszkadza ci, że widziałeś jak całuję kolesia?". Głupota.

Markus nieco przygryzł wargę. Ale po prostu... No nie wiedział, na czyim miejscu wolałby być. To było... Obaj mu się podobało, jak widać jakoś bardziej okazywał to Łasicy. 
-Nie przeszkadza. - pokręcił głową dla podkreślenia swoich słów. - Wszystko jest w porządku, nie uważam tego, za coś złego. - dlatego, że tak nie uważał był tu. Nie okłamywał zatem Iry.

- To... fajnie. - Spoko. Cool. To było najważniejsze, nie? Markus nie miał żadnego ale i nawet jeśli chwilami zachowywał się jakoś dziwnie, to najważniejsze, że koniec końców było spoko, no nie? Tego przynajmniej teraz się trzymał. Lubił Markusa, naprawdę, i fakt, że Markus najwyraźniej nadal lubił jego, było pewną... ulgą.
Dlatego po chwili trącił lekko Markusa w bok, a potem sięgnął po popcorn. Było okej, więc... było okej, tak? Jakkolwiek głupio to brzmiało. Dlatego starał się wrócić do zachowywania normalnie, ponownie zajmując się komentowaniem filmu.
Było spoko.

-A... To... Zamierzasz? W sensie tak ogólnie?- Markus wrócił do tematu, zerkając przy tym na chłopaka. Już nie chodziło o Łasicę, tylko tak... Może z kimś innym? -Wywieszaj krawat na okno, to będę od razu zasłaniać swoje?- spróbował zażartować. W końcu to chyba nic złego, prawda? Nie wiedział, czy on będzie się podobać komuś tutaj, by móc tak zrobić. Ira z pewnością się podoba. 
Nawet jeżeli czuł strach, bo... Jemu też się podobał.

- Ale tak ogólnie to... w sumie co...? - Cóż, mógł zamierzać robić wiele rzeczy, więc wolał doprecyzować to, co Markus dokładnie ma na myśli. W końcu lepsze to niż jakieś niezrozumienie się, nie? Tak jakoś myślał. W końcu nie chciał jakoś potaknąć czemuś... bardziej zbereźnemu.
- Jak już sprowadzę kochanka, zasłonię okno. - Przewrócił przesadnie oczami, znowu trącając Markusa łokciem, choć tym razem odrobinkę bardziej złośliwie.

-Dobrze. - rozmasował sobie bok, ale po chwili oddał Irze. Jednak o wiele słabiej, tak jak zwykle sobie dawali kuksańce. - Nikomu nic nie powiem. - zapewnił go, bo wiedział jak ważna jest tajemnica, zachowanie takich rzeczy dla siebie. Nawet jeżeli nie chciałby zobaczyć zasłoniętego okna u Iry. Jakoś... Może niech Ira nikogo nie ma?

- Dałoby się żyć. - Cóż, może był teraz trochę za pewny siebie czy coś takiego, ale jednak dawał radę wierzyć w to, że jakoś by sobie z tym poradził. Przynajmniej w tej chwili, bo akurat nie był w dołku. A jak nie był w dołku, to nawet jakoś w siebie wierzył. Nawet na tyle, żeby jakoś żyć, znosząc docinki związane z łatką pedała. Swojego i tak już się nasłuchał. - Ale dzięki. - W końcu trzeba było cieszyć się z tego, że ktoś nie chciał jakoś bardziej utrudniać mu życia, nie?

- Myślisz?- Markus nie był tego taki pewien. W końcu w jego przypadku to osoby, które powinny mu pomóc, sprawić jakoś, żeby właśnie dało się żyć to... Dały mu znać, że nie jest taki jaki powinien. -Nie ma sprawy. - położył dłoń na jego ramieniu. W końcu był to dobry gest, prawda? Sam, by takim nie pogardził. Sam nawet takiego wcześniej potrzebował.

- Niejedno o mnie gadali. - Wzruszył ramionami, bo jednak nie raz i nie dwa się z czymś takim mierzył. Po prostu nie za czasów Markusa, tak można było to chyba ująć. Znalazły się znacznie nowsze, ciekawsze i łatwiejsze tematy do plotkowania i gnębienia. Ira po prostu jak ten kot trzymał się na uboczu i chodził swoimi ścieżkami. I jakoś to leciało.
Spojrzał na Markusa i na jego rękę, a potem posłał mu kolejny lekki uśmiech i trącił go w odpowiedzi w ramię.

- Przykro mi, że musiałeś się z tym mierzyć. - to, że dawał Irze czego sam potrzebował było w jakiś sposób, w jakimś sensie, uzdrawiająco. Zabrał dłoń dopiero, gdy chłopak dał mu kuksańca. 
Ale to chyba nic złego, że ją nieco długo trzymał? 
Powrót do komentowania filmu będzie najlepszym rozwiązaniem.

Chciał powiedzieć, że to przecież nic wielkiego, bo kto od czasu do czasu nie miał mniej albo bardziej przerąbane, ale kiedy spojrzał na Markusa, jakoś zdusił w sobie tę chęć. Po prostu... Sam nie wiedział, jakoś miał wrażenie, że to...
Chyba Markus mówił teraz nie tylko do niego. Takie miał wrażenie.
Dlatego jedynie przez chwilę na niego spoglądał, zanim znów posłał mu lekki uśmiech. Poprawił się na swoim miejscu, siadając nieco bliżej Markusa. W taki sposób, że dotykał ramieniem ramienia Markusa. Ot, po prostu siadał wygodniej. Tyle.
I było dobrze.

Przez to, że Ira usiadł bliżej, to Markus sięgnął po Chucky'ego. Położył go na swoich kolanach, gdy usiadł już prosto. Dzieki temu, Ira będzie mógł usiąść jeszcze bliżej. Jeżeli tylko będzie chcieć, oczywiście. 
Starał się siedzieć tak,  by ich ramiona się stykały i nie ruszał się, by nie odstraszyć chłopaka. Po prostu... Brał to, co ten mu dawał.

Cóż, Ira może nie był szalenie wielkim fanem kontaktu fizycznego, ale czasami jakoś nie miał nic przeciwko. Nawet wręcz przeciwko, dlatego nieco bardziej przybliżył się do Markusa. Tak właściwie to wręcz się na nim oparł. No ale skoro Markus najwyraźniej nie miał nic przeciwko, to czemu nie?
Do końca filmu jakoś nie kwapił się do zmiany pozycji. Tak było dobrze. I przynajmniej Markus dobrze słyszał każdy jego komentarz na temat filmu.

Kiedy tak siedzieli z Irą, to miał poczucie, że mógłby już tak zawsze i liczył na to, że film będzie trwać i trwać. Nie chciał się od chłopaka odsuwać, bo bał się, że już tak nie będą siedzieć. 
-, Cieszę się, że tu jesteś. - wypalił w pewnym momencie.

Przekręcił nieco głowę, choć przez pozycję, w jakiej siedzieli, niewiele to zmieniło. I tak podziwiał to, że Markus jeszcze siedzi prosto, bo opierał się na nim właściwie całym swoim ciężarem. Nie, żeby ten jego ciężar był jakiś znowu wielki, bo miał raczej chudą dupę, ale i tak.
- Ta, jest fajnie - zgodził się z Markusem. W pierwszej kolejności chciał powiedzieć ta, ja też, ale nie chciał jakoś... Sam nie wiedział, po prostu trochę spietrał.

-To fajnie. - chciał powiedzieć, że się cieszy, że Ira tak myśli, ale jakoś nie chciał już brzmieć tak... Górnolotnie? Albo jakoś tak poważnie. - Możesz... Możesz się położyć. - wziął Chucky'ego z poduszki. Ira opierał się na nim cały, więc może tak będzie wygodniej? -Tylko film zmienię?- głupio byłoby za pięć minut kazać mu wstać.

Parsknął cicho pod nosem. Po prostu ich rozmowa była tak porażająco elokwentna, że aż sam był pod wrażeniem. Ale to chyba dobrze, że wystarczało im te kilka głupich, powtarzalnych słów, żeby było dobrze, nie? Nie potrzebowali prowadzić jakichś wielkich dyskusji, żeby było dobrze.
Odsunął się od Markusa, żeby ten mógł wstać i podejść do telewizora. Poczekał na to, aż ten zmieni film, poprawiając się na swoim miejscu, żeby lepiej i wygodniej było mu wyciągnąć na kanapie te swoje długie nogi. I może nie do końca zrozumiał Markusa tak, jak powinien zrozumieć, ale kiedy ten wrócił na kanapę, pozwolił mu usiąść tylko po to, żeby zaraz samemu wyciągnąć się na kanapie, układając sobie poduszkę na udzie Markusa, na której ułożył głowę.
No tak było wygodniej, no.

Markus uśmiechnął się i siedział spokojnie. W końcu właśnie o to mu chodziło. Jakoś... Chyba, tak... To było miłe i takie... Normalne. W sensie tak czuł to i tak czuł się. 
- Mogę dotknąć twoich włosów?- zapytał po dłuższej chwili.

Oderwał spojrzenie od ekranu, żeby spojrzeć na Markusa z dołu. Niemalże ze zgrozą, bo to było... cóż, bardzo ryzykowne pytanie.
- Dlaczego...? - Jakoś tak... W końcu to były włosy, okej? Jego włosy. Byłby mniej... zgorszony nawet wtedy, gdyby Markus zapytał, czy może wsadzić mu pięść w usta. Po prostu... To były jego włosy, okej? Jego fryzury się nie dotykało. Po prostu. Złota zasada.

-Nie wiem, przepraszam. - zawsze to było tak na filmach, czy reklamach, że się czesało włosy osoby, która leżała. Jakoś to tak skojarzył. -zapomnij, okej?- poprosił i starał się dłońmi nie wchodzić w przestrzeń osobistą chłopaka. Miał nadzieję, że speszenie szybko minie, a Ira o pytaniu jeszcze szybciej zapomni. -Myślisz, że dwójka będzie lepsza?- wrocil do tematu filmów. Bezpieczniej.

- Moich włosów się nie dotyka - wyjaśnił to Markusowi, należycie podkreślając pierwsze słowo. - To sztuka. Jak w muzeum. Tam też się nie dotyka. - To było dla niego wyjaśnienie idealne, no bo halo, taka fryzura nie układała się sama, nawet jeśli miała wyglądać, że tak właśnie jest.
Wrócił jednak spojrzeniem do ekranu.
- Każdy film jest lepszy od trójki i niezniszczalnych spodni Logana... - O tak, to zdecydowanie było najgorsze, co widział. Póki co.