Meet the Rutherford's

- Idź po kwiaty, ja idę po obrączki. - Wiedział, że to może było głupie, że Markus zaraz może się zaśmiać, bo przecież tylko żartował, ale... Sam nie wiedział. Po prostu poczuł w środku taką... dziwną ekscytację. Wiedział, że to on był tym, który do pomysłu ślubu podchodził... chłodniej, ale... Po prostu teraz nie wydawało mu się to być absolutnie niczym złym. Wręcz przeciwnie. To było coś, co chciał zrobić [rzez sam fakt, że Markus powiedział, że mogą to zrobić. Tu i teraz.

-Dobrze.- skinął głową i dał mu szybkiego całusa w policzek. W końcu mieli właśnie wziąć ślub, więc po co było przedłużać? Na szczęście kwiaciarni było wiele, więc wybrał tę, w której nie było aż tak pokaźnej kolejki. 
Wybrał pasujące do siebie bukiety, nie za duże, ale też nie za małe. Miał nadzieję, że przypadną Irze do gustu, bo nie darowałby sobie takiej wtopy w dzień ślubu.

Cóż, kupno obrączek nie było aż tak łatwe, jak spodziewał się, że będzie. Głównie dlatego, że trochę się zaplątał w znalezieniu jakiegokolwiek jubilera, ale wreszcie trafił. A potem to musiał mniej więcej trafić z rozmiarem palca Markusa, bo byłaby trochę siara, jakby obrączka była za mała, nie? Podobnie, jakby mu spadła z palca... Ale chyba trafił i wziął proste srebrne obrączki z czarnym paskiem z... czegoś tam. Tak właściwie to nie były to obrączki, a po prostu dwa takie same pierścionki w podobnym rozmiarze, bo pary obrączek były jednak... dość widocznie damsko-męskie.
Ale ogarnął to, co miał ogarnąć, i nawet udało mu się dotrzeć do celu. Zdecydowanie nie chciałby mieszkać w Vegas. Wszystko tu było zbyt... mylące. Zgubiłby się.
Ale trafił wreszcie do Markusa. Wiedział, jak do niego trafić. To najważniejsze.

-Mam nadzieję, że ci się podobają.- Wskazał na bukiety. -Pomyślałem, że ten będzie dla ciebie?- wyciągnął jedną dłoń w stronę Iry. -Co myślisz?- Bardzo nie chciał usłyszeć, że Ira się jednak rozmyślił, więc uśmiechnął się delikatnie. Sam był gotów, na co właściwie mieli czekać? Od samego początku wiedział, że chce być z chłopakiem, więc... Dlaczego nie teraz?

- Mam obrączki. - Postanowił pochwalić się tym Markusowi na dzień dobry, unosząc pudełeczko. Nie brał żadnej papierowej torebki, żeby nie zawadzała.
Miał na sobie luźną koszulkę z krótkim rękawem, taką w biało czarną szachownicę, którą założył na białą koszulkę. Zapiął koszulę i wsadził bukiecik do kieszeni na piersi. Wyglądał pewnie jak głupek, no ale kto mu zabroni? Tyle dobrego, że nie miał na sobie niczego z siatki.
- Pasuje - podsumował, uznając, że będzie to też odpowiednią aprobatą dla tego, że bukieciki są dobre. Chociaż nie bardzo będą mieli je komu rzucić. Eddie i Bernie będą niepocieszeni...

-Są piękne - Markus aż westchnął z zachwytu. - Więc... Jesteśmy gotowi. - sam miał jedną ze swoich koszulek polo z idealnie wyprasowanym kołnierzykiem zapiął więc jedynie ostatni guzik, który zazwyczaj nosił rozpięty. Takie szaleństwo. -To chodźmy - zaśmiał się lekko widząc co zrobił Ira z bukietem. -One nie są do butonierki. - nie mówił tego jako przytyk, powiedział to z uśmiechem.

, Nie wypadł? Nie wypadł - odpowiedział na swoje własne pytanie. - Więc jest do butonierki. - Jeszcze raz go poprawił, bo wątpił, że inaczej ten wytrzymałby drogę do kaplicy trzymając się na swoim miejscu.
W srodku nie było takiego... spontanicznego szaleństwa, jakiego można było się spodziewać, bo musieli wypełnić wnioski, dostać zgodę, wnieść opłatę... Trochę jak w jakimś urzędzie, ale jednak wszystko szło znacznie sprawniej. Pewnie o to chodziło. Żeby nie przeciągać, bo ktos zdąży się rozmyślić.

Wypełniali wspólnie dokumenty, więc nie było mowy o pomyłce. - Więc to już za chwilę...- Markus nie potrafił przestać się uśmiechać. Nie czuł stresu, nie czuł, że robią coś nie tak, że przecież dziadkowie mogliby być z nimi, ojciec, Margie... 
Dla niego najważniejsze było to, że ta chwila była ich i byli razem.

Wiedział, że to może nie powinno być tak, że nie powinni iść do pierwszej z brzegu kaplicy, gdzie świadkiem ich ślubu będzie anonimowy człowiek, którego nigdy więcej nie zobaczą. Bernie i Eddie byliby pewnie bardziej niż chętni, zeby zostać ich świadkami, wiec nawet nie musieliby szukać nikogo więcej. Margie pewnie spałaby tandetne kwiatki. Mogliby wlasnie tego chcieć i tak właśnie powinno być, prawda? Ale jednak nie chciał mówić, że powinni zrezygnować. Nie powinni. W koncu nie cala ta otoczka była wazna, tak? Jakby była taka wazna, to by w ogóle nie brali pod uwagę takiego ślubu, jak ten, ale jednak brali i byli tutaj. Wiec chyba jednak nie było co o tym myslec? Nie ważne bylo jak, ważny byl efekt, prawda?

Trochę inaczej sobie wyobrażał ślub, ale śluby we Vegas miały to do siebie, że są inne niż te zwyczajne. Jednak to, że były inne nie znaczyło, że są gorsze. 
Brał ślub z Irą i to było najważniejsze. 
I naprawdę się wzruszył, gdy przy słowach przysięgi wsuwał mu obrączkę na palec. Nie wstydził się za szkolnych oczu, wiedział, że to są piękne uczucia, pozytywne uczucia.

Cóż, on jak to on postanowił trochę... poimprowizować, nawet jeśli nie do końca to przemyślał.
- Kiedy dorastałem, nie miałem normalnej rodziny i zawsze czułem, że czegoś mi brakuje… Ale teraz już wiem, czym było to coś, i wiem, że mam już wszystko, czego kiedykolwiek będę potrzebować. Jesteś moją rodziną… I… - Na moment się zawahał, ściskając dłoń Markusa. - Jest milion powodów, dla których cię kocham… Rozśmieszasz mnie i opiekujesz się mną, jesteś… Jesteś słodki, opiekuńczy, jesteś mądry… i jesteś w tym wszystkim niesamowity… Poważnie, jest. - No aż spojrzał na tego pastora, żeby ten miał pewność, że nie przesadza. - Jesteś moją rodziną, ale głównym powodem, dla którego cię kocham, jest to, że jesteś też moim najlepszym przyjacielem. - A to było coś, co nie każdy mógł mieć, prawda?
Dlatego z radością nasunął obrączkę na palec Markusa i pocałował go, kiedy już mógł to zrobić.

Markus przy słowach Iry zaczął płakać. Na szczęście nie rozkleił się tak, że ten pocałunek miałby słony smak. Był szczęśliwy i nie zamierzał wstydzić się łez. Przez to też wiedział, jak szczerze tego chciał, jak ten ślub nie jest farsą czy czyimś widzimisię. 
Oczywiście przerwało im odchrząknięcie, wynajęty świadek bił brawo, ale to już była pora, by następna para mogła wziąć ślub.

- Hej, mówiłem, że jesteś słodki, nie słony - rzucił, starając się jakoś odwrócić uwagę Markusa od tych co bardziej... wrażliwych emocji, kiedy trzymając go za rękę wyprowadzał go z powrotem na korytarz. Sam jakoś trzymał łzy na wodzy, ale może to przez fakt, że nie chciał płakać, kiedy Markus płakał, bo jak wtedy zadba o łzy Markusa? - No już, okej. - Znalazł dla nich dość zaciszne miejsce za pokaźną donicą z kwiatami, gdzie bez zawadzania komukolwiek mógł ustawić się przed Markusem i złapać jego twarz w dłonie, starając się jakoś przetrzeć kciukami te jego łzy. - Mam nadzieję, że to jeszcze nie z rozpaczy?

- Uczyniłeś mnie najszczęśliwszym człowiekiem w całym, nieskończonym wszechświecie, w każdym jego wymiarów. Jak mogę być zrozpaczony?- sięgnął po dłonie chłopaka i zaczął składać na nich motyle pocałunki. -Jestem szczęściarzem, to wszystko dzięki tobie. - przytulił się do niego, mając nadzieję, że donica ich dobrze zasłania.

- No nie wiem, do ślubu to zazwyczaj potrzeba dwóch osób, więc miałeś w tym swój mały wkład... - No przecież nie weźmie całej tej chwały dla siebie, prawda? Mógł oddać Markusowi trochę z tych zaszczytów. Trochę.
- Wracajmy do hotelu, co ty na to? - zaproponował, pocierając lekko plecy Markusa, kiedy trzymał go w uścisku.

-Bez romantycznej kolacji?- zapytał, ale nie oponował przed powrotem do pokoju hotelowego. Otarł się jeszcze policzkiem o policzek chłopaka i puścił go ze swojego uścisku. -Możemy wracać. - zgodził się. -Mój mężu.- lubił Irę nazywać narzeczonym, ale mężem było jeszcze lepiej.

- Chcesz jeść kolację? - Cóż, nauczony doświadczeniem pozwolił sobie założyć, że Markus nawet nie będzie myślał o jedzenie tak krótki po zjedzeniu obiadu, więc nie chciał tego proponować. - Z chęcią zabiorę cię na kolację, jeśli tylko tego chcesz - zapewnił, przesuwając dłonie na jego boki. - Ale z równą chęcią zabiorę cię do hotelu, zamówię do pokoju szampana, truskawki w czekoladzie i najlepszy deser, jaki tylko będą mieli... - Czy to nie brzmiało równie dobrze? - Mój mąż musi pozostać równie słodki jak zawsze. - Nawet jeśli czuł się dziwnie mówiąc to słowo.

-W sensie... Chyba to się robi po ślubie?- nie mają wesela, więc nie ma gości i imprezy, ale... -To jest nasze po ślubie, więc chodźmy do pokoju... - olać schematy, już mieli nieco inny ślub, więc nie musieli trzymać się innych ram. Tak właściwie to nietrzymanie się ich, zawsze im wychodziło. - Pamiętaj, że gdy się ubrudzisz, to ja cię wyczyszczę. - zamruczał. Mogą nawet jeść i w łóżku.

- Zazwyczaj na ślubie jedna z osób ma białą kieckę i obcasy - zauważył, puszczając Markusa tylko po to, żeby za moment złapać go pod ramię. - Więc co tu się przejmować schematami, hm? - Ruszył w stronę wyjścia razem z Markusem, bo kto tu i teraz zabroni mu go trzymać pod ramię? To i tak był pikuś, mały pikuś przy tym, co zrobili chwilę wcześniej.
- Chyba przypadkiem będę musiał oblać się butelką szampana. - Całego siebie. Przypadkiem. Całkowitym.

-A to planujesz całą imprezę spędzić we wannie?- zaśmiał się, ale ochoczo oddał swoje ramię Irze. - Imprezę, oczywiście mam na myśli naszą dwójkę, plus zamówienie, o którym wspomniałeś. - nie miał nic do reszty zespołu, czy ochroniarzy... Po prostu... To wszystko miało być takie ich, ich dwójki.

Cóż, nie miał być nic przeciwko temu, bo przecież w wannie też można spędzić miło czas, prawda...? Ale wiedział, że nie o to chodzi, dlatego z radością zabrał Markusa do hotelu, złożył zamówienie, prosząc też o dostarczenie świeczek i innego gówna, a potem razem z nim zjadł miłą słodką kolację na balkonie. Zapalili świeczki, wieża Eiffla już tak nie dawała po oczach, żeby nie odbierać uwagi od podświetlonych fontann, więc było miło.
Wznieśli toast, nawet więcej niż jeden, chociaż wciąż raczej pili po łyku szampana niż kieliszku. Ale to był zdecydowanie miły wieczór z milą kolacją, która prędzej czy później miała ich zaprowadzić do tego dużego miękkiego łóżka...

-Chcesz wziąć truskawki i czekoladę?- zapytał, gdy już mieli kierować się do łóżka. Choć nigdy nie popierał jedzenia w pościeli, to jednak... Taka noc, pierwsza wspólna noc jako małżeństwo się nie powtórzy, więc... Mogą szaleć, a jakieś jego lęki i nawyki pójdą w cień. 
Szczególnie, że widział uśmiech Iry i to on zajmować całą wizję i wszystkie myśli Markusa... Wszystkie, te odważne również.

- Niekoniecznie mam ochotę na czekoladę i truskawki w łóżku... - przyznał szczerze, stając przez Markusem. Ułożył dłonie na jego biodrach, żeby przyciągnąć sobie nieco bliżej. Po prostu jakoś... - Znalazłyby się inne rzeczy, na które mógłbym mieć ochotę... - A może nawet bardziej niż mógłby. Po prostu to... Sam nie wiedział, chyba dopiero teraz dotarło do niego, że były rzeczy, które należałoby... skonsumować.
To po prostu coś, co... Cóż, no zdecydowanie nie miałby absolutnie nic przeciwko temu.
Zdecydowanie.

-Tak?- odpowiedź Iry go w żaden sposób nie zasmuciła. Kto, jak kto, ale Markus bez jedzenia w łóżku przetrwa najlepiej. -To... Zajmiemy się teraz tymi rzeczami, nie mogę męża pozostawić  bez zaopiekowania się tym, na co ma ochotę. - wsunął dłonie pod jego koszulkę, by przesunąć palcami po skórze. Nie mógł zdjąć bo Ira wciąż miał ręce skierowane ku dołowi.

- Tak. - Nie do końca wiedział na co dokładnie w tym momencie odpowiadał, ale jedyne, co przychodziło mu teraz na myśl, to tak. Dlatego przyciągnął Markusa jeszcze bliżej, przesuwając dłonie z jego bioder na boki, żeby trzymać go blisko i mocno, kiedy go pocałował. Od razu wpił się w jego usta, nie bawiąc się w żadne motyle pocałunki czy lekkie muśnięcia. Całym sobą chciał pokazać Markusowi, że tak, było wiele rzeczy, na które zdecydowanie miał ochotę.