Meet the Rutherford's

- Ta, ta moja cholerna idealna postawa... - No aż nad tym ubolewał. No ale prawda była taka, że chociaż zawsze był wysoki, to nigdy nie próbował tego w żaden sposób maskować, więc nie dorobił się żadnego skrzywienia. W końcu to by było nieestetyczne, tak?
I jakoś łatwiej było mu o tym myśleć, niż przestać i zwyczajnie soe zrelaksować. Ta, to chyba nie chciało teraz działać.
- Wiesz, ja po prostu sprawdzam, czy jakbym był brzydszy, nadal byś na mnie lecial - zażartował.

-Widzę jej efekty, łopatki nie chcą ci się wyrwać, więc jest bardzo dobrze. - pochwalił go. Lepiej nie mieć problemów z kręgosłupem niż je mieć, w końcu nie wiadomo co przez nie mogłoby się stać za kilkanaście lat. Na podkreślenie swoich słów zaczął masować łopatki i skórę wokół. 
-Wydaje mi się, że tak. - okej, zwrócił uwagę na jego wygląd, ale przecież samym wyglądem nie spedziliby tyle czasu razem.

- Moje plecy będą chyba wykremowane za wszystkie czasy... - rzucił, nadal trzymając się z lekka rozbawionego tonu, ale faktycznie tak było. Był doskonale nakremowany i jego skóra nie miała choć milimetra na bycie niezdrowo spaloną. Nawet gdyby chciała, nie miałaby szans. - Nawet gdybym miał garb, to byłby już prosty jak strzała. - Okej, nadal gadał głupoty, no ale co poradzi? Jak już zaczął, ciężko było mu skończyć.

-Nie pozwolę, by powstał choć zalążek garbu. - roześmiał się, masażem może zadbać, ale wszystko i tak zależało od Iry. -Masaż zawsze się przyda, zawsze jest przyjemny, no i pomaga na stres. A jak stresu nie ma to po prostu jest przyjemny. - nie wiedział na jakim etapie żałoby jest Ira, czy już wszystko zaakceptował, czy jeszcze coś w nim jest. Dlatego jeżeli miałby takim zwykłym, amatorskim masażem mu pomóc, to on go może masować nawet i codziennie. -Zawsze powinno się dbać o ... swoje osoby. - ujął to w ten sposób, gdy masował mu ramiona i kark.

Ta, Irze to jednak daleko było to pełnej ekstazji z relaksu. Chyba nadal był zbyt... zestresowany z samego faktu, że ktoś, nawet jeśli był to Markus, nadal go dotykał. Przez większość czasu był jednak zdecydowanie antydotykalski i samymi szczerymi chęciami nie potrafił tego zmienić od tak. Starał się, bo wiedział, że nie może wiecznie trzymać Markusa na dystans, to nie miałoby prawa działać, ale i tak... Po prostu czuł się przytłoczony. I przez to przytłoczenie się stresował. Tak, to było głupie, wiedział to, ale nie zawsze wewnętrzne lęki musiały być racjonalne.
Teraz też tak było i dlatego znów odwrócił głowę w stronę Markusa, szukając jakiejkolwiek wymówki.
- Wiesz co, twoja osoba chętnie by się ochłodziła. Twoi dziadkowie mówili o lodach. - No czy to nie była doskonała propozycja?

-Schodzimy na dół? Pewnie i tak szykują coś co jedzenia, więc możemy mieć deser przed kolacją?- zaproponował. Sięgnął po swoją koszulkę i ubrał ją, krem przecież był wmasowany, a on siedział obok Iry, więc ten mógł wstać bez problemów. 
Kiedy schodzili na dół, to jak się spodziewał, dziadkowie byli w kuchni. -Może lodzik przed jedzeniem?- zapytał z uśmiechem, bo nie miał na myśli żadnej dwuznaczności. Nawet jeśli można było te słowa tak odebrać.

Eddie już otwierał usta, żeby jakoś to skomentować, bo przecież słowa Markusa same się o to prosiły, ale jednak darował sobie, widząc spojrzenie, jakim obdarzył go Bernie.
- Jasne, dzieciaki, nie żałujcie sobie. - To było jedyne, co powiedział. Zmarnowana okazja. Po prostu zmarnowana okazja...
Za to Ira spojrzał na Markusa w sposób, który miał odpowiednio przekazać no proszę cię.

-A wy nie chcecie?- zapytał, bo przecież może im wszystkim nałożyć. Uniósł jedynie brwi w zapytaniu, bo nie bardzo rozumiał niemy komentarz Iry. -Z bitą śmietaną?- zadawał kolejne pytania, gdy najpierw zajrzał do lodówki -o jest też banan.- przecież go można skrócić na plasterki i wrzucić, nic złego w dodaniu dobrych kalorii do tych nieco gorszych, prawda? Zajrzał do zamrażarki i wyciągnął z niej pudełko lodów. Nie były na sztuki, więc można było spróbować jakiś deser przygotować.

- Prosiłem Berniego już wczoraj, ale jakoś nic z tego... - No Eddie musiał powiedzieć chociaż cokolwiek. To było jak potrzeba oddychania. - A każdy wie, że nie ma nic lepszego na początek dnia niż niż dobry lód i soczysty banan ze śmietaną... - Nawet nie ruszyło go to, że został dźgnięty w bok przez Berniego. W końcu to nic złego, że robił sobie małe żarty z Markusa, prawda? Wnuk Berniego świadomie lub nie sam się o to prosił.
Chociaż biedny Ira to wyglądał, jakby właśnie kwestionował wszystkie wybory w swoim krótkim życiu, bo zbyt wiele sobie wyobrażał. Niestety.

Markus, gdy słyszał początek wypowiedzi dziadka Eddiego powiedział: -Mogłeś mówić to bym ci zrobił, albo Ira.- no co to był za problem, by zejść do kuchni i przygotować lodowy deser z bananem i bitą śmietaną? -Nie wiem, czy takie śniadania są w waszym wieku najzdrowsze, ale raz na jakiś czas można.- zabrał się za obieranie banana, bo skoro Eddie wczoraj nie dostał, to dostanie teraz. -Ira, nałożysz?- poprosił chłopaka wskazując brodą na pudełko lodów.

- Jakoś straciłem apetyt. - Ta, zdecydowanie nie będzie miał najmniejszej ochoty ani na loda, ani na banana przez długi, długi czas. Zdecydowanie. Zbyt wiele myśli, które teraz to stały się wręcz traumatyczne.
Zdecydowanie.
- Ty i to twoje głupie gadanie. - Bernie znów pacnął Eddiego w bok, tym razem jeszcze posyłając mu karcące spojrzenie, bo nie podobało mu się to, że robił sobie żarty z nieświadomego Markusa. - Ja ci pomogę. - Przynajmniej wiedział, że przy jego pomocy Markus niczego nie będzie musiał wysluchiwać.

-Przed chwilą jeszcze chciałeś.- Markus uśmiechnął się do Iry i miał nadzieję, że jak Bernie nałoży im lodów, to jednak je zje. Chłopak wciąż mało jadł, czasem to Markusa wpędzało w jakieś wyrzuty sumienia, że sam je więcej. -Macie piłkę do siatkówki?- Zapytał mimo wszystko, gdy układał plastry banana na lody, nie wiedział co trzymają, ale zapytać się mógł, prawda?

- Ale zdecydowanie już nie chcę. - Wręcz spojrzał na banana tak, jakby ten zrobił mu krzywdę. Chociaż nie wiedział, czy to banan, czy jednak lody zawiniły bardziej... Chyba wszystko równo... Ale apetytu zdecydowanie nie odzyska.
- Nie, niestety nie. - Barnie uśmiechnął się przepraszająco do Markusa. - W naszym wieku już nie skaczemy za piłką. Ale możemy jutro jakąś kupić - zaproponował, bo to przecież nie będzie problem.

-Nie trzeba- pokręcił głową. Nie chciał żeby oni coś kupowali, co później będzie im leżeć. -Mam kieszonkowe, ale też nie wiem ile pogramy w siatkówkę na plaży.- zaśmiał się choć miał dziwną potrzebę pobiegania albo zrobienia kilkunastu pompek. Po prostu... Nie chciał żeby te kalorie, które zje jakoś go definiowały, nie przed Irą.

- Mogę kupić wnukowi piłkę. - Bernie nie zamierzał się sprzeczać z Markusem czy cokolwiek mu narzucać, ale chciał, żeby Markus był tego świadomy. Nie miał szans robić mu prezentów, więc to, że chciał mu kupić chociaż taki drobiazg, nie było przecież żadnym problemem ani kłopotem. - Więc możemy pojechać na małe zakupy i to nie będzie problem. Piłka może zawsze sobie poleżeć i przydać się dzieciom sąsiadów. - W końcu mieli dobry kontakt z sąsiadami, więc to nie byłoby nic nadzwyczajnego.

-A ja co mogę dla dziadka zrobić?- zapytał z uśmiechem, bo w końcu to było obustronne. Bernie mógł chcieć nadrabiać prezentową relację, a przecież go ominęło już tyle dni dziadka... Markus też miał co nadrabiać. 
Sięgnął po miseczki i udał się z nimi do stołu, by położyć przed Eddiem porcję dla niego. Był to też sygnał dla Iry żeby zostali tę chwilę tutaj na dole z nimi.

- Już wystarczająco robisz tym, że tu jesteś. - Markus zapewne nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele to dla niego znaczyło. To, że miał wnuka, było dla niego ważniejsze niż jakiekolwiek pieniądze. Nawet gdyby kupił Markusowi choćby i milion piłek, to nie wyrównałby tego nawet w małym procencie. - Więc niczym się nie przejmuj - zapewnił, posyłając Markusowi mały uśmiech. Naprawdę nie musiał niczym martwić ani przejmować.

Markus się zarumienił, bo te słowa dziadka były bardzo miłe i bardzo dużo znaczyły. -To... Wiesz, że jestem tu, bo dobrze się tu czuję i cieszę się, że mogę tu być.- Nikt go przecież nie zmuszał, no i on tego nie robił żeby kogoś ukarać. -I super, że mogłem do was Irę zabrać.- to też cieszyło. -Pewnie tata też jest zadowolony, więc chyba wszyscy są wygrani.- sytuacja niemalże idylliczna, prawda?

To był miły, wspólny wieczór, nawet jeśli Ira faktycznie nie zbliżał się do lodów na bliżej niż trzy stopy. Ale lody to nie wszystko, dlatego zajęli się odmiennymi rzeczami. Byli parą staruszków, ale znali dużo brudnych gier karcianych... oczywiście dostosowanych do wieku, dlatego udawało im się trochę zbić czas aż do kolacji. Nawet bardziej niż trochę. I zarówno Bernie, jak i Eddie musieli przyznać, że od razu czuli się młodziej przy takim towarzystwie. Nigdy nie uważali się za stetryczałych pierników, ale młoda krew w domu zawsze sporo zmieniała.

-Nie mogę uwierzyć, że ty też oszukiwałeś.- Markus brzmiał na bardziej rozbawionego niż złego, czy oburzonego na Irę. -Dajecie zły przykład.- znów zwrócił się do dziadków. -Ale przynajmniej rozumiem jakim cudem dostaliście mandat.- byli na swój sposób charakterni. Nie było w tym nic złego, raczej. Może Markus za bardzo przez różowe okulary patrzy na to wszystko.

- Ja zawsze kantuję. - Wzruszył ramionami, zanim znów przybrał minę największego niewiniątka pod słońcem. No co złego to nie on. Nawet jeśli próbował orżnąć wszystkich przy każdym rozdaniu.
No ale chociaż próbował udawać, że nie.
W odróżnieniu do co niektórych, bo Eddie to nawet nie próbował się kryć.
- Chłopcze, gdybyś chociaż wszedł do kasyna w latach siedemdziesiątych, to takie drobne uchybienia od zasad gry weszłyby ci w krew. - To Eddie mógł Markusowi zagwarantować. Trzeba było umieć się dostosować. - To samo tyczy się jazdy. Drobne nagięcia zasad ruchu drogowego to nic złego...
- Mark będzie przeszczęśliwy, że ich tego uczysz... - skomentował Bernie.

-Chodziliście do kasyna? Hazard to... Nic zdrowego i dobrego, jak się uzależnisz.- Markus spojrzał na Eddiego zmartwiony. Miał wrażenie, że dziadkowie to rockmeni życia, ale nie wiedział czy się tego bać, czy to podziwiać. -Nie martw się- zwrócił się do drugiego dziadka- w większości spraw wykroczeń jestem po stronie taty.- Więc Mark nie musi się martwić, Markus nie przejdzie na ciemną stronę kierowców.

- Jak wszystko, od czego się uzależnisz - zauważył Eddie. To, czy człowiek uzależnił się od hazardu, czy od alkoholu, czy od cukru - wszystko było złe. Niektóre rzeczy mniej, niektóre bardziej, ale każde uzależnienie było złe. Prawda? - W młodości sporo jeździliśmy za zespołami rockowymi, głównie na zachodzie i południu. Tam było najlepiej. Kasyna były sztywnym punktem programu. - Ale nie robili tam niczego, przez co teraz Eddie miałby się tego wstydzić. Zbyt miło to wspominał.
- O tym też lepiej nie mów ojcu - dodał Bernie, bo ani namawianie do łamania prędkości, ani do hazardu nie brzmiały zbyt dobrze.

-Brzmisz jakbyście byli groopies. - Markus roześmiał się, ale po chwili już poważniej spojrzał na dziadka Eddiego. -Nie komentuj tego - bał się, że usłyszy jeszcze coś, czego nie bardzo chciałby usłyszeć. -I sądzę, że to o czym mówimy w tym domu, pozostaje w tym domu. - zaśmiał się, patrząc już przy tym na dziadka Berniego. Chyba bezpieczniej czasem było z nim rozmawiać, wydawał się być bardziej tym, który twardo stąpał po ziemi, albo przynajmniej jemu było ku temu bliżej niż Eddiemu.

- Błagam, nie komentuj... - wtrącił się Ira, bo naprawdę obawiał się, że jeśli usłyszy coś o byciu groopie, to wyjedzie stąd z traumą. Bo podłoże do tego już miał. Więc... no po prostu nie.
Eddie trochę pomarudził, no bo jak to tak, żeby na starość spotykała go cenzura we własnym domu, ale nie robił tego przecież na poważnie. Tak sobie żartował, jak na marudzącego starca przystało.
- Nie robiliśmy niczego zbereźnego. - Wolał to jednak wytłumaczyć. - Po prostu... muzyka dawała nam wolność. Dlatego jeździliśmy w trasy. Ale wbrew pozorom wtedy było o to chyba nawet łatwiej niż teraz.