Meet the Rutherford's

Im więcej jego tata mówił, tym bardziej Markus bladł i jego mina wyrażała czysty szok. -Tato... My nie- pokręcił głową. -Nie jesteśmy w ten sposób, w żaden taki. Jesteśmy przyjaciółmi. - przełknął ślinę. Owszem, czasem miał wizje różne, ale miał je też z Marshem, czy panem Martinem i nie oznaczało to, w żadnym przypadku, że będzie je spełniał. - Więc nie wiem, czy chcesz rozmawiać ze mną, o czymś, co .. potencjalnie, no... Nie z Irą?- sam nie wiedział jak to ma powiedzieć, nie wiedział jak wygląda ich relacja z boku. -I wiem, że trzeba się zabezpieczać... - palnął to już dość płasko.

- Nie...? - Może nie powinien o to pytać i to z takim zdziwieniem, no ale jednak teraz podzielał trochę szok Markusa. Po prostu... O mało czym był tak przekonany, jak o tym. - Przepraszam, Markus, myślałem, że... - O tak, to właśnie było to, jak czuł się zażenowany ojciec. - Nie chciałem cię zawstydzać - zapewnił, bo to zdecydowanie nie było jego zamiarem. - Błędnie zrozumiałem niektóre... sygnały. - Ale nie miał złych intencji. Absolutnie. - I... doczytywałem o niektórych rzeczach, żebyś mógł... o wszystkim ze mną porozmawiać. Oczywiście, gdybyś chciał - zaznaczył. - Chciałem, żebyś był bezpieczny.

-Nie zawstydziłeś mnie- spróbował przekonująco skłamać -Ira... No, wiem jak wygląda, podoba mi się, ale... jesteśmy przyjaciółmi i to mnie cieszy.- Tu już powiedział prawdę, więc miał nadzieję, że jego ojcu nie będzie jakoś głupio, bo no, skoro Ira mu się podobał, to tak jakby ojciec coś zgadł? -Wiesz... Możesz mi opowiedzieć co przeczytałeś? Jeżeli chcesz- to już dodał, bo sam coś niecoś wiedział, ale skoro ojciec się przygotował, to chyba warto było go wysłuchać? No chyba, że sam nie będzie chciał o tym mówić, to nie musi.

Uśmiechnął się do Markusa w sposób, który chyba dobrze pokazywał ich wspólne zawstydzenie. Zarówno tą pomyłką, jak i całą tą rozmową.
- Nie jestem wyrocznią w takich sprawach i wiem, że może tylko wydawać mi się to takie prosta, ale... Może porozmawiaj z nim o tym? - zaproponował delikatnie. Chciał, żeby Markus był szczęśliwy, a zdawał sobie sprawę, że ten ma... większe problemy ze znalezieniem potencjalnej drugiej połówki niż on, kiedy był w jego wieku. Ale obserwował ich z boku i skądś wyniósł swoje przekonania, prawda?
- Synu, zadam ci szczere pytanie... Chcesz, żebym to zrobił? - W kościach czuł, że jednak zdecydowanie lepiej jest się upewnić, bo jakoś stracił swoją pewność siebie w tej sprawie.

-Jest dobrze jak jest, więc... Jest dobrze.- Już wystarczy, że Kevin był zazdrosny - zazdrosny, do tego ojciec. Chyba woli samemu to sobie wszystko przemyśleć i może kiedyś porozmawiać. -Wiesz... Jestem na to gotowy?- właściwie to nie był, ale prawda była taka, że nigdy nie będzie. Chyba. -Więc, skoro masz coś przygotowane, to... Powiedz.- pokiwał głową. O Boże, to będzie ciężki wieczór. Ale dadzą radę.

- Jeśli tak uważasz. - Skinął głową, posyłając przy tym Markusowi lekki uśmiech. Nie zamierzał go do niczego zmuszać. - Wiem, że jesteś rozsądny. - Doskonale zdawał sobie z tego sprawę i szczerze go to cieszyło. - Bardziej niż twoje rodzeństwo złożone w jedno - zażartował lekko. - I dzięki temu wiem, że mogę ci ufać. - A to było bardzo ważne. - Jeśli chcesz, porozmawiamy o wszystkim. Jeśli jednak ma ci to dać większy komfort, mogę zostawić ci notatki... Robiłem je zgodnie z zaleceniami. - Posłał Markusowi kolejny uśmiech, żeby pokazać mu, że jest dobrze. I naprawdę robił sobie pewne notatki, żeby nie zapomnieć o... najistotniejszych kwestiach. I nauczony metodami Markusa robił te notatki należycie. Użył nawet niebieskiego zakreślacza.
- Jest też jeszcze jedna kwestia, którą chciałem z tobą poruszyć. - Tematyczna, można by rzec. - Twojego dziadka.

-Chętnie przyjmę te notatki. - uśmiechnął się. Lubił notatki, a to, że tata przygotował je dla niego... Cóż, miał nadzieję, że nie wyrzuci ich do końca życia. Może nieco specyficzna pamiątka, ale to jego pamiątka. -I jeżeli chcesz, to możesz po prostu je zostawić, jeżeli jest coś, co chcesz poruszyć to... Powiedz. - już chyba wiedział po kim ma to lawirowanie, by nie być tym, który podejmie decyzję. -Ja też tobie tato ufam.- to było ważne i to nie było zaufanie tylko w tej kwestii. -Dziadka? - uśmiechnął się delikatnie - Myślałem, że... Nie wrócimy do tematu. - w końcu w czasie świąt podsłuchał rozmowę.

- Dojrzeję do tego - zapewnił. Markus miał to nieszczęście bycia pierworodnym, więc niestety Mark nie miał wcześniej okazji przeprowadzić podobnej rozmowy. Sam tez nigdy nie przeszedł podobnej, więc... Chyba miał się za bardziej pewnego siebie niż naprawdę był. Nie chciał przez to zrazić Markusa.
- Nie byłem pewien, jak wrócić do tematu - przyznał. Wiedział, że Markus słyszał to, czego nie powinien, i że udawanie, że temat nie istniał... to byłoby niewłaściwe. - Musisz wiedzieć, że dla mnie to też niełatwe. - Markus po części mógł to zrozumieć. Dla niego rozmawianie o Marthcie również nie było proste. Ale sytuacja była odmienna. - Ale... Mam nadzieję, że dzięki temu trochę lepiej zrozumiesz babcię... Nie usprawiedliwiam jej - zaznaczył od razu, bo do tego było jej daleko. - Jak wiesz... Babcia nigdy nie chciała rozmawiać o twoim dziadku. Odszedł, kiedy byłem dzieckiem i dla nikogo nie było to proste. - Nie było ani wtedy, ani teraz. - Twój dziadek... Odszedł do innego mężczyzny.

-Nie musisz się spieszyć, mi się nie spieszy z niczym. - mogą przełożyć tę rozmowę. Może kiedyś jakoś prościej będzie im porozmawiać, może będzie to bardziej za ciosem. - Słyszałem, że jestem taki jak on, ale bardziej byłem w szoku, że dziadek żyje. - przyznał się, może przeszła mu przez myśl, że dziadek może też woleć facetów, ale- dziadek jest biseksualny?- skoro był z babcią? -Czy... Wybaczyłeś mu?- zapytał i to pytanie miało większy ładunek, czy ojciec wybaczy i jemu? Czy bliźniaki wybaczą ojcu? Czy takie opuszczenie da się wybaczyć?

- Tego nie wiem. - Pokręcił głową. Nie zagłębiał się w orientację własnego ojca. - Kiedyś... rzeczy wyglądały inaczej. Twoja babcia nie lubi o tym mówić, ale... Wiem, że poznali się, kiedy byli dziećmi, wzięli ślub w głównej mierze z oczekiwań innych... W latach sześćdziesiątych nadal sporo było małżeństw z rozsądku. - Zwłaszcza, kiedy mężczyzna chciał coś ukryć... - Nie wiem, czy go kochała. Wiem tylko, że wielokrotnie ją zranił. - W tamtych czasach porzucona kobieta nie miała łatwo, a kiedy dochodziły takie plotki...
- To... - Mark widocznie zawahał się przez dłuższą chwilę. Obiecał sobie, dawno temu, że nigdy nie będzie jak własny ojciec. Starał się, ale bez względu na to, jak będzie się starał, żadne wspólne weekendy, żadne wyjazdy na mecz, rozmowy przez telefon... To nie zmieni faktu, że był ojcem, który odszedł. Nawet jeśli go to bolało. - Po tym, jak odszedł, rozmawialiśmy raz. Po moim ślubie z twoją mamą. Nie wiedziałem skąd się dowiedział... Byłem na niego zły - przyznał. - Przez te wszystkie lata trzymałem w sobie tę złość i wtedy nie potrafiłem go zrozumieć. - Był młody, niedoświadczony i wciąż czuł się po części jak tamto zranione dziecko, które ojciec zostawił na podjeździe i odjechał. - Wtedy mu nie wybaczyłem. Z perspektywy czasu... Wydaje mi się, że tak. - Ale nie powiedział mu tego.

-Rozumiem, że została skrzywdzona, ale... To nie powód, by i mnie nienawidzić. - westchnął - teraz pewnie i do ciebie ma żal, że jesteśmy tutaj.- to było smutne jak z powodu jednej decyzji tyle osób i w tak różnym czasie i na różny sposób zostali skrzywdzeni. -Pewnie wiedział, bo się interesował swoim dzieckiem. - czy teraz Mark nie zrobił czegoś podobnego? Dowiedział się o czymś, co tyczy Markusa. -Dziadek żyje? Może... Odwiedźmy go?- nie był pewien, czy dobrze robi proponując to, ale... Jego dziadek notabene nie skrzywdził. Może jak ojciec mu wybaczy tak w twarz, to może... Coś się uzdrowi

- Nie nienawidzi cię - zaprzeczył. To zdecydowanie było zbyt duże słowo. - Wierz mi. - Rozmawiał z nią znacznie dłużej niż Markus mógł to podsłyszeć. - Ma... niesłuszny żal, z którym nie potrafi sobie poradzić, o sprawy, których tak naprawdę nie rozumie. Nie usprawiedliwiam jej, może niezbyt rozumiem... - przyznał się do tego. - Ale wiem, że cię nie nienawidzi. - To naprawdę było zbyt duże słowo.
- Być może. - Przez jakiś czas sądził, że to Marge mogła mu o tym powiedzieć, ale... Starał się tego nie rozpamiętywać. Tak było łatwiej. - Nie rozmawialiśmy od tamtego czasu - przyznał. - Nie wiem, gdzie teraz mieszka. - Z czasem coraz trudniej było wyciągnąć rękę, a później... Sam już nie wiedział. Babka Markusa cały czas mówiła swoje, on miał własną rodzinę... i tak to się potoczyło.

-Nieco inne odparłem wrażenie.- przyznał się -Ona wie, że bycie homoseksualistą nie jest genetyczne?- Zapytał, bo to nie była wina dziadka, że Markus był jaki był. -Może kiedyś będzie umiała ze mną normalnie porozmawiać.- a przynajmniej na to głęboko liczył. -A... Możesz się dowiedzieć co z dziadkiem?- Zapytał, bo... Chciał go poznać. Był jego dziadkiem, no i byli tacy sami.

- Trudna z niej kobieta. - Z tym stwierdzeniem to już obaj zdecydowanie mogli się zgodzić. - I nadal ma sporo... przeterminowanych przekonań. - Wiedział, że nie powinien choć sugerować nazywania własnej matki mianem przeterminowanej, ale... W tym też mogli się zgodzić. Nawet jeśli nie wypadało mówić tego na głos.
- Jestem pewien, że kiedy za tobą zatęskni, zacznie się zastanawiać nad własnymi osądami. - Posłał Markusowi kolejny lekki uśmiech.
- Pewnie... Mógłbym spróbować. - W końcu ludzie dostawali mandaty, prawda? Za różne rzeczy, w różnym wieku.

-Tęsknisz za nią?- zapytał przygryzając wargę. Nie chciał, chyba usłyszeć, że tak, ale przecież jego tata miał do tego prawo. -Bo wiesz... Chyba... Chciałbym go poznać.- No i może pewną rozmowę będzie mógł z nim odbyć, choć nie był przekonany, czy z nowo poznanym członkiem rodziny warto porozmawiać o fizycznych aspektach. Chyba lepiej było o uczuciach i emocjach. -Ale jeżeli ty nie chcesz to wiesz, nie muszę go poznawać?- choć liczył, że będzie mógł.

- A czy ty tęsknisz za swoją mamą? - odpowiedział pytaniem na pytanie, ale nawet jeśli był znacznie starszy od Markusa, wciąż był dzieckiem swojej matki. Mimo wszelkich trudności. - Bywało między nami ciężko, ale to nadal moja mama. Zdarza się mi za nią tęsknić. - W końcu tak wiele lat mieszkał z nią w jednym domu, że ciężko było do tego przywyknąć. Mieszkali osobno zaledwie kilka lat, bo kiedy tylko kupili dom w Stamford, Marge zamieszkała z nimi.
- Jesteś już dojrzałym, młodym człowiekiem. - A nie dzieckiem, nawet jeśli Mark nadal czasem chciał go tak widzieć. - Są wybory, które możesz podejmować samodzielnie. Jeśli tego chcesz, to tak będzie. - A przynajmniej postara się, żeby tak było.

-Wiesz... Jakoś - sięgnął dłonią do karku. -Kiedy myślę o mamie, albo o babce to przypominają mi się te złe chwile... Więc staram się nie myśleć. Choć teraz jakieś zrozumienie dochodzi. - więc starał się nie tęsknić. Jakkolwiek to teraz źle zabrzmiało. Jednak gdy nie chciał myśleć o złym czasie, to nie myślał o tym co przeszedł z babką i matką. -Chciałbym go poznać - zabrał dłoń z karku, tu już czuł się pewniejszy, choć przecież nie wiedział jak może zareagować dziadek. Jeżeli jeszcze może reagować.

Pokiwał głową ze zrozumieniem, bo tak, jasnym i oczywisrtm było to, że nic, nawet uczucia, nie było czarne albo białe. Dlatego nic nie było łatwe.
- W porzadku. - Kopejny raz lekko uśmiechnął się do Markusa. Uśmiech zawsze pomagał, taki od serca. Tego Mark się trzymał.
- I... Wracając do... głównego tematu... - Chętnie lub niechętnie, to zależy. - Jeśli tylko bedzies chciał porozmawiać o czymkolwiek, nigdy ci nie odmówię. Nie wstydź się niczego - poprosił. Nie chcial, żeby Markus czuł się przy nim zakłopotany. - Jeśli będziesz mieć pytania albo będziesz chciał porozmawiać... - Będzie tu dla Markusa na tyle, na ile Markus będzie tego chciał. - Chcę tylko... Z niczym się nie śpiesz, na wszystko jest czas. - Zwłaszcza na seks.

Nabrał mocno powietrza i wypuścił je nieco głośno -A czy... Pod kątem medycznym - o pewnych "technicznych" rzeczach wiedział - coś przed trzeba, można, powinno się zrobić?- skoro ojciec się przygotował i go zapewniał, że można zapytać i miał notatki, no to... Zapytał. Nie chciał go zawstydzić, ale... Ufają sobie, to nie jest mało ważna rozmowa. -Bo wiem, że trzeba się badać, gdy się już to wszystko robi... - zarumienił się. Czy jak pójdzie do lekarza, to ojciec będzie wiedział, że robi to? Takie... Okej, wiedział, ojciec też to robił, bo przecież skądś się wziął i wzięły się bliźniaki, ale... No ale...

Mark wziął głęboki oddech, bo tak, do tego jednak musiał się przygotować. Ale nie unikał odpowiedzi, nie kręcił, a starał się omówić z Markusem każde jego pytanie tak, żeby należycie wiele wyniósł z odpowiedzi, ale jednocześnie, żeby nie brzmiało to zbyt... sztywno. To nie miał być wykład, a rozmowa ojca z synem. Poza tym... pożycie było częścią życia jak każda inna, nawet jeśli niektórzy robili z niego tabu. Zwłaszcza, że wiedział, że jeśli Markus usłyszy coś na temat homoseksualizmu na lekcjach wychowania do życia... nie usłyszy tam najpewniej niczego, co jakkolwiek miałoby mu pomóc. Wręcz przeciwnie. Dlatego o tym też chciał z nim porozmawiać, bo chciał mieć pewność, że Markus nie będzie wierzyć w żadne bzdurne stereotypy i szkodliwe zakłamania.

Markus
Ta rozmowa z ojcem przyniosła chyba więcej niż obaj zakładali. Nie chodziło tylko o sam temat seksu, ale też przecież rozmawiali o tęsknocie, o rodzinie. To było pogłębiające zaufanie, no i Markus mógł lepiej zrozumieć swojego ojca, a Mark jego. Dodatkowo, będzie mógł poznać dziadka... Dziadka i chłopaka dziadka, jeżeli wciąż go miał.
No i słowa ojca o jego relacji z Irą... Czy faktycznie coś było na rzeczy? O tym musi porozmawiać z sąsiadem, ale... Ma dziadka geja. Okej Ira też był gejem, albo biseksualny, wlasciwie dziadek też taki może być. Jednak to ktoś z rodziny, a to... Chyba trochę Inaczej.

Mark musiał przyznać przed samym sobą, że to wszystko nie było dla niego łatwe. Nie sytuacja z Markusem, bo Markus nigdy nie był dla niego trudny. Nawet jeśli problemy Markusa wykraczały daleko poza to, z czym musiał mierzyć się w przypadku jego rodzeństwa. Ale był jego ojcem, był tam po to, żeby go wspierać. Żeby być, żeby Markus nigdy więcej nie musiał czuć się odtrącony. To było najważniejsze.
Nawet jeśli wiązało się to z rzeczami, które... nie były proste. Mark mógł być dorosłym, dojrzałym mężczyzną (a przynajmniej za takiego uchodził i takiego się uważał), ale czasem... czasem chyba czul ta same dziecięce problemy, co kiedyś.
Dlatego niektóre rzeczy były takie... trudne. Zwłaszcza, kiedy przyszło mu po raz pierwszy dzwonić do swojego ojca. To nie była łatwa rozmowa, ale przyszedł wieczór, w którym mógł powiedzieć Markusowi, że będzie mógł spotkać się z dziadkiem.

Markus


Markus był podekscytowany wizją spotkania, ale też i nią lekko zestresowany. A kto jak nie przyjaciel może pomóc takie uczucia okiełznać? Dlatego napisał do Iry wiadomość, czy ten może do niego wpaść, bo chciałby porozmawiać. Po chwili jak przeczytał to, co napisał to zrobiło mu się głupio. Znów coś Ira dla niego robi, a on dla niego? Nie chciał być tym, który tylko bierze, więc na szybko dopisał, że właściwie to może to poczekać do jutra i żeby Ira się nie kłopotał.
Czasem samemu trzeba coś przemyśleć, z czym się przespać. A on nie wiedział co chce pierwsze wziąć na tapetę, czy sprawy z Irą, czy dziadka.

Odpisał Markusowi, że nie ma go teraz w domu i jest u babki, ale w końcu to było tylko ulic, więc nie było najmniejszej przeszkody, żeby wpadł wieczorem. Babka miała dziś gorszy dzień, bolała ją głowa, więc nie chciał zajmować jej czasu dłużej niż trzeba. Dlatego fakt, że Markus sam go zapraszał, był mu nawet na rękę. Nie musiał sam się wpraszać.
Zmieszał się odrobinę, kiedy dostał kolejną wiadomość od Markusa. Nie zdążył nawet do końca odpisać, że jasne, na pewno wpadnie. Może i dobrze, skoro Markus jednak go nie chciał...?
Dlatego napisał do Markusa raz jeszcze, pytając o to, czy wszystko na pewno jest okej i czy jednak lepiej nie miałby wpaść...?

Markus nie wiedział co ma zrobić, usiadł po turecku na łóżku i wpatrywał się w telefon. W końcu odpisał Irze, że jeżeli ten będzie mieć czas i chęci, to on zaprasza. Rozmowa oczywiście może poczekać, a on po prostu jest na świeżo po pewnych informacjach. 
Miał nadzieję, że Ira nie będzie czuł się zmuszony, żeby przyjść, że nie odciągnie go od niczego ważnego. Chciał być dobrym przyjacielem, móc dawać Irze to, czego ten potrzebuje. Dlatego nie wymagał teraz obecności Iry, ale jeżeli ten przyjdzie to podzieli się z nim tym, czego się dowiedział.