Meet the Rutherford's

-Po tych wykładach, może jednak ty wpadniesz na coś i zdobędziesz Nobla.- Zaśmiał się, ale nie wyśmiewał się z Iry, co to, to nie. Po prostu już tyle mu opowiadał, czasem o obliczeniach, czasem coś właśnie liczył przy nim, że Ira mógłby... Wskoczyć parę poziomów w górę, tym bardziej, że przecież on nie miał problemów z niskim poziomem szarych komórek. Ira zawsze był mądry.
Tylko chyba leniwy.
I nieco zbuntowany.

Spoglądał na Markusa znad swojej dopijanej powoli kawy. Drugiej. I pewnie ostatniej, bo wątpił, żeby Markus pozwolił mu wypić kolejną. Dlatego korzystał z tego, co mógł.
- Chyba pokojowego. - Najbardziej bezwartościowy z Nobli, ale wciąż Nobel. - Za to, że nie zastosowałem agresji wobec samego siebie w celu uniknięcia wykładów... - Puścił do Markusa oczko. Mimo wszystko, tak w razie wątpliwości, że to żart.
Sam nie wiedział, jakoś... trochę się odprężył. W spokoju jedli razem śniadanie, chłopaki byli przed nimi albo jeszcze nie zeszli, bo nie miał ich w zasięgu wzroku, więc mógł po prostu skubać w talerzu, słuchając Markusa.

-Chyba musimy porozmawiać, czy nie jesteś masochistą.- Zaśmiał się lekko, no bo skoro Ira sam chciał tego wszystkiego wysłuchiwać, a teraz rzuca takim tekstem... Może i w żartach jest jakieś ziarenko prawdy? -I proszę, zjedz coś.- Mógł opowiadać i opowiadać, ale widział talerz chłopaka. -Nie dość, że nie spałeś, wypłukujesz magnez kawą, to jeszcze nic nie jesz...- Do tego stres, wysiłek fizyczny i... Markus już miał czarne myśli.

- Jestem masochistą, brak snu, magnezu i jedzenia idealnie mi się w to wpisuje. - Może nie powinien gadać takich głupot, no ale co poradzi? - Ledwo się zaobrączkował i już mi suszy głowę... - westchnął w ten przesadnie teatralny sposób, bo przecież to były tylko żarty, a potem wreszcie wbił widelec w swoją frittatę ze szpinakiem. Zawsze tak miał, że nawet jeśli grymasił, to jak już Markus zwracał mu uwagę, to grzecznie jadł. - Doceń, że to nie fińskie śniadanie - zażartował jeszcze, bo gorąca kawa z wódką i papieros też nie brzmiały źle.

-Bo chcę być jak najdłużej zaobrączkowany.- Byli młodzi, ale... Lepiej dmuchać na zimne, prawda? -Iraaa- zaśmiał się, słysząc tekst o fińskim śniadaniu. -Może zjedz po prostu tosty? Napij się soku? Banana przekąś później?- Prosił, bo przecież nie chciał dla niego źle, a dobrze. -Aaa... Chcesz komuś powiedzieć?- Sięgnął po swój sok, by dać przykład, że akurat tych rad swoich słucha.

- Jem. - Wskazał na swój talerz, no bo przecież grzecznie zabrał się za jedzenie, tak? No tak. Dla podkreślenia tego wsadził porcję do ust. Może nabrał trochę zbyt dużo, ale to dobrze, bo dzięki temu mógł ją dłużej żuć. A każdą chwilę żucia mógł wykorzystać na dodatkowe sekundy myślenia.
- W pierwszej kolejności na pewno twoim dziadkom. - Lepiej zacząć od tego, co najbardziej pozytywne, prawda? - A jak już powie się Eddiemu, to nie trzeba nikomu innemu... Załatwi sprawę... - zażartował nieco z tego jego plotkarstwa. - Ale... Może lepiej nie mówić chłopakom...? - Chciał podejść do tego jakoś delikatniej. - Póki co - zaznaczył od razu. - Nie chcę, żeby ktoś uznał to za argument za odesłaniem cię do domu. - A zarząd to zarząd.

-To może lepiej dziadkom jeszcze też nie powiedzieć?- Może nie przyjadą, ale mogą dzwonić z jakimiś gratulacjami w najmniej spodziewanym momencie. 
Albo jednak będą w stanie do nich dołączyć, najpierw by opieprzyć, a później cieszyć. A to też mogło być podejrzane. -Więc... Na razie będzie to naszą słodką tajemnicą.- uśmiechnął się, bo nie był zły, że w najbliższym czasie nie będą się przyznawać do ślubu.

- Powiedz dziadkom, że rzuciłeś studia... Jak powiemy o ślubie w drugiej kolejności, to na pewno lepiej to odbiorą, bo wkurzą się na to pierwsze... - zaproponował ten swój genialny pomysł, zanim znów nabrał na widelec frittaty. - A poza tym, to... Wiesz, oni akurat są na tyle... dorośli... - Chyba słabo wyszło mu zamaskowanie tego, że chciał powiedzieć starzy. - Że chyba potrafiliby zrozumieć chęć zostawienia tego między nami przez jakiś czas? - Tak właściwie to powinni się czuć zadowoleni, że to im powiedzieli.

-Nie rzucam studiów?- aż wciągnął powietrze. -Mam nadzieję, że nie powiedziałeś tego w złej godzinie.- nie wyobrażał sobie spełnienia tychże słów. -Ale.... Może Eddie skupi się na tym, że on też chce ślub? - więc może złość nie będzie jakaś wielka, ale miał też nadzieję, że żalu mieć nie będą też.

- No ale widzisz? To była informacja, która cię zdenerwowała - zauważył, jakby faktycznie miało to jakoś udowodnić, że to jego dziwne myślenie ma jednak jakiś sens. - W pierwszej kolejności przekaż zmyślone złe wieści, to wtedy wszystko, co powiesz później, będzie wyglądało lepiej. - Wzruszył lekko ramionami, no bo przecież czy nie ma racji? No, może i nie ma. Ale co z tego?
- Gorzej, jeśli tak się na tym skupi, że zamęczy Berniego. - Bo Bernie był nieco bardziej na nie. Nie chciał, żeby doszło między między nimi do jakiegoś spięcia.

-Trochę rozumiem podejście dziadka Be, ale dziadek E też ma rację.- W końcu to byli oni, byli już tyle lat ze sobą, śluby były legalne w części stanów, więc... -Jednak no, poczekamy, możemy zrobić jakieś podchody najpierw, a później powiedzieć?- Zaproponował, bo w ten sposób mogliby zobaczyć jak informacja może zostać przyjęta.

- Może w międzyczasie zrobimy coś gorszego do czego będzie wypadało się przyznać. - A wtedy będzie można iść za ciosem, nie? Łatwiej przyznawać się do kilku rzeczy naraz, bo idzie lawinowo...
Albo szukał tych wszystkich głupich tłumaczeń, żeby jakoś usprawiedliwić przed samym sobą to, że jednak bądź co bądź ukrywa przed Markusem sprawę ojca.
Ta, zdecydowanie szukał wymówek.
- Możemy po prostu poczekać aż się z nimi spotkamy? - Powiedzenie twarzą w twarz to tez coś innego.

-Twarzą w twarz będzie najlepiej, w razie co, będziemy przecież obok, gdyby... Nie wiem, mieli się pokłócić, czy z radości zemdleć.- Zaśmiał się lekko. -A co gorszego chciałbyś zrobić?- Zapytał, będąc przy tym ostrożnym. Przy Irze i z Irą wszystko było możliwe, więc lepiej być czujnym. -Może po prostu będziemy szczerzy, że to było spontaniczne, ale też chciane i że... Kiedyś powtórzymy dla nich?- Zapytał.

- Złych rzeczy zazwyczaj się nie planuje, tylko po prostu jakoś... tak wychodzi, że się je robi...? - Cóż, mógł mówić przynajmniej za samego siebie, bo w jego przypadku tak to właśnie wyglądało. Głupoty robił bez jakiegokolwiek myślenia...
Inaczej by ich nie robił.
- Papiery z pierwszego ślubu pewnie nawet nie trafiły jeszcze do właściwej szuflady, a ty już planujesz ten numer dwa? - Wiedział, że niektórzy odnawiali śluby, no ale chyba z tym to trzeba było poczekać chociaż do pierwszej miesięcznicy... - Ale to... zobaczymy, jak się wszystko potoczy?

-Nie no, wiesz... Jakby... Jeżeli oni byliby jakoś bardzo zawiedzeni i chcieliby rodzinny ślub, to... Chyba byłbym za?- Wiadomo, że ten ich wczorajszy ślub był wyjątkowy i będzie zawsze najważniejszy, jednak... Mógłby go powtórzyć. Pewnie już inaczej, by to wyglądało, czy inaczej nieco by podeszli, ale... Dla siebie już mieli, teraz tylko różnica czy dla rodziny będą chcieć. No i lepiej o tym porozmawiać, niż o rzeczach problematycznych?

- Rodzinny ślub w otoczeniu całej twojej rodziny... Tak, to zdecydowanie byłaby niezapomniana impreza... - No aż się rozmarzył, kiedy próbował wyobrazić sobie Berniego, Eddiego i babkę Markusa siedzących przy jednym stoliku i to w otoczeniu ojca Markusa z Anabeth, i matki Markusa z jej nowym facetem... To by było naprawdę... niezapomniane. Czuł to w kościach. W ościach też. - Ale dobrze, dobrze. Już nie narzekam. - Za to grzecznie dojadł śniadanie.

-To będziemy brać ślub kilkukrotnie. - Zażartował, bo o ile rozumiałby i mógłby raz jeszcze wziąć ślub z Irą, to jednak bez przesady... Nie przy wszystkich muszą i jednak nie dla wszystkich. -I... Od wczoraj to już jest również twoja rodzina... Wmężniłeś się w nią.- chciał powiedzieć "wżeniłeś", ale to chyba nie na miejscu...

- Pamiętaj, że mam jeszcze czas, żeby się z niej... odmężnić... - Nie był pewien, czy to właściwe słowo, ale cóż, być może. - Przypominam mi o tym, a pobiegnę po unieważnienie, bo w czasie składania przysięgi byłem niepoczytalny... - zażartował, no bo cóż, w temacie rodziny Markusa żarty były chyba dość usprawiedliwione?
- Chcesz w ogóle mówić matce? - I w domyśle babce, bo one chodziły w pakiecie. - Czy poczekasz aż jako dojdzie do nich pocztą pantoflową? - Gdyby Eddie z nimi rozmawiał, to ta poczta byłaby szybka.

-Pewnie jej powiem, ale ostatniej w kolejności? - To wciąż była jego matka, choć... Z nią to idealnie prezentuje powiedzenie, że najlepiej wychodzą wspólnie na zdjęciach. -Żeby wiedziała to ode mnie, ale... Najpierw będzie radość, a później dla równowagi jej... Nie wiem?- Nie wiedział, czy ona będzie zła, czy zawiedziona, czy zrozpaczona, czy wszystko po trochu. -A ty Susan, pewnie nie powiesz?- I doskonale to rozumiał.

- Może pozytywnie cię zaskoczy? - Nie dałby sobie odciąć za to ręki, ale zawsze była chociaż mała szansa na to, że tak się stanie, prawda? Ludzie się zmieniali, wszystko potrafiło się zmienić, więc była mała szansa na to, że matka Markusa może zareagować dobrze i po prostu cieszyć się jego szczęściem, prawda?
Mała szansa. Ale była.
- Jak ją kiedyś zobaczę, to może jej powiem. - Wzruszył ramionami, odkładając sztućce na talerz. Na wszystko w końcu była mała szansa, prawda?

-Zobaczymy, ale na razie... Na razie chyba nie ma co zaprzątać sobie głowy tym, hm?- uśmiechnął się do chłopaka. -Za chwilę pewnie będziecie mieć zbiórkę przed próbą.- Nie dziwił się, że zbiórki były potrzebne... Cóż, czasem chyba trzeba było sprawdzić, jak kto się czuje. -Później próba i koncert, nie mogę się doczekać.- chętnie zawsze na nich patrzył, słuchał i bawił się. Nie był tu za karę.

Dopił kawę, a niedługo później faktycznie zaczęli się zbierać. Mieli jeszcze wystarczająco dużo czasu, żeby zajść na chwilę na hotelową siłownię, bo potrzebował nieco się rozruszać, a potem wrócili do pokoju, żeby móc się ogarnąć. Zabrał ze sobą mniejszą torbę, bo nigdy nie odstawiał się szczególnie na soundcheck.
Zebrali się na miejscu, odhaczyli i obgadali co należy, kiedy ich zespół rozstawiał sprzęt i wszystko podłączał. Oni wchodzili na gotowe i musieli jedynie zagrać kilka piosenek, żeby sprawdzić nagłośnienie i resztę technicznych gówien, na których wcale aż tak się nie znali (po prostu sceny i sprzęt trochę się... rozrosły od czasu, kiedy sami to robili). Wiedzieli po co i jak sprawdzić nagłośnienie, instrumental i wokal, a to było dla nich najważniejsze.
Kiedy zeszli ze sceny, żeby support mógł zrobić swoje, mogli zaszyć się w garderobie. Mieli jeszcze czas zanim w ogóle arena zacznie się zapełniać, ale... No, po prostu jego włosy potrzebowały czasu, tak? Ułożenie ich to nie taki mały pikuś.

Markus siedział za nim w garderobie. Wyciągnął telefon, gdy ten zawibrował mu.
-Tata pisze, że jakiś list do ciebie przyszedł i co ma z nim zrobić?- Markus sam był zdziwiony, że jakieś listy przychodziły na stary adres chłopaka, ale... To mogło mieć też związek z jego matką, więc może jednak warto było otworzyć prędzej. Jednak to wciąż była decyzja jego męża.

Nie odwróciły się w stronę Markusa, zbyt zajęty dbaniem o to, żeby kosmyki jego włosów posłusznie ułożyły się tak, jak tego chciał, kiedy próbował stworzyć sterczący nieład na swojej głowie. Wiedział, że i tak nie wytrzymają go końca, ale powinny być nieidealnie idealne tak długo, jak dadzą radę.
- Nie wiem co to może być za gówno. - Nie odwrócił się, ale jednak spojrzał na Markusa w lustrze, bo miał go za sobą. Nie sądził, żeby miało być to coś szalenie istotnego, bo jednak wiedział, że musi pozmieniać adresy korespondencyjne. - Najwyżej niech otworzy i jeśli to coś ważnego, to niech mi podeśle. - Już kiedyś tak robili. Ojciec Markusa pilnował głównie poczty, która przychodziła do Susan, żeby mieć dłoń na pulsie, gdyby czasem chodziło o Margie. Mieli więc obgadane otwieranie poczty na odległość.

-Jasne, już mu piszę.- oczywiście nie wspomniał ojcu, że Ira jest jego mężem. -Po koncercie powinieneś mieć. - nie było co sobie tym zaprzątać teraz głowy. Ojciec wiedział, że Ira jest zajęty, że nie może nie wyjść na scenę, bo musi list przeczytać, jeżeli oczywiście nie jest to jakoś bardzo ważne. Choć chyba nawet i wtedy Mark odczekałby, nie chciałby wpłynąć na karierę negatywnie.