Meet the Rutherford's

- Nie wiem... Jakoś niekoniecznie...? - Cóż, jednak nawet BFF od czasu do czasu potrzebowali od siebie przerwy, prawda? Ta, zdecydowanie dobrze by im to zrobiło. - Nie jestem pewien czy nagradzanie kogoś za to, że został zawieszony na dwa tygodnie, jest dobrą metodą wychowawczą... - pozwolił sobie zauważyć, spoglądając na Markusa, bo jednak... no, okej, nie żałował tego, co zrobił, zrobiłby to podobnie, zawieszenie miał w większości gdzieś, więc... Nagroda jakoś nie pomoże mu z zastanowieniu się nad sobą.

-To jest podziękowanie, że stanąłeś w mojej obronie i jeżeli chodzi o zawieszenie, to jakieś pocieszenie?- tata z pewnością nie mówił o zawieszeniu właśnie z tego powodu. Nie chciał o nim wspominać, by Ira źle się nie czuł, a przecież pomógł Markusowi, bardziej chyba niż wszyscy wcześniej. -Pomogę ci nadrobić te dwa tygodnie - on z pewnością będzie chodził do szkoły, a brak Iry w niej, będzie dotkliwszy niż dotąd. -Będę nie komentować tego, co się stało. - chyba tak będzie bezpieczniej.

- Nie musisz mi dziękować. Ja po prostu... - Sam nie wiedział, jak dokładnie ująć to w słowa. To było... To była tak dziwna potrzeba, tak dziwna konieczność, że nie wiedział, jak to określić. Ale nie potrzebował za to żadnych podziękowań i nie zalowalby tego nawet wtedy, gdyby Markus był o to na niego zły.
- Nie wiem czy... - zaczął, kiedy Markus wspomniał o nie komentowaniu. - Słyszałeś, co mówił mi Kevin?

-Ale chcę ci podziękować, to naprawdę dla mnie wiele znaczy i jest mi naprawdę przykro, że zostałeś zawieszony.-przygryzł na moment usta. -Jesteś drugą osobą, która się za mną wstawiła.- nie musiał dodawać, że pierwszą był jego ojciec. No i znów, ktoś się za nim wstawił i źle na tym wyszedł. -Nie- zmarszczył brwi- nie słyszałem.- pokręcił głową.

Kolejny raz wzruszył ramionami, bo naprawdę nie oczekiwał jakichś podziękowań czy czegoś takiego.
- To nic wielkiego. Też byś to dla mnie zrobił. - Tak przynajmniej zakładał i jednak wątpił, żeby się mylił. W końcu to Markus.
- Nie wiem, czy powinienem to mówić... - Bo jednak każdy sam powinien wychodzić ze swojej szafy, ale jednak Kevin groził wyciągnięciem z niej Markusa, no więc... - Kevin jest gejem... I od początku na mnie leciał... - Mógł ująć to milej, ale cóż. Po prostu mówił oczywistość. - Chyba trochę bardziej niż myślałem... - Tak przynajmniej mógł to odebrać po dzisiejszym. - Wiem, że przyznał się do tego, że był o ciebie zazdrosny... - Tyle jednak wiedział z rozmowy w gabinecie, nawet jeśli nie był na niej bezpośrednio obecny. Drzwi były cienkie. - Ale powiedział mi, że był... o ciebie zazdrosny-zazdrosny... - powiedział to odpowiednio... sugestywnie. Żeby Markus wiedział, o jaką zazdrość chodzi. - Wiedziałem, że na mnie leci - przyznał się do tego. - Wykorzystywałem to, żeby ogarniał za mnie szkołę. - Do tego też się przyznał. Ale przecież od początku mówił, że Markus ma go za lepszego niż naprawdę był. - Ale nie myślałem, że to będzie kolejny powód, żebyś oberwał. - Jasne, wiedział, że nie jedyny i nie najważniejszy, ale jednak jeden z kilku.

-Pewnie tak.- zgodził się z nim. W końcu już na samym początku postawił się chłopakom z drużyny. -To?- Markus znów zmarszczył brwi. -Nie wiedziałem, że jest gejem... - tak samo jak wcześniej nie wiedział, że jest nim Ira. -Myślałem, że... Bo to się zaczęło po konkursie, że to chodzi o pana Martina, fizykę, no i wcześniej uświadomiłem sobie, że ktoś ze Stamford mógł coś Kevinowi zasugerować...- nie spodziewał się, że mogło chodzić o Irę. -To... Tylko jego tak wykorzystałeś?- zapytał, choć nie był zły na chłopaka, że być może to było z jego powodu.

- Raczej chodziło o wszystkie te rzeczy. Wiesz, jedno do drugiego i się uzbierało. - Naprawdę, naprawdę wątpił, że miałby być jakimś głównym powodem zachowania Kevina. Zdecydowanie nie. Nawet jeśli czasem miewał wysokie mniemanie o sobie samym. Kevin nie był na tyle głupi, żeby potencjalnie niszczyć sobie przyszłość przez chłopaka. Przez zrzucenie ze szkolnego piedestału geniusza? To już bardziej.
- Pytasz o obecnie czy o kiedyś...? - Tym pytaniem to raczej swojej sytuacji nie polepszył, no ale cóż. - Powiedzmy, że... Kiedyś miałem sporo lubiących mnie koleżanek...? Urok gimnazjum...? - Ta, marne usprawiedliwienie. - Ale teraz... Nie, nikogo innego. - Po co miał się starać i szukać, jak miał tego jednego, który sam się podstawiał...?

-Gdybyś nie pobił Kevina, to pewnie zadałbym ci inne pytanie.- Sięgnął dłonią do karku i pomasował się po nim. -Nie spodziewałem się. Tego wszystkiego. Po nim, nie wiedziałem.- odetchnął i jak na ratunek zaczął ich wołać ojciec na dół. -To... Chodźmy, trzeba coś zjeść, napić się piwa. Męski wieczór.- Spróbował to wszystko powiedzieć żartobliwym tonem, no bo chyba już za długo było za poważnie?

- Męski wieczór brzmi dla mnie źle... - Przesadnie się skrzywił. Na tyle przesadnie, żeby Markus wiedział, że to nic na poważnie. - Powiedz jeszcze, że mamy oglądać mecz. - No wtedy to by się wręcz popłakał. No, poważnie. - Nie możemy pomalować paznokci i zapleść włosów...? - spytał, jakby właśnie to chciał robić.
Ale jednak grzecznie podniósł się z parapetu i zamknął okno, żeby nie wpuszczać więcej zimnego powietrza niż był oto konieczne.

-Zapewne meczu nie będziemy oglądać... Ojciec wie, że mnie to nie kręci.- zaśmiał się -ale może być tak, że coś będzie leciało w telewizji i może zapytać, czy ty lubisz oglądać. - wciąż miał ten lżejszy ton. -W razie co, mogę dać ci zapleść mi grzywkę.- Nie ma aż takich długich włosów, więc na inny ratunek go nie stać. Przepuścił Irę w drzwiach i zamknął pokój za nimi.

To był nawet całkiem miły wieczór. Jeśli wycięło się to, że faktycznie w telewizji leciał mecz. Nie miał najmniejszego pojęcia o tym, kto z kim grał, ani nawet o co dokładnie w tym chodziło, bo nie znał się na footballu, ale skoro ojciec Markusa chciał to oglądać (nawet jeśli udawał, że mu na tym nie zależy), to przecież nie będzie mu tego zabraniał w jego własnym domu. Dlatego nie miał nic przeciwko. Choć momentami trochę tego jednak żałował, zwłaszcza, że dla urozmaicenia od czasu do czasu wciąż bywał upominany o jedzenie. Więc siedział, żuł tą pizzę i słuchał tłumaczenia o tym, co tak właściwie dzieje się na murawie.
To był taki... normalny i miły dzień.

Odprowadził Irę pod drzwi i nieco się... Speszył? Bo wyciągnął do niego ręce, jakby chciał go przytulić, ale się powstrzymał. -Robię postępy.- zaśmiał się, bo przecież nie raz jednak przekraczał granicę i zawsze przepraszał. Teraz mu się udało nie zrobić niczego, czego nie lubił chłopak. -Dziękuję ci za dziś. Za cały dzień.- Ira zrobił o wiele więcej niż pobicie Kevina, o wiele więcej, gdy spędził z nim praktycznie cały dzień. I to jeszcze z jego ojcem i meczem.

- Już nie rób ze mnie takiego histeryka. - Przewrócił oczami, bo miał wrażenie, że momentami Markus jednak nieco to wyolbrzymia. Może i nie lubił przesadnego dotykania, ale jednak znał Markusa na tyle dobrze, żeby to nie było takie znowu tragicznie nie do zniesienia. - Twój dotyk mnie nie obrzydza... - powiedział, choć może powinien jednak lepiej to sobie przemyśleć, bo wyszło... No, trochę dziwnie. Ale miał dobre intencje w tym, co mówił. Poważnie.
Dlatego sam wyciągnął ramiona, żeby lekko Markusa objąć.

-Och, to dobrze.-Znów zmarszczył brwi, ale odpowiedział uściskiem na uścisk- twój dotyk nie obrzydza mnie.- Może Ira potrzebował takiego zapewnienia, że wszystko jest okej? -Daj jutro znać, o której chcesz się spotkać.- miał nadzieję, że te dwa tygodnie jakoś szybko zlecą i w szkole szybko zapomną o sprawie. W końcu chodziło do niej tyle osób, że wszystko mogło się zdarzyć.

- Cóż, to... miło... - powiedział to z lekką nutą humoru, bo jednak wydawało mu się być to w tej chwili najlepszą reakcją. Po prostu... Nie bardzo wiedział, co innego miałby powiedzieć.
Zwyczajnie... Jego potencjalne obrzydzenie mogło brać się z zupełnie czego innego niż Markus zapewne myślał.
- Jasne, ogarniemy to. - Skinął krótko głową. To tylko dwa tygodnie i kilka godzin dziennie w szkole. Lub poza nią.

-Będę ci pomagał z lekcjami, wiem, że to nie wykorzystanie.- nieco huśtnął się na stopach. -Iii rozumiem Kevina, że wpadłeś mu w oko.- powiedział jeszcze, co też mogło dość dwuznacznie zabrzmieć. Odsunął się od chłopaka, by ten mógł wyjść na spokojnie. -Do zobaczenia.- uśmiechnął się do niego. Pewnie zobaczą się jeszcze przez okno, ale Markus wiedział, że po takim dniu to jak padnie do łóżka, to zaśnie od razu.

Odprowadził Markusa wzrokiem, nie do końca pewien tego, jak to wszystko odebrać. Po prostu... Pokręcił głową, uznając, że roztrząsanie tego nie będzie dobre. To był ciężki dzień dla wszystkich i nie zapowiadało się, żeby miało być lepiej.
Wrócił do domu, ogarnął wszystko na tyle, na ile miał jeszcze chęci i spróbował ocucić matkę, która zasnęła na kanapie przy akompaniamencie jakieś dziwacznej latynoskiej telenoweli. Nie wydawała się być pijana, ale zdecydowanie daleko było jej do jakiejkolwiek... cóż, trzeźwości. Ale po prostu nie chciał wiedzieć. Nie wnikał, nie pytał, po prostu pomógł jej wstać i zaprowadził ją do łóżka, wyperswadowując jej z głowy pomysł prysznica. Nie miał najmniejszej ochoty sprawdzać tego, czy się czasem nie utopiła. Absolutnie nie.
Kolejne dni leciały... jakoś. Wiedział, że w szkole gadali i to różne rzeczy na różne tematy, ale najważniejsze dla niego było to, że nie dochodziły go żadne słuchy co do tego, żeby ktoś czepiał się Markusa. Wręcz przeciwnie, bo wiedział, że Marsh gadał z nim kilka razy w szkole, jak już raczył się tam pojawić, i nawet Mike ponoć zamienił z nim kilka słów. Jakby tylko gość olał pajaców z drużyny, to by nie był taki zły.
Jakoś... leciało. Choć i tak zdecydowanie to wszystko mu się nie podobało. Nie lubił chodzić do szkoły, ale jeszcze bardziej nie lubił, jak ktoś mu tego zakazywał.

Dla Markusa ten czas także leciał. Cieszył się ze wsparcia Marsha, bo to zawsze było miłe, nawet jeśli Marsh patrzył na niego jakby wiedział wszystko. Mike był zaskoczeniem, ale widywał go z Juanitą, która chyba odciągała go od kumpli. Za to Markus nie widział pana Martina. Nie wiedział dlaczego, nikt nie mówił o nim z nauczycieli. Nic na szkołę nie wyszło, nikt nie wiedział o zdjęciach. Plotka była, że ma chorobowe, a Markus wolał nie pisać do niego wiadomości, by jednak nie pogorszyć sprawy. 
Za to jego ojciec przyglądał mu się w domu, co sprawiało u niego znowu jakiś stres, że przynosi zmartwienie, więc starał się być jak najlepszy. Przynosił dobre oceny, był w domu na czas (nie chciał żeby Ira czekał), zajmował się lekcjami, obowiązkami, jadł i ćwiczył. Nie wiedział już jak może pomóc ojcu.

Mark przyszedł do Markusa wieczorem, pukając do jego drzwi po tym, jak ten już pożegnał Irę. Wiedział, że Markus jest sam, że nie robi niczego w czym miałby mu szczególnie przedłużyć, ale zawsze pukał do jego drzwi. Chodziło o zwykły szacunek i wychowanie.
- Jak minął ci dzień...? - zagadnął Markusa, kiedy już wszedł do środka. Miał wielokrotnie omówiony w głowie plan na tę rozmowę, ale i tak... Musiał przyznać, że nie był pewien, z której strony zacząć taką rozmowę.

-Dobrze. - Markus, choć odrobił już lekcje, to chciał przejrzeć te na następny dzień. Jednak odłożył podręczniki, by móc odwrócić się do ojca. -Nie wiem, czy i jak plotkują, staram się nie słuchać takich rzeczy. Pan Martin ma podobno chorobowe, mam nadzieję, że to prawda i będzie mógł mnie uczuć. - skoro ojciec już o wszystkim wiedział, to o takich rzeczach również mógł mu opowiedzieć. -A jak minął ci Twój dzień? Czy ktoś... Daje ci we znaki, że masz syna jakiego masz?- ten miecz był obusieczny w końcu.

- Wierz mi, że w dorosłym życiu miewa się tyle na głowie, że nie myśli się o dzieciach swoich współpracowników. - Pokręcił lekko głową, bo naprawdę w swoim najbliższym środowisku pracy nie miewał osób, które miałby takie problemy. A przynajmniej nie miewał takich, które odważyłby się mieć je jawnie. - I nie przejmuj się panem Martinem. Z tego, co wiem, potrzebował po prostu chwili przerwy. - Czasem każdy potrzebował czasu na odsapnięcie.
- A co u Iry...? - zagadnął, próbując nieco... bardziej nakierunkować temat. - Widujecie się codziennie - zauważył tę oczywistość.

-To... Dobrze, nie chcę żebyś miał więcej problemów przeze mnie. - wiedział, że już o tym rozmawiali, ale i tak miał poczucie winy. Nie wiedział kiedy sobie w końcu z nim poradzi. -Wiesz, boję się, że może nasz uczyć ktoś, kto... Nie będzie tak mądry, ambitny? - Może to było dziwne, że w tym wszystkim zależy mu na odpowiedniej nauce, ale... No wiązał z tym przyszłość. -Pomagam mu, także nie powinien mieć zaległości. Gorzej jeżeli będzie musiał powtarzać rok- westchnął. -Ale tak, to nie narzeka. - uśmiechnął się.

- Nie musisz się tym martwić. - Wiedział, że to tak nie zadziała i Markus zapewne dalej będzie się tym przejmował, ale chciał, żeby ten wiedział, że nie grozi mu utrata nauczyciela. Tyle i aż tyle.
- Wiem, że się o siebie martwicie. I jesteście ze sobą blisko... - zaczął nieco bardziej skręcać w stronę tematu, który chciał poruszyć od jakiegoś czasu. - Naprawdę cieszę się, że znalazłeś kogoś, z kim nawzajem się... uszczęśliwiacie... - mówił, chcąc dobrze wyłapywać reakcje Markusa na bieżąco.

-Nie będę się martwić, jak wróci pan Martin. - Chciał mieć utrzymany pewien poziom nauczania, to chyba dobre podejście? -Czy jego mama coś przeskrobała? - zmarszczył brwi, bo bał się, że ta rozmowa sprowadza się do czego złego. -no jesteśmy przyjaciółmi, ale tak... Można powiedzieć, że się uszczęśliwiamy,- skinął głową twierdząco. - Myślisz, że jest zły o zawieszenie?- bo to jednak nie było szczęśliwym zakończeniem.

- Nic, o czym byłoby mi wiadomo. - Tym razem, bo jednak popytał i wiedział co nieco na temat Susan. Miał na nią oko, nawet jeśli nie mówił o tym Markusowi. Nie chciał go niepokoić jeszcze bardziej. Markus i tak przejmował się zbyt wieloma rzeczami.
- Nie wydaje się być na ciebie zły. - O cokolwiek. - Po prostu... - Przez chwilę szukał odpowiednich słów. - Chcę, żebyś wiedział, że... Cieszę się, że udało ci się znaleźć... kogoś odpowiedniego. Dla ciebie... - Wiedział, że trochę się plącze, ale się starał. - I jeśli jesteś szczęśliwy, ja również jestem... - Szczęście Markusa było najważniejsze. - Jednak wiem też, że jesteś... nastolatkiem w... trudnym okresie życia. Dla każdego nastolatka jest on... różnie skomplikowany, ale możemy porozmawiać o wszystkim... -Nadal trochę krążył wokół tematu, ale cóż. - Nie musisz się niczego wstydzić. Ani ty, ani wy wspólnie... - Grunt to wsparcie dla wszystkich, prawda? - Wiem, że... spędzacie u siebie noce i prędzej lub później... Miejmy nadzieję, że później... Może dojść między wami do czegoś... więcej. Rozumiem to i chcę, żebyś był wszystkiego świadom i potrafił należycie zadać o swoje bezpieczeństwo. - Tak, to zdecydowanie nie była rozmowa jego życia.