Meet the Rutherford's

Starał się robić wszystko jak najlepiej, choć nie był pewien, co dla Markusa będzie najlepsze, bo nie miał szansy dobrze poznać go w ten sposób, ale... Właśnie to nadrabiał, prawda? I przy każdym kolejnym razie będzie mógł już lepiej wstrzelić się w to, co sprawia Markusowi najwięcej przyjemności.
Teraz po prostu improwizował i w momencie, w którym wsunął w Markusa trzeci palec, zabrał z niego drugą dłoń, żeby móc objąć nią jego erekcję.
O Boże, to zdecydowanie było coś, czego sam teraz chciał, dlatego z takim zapałem zabrał się za obciąganie mu.

To było tak dużo, a zarazem.... -Och-- nie potrafił wydusić z siebie nic więcej, jak tylko jęki i sapnięcia. Starał się nie poruszać biodrami, bo przecież Ira wszystko robił idealnie, więc nie chciał skracać swojej przyjemności. Ta narastała i narastała, aż wreszcie doszedł. Widział, że brudzi nie tylko dłoń Iry, ale też i pościel na której leżał. Nie przejmował się tym, będąc zbyt zamroczony orgazmem. To było całkowicie nowe doznanie, które było wspaniałe. - Pocałuj, proszę. - umiał tylko tyle powiedzieć składnie.

W pierwszej chwili chciał głupio palnąć ale co, jakby Markus mógł mieć na myśli całowanie innej części ciała niż usta. Ale nie powiedział tego, a jedynie nieco głupio spojrzał na Markusa, zanim ruszył się i faktycznie go pocałował. Po prostu trochę... trochę się zawiesił, okej? Zawieszenie się było chyba całkiem zrozumiałe w takiej, a nie innej sytuacji. bo Markus był odpowiednio... rozpraszający.
Ale pocałował go, zabierając z niego ostrożnie obie dłonie, żeby ułożyć je na jego biodrach, kiedy przekręcał Markusa bardziej na bok.

Gdy się ułożył już na boku, to od razu przyciągnął Irę do siebie. Pewnie nie powinien, bo przez to obaj mocniej się zbrudzili, ale przecież była woda w prysznicu, prawda? Całował go zachłannie i wodził dłonią po jego boku, by pchnąć go na plecy i wsunąć się na niego. Pamiętał, że Ira pewnej rzeczy nie chciał, więc do tego nie dążył. 
-Czy ja ci też mogę?- zapytał, gdy przestał obsypywać jego szyi pocałunkami.

- Nie zdążysz - zapewnił, bo nie było opcji, żeby podczas tej rundy wytrzymał na tyle dlugo, że Markus zdążyłby choć użyć palców. Czuł się tak, jakby wystarczył tylko krotki dotyk, no musniecie wręcz, a po prostu będzie po nim. Och, będzie po nim. Przepadnie. Byleby tylko Markus to dla niego zrobil i go dotknął, a będzie idealnie.

-Na pewno?- zapytał łapiąc jego penisa w dłoń i zaczynając mu obciągać. -A może tam mogę ustami?- nie wiedział co jest granicą dla Iry, a co nie. Wiedział, że tak też można, więc się zapytał, ale nie przestawał poruszać dłonią. Chciał dać Irze to, czego ten potrzebuje. Nie chciał sprawić mu czegoś, co nie będzie odebrane jako przyjemne. Dlatego dotykał go tak, jak się nauczył, że chłopak lubi najbardziej i niczego mu w ten sposób nie skąpił.

Miał ochotę nakazać Markusowi się przymknąć, zamilknąć teraz i zaraz, bo inaczej przez niego oszaleje. Mógł okazywać przed Markusem spokój, przynajmniej wcześniej, ale to nie zmieniało faktu, że dziko narastała w nim desperacja.
Oczywiście, że był zdesperowany.
I oczywiście, że był napalony.
I nawet jeśli udawał, że trzyma się nieźle, to teraz przestał mieć już na to siły. Nie potrzeba mu było wiele. Widok Markusa, głos Markusa, słowa Markusa, dotyk Markusa... No co mógł poradzić na to, że trzeba mu było tak niewiele, żeby dojść z głośnym jękiem ulgi. Po prostu... Chryste, nie wiedział, jak mógł zachowywać maskę spokoju tak długi czas. Albo krótki. Sam nie wiedział. Po prostu przez czas.

Przeżywał orgazm Iry niemalże jakby to był jego. Chłonął jego widok, ale robił to za każdym razem, za każdym razem starał się zapamiętać najmniejszy ruch mięśnia, przymknięcia oka, każdy dźwięk. Wszystko to było wspaniałe i fascynujące. 
A myśl, że tylko on to widzi, słyszy, czuje, przeżywa wraz z Irą dodawało mu pewności siebie, jakiejś radości i lekkości zarazem.

***
- październik 2011 -

Markusowi zdecydowanie potrzebna była pewność siebie, radość i lekkość, bo Pasadena zdecydowanie różniła się od Camden, jak również od Stamford. Była jedną z najlepszych amerykańskich uczelni, studiowało na niej mniej niż tysiąc osób, płacących za to grubą kasę albo wydzierających wszelkie możliwe stypendia, żeby tylko być w gronie osób, z którego mógł wyłonić się kolejny noblista, geniusz czy bogacz. Wyścig szczurów był czymś nie do porównania z tym, co znała większość z nich, a świadomość, że chociaż było się najlepszym w swoim liceum, to mogło okazać się najgorszym na Caltech... cóż, potrafiła być przygniatająca. Tak samo, jak świadomość, jak wielu z nich zniknie stąd po pierwszym semestrze.
To może nie sprzyjało zagłębianiu się w nawiązywanie przyjaźni, ale niektórzy wciąż mieli jednak chęci. Jak Leonard, który przez większość szkolnych czasów był dość samotnym nerdem, który nie za bardzo pasował do realiów Texasu. Był niski, wątły i zdecydowanie nie nadawał się do sportów kontaktowych, które tak kochał jego ojciec i bracia. Poznał Markusa podczas kursów wakacyjnych i udało im się złapać kontakt. Ba, po raz pierwszy od dawna mógł powiedzieć, że przyjaciele mówią na niego Leo, bo tak mówił Markus. Mieli małą grupkę znajomych, która utworzyła się podczas wakacji, ale kiedy oficjalnie rozpoczął się semestr, zapowiadało się na to, że ta tylko się powiększy.
Leo miał w końcu oficjalnego współlokatora w akademiku i nie mógł się doczekać, aż będzie mógł przedstawić go Markusowi, bo w końcu to na pewno będzie dla niego niespodzianka. Markus był ze Stamford, ale przeprowadził się do Camden, a jego nowy współlokator był właśnie z Camden. Markus na pewno będzie zadowolony, że będzie miał kogoś ze swoich stron.

Studia to z pewnością nowy i niezapomniany rozdział w życiu. Markus był szczęśliwy, że może to przeżywać w Pasadenie, choć wciąż brakowało mu obok Iry. Jednak byli w stałym telefonicznym kontakcie i to były te chwile, które pomagały mu przetrwać tęsknotę. 
Posiadanie znajomych, przyjaciół nie było czymś, do czego był przyzwyczajony, bo swój świat skurczył do Iry, ale Leo wydawał się być pozytywną osobą i nie chciał go zawieźć, więc szedł do niego do pokoju, by poznać jego nowego wspólokatora.
I jak go zobaczył, tak chciał, by był to zły sen.

Cóż, Leo był z siebie zadowolony, bo według niego po prostu właśnie poszerzał ich małą grupkę przyjaciół, a do tego pomagał Markusowi nawiązać kontakt z kimś, kogo ten mógł wcześniej znać. Jakby wiedział, że faktycznie się znali, a już w ogóle wiedział jak się znali, to nie byłoby może taki znowu zadowolony z siebie. Ale nie wiedział, więc był.
Po prostu jakoś nie bardzo wiedział, o co chłopakom chodziło.
- Markus, to jest Kevin, mój współ, o którym ci mówiłem. - Wskazał na Kevina, jakby mogło chodzić o kogoś innego. - Jest z Camden! - oznajmił mu z zadowoleniem, żeby przekazać Markusowi, dlaczego to było takie fajne.
I nadal nie bardzo wiedział, dlaczego Kevin i Markus tak się na siebie gapią.

Markus nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Liczył na to, że Kevin już nigdy nie pojawi się w jego życiu. Jego etap uznał za zamknięty i nie chciał do tego wracać. 
-Znamy się... Chciał mi zniszczyć życie. Nie tylko mi. - nie mógł pominąć pana Martina. -Jesteśmy na studiach, nie chce do tego wracać, ale też nie chce odnawiać tej znajomości. - cóż i tak prędzej czy później wszystko, by się wydało, a tak Markus miał choć chwilowe wrażenie, że nad wszystkim panuje.

- Ten nadal przeżywa. - Kevin przewrócił oczami, bo jak dla niego to Markus zachowywał się teraz jak dziecko. Minęły lata, zmienili się, w teorii powinni dojrzeć i dorosnąć, a Markus najwyraźniej nadal przeżywa swoje przesadzone problemy. Najwyraźniej wciąż lubił być w centrum uwagi...
- Leo, nie mówiłeś, że to takich masz tutaj znajomych. - Spojrzał na Markusa krzywo, a Leonard nie bardzo wiedział, co ma z sobą zrobić. Znów czuł się tak, jakby chciał się schować przy wybieraniu drużyn na w-f.
- To może... jednak... pójdziemy gdzieś indziej...? - Leo spojrzał na Markusa, wciąż widocznie zmieszany.

Markus zmarszczył brwi patrząc na Kevina. -Mam prawo, nie pozwolę ci kolejny raz tak siebie potraktować. - spojrzał gniewnie na Kevina, który najwidoczniej nie rozumiał tego, co prawie mu się udało. 
I nie da mu tego zrozumieć. 
-Spokojnie, wiem, że jesteście współlokatorami- tu zwrócił się do Leonarda -więc po prostu, gdy będziesz miał chęć porozmawiać, popracować to daj mi znać i wpadaj. Zawsze jesteś mile widziany. - Leonard nic nie zrobił i niczemu nie był winny. Dlatego też nie chciał z nim tracić kontaktu, bo to naprawdę doby kumpel. Jednak nie chciał dać się zastraszyć Kevinowi.

Cóż, Markus mógł się zmienić przez te kilka lat ogólniaka podczas których nie widzieli się z Kevinem, ale Kevin też się zmienił. W sumie to nic dziwnego, bo po całej tej akcji jakoś nieszczególnie mocno został ukarany. Rodzice po prostu stwierdzili, że to wszystko wina złego otoczenia i przenieśli go do szkoły w Filadelfii, gdzie zdecydowanie łatwiej było wpasować się w towarzystwo. Podobała mu się zmiana z gnębionego w gnębiciela i ani myślał to cofać.
A już na pewno nie zamierzał robić kroku w tył i znowu dołączać do kółka adoracji Markusa Adamsa. Co to, to zdecydowanie nie, dlatego patrzył na Markusa z taką samą pogardą, jaką Markus obdarzał jego, nawet kiedy Leo wyprowadził Markusa z pokoju.
Najwyraźniej znowu będzie trzeba mu pokazać, gdzie jest jego miejsce.

Markus nie mógł nie sięgnąć po telefon i nie napisać do Iry, że na uczelni spotkał Kevina. Nie zamierzał mu się poddawać i jeżeli będzie musiał opowiedzieć swoją historię, to ją opowie. Teraz nie był na to czas, może Kevin się zmienił, albo widząc to, że Markus już się go nie boi, to nie będzie szukać zaczepki. 
Nikt z uczelni wydalony nie chce być, prawda?

Potrzeba było kolejnego miesiąca, żeby pojawiające się plotki mogły być coraz bardziej słyszalne. Krążyły to tutaj, to tam, ale jakoś ludzie dbali o to, żeby nie docierały do głównego zainteresowanego. W końcu gdyby dotarły, to mogłyby się skończyć możliwości plotkowania, a jaka byłaby w tym zabawa?
Caltech nie był ogólniakiem, zdecydowana większość ludzi utrzymywała tu pewien poziom nie tylko intelektualny, ale i społeczny, ale jednak zawsze zdarzały się jednostki u których to drugie nie funkcjonowało jak należy. A może zwyczajnie chodziło o kompleks niższości i zawsze woleli być tymi lepszymi, nawet jeśli miało objawiać się to przez umniejszanie innym.
A co było lepszą pomocą w umniejszaniu niż plotki? Już w pierwszym miesiącu pierwszego semestru stało się jasne, że Markus jest zdolny, że miał spore szanse znaleźć się w przyszłości w uczelnianej czołówce. Dlatego pomiędzy niektórymi osobami podczas rozmów czy online zaczęły pojawiać się plotki, a plotki miały to do siebie, że potrafiły się wymknąć spod kontroli.
Dlatego w końcu i Leo usłyszał o tym, co się mówiono. A mówiono, że Markus dostał się na uczelnię głównie ze względu na fakt, że ta chciała wstrzelić się w coraz to modniejszy obraz równości. Może i był mądry, ale gdyby nie był gejem, to na pewno by się nie załapał i tylko te awaryjne punkty uratowały mu tyłek. Że musiał przenieść się ze Stamford, bo spalił sobie mosty romansem z jednym z profesorów z jury konkursowego. Że w liceum w Camden osądzano go o kręcenie z nauczycielem fizyki, który tylko dlatego załatwił mu nienależny staż w Niemczech...
I Leo nie bardzo wiedział, jak do tego podejść, i jak porozmawiać o tym z Markusem.

Do Markusa docierały strzępki rozmów, więcej spojrzeń. Wiedział, że Kevin znów zaczął działać, ale czekał, bo plotki mają to do siebie, że potrafią być... Krótkie. Dlatego był zmotywowany, by osiągać coraz więcej, by pokazać, że żadne awaryjne punkty nie były mu potrzebne, bo wszystko co jest mu potrzebne, jest w jego głowie. Czekał też na reakcje osób wyżej, miał ze sobą dokumenty, które musieli podpisać u dyrektora w Camden, całą udokumentowaną sprawę. Cóż... Ojciec szeryf robi swoją robotę. 
Pomachał Leo, gdy czekał na niego w knajpce między zajęciami.

Odmachał Markusowi, chociaż zrobił to nieco bardziej nerwowo. Ale Leo taki już był. Zawsze był nerwowy w miejscach, gdzie było dużo ludzi, i podczas poważniejszych rozmów, a to mogło zapowiadać się na poważniejszą rozmowę, więc już ściskało go w brzuchu.
Ale on chciał być fizykiem, nie specjalistą od kontaktów międzyludzkich, no więc jakoś da chyba radę. Jak przeżyje studia. I tych wszystkich ludzi...
- Zamówiłem ci herbatę - powiedział, kiedy już przywitał się z Markusem. Markus zawsze pił tę samką herbatę, a on pił taką samą. Zawsze. Codziennie. Nawet jak nie chciało mu się pić...

-Jesteś najlepszy, dziękuję.- Markus uśmiechnął się, siadając na przeciw Leonarda. Nie był świadom jego myśli, bo sądził, że skoro Leo nie rozmawia z nim na temat plot, to nie chce tego robić. Przyjął to nawet za coś dobrego, choć powiedzenie swojej prawdy było jakoś uwalniające, to jednak nie zamierzał tego robić. 
No dopóki porządnie nie zostanie do tego przymuszony.

Uśmiechał się do Markusa tym swoim nerwowym uśmiechem, kiedy dostali herbatę, to pozagadywał trochę Markusa o zajęcia, o naukę, o fizykę... Tak, robiło się to coraz bardziej ogólne i jasnym było, że dość nieudolnie próbuje tak zmieniać temat, żeby do czegoś dojść. Nie był wybitnym rozmówcą, kiedy chodziło o takie proste, zwykłe rozmówki, ale się starał.
Dlatego wreszcie zaczął przechodzić do tematu.
- Nie wiem jak ci to powiedzieć... - zaczął, nieco nerwowo miętosząc serwetkę w dłoniach. - Nie wiem, czy to słyszałeś, ale jak nie słyszałeś, to chyba powinieneś wiedzieć... Znaczy, ja chciałbym wiedzieć, gdyby chodziło o mnie, dlatego ja... - Motał się trochę. - Ludzie ostatnio o tobie mówią. Ja im nie wierzę... - zaznaczył od razu.

Upił herbaty i skinął głową, gdy ją odłożył na stolik. -wiem, zauważyłem..  - przyznał - Nie wiem, czy Kevin próbował ci opowiedzieć o tym, co wydarzyło się w Camden, czego on się dopuścił. Nie chcę na niego donosić, wiem, że to twój dobry kumpel. - przyznał, bo jednak donoszenie na początku studiów raczej nie zapowiada na nic dobrego, ale jeżeli to będzie ostateczność... Prawda powinna wygrać.

Poczuł się niemalże źle z tym, co powiedział Markus, chociaż wiedział, że ten absolutnie o nic go nie oskarżał. Ale czuł się winny tak czy siak.
- Nie jest takim znowu dobrym kumplem... - Zaczął składać serwetkę. - My po prostu mieszkamy razem i nie chcę mieć z nim złych relacji... - Z nikim nie chciał, taka prawda. - Nie rozmawiałem z nim o tym. Nic mi nie mówił. - Tak naprawdę to nawet nie wiedział, że te plotki wyszły od Kevina.

- Więc może ja też nic ci nie opowiem? Nie chcę, żebyś źle się przez to czuł, to nie ma nic wspólnego z tobą. - nie chciał brać Leonarda w jakieś dziwne gierki Kevina. Sam Kevin chyba też nie, raczej miał pewność, że jakby miał powiedzieć prawdę, to raczej ludzie i nawet tacy jak Leonard się od niego odsuną. -Nie czuj się źle, okej?- poprosił.

- A ja nie chciałem... nie chciałem, żebyś źle się czuł, kiedy jakoś dowiesz się, że... niektórzy ludzie nie mówią o tobie dobrze. - I nawet z tym czuł się źle, nawet jeśli Markus mówił mu, że nie ma czuć się źle. A może zwłaszcza przez to? Może to było coś związanego z siłą sugestii. - Ja mówię o tobie dobrze. - Dla niego to było oczywiste - to, że mówił o Markusie dobrze, ale wolał to zaznaczyć. - I dlatego... chciałem ci powiedzieć, bo lepiej, żebyś wiedział ode mnie niż od tych, co mówią o tobie źle. - Przynajmniej sądził, że tak byłoby lepiej. - Co chcesz z tym zrobić...? - zapytał po chwili.