Meet the Rutherford's

-Ach, no tak, przez moment zapomniałem, że ty również tak o mnie myślisz.- zaśmiał się. Właściwie to myślał jedynie o anonimie w kontekście nienawiści w swoją stronę. -Możecie połączyć siły z Melody i Marvinem, może coś z tego wyjdzie.- zaśmiał się, mając nadzieję, że nie podsuwa teraz jakiegoś pomysłu. -Będzie fajnie, nauczę cię jeździć na nartach. - to nic złego, że Ira nie potrafi na nich jeździć. Markus do czasu, gdy się nauczył to też nie umiał.

- Jestem prezesem klubu Markus ssie, bo jest okropny. - Cóż, no w tej chwili jakoś nie przyszedł mu na myśl żaden bardziej ambitny tytuł, jakim mógłby zarzucić. Ale się starał, okej? Miał chęci, to najważniejsze. Nawet jeśli to były chęci w nazywaniu Markusa okropnym.
- Chyba wolałbym nie jechać - przyznał po chwili, przesuwając dłonią po ramieniu. Chciał się jakoś ruszyć, a nie chciał się odsuwać od Markusa. - Mam wrażenie, że twój ojciec robi to z litości. Nie lubię tego.

-Czyżby moje rodzeństwo od dziś miało członkostwo?- Zapytał, ale nie był to obrażony ton, wciąż był jakoś rozbawiony. Choć te "ssie"... Nie, nie może mieć innych skojarzeń. -No co ty, nie myśl tak.- pokręcił głową -jesteś jego bff, oczywiście, że chce żebyś z nami pojechał.- przekręcił się tak, by móc usiąść przodem do Iry. -Ja bardzo chcę żebyś z nami pojechał.- nie odrywał od niego spojrzenia. -Bardzo...- ani się nie odsunął.

- Och, jestem skory się założyć, że mieli je już wcześniej we własnym klubie... - No czy co do tego Markus nie mógł się z nim zgodzić? Jeśli ktoś miał mieć taki klub, to czy młodsze rodzeństwo nie byłoby do tego najlepsze?
- Wiem, że wy, Adamsowie, bywacie dziwny. - W odróżnieniu do poprzedniej rzeczy to co do tego był zdecydowanie pewien. Ale to nie była zła dziwność, wręcz przeciwnie. Byli dziwni na ten dobry sposób. - Wszystko, żeby tylko nie być skazanym na rodzeństwo, co? - rzucił nieco głupio, starając się nie speszyć przez Markusa.

-Oni jeszcze nie wyrośli z klubu Myszki Mickey - ten program już nie istniał, ale wciąż przez gwiazdy, które w nim zaczynały, był wspominany co chwilę. -Także twój klub z pewnością był pierwszy. - niemalże brzmiał jakby go chwalił za coś wspaniałego. -Nie jesteśmy dziwni. - Markus pokręcił głową. Dla niego to, że zabierają Irę ze sobą to nic złego, czy właśnie dziwnego. -To będzie miły dodatek. - nie będzie ukrywać, że nie. -Ale cieszę się głównie z tego, że po prostu będziesz. - lekki rumieniec wystąpił mu na policzki.

- Jesteście. - Dał sobie pozwolenie na to, żeby z Markusem się nie zgodzić. - Jesteście przedziwni.  - No ale poważnie, jak na standardy tej dzielnicy, to zdecydowanie byli niestandardowi. A więc dziwni. Więc trzymał się swojej wersji.
- To... fajnie. - Cóż, jednak poczuł się w pewien sposób speszony. Chyba tym, że Markus był za blisko.

-Och i niby na czym ta dziwność polega, co? Nie odbiegamy od norm. - zaśmiał się, w pewnym sensie to, że byli jego rodzice w sepaeacji to było czymś normalnym? Coraz więcej par decydowało się na taki krok, więc nie było co mówić, że coś nienormalnego jest. - Tak, fajnie. - zgodził się z nim, choć widząc jego speszenie sam się speszył i odsunął. Bliźniaki mogą wrócić, no i przecież nie może Irze zabierać przestrzeni osobistej.

Przez dłuższą chwilę patrzył na Markusa i to z tak poważną miną, żeby ten był pewien, że naprawdę dogłębnie zastanawia się nad odpowiedzią. Bardzo. No to było wręcz przemyślenie jego życia.
- Jesteście za mili - odpowiedział wreszcie, decydując się na bycie szczerym, a nie jakieś głupie gadanie. - Wiesz, jesteś... pierwszą taką naprawdę miłą osobą, jaką poznałem. - Wzruszył lekko ramionami, żeby nie było, że jakoś bardzo się tym teraz przejmuje czy coś. Nawet jeśli trochę tak było. Po prostu... Pozory, no nie? - Więc to jest tutaj... coś odbiegającego od normy. - Przynajmniej wśród ludzi, między którymi się obracał. - To... ważne - zapewnił.

-Ale przecież bycie miłym to nic złego. - zauważył - ty dla mnie też jesteś miły, nie mam tego za dziewictwo. - zaśmiał się, sięgając dłonią do karku. -Więc obaj jesteśmy mili, może to nasza ukryta supermoc?- zażartował, próbując to wszystko jakoś, może nie umniejszyć, ale sprawić, by było to jakoś lekkie. - więc też idealnie się nadajesz do rodziny Adamsów. - zasmial się, bo skoro oni byli mili, Ira również, to są jak rodzina, prawda? -No, więc, no... - wyszło chyba na odwrót, więc dał mu kuksańca.

- Ani razu nie powiedziałem, że to coś złego - zauważył, bo nie przypominał sobie, żeby z jego ust padło coś choćby to sugerującego. Zdecydowanie tego nie powiedział. - Można być miłym na wiele różnych sposówb. - I zdecydowanie nie dorównywał w tym Markusowi.

-Ej, nie ma rankingów w byciu miłym. - pokręcił głową. - więc przyjmij bycie miłym, tak jak ja przyjmuje. - zaśmiał się lekko i znów usiadł obok chłopaka. - może jesteś parę centymetrów wyższy, to i tak jesteśmy pod tym względem sobie równi. - choć on miał wrażenie, że Ira i tak jest milszy od niego. Nie zostawił go, gdy stał się pośmiewiskiem szkoły, gdy dokuczali mu. Znał osoby, które dopuszczały wtedy, a Ira miał to gdzieś. Ira był o wiele lepszą osobą niż on sam. Nie powie tego na głos, jeszcze nie. Nie chciał zdradzać się tym, swoich uczuć.n

- Tego też nie powiedziałem - zauważył, bo niczego o rankingach nie wspominał. - Niektórzy są po prostu milsi od innych. - I to akurat był fakt. Niektórzy to mieli serce na dłoni, a inni byli po prostu na tyle mili, żeby zagadnąć sąsiadkę o zdrowie. I tyle. To tak, jak niektórzy byli wyżsi od innych. - A ludzie nigdy nie są w czymś równi. Jakby tak mogło być, to by komunizm tak nie ssał. - Marne porównanie, ale wiadomo o co chodzi.

-Inaczej być równy w uczuciach i zachowaniu a inaczej w posiadaniu rzeczy materialnych. - powiedział, ale chyba to nie był czas na taką polemikę. -Czy... Bo się nie widzieliśmy, nie?- ciężko było uważać inaczej. Nie było go w domu, więc jak mieli się widzieć. -Mam dla ciebie prezent, mogę ci go dać teraz?- to była skórzana bransoletka, nic szalonego, nic drogiego, miał jednak nadzieję, że się spodoba i faktycznie będzie Irze pasować, tak jak pomyślał, gdy ją zobaczył.

- Nazwij to komunizmem emocjonalnym czy coś. - Wzruszył ramionami, no bo tyle w tym temacie, nie?
- Mówiłem ci, że nie trzeba było. - Miał na myśli prezent. To nie było konieczne i liczył, że jednak Markus nie będzie się fatygował. - Ale jeśli cię to uszczęśliwi. - To okej, zniesie to. Dlatego posłał Markusowi lekki uśmeich.

Wstał z łóżka i podszedł do biurka,  by wyciągnąć drobny pakunek przewiązany czerwoną wstążką. Jakoś zależało mu na tym kolorze, choć tak może coś niecoś wyrazić. 
Choć to po prostu wstążka.
-Jestem trochę zestresowany. - przyznał się, gdy wrócił już na łóżko i wyciągnął prezent w stronę Iry. - Proszę... Wesołego poświętego?- uniósł kąciki ust. Wymyślił teraz te słowo, ale już było po świętach, więc inaczej życzyć nie mógł.

- Po co? To tylko prezent. Nie oświadczasz mi się czy coś. - Więc po co się stresować? Nie widział powodu. Nawet jeśli mu się prezent nie spodoba, to przecież jest tak przemiłym człowiekiem, że tego nie powie. - Dzięki. - Wziął od Markusa pakunek, żeby go otworzyć. - To miłe. Dzięki - powtórzył to słowo raz jeszcze, kiedy wyjął bransoletkę.

Markus sobie wyobraził siebie za kilka lat oświadczającego się Irze, w tym pokoju, na tym łóżku. Och, zaraz jednak potrzepał głową, bo jednak na takie myśli to lepszy jest czas, gdy będzie sam. -Stresuje się, czy ci się podoba. - sądząc po reakcji to raczej nie, ale jakoś to przełknie. W końcu to nie są odrzucone oświadczyny, prawda? - Proszę - mimo wszystko się uśmiechnął. Nie pokaże po sobie, że go zabolało, w końcu nie trafił w gust, zdarza się. Może nie zna tak dobrze chłopaka, jak myślał. Może następnym razem uda mu się lepiej.

- Wiesz, podoba, po prostu... - Na moment zagryzł lekko dolną wargę, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Doceniam, że idealnie trafiłeś w mój gust. Bardzo idealnie... Bo mam taką samą... - Uśmiechnął się nieco niezręcznie, pokazując Markusowi swój nadgarstek, na którym widoczna była identyczna bransoletka. - Ale... Zawsze mogę nosić na drugiej ręce...? - zaproponował, zanim założył ją na lewy nadgarstek.

-Och...- wyraźnie się speszył. -A może... Spróbuję wymienić?- zapytał, bo przecież nie byłby pierwszą osobą, która wymienia prezent, albo go zwraca. -Tak żebyś nie miał dwóch takich samych?- było mu miło, że Ira już nawet ją założył, ale może próba wymiany to nie jest zły pomysł? - wiesz, ja się nie obrażę, a jak pójdziemy obaj, to przecież będziesz mógł wybrać sam- i wtedy nie będzie ani powtórzenia, ani ponownego stresu, że wybierze taką, która się nie spodoba.

- Wiesz, to... Przynajmniej będzie do wszystkiego pasowała. - Skoro pierwsza pasowała, to druga też na pewno będzie, no nie? Trzeba było szukać pozytywów. To chyba dobrze. - Niczym się nie martw - zapewnił, bo nie chciał, żeby Markus niepotrzebnie się przejmował. - Podoba mi się. - A to najważniejsze, nie?

-No ale mieć dwie takie same, to chyba bez sensu, co?- zapytał nie będąc do końca przekonanym, czy dobrze jest zostawić ją. -Ale to twoja decyzja- spojrzał na jego nadgarstki - wyglądasz niemalże jak w kajdankach. - zaśmiał się, ale to nie było wyśmiewanie się. Po prostu to było jego skojarzenie. - Ale bardzo ładnie. - pokiwał głową sięgając do nadgarstków, ale jedynie dotknął bransoletek i zabrał swoje dłonie.

- Kolczyki też nosi się do pary. - Więc kto powiedział, że bransoletek niby nie można? Nie kojarzył takiej zasady. - Nie będę musiał pożyczać kajdanek od twojego ojca. - O tym w końcu kiedyś rozmawiali. Więc skoro teraz wyglądał, jakby je miał, to już nie było to konieczne. Plus. No nie?

-No tak, kolczyki tak, choć czasem ktoś ma jeden, albo mimo wszystko dwa różne. - zdążył to zauważyć. Czasem się ludziom przyglądał. -Widzisz? To... Mam cię zakutego w kajdanki. - palnął, a żeby pogorszyć to dodał. - i co z tym zrobisz?- i dopiero po tych słowach doszło do niego co powiedział. - nie no, wygłupiam się. - sięgnął dłonią do karku, by jakoś ukryć swoje zażenowanie samym sobą. -czasem mówię takie głupoty. - patrzył na pościel,bojąc się unieść spojrzenie na Irę.

- Powiedziałbym, że jesteś synem swojego ojca...? - To wydawało mu się najbezpieczniejszą i najbardziej rozsądną odpowiedzią. Bo co innego tak naprawdę miałby zrobić? Nic sensownego nie przychodziło mu na myśl. - Każdy czasem mówi głupoty. - Sam był tego chyba idealnym przykładem. - Da się z tym żyć. - Bez głupot byłoby nudno, nie?

-Czyli mam szanse na ukradnięcie mu tytułu bff? - odetchnął z ulgą i spojrzał na Irę. Był wdzięczny, że ten nic sobie nie wziął jakoś dwuznacznie. Bo jednak jego wyobraźnia połączyła oświadczanie się i kajdanki. 
A tu bliźniaki mają spać z nim w pokoju... 
-To dobrze, dzięki temu poczułem się jeszcze lepiej przy tobie. - czuł, że może być sobą, że jest bezpieczny, że Ira go lubi. Dlatego wszystko negatywne z niego uleciało.