Meet the Rutherford's

- Proszę cię - prychnął. - Ja nie potrzebuję stylisty. - No z czym do ludzi? Na pewno nie z takim brakiem wiary w to, że potrafiłby się sam odstrzelić tak, że ludzie padaliby z zachwytu. No jasne, że by mógł.
- Nie musisz prosić ojca. Napiszę ci taki list polecający, że padniesz z wrażenia... - zapewnił, znów oglądając się na Markusa przez ramię, co było łatwiejsze, kiedy Markus przestał nimi kołysać. - Nie mam już właściwie nic do pakowania. - Wrzucił ostatnia koszulkę do torby i to właściwie byłoby na tyle. Nie rozpakowywał całości, więc nie miał za dużo do robienia.

-Ja to wiem, ale jak będą wam próbowali wcisnąć jakiegoś? - zapytał, bo przecież różne rzeczy się słyszało. -Jakie właściwie macie warunki?- zapytał odsuwając się od chłopaka, ale tylko po to, by na niego spojrzeć. -Nie chodzi mi o finansowe. - zaznaczył, bo nigdy nie chciał zaglądać do kieszeni Iry. - Domyślam się, Twój list polecający byłby najlepszy. - pokiwał głową.

- Nie mamy warunków obejmujących stylistę...? - Cóż, przynajmniej nic mu o tym nie wiadomo. Nikt nie próbował dawać im czegoś takiego, bo nie mieli być wystylizowani, a mieli być sobą. Pozerstwo mogło łatwo skończyć się klapą, a pozerstwem mogło skończyć się przestylizowanie. Ale na warunki stylizacyjne, finansowe i całą resztę wciąż był jednak czas. Mogli się zwyczajnie nie sprzedać na większą skalę i tyle.
Odwrócił się, żeby stać do Markusa przodem, kiedy ten wypuścił go z ramion.
- Poćwiczę rysunek, a będę mógł opatrzyć go odpowiednimi grafikami. - Znacząco poruszył brwiami.

-To chyba dobrze? Mam nadzieję, że to dobrze.- Nie wiedział jak to jest z tymi stylizacjami na jakieś wyjścia, do nich zespół miał jeszcze czas i drogę, ale Markus był zadaniowy i w jego głowie po prostu tworzyła się lista do przodu. -A... Jakie macie warunki?- Podpytał raz jeszcze, bo coś chyba w umowie było?- Nie mogę się doczekać tego listu.- byłby ciekawy, to musiał przyznać.

- Cóż, nic związanego z modą...? - powiedział to z lekkim humorem w głosie, bo naprawdę chyba nie doszli do etapu takich umów. - To umowa współwydawnicza, więc wiesz, po prostu chodzi o cały ten szajs z opłatami administracyjnymi, wydatkami, honorariami... Opłaty pośrednie, bezpośrednie, licencje, kary... - wymieniał, prostując kolejne palce, żeby nie zapomnieć o żadnej z tych pasjonujących rzeczy. Ba, jak się wczytał, to wyszło na to, że wytwórnia będzie miała część praw autorskich nawet pięć dekad po tym, jak kopną w kalendarz... - Nie wiem, jak chcesz, mogę ci ją dać do przeczytania. - Tak chyba byłoby łatwiej. Nie miał problemu z tym, żeby Markus wiedział procentowo czy kwotowo o tym, ile ma lub może zarobić, bo przecież i tak koniec końców wszystko skończy się kiedyś tym, że będą mieć wspólne konto. No nie?

-Wiesz, to jest tak naprawdę twoja sprawa, ale jeżeli chcesz żebym przeczytał, to mogę to zrobić.- Starał się nie mieszać w to, bo to była kariera Iry i zespołu Iry. Nie Markusa, także nie czuł się, że może mieć w tym jakiś głos, czy zwracać uwagę. -Mogę mieć tylko nadzieję, że umowa jest jak najlepsza dla was.- Bo wiedział, że mogłaby być mniej dobra, średnio dobra, mniej niż dobra. Liczył po prostu, że będzie dobrze.

- Lubisz czytać mądrze napisane rzeczy. - Wzruszył lekko ramionami, no ale cóż, było chyba w tym trochę prawdy, no nie? Dlatego to zaproponował, bo wiedział, że faktycznie by to przeczytał. No bo kto, jak nie Markus. - Dopisałbym ci zadatki na sekretarkę do listu polecającego. - A sekretarko-praczka to już w ogóle mogłaby mieć arcyciekawe zajęcia...
Czasem miewał głupie myśli.

-Myślisz?- Zaśmiał się, ale nie był to zły śmiech. Coś w tym było przecież Ira nazywał go mózgiem. -To przeczytam, a jak znajdę coś nie tak?- to już nieco inna strona medalu. Umowa była podpisana, więc Markus tak naprawdę może to zostawić sobie. -Tylko tak zaznacz, podkreśl, że to ma być twoja osobista sekretarko-praczka.- puścił mu oczko.

- Och, to może lepiej nie czytaj. - Markus że swoim perfekcjonizmem mógłby jeszcze dostać wrzodów przez wiedzę, że coś jest nie do końca tak, jak powinno. Wolał mu tego zaoszczędzić.
- Oczywiście, że tylko moja... Już wyobrazam sobie to, jak pochylasz się nad biurkiem w tym swoim krótkim fartuszku, żeby odebrać telefon i zerwać ze mnie koszule do prania... - Nie do końca wiedzial, czym dokladnie mogła zajmować się sekretarko-praczka. - Tylko w fartuszku... - No aż westchnal.

-Ale wy czytaliście?- przecież chyba Ira nie może teraz na poważnie sugerować, że coś z umową może być nie tak. W sensie, zawsze są kruczki prawne, ale czasem da się wybrać mniejsze zło. - Chcę dla ciebie, dla was jak najlepiej.- westchnął lekko, Ira z pewnością go wkręca. -Wtedy nikt nie mógłby co przeszkadzać, więc może byłbym i ochroniarzem? Co odpowiednio zamyka drzwi. - nie widzial jakoś siebie w fartuszku wygadniającego fanki.

- Dla mnie liczy się to, że ja na pewno przeczytałem i nawet zrozumiałem. - A to już coś, bo wiedział, że ludzie patrzący na niego z boku mogli uważać go za kogoś pokroju ładny i głupi, bo fakt, że chwilowo nie miał skończonego nawet ogólniaka tylko im w tym pomagał. Ale nie był głupi i potrafił poradzić sobie ze skomplikowanymi słowami i przetworzyć zdania zapisane prawniczym bełkotem, więc wiedział, kiedy ktoś chciał go orżnąć.
- Jestem jeszcze na etapie wyobrażania sobie, jak wkładam ci ręce pod ten fartuszek, więc o uniformie ochroniarza porozmawiamy sobie później... - zapewnił, a po chwili puścił mu oczko.

-To dobrze, wiem że nie dasz sobie w kaszę dmuchać. - szczególnie, jak Ira się na coś uprze, czy zobaczy, że ktoś próbuje go naprawdę oszukać. Nie musiał się więc aż tak martwić. -Och, nie będę mieć uniformu ochroniarza, bo będę tak zdolną sekretarką, że nikt nie będzie do ciebie umówiony. - zaśmiał się, ale... Jeżeli Ira go sobie w pewien sposób wyobraża... To jest mu bardziej niż miło.

- Zdolną sekretarką w przykrótkim fartuszku...? - Złapał Markusa za brzeg koszulki tak, jakby miał złapać go za brzeg wspomnianego fartuszka. Potrafił wyobrazić sobie Markusa ubranego w fartuszek i tylko fartuszek, ściągającego powolnie żółte rękawice z dłoni, mówiąc przy tym, że ktoś był tutaj niegrzecznym, brudnym chłopcem i trzeba z nim zrobić porządek...
Ta, zaczynał tęsknić za czasami, kiedy nie wiedział, co to znaczy myśleć o seksie.
- A czy mój seksowny praczko sekretarko ochroniarz ma jakieś plany na swój ostatni wieczór w mieście? - zagadnął, puszczając koszulkę Markusa, którą wygładził dłonią. Żeby nie było, że ją pogniótł.

-W przykrótkim fartuszku, którego nie będę dobrze związywać?- Zapytał przełykając głośno ślinę. Ira potrafił go zahipnotyzować, tak właściwie to wcale nie musiał się przy tym jakoś starać, czy gimnastykować. Miał Markusa owiniętego wokół palca. 
-Mam zamiar spędzić go z moim narzeczonym.- I to będzie najlepszy sposób na spędzenie ostatniego wieczoru w mieście.

- Proszę cię - rzucił to niemalże tak, jakby chciał prychnąć. - Miałbyś go zawiązanego na idealną kokardkę. - Wiedział, że właśnie tak by było. Idealnie równa, odpowiednio pękata kokardka. To byłoby właściwe, tak odpowiednie dla Markusa. - Dlatego jeszcze lepiej by mi się go z ciebie ściągało... - Przysunął się i pochylił bliżej Markusa, żeby móc to właściwie zamruczeć.
- Twój narzeczony kupi najlepszy fartuszek - obiecał.

-Będę dla ciebie ją wiązać.- Obiecał mu i zaczął się rumienić. -Tak żebyś był zadowolony.- Kiedy Ira mruczał to wyciągnął w jego stronę głowę -To będzie mój ulubiony fartuszek... Będę go prać ręcznie, odpowiednio suszyć... Narzeczony musi być zadowolony.- Przymknął oczy czekając tak właściwie na pocałunek.

Cóż, pocałował Markusa jeszcze nie raz i nie dwa tego wieczora, bo miał jeszcze czas obściskiwania do wykorzystania. I zamierzał go wykorzystać co do sekundy. Co nawet się udało, zanim Anabeth wróciła razem z Margie, bo jednak kiedy Margie była obok, to nie ma przebacz, musiał spędzać z nią czas. Nie, żeby narzekał. Cóż, przez większość czasu.
Mimo wszystko wieczorem wrócił do siebie, ale nawet jeśli rozstał się z Markusem, to nie znaczy, że o nim nie myślał. Choć może za dużo myślał o fartuszku...
Ale myślał o nim nie tylko w zbereźny sposób. Po prostu lepiej zaplanował ostatni wspólny wieczór z Markusem, bo chciał go wykorzystać, żeby zabrać go na randkę. Dlatego kiedy nadszedł ten dzień, miał dopięte wszystko na ostatni guzik. Należycie się więc odstawił, zabrał Markusa to jednej z najsensowniejszych knajpek w mieście, w której serwowano włoskie jedzenie, później odpowiednio go zabawiał, a wieczorem zaprosił do siebie. Zapewnił pusty dom, całkiem niezłe wino, odpowiedni klimat wielu świec, więc lepszej chwili na wręczenie fartuszka nie było, prawda?

Markus widząc świece i wino... Nie mógł sobie nie zrobić pewnych nadziei. Starał ich sobie nie robić, w końcu miał wprawę w słyszeniu "nie". Jednak gdy dostał fartuszek... Och, nie mógł nie spojrzeć na chłopaka z ogniem we wzroku i rumieńcami na twarzy. 
- Pójdę do łazienki, nie patrz aż nie powiem. - wziął od niego wdzianko i pocałował go krótko w usta. Wiedział, że są sami, więc nie bał się przejść przez dom w samym fartuszku. Och, nawet gdyby ktoś tu był, to dla Iry i tak by to zrobił. 
Zastukał w drzwi, by oznajmić, że wchodzi...

Mimo wszystko nie spodziewał się, że Markus naprawdę bedzie chciał założyć fartuszek, i że będzie chciał go założyć dzisiaj. Był skłonny sadzic, że ten uzna to raczej za coś, co trzeba potraktować jak żart I nie weźmie tego poważnie, bo to tylko zwykla głupota i fartuszek, nad którym trzeba się pośmiać, ale... Ale najwyraźniej nie docenił Markusa.
I to tak nie docenil, że niemalże zaksztusil się winem, które akurat popijał, kiedy czekał na Markusa, siedząc na brzegu łóżka. Po prostu tak zachlysnal się z wrażenia, że aż zaplamil koszule.
- Och, dzięki Bogu, że jesteś... - Wiedział, że pewnie brzmiał jak idiota i nie pomagal sposób, w jaki patrzył na Markusa. Nie powinien na niego tak działać widok Markusa w fsrtuszku, ale... To był Markus tylko w fartuszku. - Bardzo potrzebuje prania...

Na początku czuł jakiś taki wstyd, ale taki... Bardziej, czy się nie wygłupił, ale widząc to, jak patrzy na niego Ira... Dodało mu to odwagi, choć może wciąż w ruchach był jakiś nieporadny. Chciał podejść do niego krokiem modelki, ale chyba nieco zbyt krzywo mu to wyszło. 
-Och, a plama z wina potrzebuje szybkiego przelania... - i tu zaczął mu się zawał serca.... Bo faktycznie koszule wypadałoby przeprać, ale Ira patrzył tak na niego, że... Podszedł i kucnął przed nim, by zacząć rozpinać mu górne odzienie.

Wiedział, że sam zaczął, ale i tak na moment się zawahał, nie do końca pewien, czy Markus czasem naprawdę nie ma na myśli robienia tego, co mówił. Bo jednak to, że Markus zabrałby mu koszulę po to, żeby pobiec sprać z niej plamę, wcale nie byłoby aż tak bardzo nieprawdopodobne...
Wolał jednak wierzyć, że nie tak ma się to skończyć.
Choć sam nie bardzo wiedział, czym właściwie ma się skończyć, bo tak naprawdę to nie miał żadnego konkretnego planu na to, co będzie chciał zrobić, kiedy Markus faktycznie założy fartuszek.
Tak, no cóż. Po prostu...
Mimo wszystko starał się odpowiednio zachować twarz i sprawiać wrażenie, że wie, co robi, kiedy tak spoglądał na Markusa z góry.

- Będę musiał wytrzeć pański tors, żeby skóra się nie kleiła. - i miał nadzieję, że to pozwoli zapomnieć o plamie, którą właściwie miał ciągle przed oczyma. Dlatego szybciej rozpinał guziki. -A jak będę wycierać, to może zrobię masaż? Z pewnością jesteś spięty przez plamę. - nie powinien o niej mówić, ale to było silniejsze. Jednak nagi tors Iry i te jego spojrzenie...
Niech się plama pieprzy.

Starał się zachować twarz, ale jednak starał było tutaj słowem kluczowym. Nie podołał swoim staraniom i po prostu się zaśmiał, kiedy Markus użył słowa pański. No ale czy to jego wina? Okej, może jego, ale zamiast nad tym rozpaczać, czy jakoś bardziej to przeżywać, dlatego nie czekał, a sięgnął dłońmi do Markusa, żeby wręcz siłą przyciągnąć go bliżej, w górę.
Przyciągnął go do pocałunku i od razu wpił się w jego usta, zaciskając jedną z dłoni na tali Markusa.

-Miska- wymknęło się Markusowi, który chyba chciał powiedzieć jakieś pełne zdanie.  Jednak pocałunek i dłoń chłopaka rozproszyły go na tyle, że jednak nie był w stanie powiedzieć, co miał na myśli. 
Sam już nie wiedział co ma na myśli. 
Klęczał przed Irą, ale nie był między jego nogami, to jednak nie przeszkadzało mu, by być coraz bliżej, coraz bardziej. Opierał się o niego, objął go dłońmi, gdy już zsunął z niego nieszczęsną koszulę.

Chciał spytać, czy Markusowi jest niedobrze i planuje rzygać, więc potrzebna mu miska, ale jednak jakoś nie zadał tego pytania. Nie z uwagi na to, że lubił dreszczyk emocji z powodu myśl czy Markus zaraz na niego haftnie, a przez wzgląd na fakt, że nie chciał wypuszczać Markusa z rąk i odrywać od niego ust. Zdecydowanie nie chciał.
Nie podobało mu się robienie tego choćby na czas, który był potrzebny Markusowi na pozbycie się koszuli. Nawet jeśli oznaczało to tylko tyle, że musiał zabrać z niego dłoń. Zwyczajnie nie chciał go puszczać.