Meet the Rutherford's

- Mój tato wie... - starał się nie patrzeć na pana Martina, gdy ten przyglądał się zdjęciom, choć przyglądał to może za duże słowo. -To znaczy nie wie, że to Kevin... Zgłosiłem to, ale chciałem uniknąć mieszania w to pana i szkoły. - splótł dłonie tylko po to, by wykręcić palce. -Ale... Chyba można jakoś Irze złagodzić to, co zrobił? To mój przyjaciel i stanął w mojej obronie. Nie chciałbym, nie chcę... - wskazał na telefon, jakby to miało wyjaśnić czego nie chciał. - Chciałbym go ochronić... - tak jak Ira próbował jego

- To dobrze. - Skinął głową. - Cieszę się, że coś z tym zrobiłeś. - Najgorsze, co Markus mógłby sobie zrobić, to duszenie tego w sobie. Prawda? - Choć gdyby cokolwiek miało wydarzyć się w przyszłości, pamiętaj, żeby nie bać się zgłaszać tego szkole. - Mogli nie mieć krystalicznej opinii nako szkoła, ale starali się walczyć o uczniów, którzy tego potrzebowali. I na to zasługiwało, jakkolwiek okropnie mogło to brzmieć.
- Rodzice Kevina mogą zgłosić pobicie na policję. Choć biorąc pod uwagę okoliczności... wątpię, że to zrobią. - W końcu patrząc na to, co zrobił Kevin, wojowanie na policji mogłoby tylko pogorszyć jego własną sytuacje. - Ale na pewno zostanie zawieszony. Gdyby to był jego pierwszy raz, moznaby zastosować jakąś taryfę ulgową... Ale w tej sytuacji... Przykro mi.

-Jak to nie jest to jego pierwszy raz?- Markus zamrugał bez zrozumienia. -To... Mogę zadzwonić po tatę, który wie o sytuacji, ale też pewnie przyjedzie to drugi policjant, który sprawę miał zgłoszoną. - wolał skupić się chyba na tym, co wiedział, niż okazywać po sobie zaskoczenie. - Ja... Długo zastanawiałem się, czy panu to zgłaszać. - tym razem to on się zarumienił. -Ale się bałem. - wolał przyznać się- zrozumiem jeżeli mam nie chodzić na zajęcia do pana. - nie wiedział jakich konsekwencji spodziewać się dla siebie.

- Nie powinniśmy o tym rozmawiać. - Pokręcił głową, bo to nie były jednak tematy, o których teraz powinni mówić. Trzeba było zająć się teraźniejszymi sprawami. - Niestety nie ja będę mógł zdecydować o tym, którego z was będę miał dalej uczyć. - To było już jednak na głowie dyrekcji. - Ale nie martw się, zadbam o to, żeby dalej pomagać ci w konkursami. Tak czy inaczej - zapewnił, posyłając Markusowi lekki uśmiech. Chciał, żeby Markus wiedział, że nie jest tutaj winnym.
- Zadzwoń proszę do taty. - Wyciągnął w stronę Markusa telefon, który oddał mu w tym celu.

Spojrzał na niego i skinął głową. O tym i tak powinien porozmawiać z Irą. -Ja... Bardzo chciałbym żeby mógł mnie pan uczyć. - uśmiechnął się delikatnie. -Jest pan doskonałym pedagogiem, ma pan wiedzę, którą potrafi się dzielić i wiem, że wiele dzięki panu osiągnąłem. - szczególnie z tych dodatkowych indywidualnych zajęć. Widział jednak, że nie powinien marzyć o tym, by mieć je dalej, nie wiedział, czy po takim czymś dyrekcja się zgodzi. 
Wziął z powrotem telefon i wykręcił numer do ojca. Ten jak zwykle odebrał po drugim sygnale.

Cała sytuacja przestała być miła, zdecydowanie przestała być miła, kiedy do szkoły zjechali rodzice Kevina i ojciec Markusa. Zdecydował się przyjechać sam jako ojciec, ale jednak nie bez powodu nie zamierzał zdejmować munduru i przesiadać się z radiowozu. Ot, tak celem drobnego przypomnienia.
Rodzice Kevina już na samym wstępie zaczęli przekręcać sytuację na swoją korzyść, tłumacząc to tym, że konta na jakichś internetowych pseudo stronach do wysyłki sms mógł założyć każdy i na pewno próbowali jedynie wrobić w to ich syna. Mieli masę przeróżnych argumentów, podpierając to tym, że to przecież ich syn skończył tutaj jako ofiara. Grozili założeniem pozwu za pobicie i nękanie, bo ich złoty, grzeczny syn skończył ze złamanym nosem, pobity przez tego... tego... no szkoda słów!
Ta, Ira go pobił i taka była prawda, a fakt, że nie przejawiał nawet minimalnej, najmniejszej skruch zdecydowanie w niczym mu nie pomagał. ale miał to zupełnie gdzieś. Nie zamierzał przepraszać ani udawać, że jest mu przykro. Nawet jeśli został zawieszony przez to na dwa tygodnie. Tyle samo, co Kevin, co uważał za śmieszne. A że swoje ironiczne rozbawienie pokazał... Ta, to też mu zdecydowanie nie pomogło.
Ale ojciec Markusa wziął jednak sprawy w swoje ręce, wiedząc, że Markus sam również tego chce. Porozmawiał sobie z nimi jako ojciec i jako glina, wyjaśniając im, że jeśli tylko wyjdą z tym na sprawę sądową, to im nie odpuszczą. Pobicie to jedno i Ira najpewniej zostałby za to ukarany, ale Kevin za długotrwałe nękanie, groźby, szkalowanie i potencjalną próbę wplątania pana Marina w śledztwo w sprawie nadużyć w stosunku do nieletnich... Tak, to zdecydowanie skończyłoby się znacznie, znacznie gorzej.
Dlatego stanęło na tym, że chociaż obaj pozostaną zawieszeni, na tym zakończą, a Kevin zmieni szkołę, żeby Markus nie musiał nigdy więcej widzieć go na oczy. Mark tego osobiście dopilnuje.

Przez to, że Ira został zawieszony, to miał wracać do domu. Markus tylko spojrzał na swojego ojca, ten już wiedział, że to ich dwójkę ma odwieźć do domu. Ira będzie musiał przełknąć podróż radiowozem, ale Markus rozumiał to, co jego ojciec chciał podprogowo przekazać. 
Oczywiście nie obyło się bez sporządzenia notatki, która miała zostać u dyrektora i nieoficjalna kopia na posterunku, tak żeby nikt nie myślał, że to będzie zapomniane. 
Markus nawet nie patrzył na Kevina, który i tak patrzył tylko na Irę. Miał złamane serce, Ira go nie chciał, pobił go. Wiedział jednak, że nie może się zemścić. A przynajmniej nie teraz. 
Za to Markus wiedział, że teraz jest chyba moment, by porozmawiać z Irą. Byli już u niego w domu, w pokoju, ojciec został na dole. 
-Pan Martin mi wspomniał, że to nie pierwszy raz kogoś pobiłeś.- powiedział to najdelikatniej jak umiał.

Nawet nie pytał, a po prostu usiadł na parapecie Markusa i otworzył sobie okno, nie przejmując się wiosennym chłodem, i odpalił papierosa. Miał dosyć tego cholernego dnia, bo czuł się winny i wściekły. Winny, ale nie dlatego, że pobił tę łajzę, tylko dlatego, że przez niego Markus teraz nie pójdzie z tym do sądu. Jakby zrobił to bez świadków, Markus miałby może łatwiej...
I był wściekły, bo przez to wszystko ten... zapasiony kutas niemalże uniknie odpowiedzialności, a jemu samemu frekwencja może rypnąć się tak, że czasem nie zaliczy roku, jeśli dobrze wszystkiego nie obliczy.
I dlatego, że jego własna matka miała to na tyle w dupie, że nawet nie pojawiła się w szkole. Ale do tego przywykł.
Spojrzał na Markusa, słysząc jego pytanie. Powinien był się go zapewne spodziewać.
- Nie, nie był - potaknął. - Dlatego nawet nie próbowali się cackać.

-Czy... Możesz mi opowiedzieć?- podszedł do okna, by oprzeć się o parapet obok siedzącego na nim chłopaka. - Przepraszam, że cię w to zamieszkałem, że masz problemy teraz przeze mnie. Nie chciałem, żeby to się tak skończyło. - na moment oparł bok głowy o ramię chłopaka, ale wiedział jakie podejście ma on do dotyku, to zaraz uniósł głowę. -Dziękuję też, że stanąłeś w mojej obronie. - odezwał się ciszej nieco.

Starał się wypuścić dym w taki sposób, żeby ten znalazł się jak najdalej od Markusa, ale nie było to znowu takie proste. Ale miał chęci. Tylko już dziś raz pokazał, że samymi chęciami do jednak szalenie daleko nie zajedzie.
- Jakbym tego nie chciał, to bym tego nie zrobił - zauważył, lekko przekręcając głowę w stronę Markusa, ale przez ich pozycję mógł zobaczyć jedynie jego jasne włosy. Ale to nic, nie było źle.
I wiedział, że te słowa nie były może szalenie pokrzepiające, ale tak było. Zrobił to, bo chociał. Nie z poczucia obowiązku czy coś.
- Znasz trenera Jegginsa? Tego od baseballa? - zapytał, nawiązując do prośby o opowiedzeniu.

- Mogłeś tego nie chcieć, nie byłbyś zawieszony. - zauważył. -Tak wiele dla mnie robisz, nie wiem jak mogę ci się odwdzięczyć - Markusa cieszyło to, że Ira był po jego stronie, że mu pomagał. Jednak zapłacił za to wielka cenę i Markus nie wiedział jak może mu to zadośćuczynić. Nie wiedział, czy kiedykolwiek będzie w stanie spłacić ten dług. -Znam go- skinął głową - co z nim?- spojrzał na chłopaka nie wiedząc, czy to zmierza tam, gdzie myślał, że zmierza.

- A on by nie miał obitej mordy - powiedział to, co było dla niego oczywiste. Kevin zasłużył i gdyby Ira miał zrobić to ponownie, to by zrobił. Bez zawahania. Z satysfakcją. - Przynajmniej długo to sobie zapamięta i będzie wiedział, że więcej ma na ciebie choćby nie patrzeć. - Może brzmiał teraz śmiesznie, wręcz... głupio zaborczo czy coś takiego, ale miał to gdzieś. - I inni też przy okazji zastanowią się dwa razy. - A to było najważniejsze.
- Już chyba wiesz co z nim - zauważył, bo Markus był jednak na tyle łebski, żeby samemu to wydedukować. - To było na kilka miechów przed twoim przyjazdem. - Sam początek szkoły, którą rozpoczął z rozmachem... - Złamałem mu nos. Dzięki jemu wielkiemu sercu nic więcej z tego nie wyszło... - rzucił to takim tonem i tak przesadnie przewrócił oczami, że jasnym było, że rzyga tym.

-Będzie w innej szkole, więc nie będzie patrzeć ani na mnie, ani na ciebie. - Markus wiedział, że Kevinowi zdarzało się pomagać Irze, teraz z chęcią sam to będzie robić. Szkoda tylko, że przez takie coś. -Dlaczego złamałeś mu nos?- nie podejrzewał Iry, o jakieś napady agresji, więc wątpił, by to było po wpływem chwili. -Jestem po twojej stronie. - zaznaczył, że nie ma zamiaru go oceniać, skoro złamał mu nos, to znakiem, że ten na to zasłużył, prawda?

- Gość spotykał się przez dłuższy czas z moją matką. - Tego to Markus zdecydowanie nie wiedział i wątpił, że przypuszczałby, że ktoś na tyle normalny mógł się na takowego partnera zakwalifikować. - Z jakieś dwa lata. Poznała go, jak miałem dwanaście lat. - Na samo wspomnienie jakoś stracił chęć na nikotynę, więc zgasił tę połówkę papierosa o ścianę. - Normalnie był z niego ideał - rzucił kwaśno, pozbywając się niedopałka. Po prostu rzucił go z okna do swojego własnego ogrodu. - Oczywiście to moja wina, że się rozstali - podzielił się z Markusem tą oczywistością, jaką raczyła go matka.

- Oczywiście, że to nie była twoja wina. - Markus nie skomentował ani zgaszenia papierosa o ścianę, ani wyrzucenia go do ogródka. -To... Wiem, jak to brzmi z moich ust. -  jego rodzice rozstali się z jego powodu, więc miał doświadczenie. -twoja mama nie powinna swoich niepowodzeń zwalać na ciebie, żadnych. - pokręcił głową i przeszedł dwa kroki, by usiąść na łóżku. -Nie daj sobie tego wmówić. - poprosił go, no bo co innego mógłby zrobić?

Odprowadził Markusa wzrokiem, przez dłuższą chwilę niczego nie mówiąc. To, że Markus będzie próbował go do tego przekonywać, było nawet bardziej niż oczywiste, bo Markus już taki był. Zawsze szukał jakiegoś argumentu do swojej tezy, a tezą było to, że... Cóż, sam do końca nie wiedział. Wiedział tylko tyle, że Markus miał go za znacznie lepszego niż w rzeczywistości był.
Dlatego nie do końca wiedział, co tak właściwie powiedzieć. Bo co miał powiedzieć? Że to była jego wina, bo gość był kompletnym zbokiem i perwersem, i marzył o uprawianiu seksu z nim, a nie z jego matką? I udawało mu się mniej lub więcej. Mniej czy bardziej? Jakkolwiek to obrać w słowa.
Ta, to zdecydowanie nie brzmiało dobrze.
- On kiedyś złamał mi nadgarstek, ja jemu nos. Byliśmy kwita. - Pod tym względem. Dlatego jedynie wzruszył ramionami.

Teraz oczy Markusowi znów urosły. -Jak to ci złamał nadgarstek? Przecież to jest przemoc... - okej, złamanie nosa i pobicie Kevina też tym było, ale było to wytłumaczone? -W sensie wiesz, byłeś dzieckiem, to przecież... - znów pokręcił głową. -I pomimo tego, twoja matka uznała, że to twoja wina? Ich rozstanie?- był po prostu w szoku. -Dobrze, że miałeś wtedy babkę, teraz masz ją i nas. - zapewnił go.

Cóż, gdyby rozmawiał teraz z kimś innym niż z Markusem, zirytowałby się i skwitowałby to jednie no shit, Sherlock. Ale jednak to Markus i wiedział, że Markus był po prostu zszokowany czymś takim, bo nie mógł dopuścić do siebie myśli o zrobieniu czegoś podobnego. Bo Markus (w odróżnieniu do niektórych) był dobrym człowiekiem.
Dlatego nie chciał ani robić z siebie ofiary w jego oczach (większej niż był), ani nie chciał jeszcze bardziej niszczyć jego światopoglądu na temat potencjalnych rodzinnych stosunków. Po co?
Dlatego jedynie uśmiechnął się do Markusa w odpowiedzi, bo tak, to co miał i to, co ma jest najważniejsze. No nie?

Za to do drzwi zapukał ojciec, który odczekał chwilę nim wszedł do środka. Markus nie wiedział dlaczego, ale nieco zawstydziła go ta pauza. 
-Nie mam już munduru na sobie, ale... Na dole jest piwo imbirowe i może zamówimy coś do jedzenia? Ira- zwrócił się do sąsiada -Na co masz ochotę? I nie odmawiaj. Dziś stanąłeś w obronie Markusa i choć nie powinienem popierać przemocy, to... Nie mam na sobie munduru, więc mogę ci podziękować. - więc Ira raczej nie moze odmówić takiego podziękowania.

- Mimo braku munduru chyba nie chcę żartować o tym, czy mogę dostać zwykle zamiast imbirowego... - Mimo wszystko jednak powiedział to w tonie żartu, grzecznie zsuwając nogi do środka, nie wywieszając już żadnej na zewnątrz.
- Nie trzeba, nie jestem głodny. Nie musi się pan kłopotać - zapewnił. Zawsze starał się być miły dla ojca Markusa. I przychodziło mu to całkiem łatwo. - Tym bardziej, że zrobiłem głupotę, bo chciałem. - Wzruszył ramionami.

-Ira, zawsze nie jesteś głodny, ten raz możesz śmiało być. Nie kryguj się. - nie wiedział dlaczego Ira zawsze mówił,nze nie jest głodny. Wolał nie myśleć o zaburzeniach, a o jakimś wstydzie? -Nawet piwo imbirowe najlepiej jest do czegoś wypić. - uśmiechnął się, ale nie da się wkręcić, by dać im normalne. -To był akt odwagi, więc... Kolacja ku chwale odwagi?- spróbował zabrzmieć jakby dopingował drużynę. 
-Co nieco możemy zjeść. - Markus spojrzał na chłopaka. Przecież nic się nie stanie, prawda?

Cóż, Ira przez większość czasu naprawdę nie był głodny. Może to było wyuczone, może tak już po prostu miał, ale zazwyczaj jadał tyle, ile musiał. Ot, jadał swoje minimum, zapijał kawą i luz. Może wzięło się to trochę z tego, że nigdy nie chciał czuć się tak, jakby ludziom było go żal i robili coś z współczucia czy innego gówna. Miał tak od dziecka i tak mu zostało. Syndrom zaniedbanego dzieciaka czy coś.
- Może być cokolwiek - odpowiedział, uśmiechając się lekko, starając się przy tym nie wzdychać. Nie lubił takich rozmów, ot co. Po prostu. Ale każdy miał swoje dziwactwa, czyż nie?

-Cokolwiek?- dla Marka nie było to pomocne. 
-Bez mięsa?- Markus próbował być pomocny, no i pamiętał, że dla Iry mięso nie było obowiązkowe. 
-Pizza czy sushi?- Mark miał nadzieję na to pierwsze, w końcu będzie mógł zamówić dwie i będą wszyscy zadowoleni. 
Markus wzruszył ramionami i spojrzał na sąsiada -Ira?- niech on decyduje, to w końcu na jego cześć.

Cóż, tak, takich sytuacji też zdecydowanie nie lubił, bo skupiała się na nim cała uwaga. Czuł się przez to bardziej skrępowany niż zapewne powinien, no ale nic na to nie poradzi. Przynajmniej w chwili obecnej.
- Może być pizza...? - To naprawdę było mu wyjątkowo obojętne, bo nigdy nie wybrzydzał w kwestii jedzenia. Jak musiał, to i mięso zjadł. Jasne, miał rzeczy, które lubił bardziej i takie, które lubił zdecydowanie mniej, ale niczym nie wzgardził. Za to by dostał od babki chochlą po łapach.

-To idę dzwonić, a jak macie już ochotę to możecie zejść, jak nie to zawołałam was jak przyjedzie. - Mark do niczego ich nie zmuszał, dawał im wybór i wolność, więc z uśmiechem wyszedł z pokoju. 
-Dzięki tato. - Markus zdążył jednak się odezwać do niego, nim ten wyszedł. -Czekamy tu?- zapytał - czy wolisz spędzić czas że swoim bff?- zapytał a rozbawienie zdradzał błąkający się na ustach uśmiech.