Meet the Rutherford's

[Markus wolałby chłopczyka, ale pewnie wszyscy mają dziewczynki xD


-Coś czuję, że ten tydzień to będzie jak miesiąc /b]- Markus się zaśmiał.  -- Jeżeli mamy się podzielić to tak, by było uczciwie, że każdy ma równą ilość dni. - wiedział, że to jest raczej oczywiste, ale czasem lepiej coś na głos powiedzieć. -Będziesz musiał mi wybaczyć, ale będziesz pierwszy.- spojrzał na niego. -Mam dziś dłużej, bo idę na zajęcia dodatkowe z fizyki.- No a tam dzieciaka to nie chciałby. 
Więc środowe popołudnie przypadłoby Irze, to jemu cały czwartek. Piątek, niedziela, wtorek dla Iry, dla niego sobota, poniedziałek i środa. 

[Mogą być bezpłciowe xd]

Dotarł jakoś do końca lekcji, od czasu do czasu zerkając na Markusa. I od czasu do czasu dźgając dzieciaka długopisem w bok. Był gąbczasty.
- Uprzedzam, mam kiepskie wzorce z domu... Mogę wyjść po mleko i nie wrócić przez piętnaście lat... - Cóż, szczerość to podstawa, nie? A coś czuł, że właśnie tak mogłoby się to skończyć, jak musiałby zaangażować się w opiekę nad tym czymś bardziej niż zamykając je w zaklejonym pudełku w szafie. - Albo po prostu zamknę je w szafie - przyznał na głos to, o czym myślał, biorąc tę upiorną lalę w ręce, trzymając ją za boki.
- Dzieci powinno się edukować od najmłodszych lat... - zauważył, zerkając na Markusa, zanim porządnie się wzdrygnął, kiedy w klasie rozbrzmiał okropny wrzask. Wystarczało spojrzeć w tamtą stronę, żeby zobaczyć, jak pierwsza parka już nie wie, jak ogarnąć to coś.

- Może już nie dźgaj? - spojrzał na niego z przerażeniem Może jak się nie będzie go ruszać to nie będzie płakać?- miał taką nadzieję.  -W szafie na ciuchach będzie miękko- zaśmiał się, choć był to śmiech z paniki. -Damy radę. - nie wiedział kogo bardziej próbował przekonać. -To tylko tydzień... To nie tak długo, będzie dobrze. - na szybko dotknął uda Iry, ale czując jego ciepło zabrał dłoń.

- Odrobina szorstkiej miłości nie zaszkodzi - rzucił, jakby to miało być idealnym wytłumaczeniem dla tego, dlaczego tak uparcie dźga to biedne, niedorozwinięte, sztuczne dziecko. Prawdziwa paskuda. - Słyszałeś, będzie ryczeć ze dwadzieścia razy dziennie. Czy będę je dźgać, czy nie będę. - Wzruszył ramionami, podczas swoich słów dźgając je długopisem raz jeszcze. No i nie zaczęło wyć.
Jeszcze.
Spojrzał na Markusa nieco dłużej. Znaczy, najpierw na jego rękę, a później na niego.
- Ale ty zmieniasz pieluchy.

-Ale jak będzie u ciebie, to nie możesz mi ich zostawić. - - on będzie zmieniać na swojej warcie. - Wiem, że mamy razem ten projekt, ale mieszkamy osobno. - także nie ma co zwalać jeden na drugiego, czekać... Po prostu... Trzeba zakasać rękawy i robić wszystko. -Wiesz, to może będzie i dobra zabawa. - znów spróbował być pozytywny.

- Ale co z tego w ogóle wylatuje...? - Złapał dzieciaka, żeby przekręcić dzieciaka głową w dół, jakby dzięki temu miał nagle to zobaczyć, chociaż to coś nadal miało na tyłku pieluchę i te paskudne żółte śpioszki. - Ale dobra, dobra. Jakoś to ogarnę. - Nieszczególnie miał teraz czas na dyskutowanie, więc po prostu zgarnął ten pęk plastikowych kluczyków i wrzucił go do torby. To samo zrobił z dzieciakiem, pakując go tak, jak trzymał, czyli głową w dół, ale jednak pod naporem spojrzenia pani Simspon jednak go wyjął.

- Pewnie woda, więc nie ma co panikować. - taką miał nadzieję. Może i jest ona matką głupich, ale Markus wolał nie myśleć inaczej. -To... Rano wezmę to od ciebie?- dzięki temu podziałowi, będzie mieć czas, żeby oswoić się z zadaniem, może poczyta jakieś fora czy obejrzy filmiki i bedzie już wiedział co i jak.

- Ogarnę jakoś gówniaka. Nie będzie mniej żywy niż jest - obiecał to Markusowi, chociaż musiał przyznać to sam sobie, że nie brzmiało to jakoś szczególnie dobrze. Ale... Miał chęci, nie? A to było chyba najważniejsze. Poza tym, to nawet jeśli to... coś miało sporą wagę na ocenę końcową, to jednak kogo obchodziła ocena z jakiegoś przystosowania do życia czy innego gówna? Zwłaszcza w pierwszej klasie?
- Muszę spadać, mam referat do podrzucenia. - Co prawda nie nauczycielowi, ale referat to referat, nie? A przerwa nie była długa. - Zgadamy się na lunchu czy coś. - Jeśli do tego czasu robo-dzieciak przeżyje, to uzna to za sukces.

-Jasne, pewnie. - skinął głową i po prostu patrzył za odchodzącym Irą. Odchodzącym Irą z ich dzieckiem. Och, ale to brzmiało. Mimo wszystko Markusem potrzepały  dreszcze. 
Musiał jednak sie pozbierać i pójść na swoje zajęcia. Skupił się na tym, co najważniejsze a więc na fizyce. Ciekawił go sweter, jaki nauczyciel będzie mieć na sobie, czy znów dopasowany, czy pozwoli sobie na jakiejś odstępstwo.

Obejrzał się jeszcze przez ramię, żeby spojrzeć na Markusa. Nie miał ku temu żadnego szczególnie ważnego powodu, po prostu spojrzał, bo miał taką ochotę. Jakoś... po prostu. Pomachał jeszcze Markusowi, używając do tego samych palców. Wiedział, że to było głupie, ale... jakoś tak.
Ale i tak poczuł się jak głupek, machając do Markusa jak jakaś panienka z dzieckiem w torbie.
Jakkolwiek bezsensownie brzmiało to zdanie.
Starał się tym jednak nieszczególnie przejmować. Po prostu zabrał dzieciaka i poszedł porozdawać referaty z angielskiego, jeden naskrobał na francuski i zarobił za to ekstra. Ale hej, skoro mieli teraz dzieciaka na utrzymaniu, to musiał zarobić, nie?

Uśmiechnął się widząc jak Ira mu macha, choć mu nie odmachał. Ale uśmiechał się szeroko, także można mu było to wybaczyć. Następne lekcje minęły dość szybko i Markus udając się do stołówki szukał wzrokiem Iry. Kevin szedł razem z nim, będąc dziwnie podekscytowanym, ale rozmawiali o fizyce, więc Markus to rozumiał. Sam był pozytywnie zestresowany kółkiem, które mialo być już za parę godzin. Cjoci tak ciągle myślał o Irze. Mieli jednak razem projekt, byli sąsiadami, więc... To normalne, prawda?

- Słyszałem, że robisz projekt z Irą... - Kevin zagadnął Markusa, kiedy zajęli swoje miejsca w szkolnej stołówce. Kevin nauczony doświadczeniem nie miał na swojej tacy zbyt dużo, bo im mniej miał, tym potencjalnie mniej mogło wylądować na jego koszuli lub w plecaku... Wolał nie ryzykować, nawet jeśli Justin i jego koledzy wydawali się być zajęci. Rozsiedli się przy najdalszym stoliku z resztą drużyny, a dwójka z nich rzucała do siebie sztucznym niemowlęciem, które albo należało do któregoś z nich, albo do ich dziewczyn.
- To chyba... fajnie? - Aż miał ochotę westchnąć na tę myśl, bo jednak... Ira to Ira.

-Tak, wiele to ułatwia bo jesteśmy sąsiadami.- Skinął głową. Na swojej tacy miał głównie warzywa, ale też i zapiekane ziemniaczane kulki. -Dziś on ma wartę, więc na kółku nic nie będzie nam przeszkadzać. - Spojrzał na Kevina- Bo chyba nikt nie zamierza przyjść z lalką?- To byłaby wtopa. Dla nich. Markus nie wyobrażał sobie takich rozpraszaczy i to dla całej grupy. -Wiesz, ja wiem, że to projekt i to ważny, ale... - ale miał nadzieję, że kółko fizyczne dla wszystkich jest ważniejsze.

To było... Musiał przyznać, że wizja mieszkania tak blisko Iry, możliwość oglądania go tak często, działania z nim przy jednym projekcie... Tak, to zdecydowanie było bardzo, bardzo... ekscytując-kuszące. Ale jednak był trochę... wdzięczny za to, że tak nie było, bo miałby chyba problem, żeby się dobrze skupić. I tak już je miał. Aż za bardzo, żeby mógł mieć spokój...
Choć to, co miał, to nadal był spokój w porównaniu do tego, co mogłoby go czekać, gdyby... wyszedł.
- Nie, wydaje mi się, że nie. - Z kółka fizycznego tylko Mary Ann była w jednej grupie WDŻR z Markusem, a zawsze tylko jedna grupa naraz miała ten projekt. Szkoła miała po prostu ograniczoną ilość symulatorów. A patrząc na to, że co niektórzy robili sobie z nich piłki footballowe, to mogło ich tylko ubyć. - Bez obaw, tam to wszyscy skupiają się na fizyce. - Po to tam byli i dlatego wywalczyli to kółko.

-To dobrze. Przyniosłem parę zadań, które miałem w Stamford. - nie chciał zdradzić tego, że ma tego na tyle, że częścią może pochwalić się na zajęciach, a z częścią miał zamiar podejść po nich do nauczyciela. Po prostu... Chciał poznać jego zdanie, no i przecież mógł coś źle rozwiązać. Mimo wszystko był tylko człowiekiem.

- Stamford ma ponoć świetny ścisły profil... - Nie musiał tego mówić, bo przecież Markus doskonale to wiedział, w końcu chodził wcześniej do tej szkoły, ale... Cóż, szkoła w Stamford wydawała się być niemalże jak marzenie, bo w wyobraźni wykreował sobie niemalże idealistyczny obraz oazy do nauki. Racjonalistyczna część niego wiedziała, że to nieprawda, ale kiedy tak patrzył na Justina i jego kumpli... Tak, mógł uwierzyć, że wszędzie byłoby lepiej. - Pan Martin na pewno to doceni. - Próba podniesienia poziomu nauki zawsze go uszczęśliwiała.

-Mamy najlepszy ścisły profil. - Markus powiedział to z dumą i po chwili się zreflektował -To znaczy Stamford ma. - niby się poprawił, ale to wciąż chyba słabo brzmiało. -To znaczy, tutaj też jest dobrze. Z pewnością. - uśmiechnął się i zaczął się drapać po karku. Cóż, to nie było łatwe. Chciałby wrócić do Stamford, ale jednocześnie nie chciał. -Tak, mam nadzieję, że pan Martin tego źle nie odbierze. - oj miał nadzieję.

- Pan Martin żartował, że kiedy odszedłeś ze szkoły, zabrałeś ze sobą połowę tamtejszego IQ, więc może i niedługo będziemy mieć najlepszy profil ścisły... - Nie wiedział, co powinien odpowiedzieć Markusowi, bo chyba powinien, że na jego miejscu to byłby gotowy dojeżdżać kilka godzin w jedną stronę do Stamford, więc spróbował jakkolwiek zażartować. - Na pewno nie odbierze źle - zapewnił Markusa, bo chyba niczego, co wiązałoby się z pasją do nauki pan Martin nie odebrałby źle.

-Taki komplement z jego ust, to miłe. - miał nadzieję, że nie wykwitały na jego twarzy rumieńce. Chętnie posłuchałby od pana Martina komplementów, gdy będą sam na sam... - Cześć Ira. - odezwał się chłopaka, gdy ten podszedł do stolika. -Jak projekt?- zapytał o ich dziecko. Dobra odskocznia, by nie móc myśleć o panu Martinie.

Ira spojrzał na Markus w może nieco zbyt... mało rozumiejący sposób, ale naprawdę w pierwszej chwili w ogóle nie zajarzył tego, o czym ten mówił. Po prostu jakoś tak... No fakt, czegoś mu brakowało...
- Zostawiłem to w cholernej szafce! - Cóż, tak, naszła go chwila olśnienia i lekkiej paniki, bo jeśli to coś zaczęło w tym czasie wyć, dostaną pierwszego minusa. A nawet jeśli miał to gdzieś, to wolał, żeby ich kijowa ocena nie zależała od czegoś takiego.

Markus wybuchnął śmiechem. Wizja płaczącego dzieciaka w szafce, och to było piękne. To znaczy okropne, oburzające! Ale też i zabawne. Przestał też zwracać uwagę na Kevina, skupiając się tylko na Irze. -Ja już zjadłem, więc może daj kod to wyciągnę i przyniose ci?- zaproponował, bo przecież Ira też powinien coś zjeść, prawda?

- Co z ciebie za wyrodny ojciec! - Cóż, może i to on był tym, który zamknął dzieciaka w szafce, ale to Markus dopiero oblewał test z rodzicielstwa tym śmiechem, no nie? Okej, może to i nie do końca była racja, ale czymś trzeba było się jakoś usprawiedliwiać. Szukał sobie odpowiednich wymówek.
- Sam zajmę się naszym biednym dzieckiem... - Nie byłoby takie znowu biedne, jakby nie wcisnął go do szafki, ale to też były tylko nic nieznaczące szczegóły.

-Och, przepraszam drugi tato. - próbował uspokoić swój śmiech. -Dlaczego nie pozwolisz mi na poprawę?- Ira nie pozwalał mu na poprawę, jak więc miał być dobrym ojcem, no jak? -Już wiesz, Kevin, czego nie robić, gdy przyjdzie twoja kolej. - w końcu wrócił do zauważania kolegi. -Nie śmiej się i nie zamykaj dziecka w szafce. - dziecko w szafce miało dla niego podwójne dno, tak mimo wszystko.

- Drugi? To ja tu jestem drugi? - No uczepił się tego słówka, oj uczepił. To Markus mógł sobie być ojcem numer dwa. W końcu to nie on t stawiał naukę ponad dobrem dziecka... W końcu ten, no... W szafce zostawił mu chociaż jabłko. - Zapewniłem dziecku bezpieczną, cichą i ciemną przestrzeń do snu.. Doceń to... - rzucił, zanim okręcił się na pięcie, żeby wyjąć ten badziew z szafki. - Może cię odwiedzimy... - Przerwa na lunch w końcu jeszcze trwała.

-On jest szalony. - Markus zaśmiał się, gdy Ira odszedł. Spojrzał na Kevina i coś sprawiło, że poczuł dziwne ukłócie. Nie podobało mu się to. - Wszystko w porządku?- zapytał go nieco oschłym tonem, który spróbował ukryć kaszlem. -Widzimy się dopiero na kółku, nie?- zapytał, bo chyba na niego też już czas. Chciał pójść za Irą.