Meet the Rutherford's

Spojrzał na tatę i szczerze się uśmiechnął -Tak, bardzo się cieszę, że do nich pojechaliśmy.- zapewnił go, choć chyba jego nastrój, mina, mówiły same za siebie. -A jak... ty się z tym miewasz?- miał wrażenie, że ojcu nie było źle na tym wyjeździe, ale mimo wszystko mógł patrzeć na to przez pryzmat tego, iż jemu się podobało. Dogadał się i z Bernim i z Eddiem. Obaj stali się dla niego ważni, stali się rodziną. Było to łatwiejsze niż zakładał. -Pogodziłeś się z dziadkiem?- zapytał wprost.

Zerknął na Markusa, choć tak, zdecydowanie spodziewał się tego pytania. Ale chyba wciąż dostosowywał się do tego, jaki Markus czasem bywał... otwarty w takim zadawaniu pytań wprost. Ale to nie było absolutnie nic złego. Wręcz przeciwnie. Rozmawiali więcej i bardziej otwarcie niż kiedyś.
- Można chyba tak powiedzieć. - Krótko skinął głową. - Jednak trudniej coś naprawić niż zacząć od nowa. - W przypadku Markusa było prościej, bo nie było żadnych dawnych przeszkód czy zawodów. - Ale będziemy się starać... wszystko naprostować.

-A myślisz, by przyznac się babci, że odnowiłeś kontakt? Bliźniaki chciałbyś zabrać?- może na to wszystko było za szybko, za wcześnie. Ale Markus wciąż był dzieciakiem i czas pojmował nieco inaczej. Miał wrażenie, że skoro jest dobrze, to dlaczego spowolnić, by ktoś miał? -a wy nie możecie zacząć od nowa? - w końcu ich ostatnie miesiące, to wciąż zaczynanie czegoś od nowa, byli w tym dobrzy, więc może i w tym przypadku dadzą radę?

- Ze wszystkim trzeba działać powoli. - Nie mówił nie, ale nie mówił też tak od razu tak. Miał z Marthą swoje ustalenia, ale wiedział, że cała sytuacja nadal była krucha i nie chciał się narazić, zabierając dzieci nie tam, gdzie według niektórych powinien. Dlatego metoda małych kroczków była dla niego najlepsza. - Może za jakiś czas. - Sam musiał się ze wszystkim oswoić.
- Odbudowanie zaufania zawsze trochę trwa. - To nie było takie proste. - Masz uraz wobec babci. Zacząłbyś od nowa z dnia na dzień? - przedstawił Markusowi przykład, zerkając na niego.

- Byliśmy na święta. - stanął w swojej obronie. -Nie moja wina, że mimo wszystko babcia wciąż ma blokadę. W tym przypadku masz ty po niej. - może nie powinien tak naskoczyć, ale poczuł jakaś dziwną potrzebę obrony i nieco przy tym ataku. - Przepraszam - w jego przypadku to babcia była tą, która zraniła, więc ich sytuacje się różniły. -Masz prawo do swojego tempa. - użył jego słów względem siebie, miał nadzieję, że to załagodzi potencjalną złość ojca. 
Mówił, że nie jest idealny, prawda?

- Hej, hej. - Znów spojrzał na Markusa, tym razem nieco dłużej. Nie podobało mu się to, że Markus na niego naskakiwał, bo jednak starał się prowadzić z nim spokojną rozmowę. I był jednak jego ojcem, a nie kolegą i pewnych, zwłaszcza niesłusznych, reakcji mógł sobie nie życzyć. - Niektóre uwagi zachowaj proszę dla siebie. - Zwłaszcza, że było w słowach Markusa coś raniącego. Starał się dla niego jak mógł więc stawianie go na równi z kimś, kto go zranił, było dla niego wyjątkowo niesprawiedliwe. Tym bardziej, że nie sądził, że czymś sobie na to zasłużył.

-Przepraszam, nie wiem dlaczego to tak powiedziałem. - może zbyć identyfikował się z dziadkami, choć przecież dopiero co ich poznał. Ojciec przecież tak wiele dla niego zrobił, więc nie powinien go obrażać, czy jakoś sugerować, że nie jest po jego stronie. -Nie chciałem. - było mu przykro, ale przecież nie da rady cofnąć czasu i nie powiedzieć tego, co powiedział. -Dziękuję, że się starasz. - nie chciał żeby ojciec sądził, że tego nie dostrzega, czy nie docenia. To nie tak w końcu.

- W porządku. - Nie zamierzał gniewać się na Markusa. - Po prostu... Następnym razem przemyśl takie kwestie, zanim je powiesz, dobrze? - poprosił Markusa, bo jednak wiedział, że mądry z niego dzieciak i sam wie, że nie powinno się ludzi bezpodstawnie oskarżać. Nikogo o nic.
- Chcesz się gdzieś zatrzymać? - zmienił temat, bo jednak w drodze do Camden mogli wjechać gdzieś, gdzie Markus mógłby chcieć albo skąd czegoś by potrzebował.

Skinął głową, że się zgadza z nim. -Nie, niczego nie potrzebuje. Mamy wszystko w domu, nie jestem głodny.- Więc jak dla niego to nie musiało być przystanku. -Ale jeżeli ty masz na coś ochotę to możemy podskoczyć. - to że on nie miał takiej potrzeby nie znaczyło, że wszystko ma być podciągnięte pod niego. -Mam wszystko odrobione na jutro, więc w nie śpieszy mi się coś zrobić. - znaczy chciał zobaczyć się z Irą, opowiedzieć mu wszystko, ale jeżeli Mark ma ochotę na jakiś obiad w trasie, by spędzili tak czas, to nie ma sprawy.

- Nie chodziło mi konkretnie o jedzenie - doprecyzował, bo jednak choć była niedziela, Markus mógł mieć ochotę wstąpić do jakiegoś sklepu, księgarni czy gdziekolwiek mógłby mieć ochotę zajrzeć. Zwłaszcza, że czekały ich dwie godziny drogi.
I choć do Stamford było stąd rzut beretem, nawet mu tego nie proponował, obierając kierunek w stronę międzystanówki i wprost do Camden. Jeździł tędy tak wiele razy, że bez problemu obierał już najmniej zakorkowane i najszybsze trasy. Dlatego wiedział, że droga będzie spokojna i sprawnie uda im się wrócić do domu, żeby Markus mógł chwycić jeszcze trochę z weekendu.

-A ty miałbyś ochotę wyskoczyć na jakiś mecz? Koncert? Kino, muzeum?- Zapytał, bo okej wiedział, że jego ojciec lubi majsterkowanie, lubi chodzić na ryby, to jednak... Teraz miał mimo wszystko więcej czasu. Mógł więc chcieć gdzieś wyjść, może nawet poznać kogoś... Może to...W każdym razie miał do tego prawo i mógł zrobić to z Markusem, sam lub z kimś z pracy. Nie wszystko musi krążyć wokół Markusa.

Skoro Markus zaczął temat, to Mark przyznał mu się do tego, że dostał propozycję wyjścia do baru na obejrzenie dzisiejszego meczu, ale jeszcze nie zdecydował co do swojego wyboru, nie wiedząc, jak długo Markus będzie chciał gościć u dziadków. W końcu istniała możliwość, że chciałby zostać tam dłużej. Ale skoro wracali całkiem szybko, to chyba mógł założyć, że Markus zajmie sobie czymś resztę dnia i nie będzie potrzebował jego uwagi, prawda? Był już na tyle dorosły, że nie czuł obawy zostawiając go samego w domu, a i nie ukrywał, że miło było wyrwać się z pętli praca-dom. Nawet jeśli chciał wyjść z ludźmi poznanymi w pracy.

Markus przyklasnął na pomysł wyjścia ojca. Nie dlatego, że będzie mieć wolną chatę. Nie robił i tak imprez, Ira i tak wpadał do niego niezależnie od zmiany, którą Mark miał. Po prostu uznał to, za zdrowe zachowanie. -Tylko wiesz... Zabaw się długo i nie pij jednego piwa.- Zażartował, ufał ojcu, ten nie miał problemu z alkoholem i zachowaniem po nim. Mógł więc sobie tak żartować.

- Ktoś tutaj chyba chce mieć dom dla siebie... - Zerknął na Markusa kątem oka. Jasne, wierzył, że ten nie zrobi niczego głupiego ani nieodpowiedzialnego, bo nie był głupi. A tylko głupiec urządzałby imprezy w domu policjanta...
Co prawda mógł chcieć być sam na sam z Irą, który bywał u nich najczęściej, ale... O tym Mark mimo wszystko nie chciał myśleć.
- Bądź spokojny, nie wrócę do domu przed północą - obiecał jak ten dzieciak, który meldował, że wróci przed dziesiątą.

Markus zaraz poczerwieniał na twarzy, bo jednak... No cóż, nieco w tym racji było, a nawet więcej niż nieco. -To nie tak.- powiedział będąc wciąż nieco zawstydzonym. -Wiesz, bylebyś o północy butów nie zgubił.- no dobra, Kopciuszek straciła tylko jeden pantofelek, ale Mark Kopciuszkiem nie był, więc niech swoje buty pilnuje. 
No chyba, że będzie chciał stracić co innego przy kimś innym.

- Wierzyłbym w to, że nie, dopóki nie zacząłeś zaprzeczać - przyznał, bo tak, dopiero w tej chwili mógł zacząć się martwić, bo Markus zdecydowanie nie był przekonujący. Ale naprawdę starał się o tym nie myśleć. Naprawdę.
- Po prostu... Znasz zasady. - Żadnych imprez, żadnego alkoholu, żadnego chodzenia nigdzie po nocach. Żadnego balowania tak, żeby zgubić buty o północy. To nie było chyba zbyt wiele.

-Tatoooo- aż ukrył twarz w dłoniach, bo pomyślał, że jego tata właśnie myśli o nim i o Irze. Przez to, że podejrzewał ojca o takie myśli, to sam o nich myślał i o Irze i... och. Miał wrażenie, że ostatnio wszystko krąży wokół seksu. -Znam zasady i... Nie jestem gotowy. - przez to, co zakładał odpowiedział bardziej o seksie, a nie o zasadach dotyczących imprezowania. Jak tak dalej pójdzie to on zostanie prawiczkiem do końca życia.

- Miałem na myśli... wiesz, alkohol... - Może nie powinien czuć się tak... zmieszanie, ale naprawdę... Cóż, naprawdę nie chciał zabrzmieć jakoś... niewłaściwie. Nawet jeśli przeszło mu to przez myśl. Nie chciał zawstydzać Markusa, a już zwłaszcza w samochodzie, kiedy zostało im sporo drogi do pokonania.

Markusa przytkało, odkrył twarz i spojrzał na drogę. Nie wiedział czemu, ale zaczął się śmiać. Chyba po prostu ten wstyd, ta wpadka, że ojciec myśli, że chce mieć wolną chatę, by seks uprawiać z niego zszedł. -Nie będę pić, nie musisz się o to martwić.- Najlepiej będzie jak Mark o nic nie będzie się martwić, Markus wolał taki stan rzeczy.

- To... cieszę się. - Skinął głową, bo tak, to dobrze, że Markus nie chciał pić alkoholu. Prawda? Bardzo dobrze. - A słyszałeś o Falcon 1, będą robili kolejną próbę wystrzelenia na jesień... - zmienił temat i może nie wyszło to szczególnie naturalnie, ale czy nie była to jednak lepsza opcja...? I wiedział, że Markus właśnie tym się interesował. Rakietami, paliwem i całą resztą, która może nie była typowym hobby typowego nastolatka, ale jednak była tak bogata w tematy, że udawało się dzięki temu zmienić tok rozmowy...

-Tak, mam nadzieję, że ten nieudany start przyniósł im odpowiednią bazę danych i ten już się uda. - skinął głową. - Elon Musk coś czuję, że zmieni świat. - był dla niego niemalże jak jakiś superbohater. - Mam wrażenie, że wszystko dzięki niemu przyśpieszy i to, co wydawało się niemożliwe zaraz będzie możliwe i wyślę ci kartkę z kosmosu. - zażartował. -Jakby mi się udało pracować w SapceX, to by było coś. - podchodził do tematu bardziej marzycielsko, może i romantyzował firmę, ale był dzieciakiem i miał do tego prawo.

Mark w duchu podziękował za to, że Markus chwycił temat, bo wiedział, że to rozwiąże mu język i pozwoli zapomnieć o stresie. Dlatego przez całą drogę podpytywał Markusa o to i o tamto, bo nawet jeśli sam w tym temacie siedział tylko tyle, żeby jakoś nadążać za zainteresowaniami Markusa, to wiedział, że ten lubi móc o tym rozmawiać. A on lubił słuchać czegoś, o czym Markus mówił z pasją.
Dlatego droga powrotna do domu zleciała im całkiem szybko i ani się obejrzeli, a już wjeżdżali na swoją ulicę w Camden.

[Ha! Nie tylko ja mylę imiona xD]

Markus ochoczo rozmawiał o lotach w kosmos, o Elonie Musku, o SpaceX, to nie było coś o czym nie chciałby mówić, czy nie czytałby jakiś ciekawostek parę razy w tygodniu. 
-A czy...- Zapytał, gdy byli jeszcze w samochodzie-Pomóc ci wybrać strój?- Zapytał, bo może... Jakby tak ojciec inaczej się ubrał to z pewnością przyciągnąłby spojrzenia. Może to mu się przyda? -Tak wiesz, żebyś nie wyglądał jak policjant?- dopowiedział, żeby nie było jakiś dziwnych insynuacji. Bardziej lub mniej słusznych.

[Bo za dużo ich w tej rodzinie na M xd]

- Cóż, chyba nie ma takiej potrzeby...? - Spojrzał na Markusa, przekręcając kluczyk w stacyjce, żeby zgasić samochód. - Czy to sugestia, że nie mam gustu...? - Posłał Markusowi mały uśmiech, bo nie do końca wiedział, jak odebrać jego słowa. Nie chciał myśleć o tym, że Markus mógł sądzić, że... wychodzi na jakieś randki lub coś podobnego. Na to... Cóż, na to zdecydowanie nie był jeszcze gotowy.
Odwrócił głowę, spoglądając przed siebie i całkowicie odruchowo rzucił okiem w stronę domu sąsiadów. I od razu zmarszczył brwi na widok ich młodego sąsiada siedzącego na schodkach prowadzących na ganek.
- Czy on pali...?! - Jego oburzenie było chyba zrozumiałe? W takim wieku? I to tak jawnie?

-Nie, wyglądasz dobrze, trzymasz się dobrze... Warto to podkreślić?- Markus próbował uratować sytuację i to, że naprawdę nie miał nic złego na myśli. Po prostu... Bernie i Eddie znaleźli siebie i byli szczęśliwi, on miał Irę, który nadawał jego życiu radości, a Mark... Mógł zaczać wszystko od nowa. 
-Co?- Cóż, Ira nadawał nie tylko radości, ale też i stresu- Ira walczy z uzależnieniem matki i pewnie jej zabrał.- wyskoczył z samochodu -Cześć Ira! Jesteśmy!- zaczął do niego machać mając nadzieję, że chłopak załapie, by zgasić papierosa.