Meet the Rutherford's

Gdyby Ira go dwa razy cmoknął, to nie byłby zły. To, że ich tempo było wolne, miało coś w sobie, było jego zdaniem nie tylko bezpieczne, szanujące, ale przede wszystkim romantyczne. Jednak skłamałby, gdyby nie przedłużył drugiego pocałunku. Gdy wyczuł, że chłopak chce się odsunąć, to podążył za nim i jeszcze przez chwilę go całował. 
-Pakt uważam za przypieczętowany.- uśmiechnął się, gdy skończyli się całować.

- To ile mam dać ci czasu na zdobycie Nobla...? - spytał z małym uśmiechem, no bo przecież skoro zawierali pakt, w którym warunkiem było zdobycie Nobla, to można było przecież ustalić termin, w którym miało do tego dojść, prawda? - Mam nadzieję, że nie planujesz zdobyć go po trzydziestce, byłbyś wtedy taki stary... - No a czy to nie byłaby tragedia? Pomijając to, że był od Markusa starszy.

-Zdobędę go, gdy będę mieć dwadzieścia dziewięć lat- zaśmiał się -albo nie, dwadzieścia osiem, będę mieć dwa lata na szaleńcze jeżdżenie po kraju za tobą zanim stanę się taaaki stary.- pokręcił ze śmiechem głową- także zacznij przygotowywać teksty do pierwszej płyty?- stuknął go palcem w ramię, niech sobie Ira nie myśli, nie będzie jedynym działającym pod presją.

- Proszę cię. Ogarnę zanim skończę dwadzieścia jeden lat. - Niemalże przy tym prychnął, jakby naprawdę zostanie gwiazdą rocka było takie proste. No takie małe piwo, no. Nic wielkiego. Pomijając fakt, że nie miał zespołu, materiału, planu, ani nawet chęci i zapału. Ale gadać sobie mógł to, co mu ślina na język przyniesie. Czyż nie? - Więc będę mieć czas na bycie twoją naukową groopie, zanim będziesz już zbyt staaaaryyyy.

-Nie chcę być niemiły, ale twoje poczucie starości... jest to ciekawe zjawisko, może znajdę kartkę i długopis, byś przestawił mi je na osi?- zaśmiał się, bo jednak... to on był tym młodszym, może niewiele, ale młodszym. -Więc może zamiast nazywać stan "starością" - tu zamachał palcami - po prostu uzgodnimy wiek, dla mnie dwadzieścia osiem - to i tak było szaleństwo -czy u ciebie dwadzieścia jeden cały czas wchodzi w rachubę? Czy dwadzieścia osiem i dla mnie i dla ciebie?- pewnie znajdą się argumenty za tym, że jest to fair jak i przeciwne.

- Nie muszę niczego rozrysowywać, to oczywiste. - Przewrócił oczami, no bo jak Markus mógł tego nie łapać? - Ty będziesz stary. Ja będę dojrzały jak to drogie whisky. - Mógł być jak wino, ale czy whisky nie było lepsze? - To nie będzie stan starości. Jestem na to zbyt wspaniały - Odsunął się od Markusa o krok, żeby móc okręcić się wokół własnej osi, prezentując się tak, jakby Markus jeszcze nie miał okazji go zobaczyć. Może gdyby nie zakładał na siebie koszulki, efekt byłby lepszy, ale prezentował to, co miał. A zresztą to co za różnica, skoro robił to tylko dla głupich żartów? Zawsze humorem zbijał stres, a stres wywołał wcześniejszy temat. Dlatego gadał takie głupoty.
- Ale już dobrze, nich ci będzie. - Z łaską się zgodził, bo już dobrze, dobrze, mogą zostawić w spokoju starość Markusa. - Niech będę słowny, wystarczy mi dwadzieścia jeden lat. - W końcu niby co zmieni te siedem lat w tym bezsensie?

Markus

-Ale jestem ciekaw okresu na osi czasu, w którym znajduje się starość, a w którym dojrzałość. - roześmiał się. - A wiesz, że whisky, którąś z nich leżakuje się w beczkach po winie?- chyba mu jakiś artykuł o tym wyskoczył i zapamiętał, by móc coś Irze powiedzieć. -Jesteś piękny i zawsze Będziesz. - tego mógł być pewien, odkąd pierwszy raz zobaczył Irę tak o nim myślał. -To się muszę tobą nacieszyć, bo będę siedział coś na uczelni, gdy będziesz zdobywał wiedzę. - jego bycie groopies będzie nieco sezonowe na początku.

- Dojrzały jesteś między osiemnastym i dwudziestym piątym rokiem życia. Potem to już starość i równia pochyła - powiedział pierwszy bezsens, jaki tylko przyszedł mu na myśl. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego tezy były całkowicie bez sensu. No ale przecież nikt nie będzie się czegokolwiek z tego uczył albo brał do siebie, czyż nie?
Przez dłuższą chwilę po prostu patrzył na Markusa.
- Weź przestań, bo się zarumienię. - Po porostu... Markus i te jego komplementy. Nawet jeśli były tak proste, to i tak... Działały na niego chyba tylko dlatego, że mówił je Markus.

Markus

-A jak to ma się do ciebie?- nie był złośliwy, nie mówił tego jakimś złym tonem. Po prostu załapał Irę za słówko, a raczej za stwierdzenie. Jeżeli to tak można nazwać. - Wiesz... z rumieńcami też ci do twarzy, więc... - przygryzł wargę. -Jesteś z nimi piękny. - uśmiechnął się. Wciąż nie był złośliwy, wciąż mówił to miękko. Nie chciał żeby Ira źle się czuł, ale też nie chciał nie mówić mu czegoś miłego. Szczególnie, że nie kłamie przy tym. To jak z dotykiem, wiedział, że Ira nie lubił, starał się to jak najmniej robić, ale mówić... mówić chyba mógł?

- Wszyscy się starzeją, ja zostaję wiecznie boski i młody. - No chyba to powinno być oczywiste? No wstyd, że Markus nie zdawał sobie z tego sprawy. Ogromny. Wstyd.
Chociaż w tej chwili to sam czuł się nieco zawstydzony. Nieco nerwowo przesunął dłońmi po bokach, bo po prostu... Nigdy nie wiedział, co ma z sobą zrobić, kiedy Markus go komplementował. Ale większość jego głupich reakcji brała się na coś, co robił Markus. Prawda była taka, że gdyby mówił mu to ktokolwiek inny, to by go to nie ruszyło. A przy Markusie zachowywał się jak głupek.
- No i masz, twoja wina - mruknął, kiedy poczuł, że faktycznie się zarumienił.

- Mówisz? Zawrzesz z kimś nadprzyrodzonym pakt, czy po prostu wierzysz w operacje plastyczne? - znów zażartował. -Ale tak naprawdę, naprawdę... to uważam, że masz rację. Będziesz zawsze piękny, zawsze młody... - skinął głową i usiadł na łóżku. -Cieszę się, że takim cię widzę. Robię to ja, nikt inny, nikt więcej, to... sprawia, że mi ciepło i dobrze. - przyznał się do tego, co odczuwa dzięki temu, że widzi Irę zarumienionego. -Lubię na ciebie patrzeć. - dlatego właśnie to robił.

- Trzymam przeklęty portret w piwnicy. - Jak gościowi od Oscara Wilde’a się udawało, to może i u niego mógłby działać. Kto wie. Nadzieję zawsze można było mieć, nie?
- Cieszysz się, że widzisz mnie pięknym i młodym? Kicha, jakbyś mnie poznał na starość... - spróbował jakoś obrócić to w żart, jakby dzięki temu nagle Markus miał się zaśmiać i stwierdzić, że przecież i tak tylko jaja sobie robił, te komplementy to zwykłe żarty były i tyle. No ale tak to raczej z Markusem nie było i nie będzie...
I tak świadomość jakoś nie bardzo pomagała w tym, żeby całe to... dziwne uczucie minęło.
- Zdecydowanie nie pomagasz, wiesz? - Markus sprawiał, że przez niego czuł się jak idiota. Nie w sensie, że był głupi, a w takim, że przez niego głupiał. Czuł przy tym to nieznośne mrowienie w brzuchu, które raczej przypominało rój pijanych pszczół, a nie lekkich motylków.

-Jak już będę bogaty, to kupie dla ciebie najlepszy sejf, żeby był bezpieczny.- zaśmiał się. -ale wiesz... zmarszczki wokół ust, to by wskazywały na to, że się dużo uśmiechałeś, prawda?- a to byłby mały powód do smutku na starość, prawda?- Że widzę cię zarumienionym, szczerym. Że widzę ciebie. - To chyba jest wyznacznik bycia dobrym dla kogoś, to że ta osoba nie boi się być sobą przy nas.-hej, nie złość się... naprawdę lubię na ciebie patrzeć, słuchać, przebywać przy tobie. - Wiec niech się już Ira tak nie kryguje.

- Och, jak ja będę bogaty, to kupię ci choćby i meteoryt. - Co prawda meteoryt to nie gwiazda (chyba...?), ale na gwiazdę z nieba to mógłby chyba kupić mu jedynie certyfikat z neta. A tak wyimaginowany meteoryt może wylądować w ich wyimaginowanym sejfie. Czyż nie?
- Nie kryguję się. - Pokręcił głową, bo to zupełnie nie o to chodziło. To nie tak. - Po prostu... Kiedy tak patrzysz i kiedy tak mówisz, to... Nie wiem, po prostu od razu zaczynam czuć się jak głupi i jakby... I tak, jakby mi ktoś wepchnął do brzucha rozszalałe gniazdo os. - Ułożył dłonie na bokach, jakby miał pokazać, ze to tam to czuje. - Takich różowo-czerwonych os, które zamiast żądeł mają małe serduszka. - To chyba brzmiało nieco lepiej.

-To ja wynajdę jakąś galaktykę nową i nazwę ją twoim imieniem.- Nie wiedział, ale chyba wchodzili już w jakieś zabawne konkury "kto da więcej". -Os?- Nieco nie był pewien, czy to dobrze, ale jak tylko Ira powiedział o serduszkach to aż złapał się za policzki. -Czyli czujemy podobnie, choć ja wciąż myślę o motylach.- Już wyglądał na rozanielonego -awww, to słodkie i takie miłe i takie.... awwww- zamiast przytulić chłopaka to objął samego siebie. -Uwielbiam cię, teraz to jakoś dwa razy w nieskończoność bardziej.- nawet się zakołysał.

Roześmiał się, patrząc na Markusa. Ale to był dobry śmiech, taki, w którym było nieco ulgi, bo jednak jakoś... No, trochę mu jakoś... ulżyło, nawet jeśli wcześniej nie miał choć minimalnych powodów do spinania się. Ale trochę się spinał, a teraz to z niego zeszło i po prostu luźno się roześmiał.
- Nie śmiej się z moich os - rzucił z rozbawieniem, no ale co miał poradzić na to, że te jego przysłowiowe motyle to były wyjątkowo wściekłe?
- Mam powiedzieć, że ja ciebie trzy razy nieskończoność plus osiem...? - zażartował. Tak jakby. Bo coś w tym jednak było.

-A nie możemy siebie tak samo?- Zagadnął i znów przygryzł wargę. -Nie śmieję się z twoich os, moje motyle chętnie z nimi teraz latają. - Powiedział zgodnie z prawdą. -Spójrz.- Uniósł rękę, by pokazać swoją gęsią skórkę. Nie było zimno, po prostu to co się między nimi działo tak sprawiało. -Także nie jesteś sam, jestem z tobą.- przestał się obejmować i po prostu podparł się na dłoniach za plecami.

- Nie, nie. Absolutnie nie. - Pokręcił głową, nie zgadzając się z Markusem. Oczywiście, że ich nieskończoności uwielbiania nie mogą się zgadzać, bo jak jeden będzie uwielbiał bardziej, to drugi zaraz będzie próbował to przebić. Konkurencja uwielbiania.
Przez chwilę po prostu tak stał, o dobry krok od Markusa, bawiąc się sznurkiem swoich czarnych szortów. Czul się dziwnie bez tych swoich porwanych spodni, ale czasem temperatura zwyciężała. Chociaż teraz doskonale wiedział, że policzki i szyję miał rozgrzane zdecydowanie nie od tego, jak parno było na zewnątrz. I w środku. I wszędzie indziej. Ale nie o to chodziło.
Po prostu...
- Ja cię chyba kocham - palnął wreszcie, dodając to chyba chyba tylko dlatego, żeby (choć wiedział, że to dość nierealne) Markus nie wyśmiał go za to, że chyba nie da się kogoś kochać po niecałym roku znajomości.

Wstał z łóżka i podszedł do Iry. Nie pocałował go, choć bardzo chciał. Za to przytulił go, mocno, choć wiedział, że ten tego nie lubi. -To czujemy bardzo podobnie.- Przyznał czując jak serce mu wali jakby w stresowej sytuacji, ale w tej samej chwili poczuł coś w rodzaju ulgi, ale też kuli szczęścia, która przeszła przez całe jego ciało. -Tak bardzo, że nie wiem jak to pokazać.- Dlatego przytulał go. Zawsze czuł jakiś zachwyt i on ciągle się pogłębiał, wiedział, że to jest coś głębszego, bo to się nie kończyło.

Czuł się trochę... głupio. Rozumiał to, czym kierował się Markus, i przez to (dzięki temu?) wiedział, że jego zachowanie to... No, Ira wiedział, że to, jak Markus się zachowywał, to była jego wina. Że jego - Iry, nie że Markusa. Bo on po prostu się starał, gimnastykował i próbował dostosować do kolejnych dziwactw. A przez to jakoś...
- Możesz mnie pocałować... Wiesz, jeśli chcesz... - dodał, bo skoro Markus widocznie próbował zadbać o jego granice, to chciał pokazać jakkolwiek to, że to działa w dwie strony i nie chce mu niczego narzucać czy wymagać.

-Oczywiście, że chcę. Zawsze.- Miał nadzieję, że Ira tego słowa źle nie odbierze. Po prostu on był gotów na jakieś kontakty bliższe z Irą, może nie na wszystko od razu, ale... Z czasem już tak. 
Odsunął głowę na tyle, by móc spojrzeć mu w oczy na kilka sekund zanim go pocałuje. Jakoś odruchowo je zamykał, gdy się całowali, ale to mu nie przeszkadzało. Najpierw tylko musnął usta chłopaka, ale zaraz poprawił się i pocałował go tak, jak całowali się wcześniej.

Odpowiedział na pocałunek po krótkiej chwili, początkowo skupiając się (może nazbyt przesadnie) na samym fakcie tego, że Markus zbliżył do niego swoje usta. To nie było nic szczególnie wielkiego, a przynajmniej nie powinno takim być, bo to nie byl pierwszy raz, ale jakoś... przez krótką chwilę miał po prostu ochotę to czuć. I to wszystko.
Ale później odpowiedział na pocałunek i pogłębił go, lekko kładąc dłoń na boku Markusa. Tyle i aż tyle.

Przez dotyk Iry poczuł się zachęcony do tego, by móc przesunąć nieco dłońmi, którymi go obejmował. Oczywiście nie robił tego w jakieś dwuznaczne rejony, ale przesuwał nimi po jego plecach. Miał nadzieję, że ten pocałunek będzie trwać dłużej, dlatego starał się go całować różnym tempem, by mogli gdzieś złapać oddech. Jak już to robili, to Markus całował go tak, jakby miał to robić ostatni raz. Teraz miał wrażenie, że i tak ten pocałunek jest jakiś inny, ale w tym dobrym znaczeniu inności... 
Przylgnął do niego nieco bardziej, co mogło być błędem, bo jednak... jednak Ira mógł coś poczuć.

To znów była jedna z tych chwil, kiedy nie wiedział, co robić. Po prostu... Nawet jeśli wiedział, że Markus absolutnie nie próbował mu niczego narzucać, to jednak... Czuł pewną presję, nawet jeśli sam ją sobie z jakiegoś powodu narzucał. I to przez nią czuł się winny temu, że znów miałby powiedzieć nie.
Sam na sobie wywierał presję na to, żeby wreszcie powiedzieć tak. Czemukolwiek. No bo w końcu to... nic takiego, nie? Robił różne rzeczy i jakoś żył, a to był przecież Markus, więc nie będzie źle, nie?
Dlatego przerwał pocałunek tylko po to, żeby odsunąć się od Markusa i przekręcić zamek w drzwiach. Wziął przy tym wyjątkowo głęboki oddech, wykorzystując to, że chwilowo stał do niego plecami. Tak na odwagę.
Jednak szybko wrócił do Markusa, krótko dotykając dlonią jego biodra.
- Usiądziesz na łóżku? - spytał, przełykając ślinę, jakby to miało sprawić, że zabrzmi na pewniejszego siebie.

Markus spojrzał za chłopakiem i już miał go przepraszać, że zrobił coś nie tak. Szczególnie, że już myślał iż Ira chce wyjść z pokoju. Twarz oblała mu się rumieńcem na myśl, że miałby się z tego jakoś wytłumaczyć przed dziadkami. Jednak, gdy ten drzwi zamknął... To znów serce chciało mu wylecieć z piersi. 
-A... Dobrze.- Chciał już zapytać po co, ale... Powstrzymał się, bo też nie chciał niczego psuć. Tak samo jak nie chciał niczego pośpieszać.