Meet the Rutherford's

-Jeszcze na żadnym koncercie nie byłem, ale... Mimo wszystko chętnie to kiedyś zmienię.- Miał nadzieję, że temat trochę na lżejszy tor i ton schodzi. -Możemy sobie muzyki później posłuchać i pograć jeszcze?- po kolacji przecież nie muszą iść od razu spać, prawda? No chyba że dziadkowie faktycznie tego snu potrzebują, to Markus nie zamierzał ich naciągać na późne wspólne siedzenie.

Cóż, skoro Markus zaczął temat koncertów, to Bernie i Eddie chętnie go pociągnęli. Byli w końcu na tak wielu koncertach, że było co opowiadać. Zwłaszcza, że pamięć wciąż mieli dobrą, więc pamiętali większość szczegółów ze swoich wojaży. Zdecydowanie najwięcej emocji wzbudzały w nich opowieści o trasie Thunderball z '79. Dla Eddiego to były jedne z najbardziej... dzikich przeżyć, a dla Berniego... Cóż, Bernie był jak emocjonalna groopie Jamesa Rogersa. Nawet teraz to Eddie bywał zazdrosny, kiedy patrzył, jaki ten był rozemocjonowany, opowiadając o tym, jak to James Rogers podczas śpiewania Here We Go Again dotknął go za rękę, bo byli przy samych barierkach. Tak, miał przy tym chyba większe wypieki niż wtedy, kiedy opowiadał o tym, jak się poznali...
Ale jednak cieszył się, że Bernie ma jeszcze w sobie trochę tej szczeniackiej radości.

-Ale macie zdjęcia? - zapytał, bo przecież nie ma to jak chwalić się i pokazywać zdjęcia, które były jakby dowodami? Zerknął przy tym na Irę mając nadzieję, że ten nie czuje się źle. -Szkoda, że nie zabraliśmy gitary.- Może Ira mógłby wtedy choć parę nutek im zagrać. -Ach, co to zdjęć. Przywiozłem wam album.- pacnął się w czoło, że zapomniał o tym. Zostawił przez to Irę na moment samego z dziadkami. No ale przecież to nic złego, prawda?

- Mamy masę zdjęć - powiedział Bernie, choć mówił to już bardziej do Iry, bo Markus zdążył im uciec. - Nie tyle, ile teraz młodzi wynoszą z koncertów, ale wtedy nie było tak łatwo. - Był za to zupełnie inny klimat, bo ludzie w pełni cieszyli się muzyką, a nie skupiali się na tym, czy udało im się zrobić dobre zdjęcie telefonem. To sporo psuło, takie było jego zdanie. - Mamy nawet gitarę na górze. Kupiliśmy ją w latach siedemdziesiątych, należała do Jamesa Rogersa. Kosztowała wtedy majątek - przyznał z rozbawieniem. Oczywiście teraz dopiero byłaby warta prawdziwy majątek, bo realnej wartości nabrała z czasem. Kiedy ją kupowali, Thunderball byli jeszcze znani bardziej lokalnie niż światowo czy choćby krajowo. Wiedzieli, że gdyby sprzedali ją w latach osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych czy teraz, to dostaliby za to kupę pieniędzy, ale... Ani myśleli to robić.
- Prawdziwi fani. - Nawet jeśli Ira sam w sobie nie był takim znowu wielkim fanem Thunderball, to nie mógł tego nie docenić. - Któryś z was potrafi grać?

-Ja się nauczyłem co nieco, wiesz nie chciałem być gorszy.- Eddie się zaśmiał. -No i nie ma to jak romantyczna gra dla swojego chłopaka- tu spojrzał na Berniego. -Przyniosę ją, zobaczymy co jeszcze pamiętam.- jeśli to miałoby jakoś rozegrać Berniego na małe co nieco, to on mu znów może przygrać. -Jakieś pamiątki też wezmę.- miał na myśli zdjęcia, ale nie tylko. Mogą sobie zrobić wieczór wspomnień, nic w tym złego.

- Ja coś tam ogarniam. - Wiedział, że w tym momencie sobie umniejszał, ale chyba weszło mu to w krew, kiedy chodziło o grę na gitarze. Wina Łasicy, jego nauki poprzez kij, nie marchewkę i całej reszty jego gówna.
- Pomóc? - spytał, bo jeśli Eddie chciał przynosić coś więcej niż gitarę, zdjęcia i bóg wie co jeszcze, to mógł pójść na górę z nim i mu pomóc. Bo wiedział, że Eddie może i ma się dobrze, i nie będzie na tyle stetryczały, żeby spaść ze schodów, ale nadal mógł mu jakoś pomóc, no nie?

Eddie był miło zaskoczony propozycją, w sensie to Markus był ich wnukiem, jeżeli oczywiście on może tak o nim myśleć i mówić. Ira był gościem, ale jeżeli gość chce pomóc w czymś, co nie jest takie trudne, to... on i tak skorzysta. Z jakim się zadajesz takim się stajesz, więc można się spróbować odmłodzić, prawda? 
- Chodźmy. - przed pójściem na górę dotknął jeszcze dłoni Berniego, jakby miało nie być ich długo, a nie chwilę. Na schodach za to minęli się z Markusem, który schodził już z albumem. -Mimo pewnej różnicy wieku, to są do siebie podobni. - zagaił do Iry. -Adamsowie mają coś w sobie.- uśmiechnął się do niego w geście "ja już dobrze wiem". -Pewnie będzie trzeba ją nieco nastroić, ale to wciąż dobra gitara.- Eddie o nią z resztą wciąż dbał.

Krótko obejrzał się za Markusem na schodach, no ale jednak nie bardzo była tam przestrzeń na rzucanie jakiś długich, rzewnych spojrzeń czy czegokolwiek.
Ugryzł się w język, kiedy Eddie wspomniał o pewnej różnicy, bo zdecydowanie miał chęć powiedzieć, że pewna to by ona była jakieś czterdzieści lat temu. Ale sobie darował, a to chyba mały sukces.
- Markus chyba wdał się w ojca. - Ale mógł tak uważać, bo nie znał jego matki. - A jego ojciec chyba w swojego. - Tak przynajmniej sądził, chociaż nie bardzo Berniego jeszcze znał. Ale to był komplement, bo przecież ojciec Markusa to jego BFF.
- Potrafię stroić - zaoferował, gdyby było to potrzebne.

-Co się w nim podoba?- miał nadzieję na jakieś ploteczki. W razie co będą wiedzieli jak chronić, albo pomóc Markusowi w razie złamanego serca. Podejrzewał, że to byłby pierwszy raz. -Uwierz mi, Bernie też był przystojny, może poznałem go starszego, ale widzę że Markus również jest i będzie. - pochwalił wnuka. Do pokoju wpuścił Irę bez problemu -To zerknij jak gra - też potrafił stroić, no ale niech się młody wykaże. On za ten czas szukał zdjęć, ale też znalazł kurtkę z przypinkami. -Chyba będzie na ciebie dobra?- zapytał wyciągając ja z szafy.

- W Markusie? - spytał głupio, ale jakoś tak wolał się chyba upewnić. Choć szanse o to, że Eddie pytałby nie o Markusa, a o jego ojca, były raczej zerowe. Ale... jakoś tak. - Jest inteligentny. - To było zdecydowanie pierwsze, co przyszło mu na myśl. Nawet jeśli to był marny materiał na ploteczki. - Jest... miły. - Wiedział, że ludzie nie przejmowali się tym tak, jak on, ale jak dla niego to nie było byle co. - Ma ładne oczy. - Lubił oczy Markusa. - Choć pewnie powinienem powiedzieć, że ma niezły tyłek? - rzucił nieco bardziej żartobliwie.
Wziął gitarę w dłonie i to zdecydowanie ostrożniej niż zazwyczaj miał to w zwyczaju. Ale nigdy nie dotykał gitary, która była tak stara i tyle dla kogoś ważna. Chyba by skoczył z okna, jakby ją uszkodził. Dlatego tak ostrożnie zagrał kilka pierwszych akordów, zanim odpowiednio ją dostroił. Niemal palce mu drżały, ale dał radę i nawet niczego nie zepsuł. Znał riff z Here We Go Again, bo Łasica męczył ten kawałek do porzygu, więc to na nim przetestował swoje dostrojenie.
- Co? - Zerknął w stronę Eddiego, nie od razu łapiąc to, o czym ten mówił. Ostrożnie odstawił gitarę, żeby sięgnąć po kurtkę, chociaż odruchowo chciał odpowiedzieć, że przecież nie powinien jej nawet zakładać, bo to pewnie była kolejna ważna rzecz. Ale narzucił kurtkę na ramiona. Pasowała, chociaż była trochę zbyt luźna.

Markus

- Słyszę, że melodia jest ci dobrze znana- Eddie uśmiechnął się. Muzyka miała to do siebie, że zawsze budziła wspomnienia, te zaś emocje i... jeśli były to dobre rzeczy, to od razu lepiej robiło się człowiekowi. -Masz talent - pochwalił go, bo mógł, bo nie kłamał, a czasem jedna pochwała mogła wiele zmienić. Patrzył jak Ira zakłada kurtkę i tu też nie było do czego się doczepić. -Dobrze leży, na zimę będzie w sam raz.- na bluzę czy na sweter będzie idealna. Zmieści się pod nią grubsze ubranie. A prościej było pożegnać się z kurtka niż z gitarą... tak mimo wszystko. -Nie zdejmuj jej- poprosił, bo chyba parę chwil w niej Ira wytrzyma, prawda? -Pokażesz się na dole w niej. - miał to, czego potrzebował, więc mogli już dołączyć do Berniego i Markusa.

- Kumpel przez jakiś czas wiecznie męczył ten kawałek. - Więc wszedł mu w pamięć chcąc nie chcąc. Poza tym riff był dość charakterystyczny. Wpadał w ucho. Ale to chyba dzięki wpadaniu w ucho piosenki zostawały bardziej znane. Czyż nie? Tak to chyba działało. - Boy, here we go again. And here we go again. And I cannot take this anymore. Saying everything I've said before... - zanucił acapella po odstawieniu gitary, bo ta, zdecydowanie miał to osłuchane.
Ale i tak nie był szczególnie wielkim fanem. Może na przekór.
- Ale ja nie mogę jej wziąć - powiedział, jakby to, że Eddie proponował mu noszenie jej zimą, było największym nonsensem. No ale... Czułby się głupio, bo to raczej Markus powinien dostać podobny prezent.

Markus

-Masz kumpli z dobrym gustem.- nie znał ich, ale zakładał, że jak lubią muzykę, którą i on sam lubił, no i mógł podejrzewać, że Markus jest w tym gronie, to... tak, tak podejrzewał, że mają dobry gust. - Śpiewasz i grasz, Markus jest szczęściarzem, że ma chłopaka wielu talentów. - i no cóż, Eddie zabrzmiał jak to Eddie. Dość dwuznacznie. -Pasuje na ciebie, ja już w niej chodzić nie będę.- nie było co się oszukiwać. -a Markusowi chyba nie będzie ani odpowiadać, ani pasować. - Więc Ira był doskonałym i jedynym wyborem na następcę w noszeniu kurtki.

- Kwestia sporna - skwitował to jedynie w ten sposób, bo nie było przecież co się skupiać nad tematem, prawda?
Chociaż ta, zdecydowanie kwestią sporną była też ta... mnogość talentów, jaką miałby operować. Nie zamierzał rozmawiać z Eddiem o tym, że żadnych... talentów to nie zdążył ani zaprezentować, ani rozwinąć, bo niczego nawet za bardzo nie próbowali robić. Po prostu... No, zdecydowanie nie. Nie, że rozmawiać, a nie, że nie próbować.
- W niej zdjęcie w kartotece za piractwo drogowe byłoby znacznie bardziej czadowe - rzucił żartobliwie, ponownie biorąc gitarę w ręce, bo miał ją przecież zabrać Eddiemu na dół. - I bardzo... dziękuję. - Posłał Eddiemu uśmiech, nie bardzo wiedząc, jakimi słowami to wyrazić.

Markus

Roześmiał się -Och, nie wiem czy Mark podzielałby cieszenie się czadowskimi zdjęciami - cóż, skoro przez mandaty ich sprawdził i znalazł... wiedzieli, że muszą się pilnować i jakoś bardziej zwracać uwagę na znaki drogowe, szczególnie te dotyczące prędkości. -Och, czasem z kwestii spornych ciekawe rzeczy wychodzą.- uważał to, za bardzo dobre pocieszenie, w końcu trzeba takie kwestie prostować, a więc dochodzić, słowo klucz, dochodzić do kompromisu. -Proszę bardzo- również się do niego uśmiechnął i puścił go przodem. W końcu to Ira miał się zaprezentować, więc niech idzie pierwszy.

- Cieszę się z gorszych czadowych rzeczy. - Ale czego ojciec Markusa nie wie, to mu nie zaszkodzi, nie? Tego się trzymał. Nie, żeby poruszał z nim jakoś szalenie wiele tematów. Głównie dlatego, że przecież nawet jakoś bardzo wiele nie rozmawiali. Byli takimi BFF bez rozmów. Albo coś.
Zszedł na dół, uważając, żeby nie pojawiła się nawet szansa na to, żeby jakkolwiek uszkodził gitarę. Był tak ostrożny, że jakby trzymał ją w jednej ręce, a w drugiej niemowlę, to by chyba wolał upuścić dzieciaka. Chociaż wiedział, żeby na głos się do tego nie przyznawać.

Markus spojrzał na Irę i znów wyrwało mu się krótkie, acz znaczące -Wow- Ira wyglądał teraz jak taki rockmen, choć może inne spodnie i koszulka pasowałyby bardziej, ale sama kurtka i gitara... To było już coś. 
-A nie mówiłem?- Eddie ze śmiechem szepnął to do Iry. 
-Teraz zrobić ci tylko zdjęcie i do okładki płyty by się nadawało.- Markus dalej chwalił Irę, ale już pełniejszym zdaniem.

Poczuł się dokładnie tam samo zmieszany, jak za każdym razem, kiedy Markus reagował podobnie. Sam nie wiedział, dlaczego wywoływało to u niego podobne reakcje, bo przecież nie raz, nie dwa i nie trzy celowo próbował się komuś spodobać i przypodobać, żeby coś z tego mieć, ale jakoś... Nie robił tego, odkąd zbliżył się do Markusa, a sam Markus... Po prostu czasem czuł przy nim tak głupie... zmieszanie. Może dlatego, że opinia Markusa go obchodziła.
Posłał Markusowi mały uśmiech w podziękowaniu, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Zazwyczaj nie wiedział, choć Markus mówił, że za komplementy to się dziękuje, ale teraz... jakoś w ogóle. Może dlatego, że nie byli sami. Ale patrzył na Markusa i się uśmiechał się, więc to tak jakby podziękowanie...?
Podał Eddiemu gitarę i po chwili jednak ściągnął kurtkę, żeby ostrożnie przewiesić ją przez oparcie fotela, bo to nie były temperatury na chodzenie w skórze. Zdecydowanie. Nawet swoją własną by zdjął, jakby mógł.
- Już się nie zawstydzaj - wtrącił Bernie. - Eddie też wyglądał w niej kiedyś jak ten młody bóg. Zanim wyhodował sobie brzuszek. - Żartobliwie poklepał Eddiego po brzuchu, choć tak naprawdę zbytniego nadmiaru w tym miejscu nie miał.

Eddie już chciał powiedzieć, że każdy ptaszek musi mieć swój daszek, ale... Wolał, by jego ptaszek miał dziś inne gniazdo. -Doceniam twoją kuchnię, więc już tak nie marudź.- odezwał się za to lekko zwalając winę na niego. Gdyby nie smakowało mu jedzenie, to by mniej jadł, prawda? 
-To co, któryś z was zagra?- Markus wolał wrócić do tematu gitary. Nią też był zachwycony, w końcu sam James Rogers mógł ją dotykać.

- Moją, swoją, wszystkich sąsiadek... - rzucił Bernie, ale przecież to było tylko niewinne wtrącenie, prawda? I absolutnie na nic nie narzekał ani nie wybrzydzał. Kochał Eddiego dokładnie takim, jakim ten był. I ten nadal pociągał go dokładnie tak samo, jak lata temu, kiedy obaj byli młodsi, przystojniejsi i szczuplejsi. A to było najważniejsze, prawda? Że dobrze im było razem.
Na każdej płaszczyźnie.
- Eddie chciał pokazać, że nadal potrafi. - Ira przysiadł obok Markusa.

-To ja już nie będę ich ciast i zapiekanek za pomoc przynosić. Powiem, że zakazałeś.- Wtedy to Bernie nie będzie mieć życia na tej ulicy. Obraza sąsiadek byłaby śmiertelna więc. 
Sięgnął po dłoń Berniego i musnął je wierzch. Nie było to nic zbereźnego, więc nie widział problemu żeby to zrobić. -To ja mam pierwszy?- Zagadnął do Iry, ale sięgnął po gitarę, by zacząć grać.

- Jak ci znowu skoczy cholesterol, to i tak do tego dojdzie. - Absolutnie Eddiemu nie groził, po prostu informował go o nieuchronnym. Eddie mógł być od niego nieco młodszy i chwilowo trzymać się lepiej, ale Bernie wiedział, że nic nie jest wieczne i trzeba na siebie uważać. Więc to wszystko było z troski.
Posłał Eddiemu czuły uśmiech w podziękowaniu, a potem dokładnie tak, jak miał to wcześniej w zwyczaju, niemalże z zachwytem zapatrzył się w Eddiego z gitarą. Zostało mu to sprzed lat. I nie chciał, żeby mu przeszło.

Eddie tylko pokręcił głową, ale nie zamierzał się kłócić. Mogą to zrobić później, za zamkniętymi drzwiami. Grał tyle co pamiętał, momentami oczywiście przechwalając się skalą, w której potrafi śpiewać. No przecież musi pokazać młodzieży jak to się robi. 
Markus za to był zachwycony tym, jak dziadkowie się zachowywali. Chciał mieć taki związek jak oni, taką miłość i zaufanie. Miał nadzieję, że Ira czuje podobnie, że czyta ten dobry przykład.

Ira to jednak Ira, dlatego na pierwszy plan wysuwało mu się to, że Eddie chyba trochę się... zastał przez te wszystkie lata, bo momentami niesamowicie fałszował... No ale czy to jego wina, że to zauważał? Najwyraźniej był z niego marny romantyk. A może brało się to stąd, że zwyczajnie za bardzo... się im dziwił? Nie obserwował zbyt wielu zdrowych, długich związków, a już zwłaszcza tak długich. Dlatego było to dla niego niemalże niepojęte. Po prostu... To było coś, co ciężko było mu sobie to wyborazić.
Ale to nie znaczyło, że nie chciał próbować. Chciał, żeby Markus był szczęśliwy. I zdecydowanie byłoby miło, gdyby był szczęśliwy z nim.

Markus nie sięgał po dłoń Iry, bo zbyt daleko siedział, ale uśmiechał się do niego za każdym razem, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały. To może nie był ich moment, bo było widać, że dla dziadków jest tak, jakby ich nie było. Jednak to nie było w złym znaczeniu, to było po prostu... Miłe i dobre, że potrafili się tak jeszcze sobą zachwycać. 
-Teraz twoja kolej.- Eddie oddał Irze gitarę. -Nie musisz być dla mnie łagodny, pokaż na co cię stać.- No przecież nie będzie próbował udawać lepszego, gdy wiedział, że Ira potrafi.