Meet the Rutherford's

- Niedługo wrócą ze Stamford. - Wiedział, że Markus raczej nie będzie chciał tam być zbyt długo. I wiedział też, że może nie powinien się z tego cieszyć ani nic, bo raczej nie wypadało, ale... No, trochę ciszył się z faktu, że Markus planowal szybki powrót. Odwykł od tego, że nie widzieli się codziennie. Nawet jeśli to był tylko jeden dzień przerwy. Jakoś... i tak.
- Markus będzie fizykiem. - Nie mówił, że Markus chciałby nic być, a ze nim będzie, bo to było bardziej niż oczywiste. - Może będzie wykładał. Dobrze uczy. - Tyle to wiedział z doświadczenia, bp nawet jeśli nieczęsto Markus coś mi tłumaczył, to jednak jak już to robił, to naprawdę nieźle.

-On tam mieszkał? Nie wiesz, dlaczego to jego rodzice się rozstali?- była kobietą lubiła poplotkować. -Coś ci opowiadał?- ciekawość może nie była Czasem dobrą cechą, ale... Interesowała się, martwiła. Chciała żeby Ira miał dobrych przyjaciół i żeby ci przyjaciele mieli dobre życie. Niczego złego nie życzyła. -Widzisz? Może i ty jakieś takie zajęcie znajdziesz dla siebie?- może nie nauczyciela fizyki, ale przecież Ira miał ładny głos, mógłby uczyć muzyki. -Tak wiesz, wspólne ambicje nie są złe. - już nie chciała tego nazywać planami, ale niech aspirują wysoko. Oby tylko nie spadli z hukiem.

- Znowu chcesz wyciągnąć ze mnie plotkarę. - Pokręcił głową, jakby babka naprawdę robiła coś złego. Lubił sobie czasem poplotkować. Nawet bardziej niż czasem. Ona też, więc dlatego jakoś zawsze coś do omówienia się znalazło. - Mówił, że są w separacji od niedawna. Chyba niewiele dłużej niż jak jego ojciec się tu wprowadził. - A nie mieszkał tu jakoś szalenie dłużej niż sam Markus. - Nie mówił za dużo, a ja nie chciałem pytac. - W końcu sam też o wielu, wielu rzeczach Markusowi nie mówił. - Tylko tyle, że chodziło o jakieś... różnice przekonań... - powiedział to w sposób, który raczej jasno pokazywał, że nie do końca w to wierzył.
- Ta, jakoś nie bardzo to widzę... - rzucił bez przekonania. Nie widział siebie w żadnej... edukacyjnej roli. W żadnej tak naprawdę siebie nie widział. Niby miał jeszcze czas, ale jakoś tak... Ta, marnie to wszystko widział. - Ale może. Kto wie - dodał, żeby nie było, że jest taki bardzo zniechęcony.

-Chcę wiedzieć o twoich sąsiadach, bo to są twoi sąsiedzi, chcę wiedzieć, czy będziesz obok nich bezpieczny.- nie kłamała go, czy nie zabarwiała, żeby tą plotkarę jakoś przykryć. -Podobno ta różnica, no... Markus jest z nim. - to nie tak, że wypytywała o Addamsów wcześniej. Po prostu jak się policjant na ulicę wprowadza to wszyscy są i ciekawi i... wkurwieni. Przynajmniej w Camden. Choć okej, część osób była zadowolona, miasto może powoli się zmieniało. -To już jakąś wskazówkę daje.- no ale nie wypada jej plotkować o dzieciaku. -Cały świat jest przed tobą otworem, nie daj się zamknąć w Camden.- poprosiła babcinym tonem.

[+ wrzutka w simsowych Adamsach - klik]

Chciałoby się powiedzieć, że ta, w końcu to sąsiedzi są jego największym problemem w kwestii bezpieczeństwa. Ale niczego na ten temat jednak nie powiedział, a jedynie przewrócił oczami. Tak lekko. Nie tak przesadnie, jak często miał to w zwyczaju.
- Jest z nim, bo nie potrafił dogadać się z matką. Jego rodzeństwo tam zostało. - Wzruszył lekko ramionami, bo jakoś nie widział w tym niczego przesadnie dziwnego. Markus był już jednak w takim wieku, że potrafił przecież określić, czy chce mieszkać z matką, czy z ojcem. On sam też potrafił się określić w tym, że nie chciałby mieszkać ze swoją.
- Zdecydowanie nie. - Co do tego mógł być pewien. Nie chciał utknąć w tym mieście.

-W jakim wieku jest jego rodzeństwo?- Zapytała nabierając porcję na widelec i włożyła je do ust. Może to nie było nic typowo świątecznego, ale lubili te danie. Choć ona chyba bardziej od Iry. -Wiesz, z pewnością ci powie w swoim czasie, co to były za różnice.- W końcu byli przyjaciółmi, a ci podobno mówili sobie wszystko. -No właśnie, a teraz jest czas, by inwestować w wiedzę- no i znajomości- która pomoże ci wyrwać się.- nasiona trzeba zasiać, by mogła wyrosnąć piękna roślina.

- Nie wiem, jakoś podstawówka. - Markus nie mówił zbyt wiele o swoim rodzeństwie, a on jakoś wolał zapamiętywać bardziej istotne fakty. Po prostu jakoś powątpiewał, że kiedyś spotka rodzeństwo Markusa, więc lepiej skupić się na czymś innym, nie? Zawsze coś się znalazło.
- Oglądam reality show, zawsze mogę zostać czyimś utrzymankiem, to otwiera wiele drzwi... - Oczywiście żartował, ale wiedział, że to był pewnie żart, za który dostanie ścierką przez łeb. No ale co, nie miał racji?
Może Markus kiedyś dostanie Nobla. Byłoby go stać na utrzymanka...

-Więc jeszcze mogą mało rozumieć, może dlatego tylko Ira jest przy ojcu. - plotkowanie było już we krwi. Jednak rodzeństwo Markusa mogło nie wiedzieć czym ten się poróżnił z matką. Miała nadzieję, że gdy Ira się dowie, to sam zrozumie i będzie dobrym przyjacielem. To był dobry chłopak, ten jej Ira. -Ja jestem stara, moja starość do towarzystwa ci wystarczy. - niby go ofuknęła, ale zrobiła to żartobliwie. Reality show, też coś. -Do nauki się weź. - nich sobie Ira nie myśli. -w towarzystwie trzeba błyszczeć nie tylko buźką. - niech ma kolejny powód do chodzenia do szkoły.

- Może. - Znów lekko wzruszył ramionami, wracając do grzebania w talerzu. Niewiele miał do powiedzenia na temat rodzeństwa Markusa, a nie widział potrzeby w snuciu domysłów.
- Błyszczenie buźką wychodzi mi doskonale - zauważył, no bo co, jak co, ale to wychodziło mu wyśmienicie zawsze i wszędzie.

-Ale nie jesteś też głupi, więc może być to zaczął wykorzystywać?- uniosła nawet brew przy tym pytaniu. - Miałbyś wtedy tak zwany pełny pakiet. Markus, jak mówiłeś jest mądry, nie przeszkadza ci to w lubieniu go, prawda?- no, więc nikomu w lubieniu Iry nie przeszkadzałoby to, że ten jest mądry. -A skoro chodzisz częściej do szkoły, to co w niej słychać?- za chwilę chyba powinien być jakiś bal, walentynki, szkoła żyła swoim życiem, więc coś ciekawego mogło się dziać. -Jakieś wycieczki?- wątpiła, by Susan się tym przejmowała, ale ona już tak, więc w razie potrzeby zapłaci.

Znowu jedynie wzruszył ramionami. Wiedział, że nie jest głupi, bo gdyby był, to przy tak wielu nieobecnościach nie dawałby rady utrzymać jakiejkolwiek średniej. Mógłby rzucać gotowce od Kevina, ale ten testów by za niego nie napisał. A Ira jednak jakoś w większości je zaliczał. Ale po prostu jakoś... Sam nie wiedział, chyba tak wielu go skreśliło, że sam też się skreślił.
- Nic, co by mnie interesowało. - Jakoś nigdy szczególnie nie zagłębiał się w szkolne życie i sprawy. Po co? Miał gdzieś wycieczki i szkolne imprezy.

-A dlaczego? Może na miejscu okaże się, że jednak będzie fajnie? Dowiedz się jakie są plany i daj mi znać. - do liceum chodziło się tylko raz. Ten czas już nigdy nie wróci, więc nie ma co odmawiać sobie. -O pieniądze się nie martw. Jeżeli czegoś potrzebujesz, po prostu powiedz. - ona już o wszystko zadba. Poradzi sobie, Ira nie musi się o nic martwić. - Czasem coś nas nie zachęca a się okazuje później, że to był strzał w dziesiątkę. - Czyż nie?  Często tak było, więc nie ma co marudzić.

- Nie lubię takich rzeczy. - Po prostu... Sam nie wiedział, chyba po prostu w większości nie lubił ludzi. Potrafił się wśród nich odnaleźć, a przynajmniej potrafił sie zachowywać tak, jakby tak było, ale to nie znaczyło, że ich lubił. Może dlatego jakoś nie miał przyjaciół. Sam nie wiedział, czy lubi nawet Łasicę. Był jego tak naprawdę jedynym kumplem przez długi czas, a łapał się na tym, że czasem naprawdę go nie znosi.
I był Markus. Ale z Markusem wszystko zdawało się być jakoś... bardziej skomplikowane.
- Jest okej, nie trzeba. - Wiedział, że w razie potrzeby babka zawsze wsparłaby go finansowo, ale tego nie chciał. Miała własne problemy i zdecydowanie powinna wydawać pieniądze na coś innego. Poza tym, za kilka tygodni rocznikowo będzie mieć szesnaście lat, więc będzie mógł przyhaczyć się do jakiejś pracy.

-Czasem trzeba robić rzeczy, których się nie lubi. - babka machnęła ręką i dalej jadła. Patrzyła przy tym dość wymownie na talerz Iry. -No ale skoro nie, to nie. - nie będzie go cały czas namawiać, bo to będzie mieć odwrotny skutek. Już raczej wiedział, że jak coś to mu pomoże i że jej zdaniem, nic nie szkodzi zrobić coś, czego się nie lubi. Przecież chodziło o wycieczki, nie o śluby, czy ciuchy. -Możesz na mnie liczyć. - niech Ira nie myśli, że skoro teraz odmówił to ona później nie będzie chciała pomóc. Pomoże, jasne, że pomoże. Zawsze. W końcu Ira to jej wnuk.

***
Ira nie spodziewał się tego, że kiedy Markus wróci do miasta, przy okazji zapewni mu możliwość poznania jego rodzeństwa. Mieli po osiem lat, jak się jednak okazało. Mógł zapamiętać, jakby babka znowu pytała.
Nie był może jakimś wielkim fanem dzieci, bo nieszczególnie wiedział, jak należy się z nimi obchodzić, ale to już nie były takie znowu małe dzieci, więc pół biedy, nie? Dało się jakoś tak zorganizować czas, żeby mogły powłóczyć się z nimi. Choć to zdecydowanie wolał brat Markusa. Lubił się z nimi pokręcić. Siostra Markusa wolała inne zajęcia i była zachwycona tym, że miał dłuższe włosy od Markusa, pozwalał się nimi zająć i nawet potrafił zrobić jej warkocza.
To, że Adamsowie mieli wyjechać na weekend ubodło go jakoś bardziej niż zapewne powinno. Po prostu... No, po prostu nie chciał, żeby Markus wyjeżdżał.
Ale jeszcze bardziej niże chciał, żeby babka jakoś się w to mieszała, a najwyraźniej musiała. Rozmawiał z nią o tym, że będzie mu brakowało Markusa w weekend, a później razem z nim odwiedziła Adamsów, bo jej ciekawość nie pozwoliła jej nie chcieć wypić idealnej do plotkowania kawy z ojcem Markusa.
A ojciec Markusa niedługo później oznajmił mu, że chciałby, żeby pojechał z nimi. No jakoś nie miał wiary w to, że to zwykły przypadek.

-Super, że z nami pojedziesz. Będziesz mógł mi pleść warkocze. - Melody była pełna zachwytu, że Ira z nimi pojedzie. 
-Ale mamy jeździć na nartach, a nie bawić się włosami. - Marvin siedział na materacu w pokoju Markusa. 
-Ale będą przerwy. - Melody nie dawała za wygraną. 
- Zobaczymy, co będziemy robić. - Markus chyba nie miał co liczyć na spędzanie czasu sam na sam z Irą. Bliźniaki już dawały mu się we znaki.

Cóż, jakoś nie podzielał tego entuzjazmu, jaki wyrażało rodzeństwo Markusa, ale jednak dalej się uśmiechał i starał zachowywać tak samo przyjaźnie, jak wcześniej. Może i nieszczególnie zależało mu na sympatii rodzeństwa Markusa, bo do czego mu sympatia dzieciaków, ale jednak chciał, żeby na to wyglądało. Zależało mu na tym, żeby wypadać przed Markusem dobrze, a lubienie jego rodzeństwa powinno pomagać, nie? Zwłaszcza, że z wzajemnością.
Chociaż musiał przyznać, że nadal czuł się trochę dziwnie z tym, że miał z nimi jechać.
- Nie umiem jeździć na nartach - przyznał się do tego faktu, bo wcześniej jakoś nie miał ku temu okazji.

-Jak Melodyyy- Marvin zaczął się śmiać, a jego siostra już robiła się czerwona na twarzy. Markus wiedział, co ta mina oznacza, więc wiedział, że trzeba ratować sytuację. 
-To Melody i Ira będą się wspólnie uczyć, pomożemy im z tatą, a ty może będziesz mógł sam szosować. - oczywiście, że nikt nie puści ośmiolatka samego na szaleństwo górskie, ale przynajmniej Marvin się tak ucieszył, że już nie dokuczał.

- Melody potrafi inne rzeczy, których ty nie umiesz - rzucił jedynie w odpowiedzi, żeby tym jakoś poprawić trochę humor Melody. Potencjalnie. Dlatego jeszcze dla podkreślenia lekko przesunął dłonią po jej zaplecionych włosach. Sam jej je zaplótł i wiedział, że jej się to podobało. - Nie ma z czego się śmiać. - Nie bardzo wiedział, czy to było jakkolwiek... no, odpowiednie do rozmów z dzieciakami, bo się na tym nie znał. Ale się starał.

-No właśnie.- Melody wyraźnie się rozchmurzyła. Markus za to spojrzał z uśmiechem na Irę, bo jakoś tak miło i ciepło mu się zrobiło, że ten jakoś angażuje się w jego rodzeństwo, choć zna je od paru godzin.
-Może zagramy w planszówkę?- zapytał, bo może to na jakąś chwilę wychamuje kłótnie. Pewnie do pierwszej próby oszustwa, ale kłótnie były obowiązkową częścią niezależnie przy czym. -Albo możecie iść obejrzeć coś w telewizji?- chwila z Irą byłaby miła. 
-Wolę tutaj zostać.- teraz to Melody dotknęła swoich włosów i spojrzała zachwycona na Irę.

Posłał Melody kolejny mały uśmiech. Cóż, najwyraźniej kobiety w każdym wieku miewały do niego słabość. Nie wiedział, czy go to cieszyło...
Nie było to może wymarzone spędzanie czasu, bo nigdy nie był wielkim fanem planszówek. Ale grali najpierw w jakąś zwykłą planszówkę pokroju Monopoly, a później w jakąś z bardziej strategicznych gier Markusa. To było o tyle dobre zagranie, że dzięki temu rodzeństwo Markusa samo zdecydowało znaleźć sobie inne zajęcia, bo nieszczególnie odpowiadała im ta gra. Nie było im szczególnie przykro z tego powodu.

-Wybacz za nich, potrafią być zbyt intensywni.- położył dłoń na swoim karku, gdy zostali już sami w pokoju. Przeniósł się z podłogi na lozko obok chłopaka. -postaram się, by weekend nie upłynął pod ich znakiem. - oczywiście, że go cieszyło to, że Ira z nimi jedzie. Owszem, gdzieś ten stresowało, ale znał ten stres i wiedział, że nie jest on zły. Po prostu chciał, by ten czas był idealny, by chłopakowi się podobało, by mieli dobre wspomnienia. To chyba nic złego, prawda?

- Tak to chyba jest z młodszym rodzeństwem? - Bardziej pytał niż stwierdzał, bo jednak nie bardzo miał doświadczenie w posiadaniu takowego. Jakoś nie było mu z tego powodu przykro, bo młdosze rodzeństwo postrzegał jedynie jako potencjalny problem. Więc nie narzekał przez bycie jedynakiem. Poza tym, to lepiej dla jego potencjalnego rodzeństwa, że go nie było.
- Nie byli tacy źli - dodał, żeby Markus nie sądził, że jego rodzeństwo naprawdę było jakimś wielkim problemem.

-Pewnie ja jestem dla nich złym, albo jakimś takim, starszym bratem.- skoro on na nich narzekał, to zapewne one na niego również. Tak już było na tym świecie. Przysunął się do Iry, by ich uda mogły się spotkać. Oczywiście nie patrzył przy tym na niego, by nie wyszło, że było to celowe. -Na szczęście będziesz ty.- tu już na niego spojrzał nieco z dołu i się uśmiechnął. Tak, Ira był szczęściem w jego życiu, tego nie mógł odmówić ani zaprzeczyć.

- Oczywiście, że jesteś tym złym. Przecież jesteś okropny... - Cóż, dawno mu tego nie mówił, więc warto było to trochę nadrobić, no nie? Przynajmniej właśnie tego się trzymał. Ale to chyba dobrze, że nie zmieniał zdania, prawda? Chyba.
- Ta, na szczęście - zgodził się z Markusem, choć bez większego przekonania. Po prostu... Sam nie wiedział, jak się z tym czuć. Miał być w końcu sam wśród Admasów. Jakby był jakąś rodziną czy coś.