Meet the Rutherford's

Wpadł do Markusa nieco później niż to pierwotnie planował zrobić, ale jednak wciąż nie był to na tyle haniebnie późny wieczór, żeby miało to wyjść jakoś... niestosowanie czy coś. Było późno, ale nie zbyt późno, ot co. Po prostu został u babki dużej niż zakładał, a wiedział, że ani Markus, ani jego ojciec nigdy nie byli źli, kiedy wpadał wieczorem. I tak wychodził przed nocą.
Wysłał Markusowi smsa, kiedy był już w miarę blisko ich ulicy, żeby w ten sposób dać mu znak, że wpadnie. Dlatego kiedy tylko wszedł na ich ganek, to zakupał, dobrze wiedząc, że Markus będzie kręcił się niedaleko drzwi.
W końcu trzeba sprawdzić, czy nie leży tam żaden paproch, nie?

Po rozmowie z ojcem jakoś tak wolał od razu otworzyć mu drzwi. Nie dać szany, by Mark to zrobił. Chyba byłoby to nieco dziwne? Albo po prostu Markus tak na nowo schizował. 
-Hej, wejdź.- wpuścił go do środka. -Jak babcia? Chcesz coś do picia?- zapytał, a ostatnie było standardowym pytaniem, które zawsze zadawał chłopakowi. -Idziemy do góry. - dał znać swojemu ojcu i jedynie czekał na odpowiedź Iry, czy coś z kuchni zabrać.

Przywitał się dość krótko, bo w sumie nie trzeba było wielce wylewnego powitania, kiedy przed chwilą do siebie pisali, no nie? Po tym przywitaniu na moment zamilkł, bo Markus rzucał jednym pytaniem po drugim, jakby gdzieś mu się śpieszyło.
- Okej... - Nawet jeśli nie było dziś tak okej, to nie chciał zawracać tym Markusowi głowy. - Nic. - Cóż, standardowa odpowiedź apropo zawartości kuchni. -I okej... - Choć nie był pewien czy to ostatnie było pytaniem, czy Markus po prostu oznajmił, że tam idą. Nie wnikał. Po prostu poszedł za Markusem na góre, standardowo zostawiając jeszcze kurtkę na wieszaku przy drzwiach.

-Ale na pewno z babcią okej?- zapytał,  gdy byli u niego już w pokoju. Wiedział, że na dole mógł brzmieć, jakby nie tyle, że go nie interesuje, co mu się śpieszy. Teraz byli sami w pokoju, więc mógł usiąść na swoim standardowym miejscu, które zawsze zajmowal, gdy Ira u niego był. -Wiesz, jestem... Możesz mi powiedzieć. - wiedział też, że Ira nie był wylewanego typu, ale chciał mieć pewność, że wykazuje mu odpowiednie zainteresowanie, a nie tylko w swojej głowie.

- Nie skarżyła się, więc wydaje mi się, że chyba tak? - Wzruszył ramionami, jakby to było nic takiego. Ale jednak wiedział, jaka jest jego babka. Próbowała przy nim udawać, że nic się nie dzieje. Dlatego wciskała mu kit o wakacjach na Florydzie u starej kumpeli, nawet jeśli doskonale wiedział, że to gówno prawda. - Bolała ją dziś głowa. Może dopadła ją migrena czy coś. - Wiedział, że takie czasem miewała. Jego matka miała to po swojej. - Ogarnąłem dla niej kilka rzeczy. - Nic wielkiego.
- Chciałeś, żebym wpadł, bo tak cię stęskniłeś za moją wspaniałą prezencją czy...? - zagadnął, bo jednak dobrze było wiedzieć, czy Markus czegoś od niego chciał.

- Zawsze jesteś tu mile widziany. - uśmiechnął się do Iry. - Jakbyś potrzebował jakiejś pomocy, żeby pomóc babce, to daj znać. Chętnie pomogę.- zapewnił go. -Ja... Rozmawiałem dziś z ojcem. - sięgnął dłonią do karku. - Rozmawialiśmy o moim dziadku, który zostawił babkę dla faceta... Mam go poznać - spojrzał na chłopaka i zaraz uciekło mu spojrzenie gdzieś w bok. -mojemu tacie wydawało się, że jesteśmy razem. - spróbował rzucić to jak najbardziej żartobliwym tonem. -bo zrobił mi pogadankę.- wciąż próbował żartować.

Zamrugał, przez chwilę spoglądając na Markusa z takim niezrozumieniem, że aż chyba musiał wyglądać przy tym tępo.
Okej, nadal był boski, ale przez chwilę jakby jakiś tępy, bo chyba coś nie do końca mózg chciał mu funkcjonować i przetwarzać te wszystkie fakty, jakie Markus mu wyłożył.
- Jeszcze raz... Że co? - Po prostu... No jakoś tak potrzebował chwili na przetrawienie tego. - Masz dziadka i ten dziadek jest gejem? - No jakoś tak wolał się dopytać, bo jednak było to dość zaskakujące zdanie, prawda? Zwłaszcza, że Markus nigdy nie mówił, że coś wie o takim dziadku.
- Twój ojciec co...? - dopytał jeszcze i przez chwilę chciał coś dopowiedzieć, ale humor ze strony trochę... zbił go z tropu. Po prostu... Ale no cóż, odruchowo zareagował tak samo, nie chcąc, żeby Markus pomyślał o nim coś złego. - Tak, to... To dopiero. Niezły żart... - skwitował, nawet jeśli zostawiło to jakąś... gorycz. - Pogadankę o ptaszkach i pszczółkach? - dopytał, woląc zostawić temat nie bycia.

-Albo biseksualny, bo jednak był z babcią i mają mojego ojca razem. - więc wszystko było możliwe. Dziadek mógł kochać babkę, a później zakochać się w mężczyźnie i z nim chcieć być już do końca życia. -No... Powiedziałem tacie, że nie jesteśmy razem, ale najpierw Kevin był zazdrosny, teraz tata coś takiego powiedział...- a on sam nie wiedział dlaczego teraz o tym wspomina. -No raczej tylko o ptaszkach. - splonil raka. - ale zrobił notatki, więc nie chciałem jego pracy odrzucić. - w końcu postarał się, a starania powinny być docenione, prawda?

- Może po prostu zamykal oczy, odpalał fantazję w głowie i jazda...? - Okej, to raczej nie było zdanie, które Markus chciał usłyszeć na temat swojej babki (bo jednak babka była bardziej... realna niż dziadek, którego nie znal), no ale czy nie mógł mieć jednak racji? Tak też to mogło działać... - Dlaczego dopiero teraz? Gdzie był? - No gdzieś te wszystkie lata dziadek był, jak go nie było, no nie?
- Kevin to... Co innego. - Kevin to była całkowicie jego wina. To on zachowywał się w jego stosunku nie fair i dal mu jakieś złudne nadzieje, które później odbiły się przez to na Markusie. - To... Wiesz, teraz pewnie ojciec da ci już z tym spokoj... - Miał wrażenie, że przez niego Markus musi teraz znosić i słuchać rzeczy, które... chyba niezbyt mu się podobają. A nie chcial przecież pogarszać mu nastroju.
- Robił notatki o... seksie gejowskim? - Wiedział, że tak, o to tu chodziło, ale jakoś... mimo wszystko wolał dopytać. - Skąd...? - Tak, to było dość intrygujące. Jasne, wiedział, że nie z porno, ale i tak.

Markus

-Znaczy.. - zrobił krótką pauzę. - tak też mogło być, sam tata mówił, że wtedy były inne czasy, inaczej to wszystko było odbierane. - westchnął. -Jak się dziadkowie rozstali, to tata był bardziej po stronie babki - jeśli tak to może ująć - no i miał żal do niego, nie utrzymywal z nim kontaktów, ale dziadek zjawił się w dniu jego ślubu - powtarzał to, co usłyszał. - ale tata miał do niego żal i ze złości jakby no już nie było kontaktu... Teraz mówi, że czuje, że mu wybaczył - i miał nadzieję, że jemu wybaczą bliźniaki. - i umówił nas na spotkanie. - lepiej późno niż wcale, prawda? -Eee... Nie pytałem. Miał mi zostawić notatki. - zerknął na biurko. -A Ira... Nie jesteś zły albo coś, że nas łączą?- zerknął na niego z niepewnością.

- Zawsze jest żal, jak stary cie zostawa. - A matka, nawet jeśli kiepska, nie zostawiła, więc dzięki temu zyskiwała dodatkowe punkty w konkursie o to, po czyjej stronie taki dzieciak stanie. Ira za swoją matka nie przepadał, ale ojciec zwiał, więc to chyba jeszcze gorzej. - A twoj ojciec nie miał chyba łatwo jak dorastał. Wiesz, pewnie plotkowali - A był dzieckiem w latach 70 i 80, więc jak ktoś gadał o tym, że jest synem geja, to musiał mieć przerąbane. Ale to może dlatego był, jaki był? Wstawiał się za innymi, bo ktoś wstawił się za nim? Albo właśnie nie...?
- Czyli mówisz, że każdego idzie znaleźć po policyjnej kartotece? - rzucił to trochę zatem, bo skoro ojciec Markusa ze swoim ojcem kontaktu nie miał, to jakoś go znalazł, nie?
- A masz te notatki...? - To było bardzo istotne pytanie.
- Ja... - Przez chwilę zawahał się przed odpowiedzią. - Ja tak łatwo się nie złoszczę. - Nie o to, co gadali na jego własny temat. Temat Markusa... Cóż, chyba to, że jest zawieszony na dwa tygodnie, mówi samo za siebie.

Markus

-A ty? Masz wciąż ten żal? Czy chciałabyś się z nim zobaczyć?- zapytał, bo może Ira kiedyś będzie, albo już jest na tym etapie, na którym jest Mark. -Pewnie dlatego chroni mnie. - coraz bardziej czuł się egoistą, bo przecież było też jego młodsze rodzeństwo. Choć przecież one były "normalne", więc nie miały i nie mają się w domu jak on. Ale teraz wśród znajomych? -Ale to wiesz- zaśmiał się lekko -może tylko przekroczenie prędkości?- choć może i dla kogoś byłoby to "aż". -Tu są...- pokazał mu -To dobrze, bo nie chciałbym żebyś czuł się źle przez te skojarzenia ze mną.- spuścił spojrzenie.

- Nie mam powodu, żeby go nie mieć. - No jego ojciec nie pojawił się ani razu, więc nawet nie miał okazji, żeby dostać powód do wybaczenia. Nie pamiętał go, nie wiedział, kim ten jest. Wiedział tylko, że gość zwiał i zostawił go z szurnieta matka. To nie bardzo było powodem do wybaczania. Ani do chęci spotkania się.
Uśmiechnął się lekko do Markusa, ale jedynie poslal spojrzenie w stronę notatek. Po prostu jakoś... Sam nie wiedział, to mogło być głupie i bezsensowne, ale... poczuł się tak, jakby trochę... oklapł. Nie bardzo rozumiał samego siebie, ale... Tak jakoś było

Markus

-Przepraszam, nie chciałem popsuć ci wieczoru. - przesunął notatki bardziej w stronę chłopaka, niech je przejrzy jeżeli chce. -ale wiesz, gdybyś kiedyś chciał... Tata może go sprawdzić. - nie wiedział, czy to jest pocieszające, ale z pewnością ojciec, by to zrobił. -Możesz je pożyczyć. - wrócił do notatek, nie wiedział dlaczego, ale czuł że zrobiło się inaczej. Chciał to naprawić, więc wstał i usiadł obok Iry. Choć też nie wiedział, czy to coś da. Jednak nie wiedział też, co ma zrobić.

- Nawet nie wiem, jak się nazywa i... Ta, jakoś podziękuję. - Poza tym, to... Znał wielu chłopaków matki i jakoś żaden z nich nie był szczególnie miłym człowiekiem, więc... No, wątpił, że tu byłoby inaczej.
Wystarczyło mu, że dobrze wiedział, że ma gównianą matkę, nie musiał upewniać się w tym, że ma też gównianego ojca.
Ale musiał przyznać, że trochę się cieszył, że Markus ruszył ten temat, bo dzieku temu mógł zrzucić swoją zmianę zachowania na rozmowę o ojcu. A nie na to, że był zawiedziony tym, że wcale nie chodzi ze swoim kumplem.
Nawet jeśli nie chcial się do tego przyznawać na głos, bo to jakoś... No, sam nie wiedział.
Tak, to było głupie.
- To nie twoja wina, po prostu czasem... za dużo myślę. - A to nie była wina Markusa, nawet jeśli Markus w tych myślach byl obecny.
- Nie wiem, czy chce. Czasem będę wyobrażał sobie twojego ojca przy czytaniu... - spróbował zażartować.

Markus

-Ale może twoja babcia będzie wiedzieć?- zapytał podciągając nogę tak, by móc oprzeć brodę o kolano. -Wiesz, nie zmuszam. Tylko mówię, że jak coś, to jesteśmy.- on nie namierzy ojca Iry, ale może być przy tym, przy nim. Przy Irze, nie ojcu Iry. -A o czym myślisz?- spojrzał na niego i oczywiście wypalił żartem, tak jak miał to w zwyczaju. -To wyobrażaj sobie mnie.- i znów sam sobie się dziwił, że coś takiego powiedział.

- Nie chcę zawracać jej głowy. - I nawet nie miał na to najmniejszej ochoty. Po prostu... No nie. Nawet jeśli trochę pokrzepiła go myśl, że był ktoś, kto mógłby go odszukać. Ale... po co? Nawet ojciec Markusa zrobił dla niego więcej niż jego własny.
- O wszystkim. Wiesz, wszystkiego jest ostatnio... sporo. - Miał nawet niemały problem z tym, żeby powiedzieć babce o zawieszeniu tak, żeby jej przesadnie nie stresować. Jego martwiło nie tyle samo zawieszenie, co raczej to, że... Chyba to, że zdecydowanie zbyt dużo myślał o Markusie. I to jakoś...
- Ta, w tym to mam doświadczenie... - rzucił to w odpowiedzi, niemalże automatycznie, dlatego w pierwszej chwili nie zorientował się w tym, co powiedział i jak to powiedział.
Dlatego nawet jeśli nie często mu się to zdarzało, to tak się zarumienił, że aż spalił cegłę.

Markus

-Dobrze, nie musisz pytać, to wiesz, ja tylko zaproponowałem. - zmieszał się, bo wiedział, że Ira martwi się o babkę, więc pewnie to był powód, dla którego nie chce jej pytać. - Tak, ostatnio chyba wszystko, albo dużo przynajmniej się zmienia. - poparł go słysząc jego słowa, widząc jego minę... Sam spłonił raka. -Rumienisz się. - pewnie nie polepszał sytuacji, ale cóż... To znów samo uleciało mu z ust.

Poczuł się... Co, no, naprawdę nie pamiętał, kiedy ostatnio poczuł się tak bardzo... Nie wiedział, jak to nazwać. Czuł się jak kompletny głupek i...i sam nie widział co. Normalnie czuł się tak zblazniony jak w snie, w którym wychodzi się w bieliźnie na mównicę przed cała szkołą.
Tylko jeszcze gorzej.
- Wcale nie. - Ta, to zaprzecznie zdecydowanie nagle wszystko zmieni i sprawi, że będzie się czuł mniej jak jakiś idiota. I wyglądał mniej jak idiota.
Zdecydowanie.

-Tak i... Do twarzy Ci. - uśmiechną się do niego i czuł się... Miał chyba motyle? Nie wiedział dlaczego je ma, skoro Ira się rumieni i mogą być też przecież negatywne przyczyny tego. Jednak... Po prostu dalej mu się przyglądał, wodził oczyma po zarumienionej skórze i starał się to zapamiętać. Chyba pierwszy raz widział chłopaka z rumieńcami na twarzy. Nie spodziewał się tego, że ten widok tak bardzo będzie mu się podobał, a zarazem sprawiał, że zaschnie mu w ustach. Dlatego musiał nieco zwilżyć dolną wargę i przygryzł ją, bo przecież nie może tak... Tak nie wypada.

Uparcie starał się patrzeć gdzieś przed siebie, próbując samą siłą swojego umysłu pozbyć się tego głupiego rumieńca, ale... Ta, to chyba przynosiło odmienne skutki. Wręcz czuł, jak rumieniec wypala mu szyję i uszy pod wpływem spojrzenia Markusa, i... I jakoś nie widział, co ma z tym zrobić, co w ogóle ma czuć i...
Boże, to było takie głupie.
- Zdecydowanie nie pomagasz mi w udawaniu, że nie... - mruknął, wreszcie zerkając na Markusa.
Spojrzenie Markusowi w oczy i utrzymywanie kontaktu wzrokowego... cóż, też decydowanie nie pomagało w walce z rumieńcem.

Wystarczyło, by Ira spojrzał mu w oczy, a markusowy rumieniec stał się wyraźniejszy. - Lubię na ciebie patrzeć.- przyznał się i nieco przekręcił głowę w bok. -Nikomu nie powiem, to będzie nasza tajemnica. - uśmiechnął się do niego, delikatnie, wręcz samymi kącikami ust, ale ten uśmiech sięgał mu oczu. -O czym teraz myślisz?- zapytał i coś w nim chciało usłyszeć, że Ira myśli o nim. Nawet jeżeli właśnie aktualnie siedział obok niego. Po prostu chciał to usłyszeć. Jakoś tak... Coś mu się w brzuchu przewróciło.

Znów spróbował uciec spojrzeniem gdzieś w bok, ale szybko kolejny raz się poddał i wrócił nim do Markusa. Po prostu jakoś... ciężko było mu na niego nie patrzeć. Po prostu... jakoś tak... Sam nie wiedział.
Przez dłuższą chwilę patrzył na Markusa, nie wiedząc, co miałby mu powiedzieć. I patrzył, i patrzył...
Sam nie wiedział, kiedy zaczął powoli coraz bardziej przybliżać się w jego stronę. Markus pewnie mógłby rzucić tutaj jakimś naukowym porównaniem o przyciąganiu, magnesach i takim tam, ale on w tej chwili miał problem, żeby sklecić własne myśli.
Opuścił spojrzenie na usta Markusa, później wrócił nim z powrotem do jego oczu i...
I mógł przysiąc, że niemalże dostał zawału, kiedy ojciec Markusa energicznie zastukał w drzwi, mówiąc, że mają zbierać sie na kolację. No aż odskoczył, łapiąc się za pierś w okolicy serca, jakby naprawdę został teraz przyłapany na czymś niesamowicie złym.

Markus widząc jak Ira się przybliża nie ruszał się. Nie dlatego, że tego nie chciał, a właśnie dlatego, że tego chciał. Czekał więc, aż ich usta się złącza, oddychał powoli i płytko, ale takiego obrotu spraw się nie spodziewał. Jego ojciec miał wyczucie czasu.
- Dobrze! - odkrzyknął, a widząc jak wygląda chlopak, to mógł jedynie zapytać - wszystko w porządku?- zmartwionym tonem, ale nie zawiedzionym. Nie był taki, bo... Pochylił się mocno, tak by pokonać dzieląca ich odległość i cmoknął, go krótko w usta, nim wstał z łóżka.

Cóż... Sam nie do końca wiedział, czy wszystko jest w porządku. Było? Nie było? Skąd miał to wiedzieć? Po prostu... Okej, może teraz trochę świrował. Tylko trochę, bo sam się teraz nakręcał w jakiś dziwnych myślach o tym, że z jakiegoś powodu nagle świat miałby się skończyć czy coś takiego. Dramatyzm godny nastolatka, no nie?
- Tak, to chyba... chyba dobrze. - A to... dobrze, że tak uważał...? Sam nie wiedział. Ale nie chciał kłamać. - Ale ja nie... Nie zostaję na kolacji. Ale to nie... Wiesz, to nie dlatego, że... - spróbował jakoś wyjaśnić, że to nie była wina tego, co... co się stało. To nie była wina Markusa ani nic.