Meet the Rutherford's

Markus

-A może pójdziemy po jakieś miotki?- zapytał, bo może zakupy nie będą złym pomysłem? -Ja nic nie mam do dziergania, więc chętnie kupię, żeby twoich zapasów nie wykorzystać.- wiedział, że pewnie Ira nie będzie mieć problemu, by się podzielić, ale liczył że zakupy mogą go jeszcze oderwać na chwilę.
-Mogę was zawieźć, tylko powiedz mi Ira gdzie - Mark był gotów zmienić trasę, nie miał problemu, by Markus wydał pieniędze na miotki i inne potrzebne do dziergania rzeczy. On jest tu tylko kierowca.

- Nie, mam wszystko. Nie ma potrzeby. - Chyba to, że Ira był na nie ma potrzeby to nie powinno nikogo dziwić, no nie? Ale naprawdę miał wszystko to, czego potrzebowali. - Spróbuj czy ci się spodoba, a dopiero potem coś kupuj...? - zaproponował, żeby nie było, że jest na nie, bo jest na nie. Ale chyba miał w tym trochę racji? Mogło się okazać, że dzierganie jednak nie przypadnie Markusowi do gustu. Mogłoby, bo to jednak nie było popularne wśród ludzi w ich wieku.
A już zwłaszcza takich ludzi, którzy nie byli... cóż, dziewczynami.
Osobiście miał gdzieś to, czy miał jakieś dziewczyńskie hobby, ale... Miał to gdzieś bardziej po cichu niż jawnie.
- Po prostu... Wiesz, wpadniesz i to ogarniemy. - Nadal jakoś nie przepadał za tym, że ktoś wpadał do niego do domu, ale starał się z tym oswajać. W końcu to Markus.

Markus był zaskoczony, ale tym że Ira go zaprasza. Nigdy nie miał problemu z tym, że się widywali u niego, teraz to po prostu odmiana. Dom chłopaka nie miał nic w sobie, co mogłoby zniechęcać, więc to żaden problem. -Jasne, wiesz, myślałem, że mieć swój zestaw to tak wiesz, miałbym od razu większą motywację?- zaśmiał się lekko. Na razie miał motywację na zasadzie chęci zrobienia czegoś nowego, ale większą dawało mu to, że zrobi to z Irą. To już samo przez się sprawiało, że mógłby wykupić połowę sklepu.

Ira jednak wolał zostać przy swoim, bo nie chciał, żeby doszło do sytuacji, w której Markus nie czuje ciągu do dziergania, a robi to, bo już nakupował sobie cały zestaw tego badziewia czy cokolwiek innego. Spróbują, sprawdzą i zobaczą, co wyjdzie. On też sprawdzał to, czy może jakimś cudem wpadnie po uszy w zauroczenie fizyką, ale jakoś... Ta, jakoś nie bardzo to jednak zadziałało.
A i tak dawał się w to wciągnąć, bo Markus to lubił... Ale to było co innego.
Dzierganie to tylko dzierganie, dlatego zgadał się z Markusem, że zobaczą się po prostu później. Kiedy dotarli na miejsce, poszedł do siebie, żeby zrobić porządek z rzeczami, które zabrał tego dnia, i schować je bezpiecznie gdzieś na strychu. Potrzebował trochę czasu na zrobienie porządku, więc zgadał się z Marksem bliżej wieczoru.

Markus czekał na znak od Iry, że może wpaść. Nie chciał się wpraszać, a przecież był też jeszcze czas na odwiedziny. Mógł wziąć prysznic, odświeżyć się, zjeść z tatą i... mógł jeszcze chwilę poczekać. 
-Kiedy Melody i Marvin przyjeżdżają?- zapytał się ojca, bo w sumie to wypadałby teraz jakoś jego weekend. Choć i tak ta opieka była inaczej dzielona. Najważniejsze, że się wszyscy dogadywali. Znaczy ci, którzy w tej sytuacji muszą się dogadać.

[klik - tym razem nawet się objęli jak trzeba xd]

- Chciałem później o tym z tobą porozmawiać - przyznał, bo jednak z tym Markus go uprzedził. - Rozmawiałem z twoją mamą - zaczął, podając Markusowi talerze, które ten miał odłożyć na ich miejsce w szafkach. Po powrocie do domu znaleźli trochę czasu na małe kuchenne porządki. - I chciałaby, żebyśmy w przyszły weekend wyjechali poza miasto. Razem. Całą piątką - doprecyzował, żeby Markus nie miał co do tego wątpliwości. - Powiedziałem, że masz już pewne plany, ale spróbuję zobaczyć, co da się zrobić. - Łatwiej było jednak powiedzieć, że Markus ma jakiś konkurs naukowy niż że nie chce widzieć się z matką. - Zależało jej.

[Ira jaki tu opalony wyszedł! Piekny!]

-A czy byłoby to miejsce z komunikacją miejską? - Markus nie chciał powiedzieć "nie", choć ręka która mu zadrżała mogła wskazać na to, że nie jest to ani łatwy temat, ani łatwa decyzja. -Tak wiesz, że w razie co, będę mógł pojechać do dziadków, gdyby coś było nie tak? Albo tu do Iry?- nie wiedział, która opcja byłaby bardziej przekonująca dla ojca, że byłby bezpieczny. W sensie, z Irą też byłby, ale byliby bez opieki dorosłego i inaczej jest, gdy ojciec ma zmianę i może do domu podjechać. -A jak byłoby wszystko okej, to powiedziałbym, że konkurs jest przełożony?- choć wizja zostawienia Iry w tak ważnym czasie sprawiała, że było mu i ciężko i przykro. Wiedział jednak, że musi postąpić tak, jak postępuje właśnie teraz.

[No taka z niego seksi bestia, że hoho xd A simMarkus mnie rozbraja z tymi pocałunkami. Czekamy aż ten tu tak zacznie xd]

Mark mimo wszystko nieco westchnął, bo cała ta sytuacja bywała ciężka.
- Umówmy się, że porozmawiam z twoimi dziadkami i zapytam, czy... w razie potrzeby mogliby po ciebie podjechać. - Mimo wszystko wolałby, że gdyby... coś poszło nie tak, to Markus nie zostałby sam, a miałby kogoś, kto by go jakoś wsparł. Kogoś dorosłego. - I zaznaczę, żeby nie było to motorem... - To dodał już trochę bardziej dla siebie.
- Powiem twojej mamie, że udało ci się znaleźć zastępstwo, ale gdyby zaszła taka konieczność, będziesz musiał pojechać. - Widać było, że nie podoba mu się to, co mówi. - Wiem, ze to kłamstwo, ale... Tak chyba będzie lepiej dla twojego rodzeństwa. - Gdyby powiedział Marthcie prawdę, ta mogłaby się gdzieś wymsknąć... Ale nawet jeśli mówił to w dobrej wierze, to i tak nieco go to bodło.

[Tutaj jakiś Ira jaśniejszy xd No o a Markus mógłby tak Irę całować gdyby wiedział, że może xd] 

-Ale tato- Markus już wstawał w swojej obronie- nie muszą ani jechać motorem, czy samochodem. Dam radę autobusem lub pociągiem. - przecież nie był taki młody, ogarniał rozkłady jazdy, więc mógł polegać na sobie samym..- wiesz, że Ira mnie potrzebuje - powiedział to, choć nic na głos nie było powiedziane. - więc będę mógł przyjechać z powrotem do domu. - nie będzie wtedy co martwić dziadków i umawiać się z nimi na środek lokomocji. -widze, że boli cię kłamstwo - również i to słyszał- przepraszam, że jestem gejem i musisz kłamać.- palnął nim pomyślał.

[Światłocień nie jest tam jedyną rzeczą, która działa bez sensu xd]

- Markus, masz piętnaście lat - przypomniał, odkładając talerze na blat kuchennej szafki, żeby nawet ten procent uwagi poświęcić Markusowi. - I wiele własnych problemów, które wiem, że nadal w sobie dusisz. - Mogli nie mówić zbyt wiele o wymiotach, o problemach z jedzeniem, ale to nie oznaczało, że Mark wyrzucił je z pamięci. To nie tak działało. - Dlatego nie sądzę, że w sytuacji, w której... coś miałoby pójść nie tak na tyle, żebyś chciał wyjechać, rozsądnym byłoby zostawianie cię samego. Każdy potrzebuje wsparcia. - Ktoś mógł być filarem jakiejś relacji, ale każdy filar potrzebował czasem renowacji. - Wiem, że Ira także. - Nie chcial i nie mógł temu zaprzeczyć. - Ale nie zawsze powiniens stawiać kogoś innego na pierwszym miejscu. zwłaszcza, że poszliśmy między sobą na pewne ustepstwa - przypomniał Markusowi. Zanim zamieszkali tutaj razem, zanim którykolwiek z nich wyjechał ze Stamford, a kiedy dowiedział się o problemach Markusa, zgodził się nie posyłać go na terapię. Wiedział, że to był wtedy dla Markusa ciężki temat i nie chcial, żeby ten myślał, że to może być jakaś... przykrywka dla próby zmienienia tego, jaki ten jest. Nie chcial... wyleczyc go z bycia gejem, a jedynie upewnić się, że z jego mloda psychiką jest dobrze. - I dobrze wiesz, że nigdy nie przeszkadzało mi to, że jesteś gejem[/i] - przypomniał, podkreślając ten fakt. - [b]Staram się jedynie dbać o was wszystkich, dlatego proszę cię, żebyś czasem mi to ułatwił i odjął z głowy zmartwienie, że w trudnym czasie miałbyś być sam.

Markus podszedł do Marka, trochę się przy nim wąchając. Jednak przytulił się do niego. - Przepraszam.- nie chciał tworzyć niepotrzebnych problemów ojcu. -pójdę na terapię, ale nie taką, którą chciała babka. Na zwykłą? Jeżeli uważasz, że to potrzebne- znów nie chciał żeby był problem finansowy, czasowy, czy po prostu problem. -Nie byłbym sam, bo byłby Ira, albo dziadkowie, ale... chce pojechać tam z tobą - chciał żeby ojciec miał jakąś świadomość, bo pewność to może za dużo, ale świadomość tego, że Markus się stara, że chce dobrze.

- Dobrze wiesz, że nie taką ci proponowałem. - Nie denerwował się na Markusa, oczywiście, że nie, ale jednak trochę ukuło go to, ze temu choć przez myśl mogło przejść, ze to na taką terapie chciałby go wysłać.
Ale objął Markusa w odpowiedzi, krótko klepiąc go po plecach. Tak po męsku, żeby nie było, że traktuje go jak dziecko. Nawet jeśli dla niego wciąż nim był. Ale chyba już zawsze będzie.
- Nie chcę zabrzmieć źle, ale nie wydaje mi się, żeby Ira był teraz dobrym wsparciem. - Nie obrażał mu, nie umniejszał, a jedynie stwierdzał fakt.
- Cieszę się. - Oczywiście, że cieszył się z faktu, że Markus nie stawał tutaj przysłowiowym okoniem. - Po prostu... musimy się trochę postarać. - Dla siebie i dla innych.

-Wiem- nie odsuwał się, bo ojciec go klepał po plecach, trzymał go tak samo mocno. -po prostu czasem mam jakieś myśli w sobie i nie jestem w stanie się ich pozbyć. - więc terapia pustym przebiegiem nie będzie, prawda? - sam potrzebuje wsparcia- zgodził się z Markiem -a kto ma go wesprzeć?- tak naprawdę to Ira był sam. Jak więc miałby go nie stawiać przed sobą? - To będzie udany wyjazd.- grunt to dobre nastawienie, prawda?

- To nic złego. Po prostu musisz trochę poukładać sobie w głowie. - Odsunął się od Markusa, pocierając lekko jego plecy jakby miało pomóc mu to w uspokojeniu się. - Znajdziemy kogoś, z kim będziesz mógł porozmawiać. Jeśli ci się nie spodoba, to trudno. Będziemy szukać czegoś innego - zapewnił Markusa, bo sama zgoda na spotkanie z psychologiem nie miała go do niczego zobowiązywać. Na spokojnie.
- Mogę spróbować porozmawiać z jego matką. - Cóż, mógł spróbować, ale chyba wewnętrznie wiedział, że to jednak niewiele da. Powinien mieć wiarę w ludzi, ale niekiedy jakoś mu jej już brakło.
- Też mam taką nadzieję. - Liczył na to, że wyjazd się uda. Chociaż po części.

-A może ty też się wybierzesz?- zaproponował ojcu, bo rozwód, powrót ojca, może to były tematy, które warto z kimś przepracować. Z dzieckiem, czy z kumplem nad kuflem to chyba niekoniecznie? -bez obrazy - uśmiechnął się do niego delikatnie, nie miał nic złego na myśli, nawet nie myślał sobie, że ojciec sobie nie radzi. Wiedział ile Mark dla niego robi. - Myślisz?- uniósł brwi na myśl o Susan. Nie spisywał tego na straty, po prostu... nie widział tego. -To gdzie jedziemy?- zapytał z entuzjazmem.

- W mojej pracy takie rozmowy zdarzają się częściej niż pewnie przypuszczasz. - Uśmiechnął się lekko, bo chociaż nie był tego świadomy, to przyznawał teraz Markusowi rację. Było wiele rzeczy, o jakich nie rozmawiało się z dzieckiem. Czasem po prostu bywały rzeczy, które musiał przepracować, żeby przestać się nimi zadręczać.
- Mogę spróbować. - Tyle mógł. Nie mógł obiecać Markusowi, że to zadziała, ale mógł spróbować.
- Pamiętasz ten ośrodek przy jeziorze Ontario? - Bywali tam, kiedy Markus był młodszy. Zwykły ośrodek wypoczynkowy położony przy jednym z wielkich jezior, ale... To były miłe wspomnienia. Dlatego chyba Martha go zaproponowała.

- No ale to ty je pewnie prowadzisz, a mi chodzi, żeby ktoś z tobą przeprowadził. - dokończył odkładanie talerzy. Byli we dwóch, więc wspólne sprzątanie skracało czas tej czynności. -Aaa z tym rudym synem właścicieli. - Markus skinął głową, że tak, pamięta. -Na pewno będzie tam fajnie. - zawsze tak było, więc dlaczego tym razem miałoby nie być. Zastanawiał się też, czy matka chce wrócić do ojca, to..  chyba by tego nie chciał.  Przywykł, że są we dwóch. Pasowało mu to.

- Nie, nie. - Pokręcił głową, wracając do podawania Markusowi naczyń, tym razem za cel obierając szklanki. - Czasem potrzebuję coś z siebie wyrzucić. Jak każdy. - Nie uważał tego za nic wstydliwego, nawet jeśli nie mówił o tym na prawo i na lewo. - W pracy w razie potrzeby mamy zapewnione wsparcie. - W końcu czasem... W tej pracy widziało się różne rzeczy. Zwłaszcza w takim mieście.
Zerknął lekko na Markusa na wspomnienie o rudzielcu i lekko uniósł kącik ust.
- Tak, teraz już pomaga im w prowadzeniu ośrodka. - Nie był znacznie starszy od Markusa, ale wkręcał się już w rodzinny biznes.

- Cieszę się, że z tego wsparcia korzystasz. - to było dobrze wiedzieć, nie chciał żeby ojciec nie sięgał po pomoc, gdy jej potrzebował. -Dajesz mi dobry przykład.- nie podlizywał się, po prostu chciał jakoś podnieść ojca na duchu? Może tego nie potrzebował, ale może nadejdzie czas, w którym przypomni to sobie. -Jestem ciekaw - Markus zaczął, ale szybko się zreflektował -czy jest wciąż tak miły jak był. - schował twarz za drzwiczkami szafki, gdy odkładał do niej szklanki.

- Będziesz mógł się przekonać jak bardzo... wymilał przez ten czas... - rzucił, starając się jakoś zażartować. Zwyczajnie sam nie wiedział, jak zabrać się za rozmawianie o chłopcach, którzy... cóż, którzy podobali się jego synowi. Ale się starał.
- Jeśli chcesz, możesz zostawić mi resztę. Dokończę sam. - Markus w końcu mógł trochę odpuścić i nie zaprzątać sobie głowy sprzątaniem.

-Oj no...- Markus był zawstydzony, ale nie w ten negatywny sposób. -Pewnie ma dziewczynę, to nie tak, że... Wiem, że nie zawsze każdy musi być jak ja.- dlatego chyba zawsze zakładał, że wszyscy są hetero, jakoś... Czuł, że tak jest bezpieczniej dla niego. -Nie, nie, jesteśmy drużyną.- pokręcił głową. Ira i tak jeszcze nie dał znać, więc mógł zrobić coś z ojcem. -A kiedy pójdziesz na piwo?- zapytał, bo przecież ostanie wyjście mu nie wyszło.

- Jaki ojciec nie lubi czasem zawstydzić dziecka...? - rzucił, mając nadzieję, że Markus będzie na to spoglądał właśnie w taki humorystyczny sposób.
- Synu, obiecuję, że pójdę się napić jak najszybciej... - powiedział to z nieukrywanym rozbawieniem, bo jednak pytanie Markusa zabrzmiało dla niego dość zabawnie. W końcu nie każdy syn dopatruje się z taką nadzieją czasu, kiedy jego ojciec wyjdzie na piwo do baru, prawda?

-Stokrotne dzięki.- odezwał się, ale ze słyszalnym rozbawieniem w głosie. Nie zamierzał być zły, czy obrażony o to. -Znaczy... Picie nie jest zdrowe- i cieszył się, że jego ojciec nie miał z tym problemu- ale wiesz, jesteś młody, baw się?- powiedział do niego to, co właściwie sam powinien od ojca usłyszeć. Niemniej był sobą, więc palnął to bez największego przemyślenia. Był przy tym szczery, więc jego ojciec powinien i to docenić, prawda?

- Bardzo mnie cieszy, że tak uważasz. - To było szczere z jego strony, bo kto by się nie cieszył z tego, że syn uważa go za młodego i potrzebującego odrobiny zabawy od czasu do czasu, a nie za starego pryka? To zawsze cieszyło, bo chociaż był jego ojcem, to starał się, żeby przy tym mieli na tyle przyjacielskie stosunki, by Markus się przed nim nie wstydził i chciał spędzać z nim czas. To było miłe.

***
Ira czasem nie wiedział, co ma z sobą zrobić we własnym domu. Zwłaszcza w te dni, kiedy jego matka też w nim była. Czuł się wtedy... Chyba jeszcze bardziej nie na miejscu niż zwykle.
Tym razem jeszcze bardziej niż zwykle, dlatego chociaż robił to, co zwykle, miał ją na oku. Po prostu podejrzane było dla niego to, że chociaż kręcił się wokół niej, to obdarzyła go tego dnia tylko jednym przemiłym komentarzem. Jak to leciało? A, no tak. Że ściął sobie włosy, bo myślał, że chociaż dzięki temu zacznie wyglądać jak facet, a nie jak pizda, tylko mu nie wyszło. A poza tym - nic.
To było dziwne i chyba dzięki temu wyłapywał więcej... dziwnych rzeczy.

Mark tak jak obiecał, tak poszedł do domu Iry, by pogadać z jego matką. Nie ubrał się w mundur, więc może nie będzie to takie obcesowe. Bo jednak na coś w rodzaju przesłuchania szedł. 
Zapukał do ich drzwi i stanął tak, by z ich ganku patrzeć na swój dom. Normalne zachowanie. Nie zdziwiło go, że nikt nie otwierał dlatego zastukał jeszcze raz. Miał nadzieję, że ktoś jest w domu i tym kimś będzie matka Iry.