Meet the Rutherford's

-Nie wiem, co mam z tym zrobić...- Przyznał się i zaczął bawić się kubkiem herbaty. -Na razie przeczekam, może przestaną mówić... Pokazuję raczej, że to dzięki swojej wiedzy tu jestem.- Nie sądził, ze Leonard jest jakimś "szpiegiem" Kevina, ale nie chciał go w to mieszać. Widział, że temu jest źle i ciężko z tą sytuacją, więc nie chciał go martwić bardziej.

- A jeśli go oskarżysz, a to wcale nie Kevin...? - Mimo wszystko Leo wolałby w to wierzyć, bo jednak dla niego Kevin był miły, nigdy nie poruszał przy nim tematu Markusa i nie chciał myśleć o tym, że może to była nieprawda i Kevin przez cały czas był złym człowiekiem. Bo by nim był, tak? A Leo nie chciał mieć z takimi nic wspólnego. - Większość ludzi chyba nie przejmuje się tymi plotkami, ale mogą... chcieć trzymać się z daleka. - Czy to brzmiało dobrze? Znaczy, na pewno nie dobrze, ale może przekazał to dobrze? Ludzie chcieli trzymać się z daleka od dramy.

Westchnął, bo naprawdę nie chciał tego mówić, ale... -To Kevin. Powtarza to, co było w Camden i dodaje.- Więc dziwnym, by było gdyby ktoś inny puszczał te plotki. -Wiesz, nie jestem zwierzęciem towarzyskim, więc chyba nie odczuwam tego, że ktoś się odsuwa... Gorzej będzie na pracach w grupach.- Jeżeli wtedy to miałoby się dziać, to będzie już źle.

[Z tymi sponsorami to wzięłam z Teorii, bo Sheldon i chlopaki to przechodzili, i Sheldon w Young Sheldon xd]

- W takim razie to... On jest jak zero stopni Kelwina. Jak zbiór liczb podzielony przez zero... - powiedział, mając nadzieję, że to nalezycie odda powagę sytuacji. To były mocne słowa jak na niego. - Praca w grupach pracą w grupach, ale to może ci nabruzdzic w przyszłych rozmowach ze sponsorami. - Uczelnia ich potrzebowała, na rozmowy i bankiety wysyłano pracowników i najlepszych studentow. Mogliby nie chcieć wysyłać kogoś, o kim plotkowano, że wpływy zdobywał... nie ta droga, co trzeba.

-Kevina za to co zrobił już raz wydalono ze szkoły, choć zrobił wtedy gorsze rzeczy niż teraz...-już nieco wszedł w szczegóły. -Mam nadzieję, że te plotki przycichną, że zaraz się o nich zapomni.- mógł tylko na to liczyć, bo wyciąganie prawdy przeciwko Kevinowi, cóż... Nie ukryci plot, a po prostu w jakiś sposób je zmieni.

- Może... Może porozmawiaj z Kevinem i sytuacja się rozwiąże...? - Cóż, nie był to może najbardziej realistyczny scenariusz, ale w kwestii większości rodzajów stosunków międzyludzkich Leo był głównie teoretykiem. I zwyczajnie chciał, żeby było dobrze. - Może to przegadacie i nie będziesz musiał nic robić...? - To byłoby chyba najlepszą opcją dla wszystkich. Nie chciał, żeby Markus miał jakieś problemy, nawet jeśli te problemy wynikałyby z tego, że ktoś inny wpędził go w problemy.

- Niestety, to już nic nie da... Już raz na rozmowie się skończyło. - I pewnie gdyby dał znać ojcu, to on zacząłby szukać wszystkiego, co tylko się da, by swoją groźbę wprowadzić w życie i uchronić Markusa. - Także... Nie musisz się ze mną zadawać, jeżeli to dla ciebie za dużo, nie chce żebyś ty miał jakieś nieprzyjemności. - Markus znów się uśmiechnął, może nieco smucej, ale nie chciał jakoś okazywać, że ta cała sprawa boli go bardziej.

- Jeśli tak uważasz... - Leo mimo wszystko wolał wierzyć w siłę rozmowy, bo jednak wydawało mu się to być najbardziej... cywilizowanym rozwiązaniem. Zwłaszcza wśród ludzi, którzy powinni reprezentować pewien poziom. Ale może sądził źle. Choć w sumie kiedy to jego ktoś gnębił, to raczej robił to pięściami...
- Ja po prostu... Nie chcę, żebyś czuł się źle - powiedział i znowu poczuł się źle, że Markus pomyślał, że spotkał się z nim, żeby powiedzieć, że nie chce się z nim widywać.

-Jestem wdzięczny, że ze mną rozmawiasz, doceniam to. - Był przy tym szczery. -wierzę ci, szanuję, podziwiam i lubię cię.- zaznaczył to. -Dlatego też nie chcę, żeby przeze mnie coś było nie tak z tobą, chcę żebyś czuł się dobrze i bezpiecznie.- Leo w końcu nie miał z tym wszystkim nic wspólnego. Nie powinien obrywać rykoszetem.

***
Ira myślał, że wszystko znów zacznie się sypać, bo ostatnie pięć miesięcy było... różne. Ciężkie. Ledwie widywali się z Markusem, a nieważne, jak często rozmawiali, to nie było jednak to samo, co możliwość dotknięcia się czy pocałowania.
Premiera płyty przesunęła się o dobre dwa miesiące(nie z ich winy, całe szczęście, bo Blue powiesiłby ich po kolei, a jego pierwszego), a wszystko zaczynało być tak cholernie... stresujące. Jeśli miał być szczery, był tym wszystkim przerażony. Wszystko zaczęło zmieniać się dosłownie z dnia na dzień. Dosłownie. Jednego dnia nadal wszystko zdawało się być niemal takie, jak wcześniej, a drugiego przeklinano na nich w radiu, obwiniano za degradację młodzieży. Mówiono o nich, pisano o nich, było o nich głośno w Internecie, liczba ich fanów robiła się coraz większa, sceny coraz bardziej rozległe, plany tras coraz dalsze. Nie grali muzyki wpisującej się w najbardziej popularny nurt, ale było o nich głośno w kraju i zapowiadało się, że będzie jeszcze głośniej.
Ta, z wrażenia rzygał, jakby miał kaca życia. Chyba czuł się tym zbyt... przytłoczony, żeby potrafić się cieszyć, nawet jeśli robili to wszyscy wokół. Ostatnie trzy miesiące były dla niego tak... dziwnie obciążające, że zaczynał ciągnąć na psychicznej rezerwie, pocieszając się jedynie wizją spotkania z Markusem.

Przerwa jesienna miała to do siebie, że większość osób wyjeżdża, wszyscy żyją spotkaniami z bliskimi, więc... Markus liczył, że to będzie ten czas, w którym plotki Kevina spotka koniec. Był już nimi nieco zmęczony, choć może bardziej sobą pod ich wpływem - o wiele więcej od siebie wymagał, by pokazać, że nie jest tym kimś z plotek. Dlatego sam tak bardzo wyczekiwał tej przerwy i tego, by móc dojechać do Iry, objąć go. Wiedział, że wtedy tak naprawdę poczuje, że wszystko będzie dobrze. Najpierw mieli się spotkać jednak w Pasadenie, by później podjechać dalej. Markus chciał pokazać Irze, który też chciał zobaczyć, jak żyje.

Nie przepadał za lotniskami, bo lotniska oznaczały konieczność wyciągnięcia z siebie całego żelastwa. A tego trochę mu się nazbierało. Miał dwa kolczyki lewej brwi, jeden w nosie, cztery w prawym uchu i sześć w lewym, a dosłownie dwa dni wcześniej dorobił sobie jeden w języku. Ale lotnisko miało tę przewagę, że kiedy chciało się pokonać kilka stanów, to nawet z odprawą było znacznie szybszą opcją.
Dlatego spakował się w jedną podręczną torbę, bo i nie musiał zabierać ze sobą szczególnie wiele, i ruszył do Pasadeny. Wiedział, że Markus odeskortuje go z lotniska, dlatego nieszczególnie się zamartwiał.
Nie miał szczególnie dobrej orientacji w terenie. Ale po coś miał Markusa, no nie?

Wiedział, co dzieje się wokół zespołu Iry, to było... Był dumny, cieszył się, że są rozpoznawalni, że są słuchani i ich rzesza fanów się rozszerza. Jednak to oznaczało... Coraz większe zainteresowanie życiem prywatnym, widział już jakieś zdjęcia paparazzi, nie chciał, by im ktoś zrobił. Nie wstydził się Iry, nie wstydził się bycia z nim, ale wiedział, że to nie jest coś z czym powinni się obnosić. Dlatego na lotnisku przywitał się z nim jak po prostu z kolegą. 
-Później cię należycie obejmę, dobrze?- Przeprosił go, gdy ich przywitanie nie było super wylewne.

Wydął z niezadowoleniem dolną wargę, żeby w pełni okazać Markusowi swoje niezadowolenie, no bo jak to tak?
- Nie musisz mnie obejmować, wystarczy, że mnie pocałujesz - powiedział, bo no cóż, no nie będzie szczególnie wybredny. Ale po tak długim czasie oglądania Markusa tylko przez ekran telefonu, po prostu miał ochotę na buziaka.
Był grzeczny. Nawet posłusznie zaktualizował swój status garderobiany.
- Chyba, że twój nowy chłopak obserwuje nas gdzieś zza rogu...? - Uniósł na Markusa tę swoją wykolczykowaną brew.

-Niee, ale czy nie ma tu gdzieś paparazzi?- Odpowiedział pytaniem na pytanie, ale szybko lekko wspiął się na palce i musnął usta Iry swoimi. Wciąż byli w miejscu publicznym i jednak... Chyba tyle, to będzie dobrze?- Im szybciej stąd pójdziemy, tym szybciej zdążymy wszystko nadrobić?- Zaproponował i miał nadzieję, że brzmi przy tym odpowiednio kusząco.

Cóż, to nie było to, na co liczył, no ale z dwojga złego może być.
- Cholera, przegapiłem tak dużo, że w Pasadenie chodzą za tobą paparazzi? - Spojrzał na Markusa aż z przesadzonym jakże szczerym szokiem, kiedy ścisnął krótko jego ramię. Nie żartował sobie z Markusa, ale z jego słów już tak. To nie był festiwal, koncert czy inne gówno, żeby kogokolwiek interesowało robienie mu zdjęć.
I całe szczęście. Jakoś nie marzył o zostaniu celebrytą.
- Już idę, już idę. - Faktycznie poprawił torbę na ramieniu, żeby ruszyć w stronę wyjścia z Markusem.

-To za wami już latają, nie mów, że nie... Zaglądam w internety.- zaśmiał się, ale nie był to zły śmiech. Wyciągnął dłoń po torbę-Możesz mi ją dać.- może nie wyglądała na ciężką, a Ira słabeuszem nie był, to jednak Markus chciał o niego zadbać, pokazać mu, że chce dbać, że chce robić małe gesty względem niego.

- To, że ja wysyłam ci swoje zdjęcia, nie oznacza, że liczy się to jako paparazzi. - Fotki krążące po social mediach, które wrzucały tam te dziwne dziewczynki, które zaczepiały ich po koncertach, też nie zaliczały się do paparazzi.
- Nie przesadzaj, nie zabrałem połowy garderoby. - Co najwyżej jedną trzecią... - Dam radę. - Nie widział potrzeby zdejmowania jej z ramienia. - Później będziesz mógł ją sobie pownosić po schodach - obiecał jednak, żeby Markus nie czuł się bezużyteczny.

-Ostatnio widziałem Łasicę kupującego kawę.- Więc jednak paparazzi w różnych sytuacjach ich łapali. -Więc, chciałbym żeby ten wyjazd był nasz, żeby nikt nie przeszkadzał i nic nie przeszkadzało po.- Nie chciał, żeby Iry kariera legła w gruzach przez to, że ma chłopaka. Nie chciał czuć, że przykłada do takiego czegoś rękę. -Och, dasz mi być dżentelmenem?- Uśmiechnął się -Może zamiast fartuszka będę się tylko nią zasłaniać?- Zażartował.

- Ta... Chyba jakiś hycel pomylił go z zaginionym chińskim grzywaczem, dlatego walnął mu fotkę. - A nawet jeśli nie, to pewnie Łasica napatoczył się przypadkiem i gość walnął fotkę od niechcenia, żeby nie było, że wrócił z pustymi rękami. Czy tam pusta kliszą.
- I och, nie nie. - Pokręcił głową. - Wiesz co, może lepiej nie bądź dżentelmenem. - Przytulił do siebie torbę bliżej, bo och, nie nie, nie da jej podzielić losu fartuszka, bo nie może pozwolić na to, żeby jego torba straciła niewinność. Była za dobra.

-No wiesz, nie znam historii fotografa, ale zdjęcie jest i pokrążyło trochę.- No kupowanie kawy nie wzbudzało aż takich emocji, ale... Lepiej dmuchać na zimne i mieć świadomość, że nawet tak zwykła czynność może zostać sfotografowana. -No wiesz ty co? Nie mogę nosić ci torby? To jak potwarz.- Zaśmiał się, ale przecież nie będzie nic chłopakowi wyrywał z dłoni, prawda?

Cóż, nie skomentował tego, bo nie widział sensu w mówieniu na głos tego, co dla niego było oczywiste - że niektórzy ludzie najwyraźniej mieli tak nudne życie, że interesował ich dziwak kupujący kawę. Nawet jego nijak nie interesowało to, że Łasica poszedł na kawę. A miał to nieszczęście go znać.
Nie rozdmuchiwał też tej jakże przeokropnej potwarzy, jaką było trzymanie torby z daleka od rąk Markusa. Po prostu razem z nim opuścił lotnisko, złapał taksówkę, a potem pojechał prosto do akademika Markusa. I pozwolił mu wyjąć swoją torbę z bagażnika, żeby zabrać ją na górę, jeśli Markus tak bardzo chciał ją nosić. Ale miał go na oku.

Będąc już w taksówce jakiś stres związany z robieniem zdjęć z niego uszedł. Skupił się na Irze i to było najważniejsze, choć w samochodzie też nie byli względem siebie zbyt wylewni.
Jednak wszystko już nadrabiali już na terenie akademika. Markusowi szybciej biło serce, bo naprawdę czuł się jak jakiś bohater z filmów romantycznych, bo tu za kwiatkiem pocałował Irę, tu na schodach nasłuchiwał, czy nikt nie idzie i też skradł całusa. Trzymał przy tym torbę, nie chcąc by coś się z nią stało.

Cóż, z Iry stres z powodu robienia im zdjęć nie zszedł, bo nie miał takiego stresu i od samego początku czuł się odpowiednio... luźno. Nie widział powodu, żeby się spinać, bo nie dostrzegał problemów, które najwyraźniej dostrzegał Markus. Nie próbował jednak na niego wpływać, pozwalając Markusowi na trzymanie się swoich poglądów. To nie było w końcu nic problematycznego.
Zwłaszcza, że droga nie była szalenie długa i niedługo później dawał Markusowi ciągnąć się za rękę przez kampus. Trochę bawiły go te podchody, ale jednak nieszczególnie na nie narzekał, wykorzystując każdą okazję, żeby pocałować Markusa.

-A to drzwi, do mojego pokoju.- uśmiechnął się do Iry, gdy stanęli przed nimi. Na szczęście do Kevina było daleko, więc nie sądził, by ten tu gdzieś krążył. -Zapraszam pana.- Siegnął po klucze, by otworzyć drzwi i wpuścić Irę pierwszego. -Bez szaleństw jak widać.- Powiedział, gdy już znaleźli się w środku i po zakluczeniu drzwi....
Mógł porządnie pocałować Irę.