Meet the Rutherford's

- Poczekaj, zrobię fotkę. - Faktycznie wyciągnął telefon, żeby pstryknąć zdjęcie drzwi, a potem jeszcze korytarza jak ten turysta z Azji, który tylko cyka fotki wszystkiego. A potem zrobił jeszcze zdjęcie trzymającego klamkę Markusa, zanim grzecznie schował telefon do kieszeni i przybrał pozę grzecznego anioła, czekając na zaproszenie.
I chętnie z niego skorzystał, kiedy tylko Markus zaprosił go do środka. Nie bardzo miał jednak czas na rozejrzenie się czy pozwiedzanie, bo Markus skutecznie zajął jego uwagę i usta.
Zdecydowanie nie zamierzał narzekać z tego powodu, z chęcią odpowiadając na pocałunek o obejmując szyję Markusa.

Parsknął śmiechem, gdy Ira robił zdjęcia, ale kimże on był, by mu przeszkodzić? A nie czując przeszkód w całowaniu go, to całował go cały czas, gdy spychał w stronę łóżka. W końcu nie może kazać mu stać, prawda? A pewnie po locie jest zmęczony, może nieco spocony, więc ubrania nie były mu potrzebne, prawda? Stąd zaczął go rozbierać i aż sam był zaskoczony sobą, że wciąż dawał radę go całować.

Cóż, tego to się jednak zdecydowanie nie spodziewał. Był zaskoczony, to był fakt niepodważalny, ale jakoś nie jednak ani myślał oddawać stery temu zaskoczeniu. Zamiast tego jedynie pogłębił pocałunek, przyciągając Markusa bliżej. Wiedział, że nieszczególnie pomagało Markusowi w próbach rozebrania go, ale jakoś nie był skłonny przerywać pocałunku.
Nie całował Markusa od tak dawna, zdecydowanie zbyt dawna i ani myślał tak łatwo odpuszczać, nawet kosztem utrudniania Markusowi prób zdjęcia z niego swetra.

-Iraaa...- Ni to wymruczał jego imię, ni to strofował go nim, bo przecież on go tu już chciał nago, a ten jest ubrany wciąż. Niech wie, że Markus dostrzega jego brak współpracy i o dziwo nie odpuszcza jeszcze, jakby to miał w zwyczaju. Nie chciał odpuszczać, szczególnie, że Ira odpowiadał na pocałunki. Zamiast więc zdjąć mu sweter... Sięgnął do jego spodni i paska. Coś za coś.

Wydał z siebie całkowicie niezadowolony, sfrustrowany dźwięk, bo żeby móc do strofować, Markus musiał przestać go całować. A to się absolutnie nie godziło. Dlatego znów przyciągnął go do siebie, żeby móc wpić się w jego usta, może aż nieco zbyt mocno, ale chciał pokazać Markusowi, że to nie żarty. Chciał go całował i ani myślał odpuścić.
No okej, w końcu trochę odpuścił i nawet pomógł Markusowi w rozbieraniu go, unosząc tyłek z łóżka. A to już coś, nieprawdaż?

Irę udało mu się rozebrać od pasa w dół, a siebie od pasa w górę. Jakaś harmonia może i tym została zachowana, jing jang, nie ważne. Ważniejsze było to, że mógł wejść na łóżko obok Iry, sięgnąć do jego bielizny i jeszcze przez bokserki masować mu penisa. Robił to z żywą ochotą, więc miał nadzieję, że chłopak to doceni. A już w szczególności to, że nie zamierzał przestawać go całować.

Spodziewał się raczej tego, że Markus powita go herbatą, ale jakoś nieszczególnie zamierzał narzekać. Nie, żeby w ogóle miał możliwość. Ale na to też nie narzekał, a jedynie pogłębił pocałunek, używając języka z większym zaangażowaniem niż wcześniej. Zastanawiał się, czy czy kolczyk robi Markusowi różnicę, ale jak dla niego, to było miłe. Ogólnie było miło.
Wystarczyłoby mu tylko to, samo dotykanie i całowanie Markusa, bycie obok i pod Markusem, nawet bez całych tych macanek, ale skoro macanki wchodziły w grę... No czemu by wybrzydzać?
Choć sam chciał jeszcze przez chwilę po prostu trzymać twarz Markusa w dłoniach.

-To nie tic tac, ani cukierek?- przerwał na moment pocałunek, ale nie przerywał masażu. -Masz kolczyk?- był zaskoczony, ale nie zniesmaczony. -Możesz się całować?- zapytał będąc na siebie złym, że może robić coś, co może jakoś skrzywdzić Irę. Nie powinien się aż tak na niego rzucać, ale był stęskniony. Dłonią cały czas go jednak dotykał, bo przecież nie może tak przerwać w połowie, prawda?

- Mogę, ale chyba nie tak. - Cóż, tak przynajmniej się domyślał, bo jakoś nie pytał o czas, jakiego potrzeba do całowania się z języczkiem. Domyślał się jednak, że nie był krótszy niż w przypadku całej reszty. Ale czy to jego wina, że Markus tak go rozproszył? Nie bolało, więc zwyczajnie jakoś... się zapomniał. No bywa. Nie?
Ale chyba miał to jednak gdzieś tam, z tyłu głowy, dlatego jakoś z pewnym opóźnieniem reagował na te... pełne pasji masaże Markusa. Ale regaował.

-To... Może powiedz mi, gdzie mogę cię całować?- zaproponował, bo przecież... Nie wydawało mu się to czymś złym, a nawet takim... No, w jego głowie Ira mówiący mu, gdzie go ma całować, gdzie go ma dotykać było wizją bardzo podniecającą. 
Więc sięgnął ustami do jego szyi i powoli zaczął go po niej całować.

- Nie... w język...? - odpowiedział głupio, bo czasem po prostu jakoś tak... nie był szczególnie lotny, kiedy Markus chciał iść w tego typu... rozmówki. Zwłaszcza, kiedy leżał obok i pod Markusem, na wpół ubrany jak jakiś pajac, i czekał aż Markus wybierze najwłaściwsze miejsca do całowania.
Po prostu... No czasem zachowywał się jak ten ostatni głupek i potrafił jedynie nadstawiać Markusowi szyję.

Markus miał ocean cierpliwości i jakiegoś takiego nie brania do siebie tego, że Ira... Nie idzie w to, co Markus chciałby. Po prostu było mu dobrze z tym co mają, nie muszą sobie tego w jakiś sposób urozmaicać. 
-Nie w język. - dmuchnął w jego szyję i gdy znów zaczął go całować, to wsunął dłoń w bieliznę.

Cóż, może i Ira nie do końca wkręcił się w grę, ale za to zdecydowanie wkręcił się w całą resztę... Nie narzekał, choć jednak po fakcie to chciał herbatę.
Nie spędzili w Pasadenie zbyt dużo czasu, ale to był tylko przystanek. Stamtąd miał razem z Markusem ruszyć do Camden na weekend i świąteczną kolację. Wiedział, że prościej i ekonomiczniej byłoby mu polecieć od razu do Filadelfii, skąd pojechałby do Camden, ale chciał spędzić więcej czasu z Markusem, nawet jeśli miał to być jeden wieczór i pół dnia. To mu wystarczało.
Jednak następnego dnia czekał na nich lot, a potem ojciec Markusa odebrał ich z lotniska i pojechali do Camden. Mieli spędzić dziękczynienie razem - oni, Margie i Anabeth. Widać było, że ojciec Markusa był nieco... nie w sosie, a okazało się, że to dlatego, że choć w tym roku bliźniaki miały spędzić Dziękczynienie z nim, to matka Markusa w ostatnich chwili zmieniła plany i stwierdziła, że wyjeżdżają do jednej z jej sióstr. Obecność Margie była dla niego chyba chociaż minimalnym pocieszeniem.

Markus starał się jakoś wspierać swojego ojca, że przecież matka będzie musiała mu te święta w jakiś sposób oddać. Okropnie może to brzmiało, ale przecież tak to w praktyce miało wyglądać. 
Za to im dłużej przebywał z Irą tym w jakiś sposób czuł się spokojniejszy, bardziej szczęśliwy i zadowolony. Przez to też pozwalał sobie na okazywanie czułości w bardziej publicznych miejscach, ale skoro Ira nie miał paparazzi, to Markus nie miał czym się martwić.

Dziękczynna kolacja nie była nawet aż tak tragiczna, jak można by było zakładać. To nie było nic wielkiego, ale w sumie od kiedy dziękczynienie musiało być jakąś wielką imprezą? Pomogli w kolacji, pomogli w sprzątaniu, obejrzeli paradę, Markus później obejrzał mecz z ojcem i Margie, którą Mark najwyraźniej próbował wkręcić w football, a Ira wolał chętnie zgłosić się do pomocy w deserze, bo to było lepsze niż udawanie, że rozumie to, co dzieje się na boisku, i że lubi football.
To był nawet miły wieczór i raczej nie było szczególnego powodu, żeby myśleć o tym, że coś może go popsuć, prawda?

Cóż, może dalej nie mówił do Anabeth "mamo", ani "macocho", ani... Zwracał się do niej grzecznie, choć bardzo często bezpłciowo. Po prostu tak, by nie musieć używać jakiegoś określającego ją słowa. Margie za to mówiła do niej po imieniu, a do Marka "wujku", co nie było chyba takie złe? 
Dlatego po kibicowaniu i deserze, to oni wzięli Margie pod swoje skrzydła, by móc ją umyć, przebrać i poczytać do snu.

Lubił spędzać czas z Margie, a ostatnimi czasy robił to znacznie rzadziej niż wcześniej. Głównie dlatego, że był poza domem i poza miastem znacznie częściej niż wcześniej. Jedno jednak ściśle wynikało z drugiego. Dlatego nie protestował w żaden sposób, kiedy chodziło o pomoc w kąpieli, zabawianie, czytanie czy przygotowywanie do snu. Tak właściwie to było miłe. Margie gawędziła, aż za bardzo, bo potrafiła się rozkręcić jak katarynka, ale korzystał z tego, jak było, bo za kilka miesięcy Margie miała skończyć trzy lata i będzie robiła się coraz bardziej i bardziej dojrzała. Dorosła. Cóż, no jak na trzylatkę.
Ale i tak było miło, i z uśmiechem wszedł do pokoju Markusa, gdzie mieli nocować. Nie opłacało mu się wracać do siebie.

Był mile zaskoczony i ani zamierzał wspomnieć o tym, że Ira często jednak wolał wracać do siebie niż nocować u Markusa. Kimże więc był, by z tego nie skorzystać? Może następnej szansy nie będzie, albo nie będzie ona tak szybko. 
-Nagrywamy jakiś krótki filmik dziadkom?- Markus nie mógł o nich nie pomyśleć dlatego zaproponował nagranie jakiejś wiadomości dla nich. Nie było co dzwonić i im przeszkadzać.

Wiedział, że dziadkowie Markusa postanowili w tym roku zaszaleć i pojechali na krótkie świąteczne wakacje na Florydę, bo jak to powiedział Eddie - jak już ma być za coś wdzięczny, to będzie wdzięczny w hotelowej restauracji all inclusive. Może i coś w tym było.
- Ta, może to będzie lepsze niż dzwonienie, bo jeszcze przerwiemy Eddiemu jego all inclusive. - A nie było co mu się narażać, prawda? Dlatego sięgnął po telefon, żeby mogli nagrać jakieś życzenia dla dziadków Markusa.
Po tym, jak przyszli do domu Markusa, zostawił na górze swoją torbę i podłączył telefon do ładowania. Jakoś nie był mu szczególnie potrzebny, dlatego się nim nie przejmował. Nie czekał na kontakt z kimkolwiek, dlatego nie spodziewał się, żeby ktoś się do niego dobijał. A najwyraźniej dobijał, patrząc na ilość powiadomień, która na niego czekała. Choć powiadomienia chyba nie były najgorsze.
***

Markus nie miał przy sobie telefonu, wiedział, że jego ojciec woli, gdy wszyscy są obecni. O dziwo, nawet Anabeth nie siedziała z nosem w komórce. Dlatego, gdy zauważył, że Ira nieco zastygł, to nie mógł się nie zaśmiać -Nie mów, że dziadek Eddie właśnie przysłał jak to all inclusive wygląda?- A po dziakdu Eddiem można było się wszystkiego spodziewać.

Pośpiesznie przewertował stronę, komentarze, przerzucił się na artykuł, żeby zrobić dokładnie to samo, a potem spróbował wyszukać nazwisko Markusa. To była dla niego... cóż, dość istotna kwestia, żeby móc ocenić to, jak bardzo było źle. Na całe szczęście nigdzie nie znalazł nazwiska Markusa powiązanego z własnym, więc to była chociaż jedna w miarę dobra wiadomość. Chyba.
Mimo wszystko i tak potrzebował długiej chwili, przez którą spoglądał na Markusa, żeby jakoś ułożyć sobie w głowie to, jak powiedzieć Markusowi co i jak, ale w sposób, który sprawiłby, że brzmiałoby to nie tak źle.
Tylko jakoś nic sensownego nie przychodziło mu do głowy.
- Nie, nie musisz się martwić... - powiedział wreszcie. - Lubisz może plotki...? - palnął po chwili.

-Wiem, że plotkujesz z Eddiem.- Markus miał tego świadomość, że Eddie i Ira mieli jakąś taką swoją więź. Nie był o nią zły, wiedział, że i dla jednego i dla drugiego jest kimś ważnym, więc nie odbierał tego negatywnie. -Więc czym cię uraczył? Co zbroił?- Markus wciąż miał rozbawione nuty słyszalne w głosie.

- Jeszcze o niczym nie plotkujemy, ale wierz mi, będziemy mieli o czym - zapewnił, chociaż chyba nie bardzo miał się z czego cieszyć, a robienie dobrej miny do złej gry nie było może najlepszym wyborem, ale jakoś tak... po prostu...
Okej, może po części chodziło też o to, że nie chciał, żeby Markus mógł powiedzieć miałem rację. Bo gdyby on był Markusem, to by tak zrobił.
Ale nie przedłużał, niczego nie mówił, a po prostu podał Markusowi telefon.

-Dostaliśmy ich selfie?- Zapytał odbierając od Iry telefon, ale cóż... Po chwili już się tak szeroko nie uśmiechał. -Masz problemy?- Zapytał patrząc na chłopaka, nim zaczął szukać swojego nazwiska. Na zdjeciach nie było widać jego twarzy... -Zadzwonisz do managera?- chyba tak trzeba postąpić? Markus nie wiedział... Wcześniej widział zdjęcia Łasicy kupującego kawę, nikt mu comming outu nie robił.

- Nie ma tam niczego o tobie - powiedział, bo mógł domyślić się, że to chodzi Markusowi po głowie. I było w tym coś dziwnego, bo przecież okazji do zrobienia zdjęć twarzy Markusa musiało być przecież sporo. Ale jakoś nie był pewien, czy to o tym powinien teraz rozmyślać. - Nie wiem, czy to problemy. - Cóż, na pewno nie było to coś dobrego i nie wiedział, jak się z tym czuć. Na samą świadomość, że ktoś miał wyciągnąć go z szafy, z której nie chciał wyjść, czuł dziwny, nieprzyjemny ścisk w brzuchu. - I nie wiem, czy to dobra pora... - Skąd miał wiedzieć? Jakoś nigdy nie rozmawiał z nikim o tym, jaka jest ścieżka postępowania w przypadku sytuacji, w której ktoś postanowi zrobić mu comming out w świąteczny wieczór.