Meet the Rutherford's

-Ja po prostu...  nie chcę żeby był na mnie zły. Wiele mu zawdzięczam, ale nie chciałem go nigdy wykorzystać. - gdyby pan Martin jakoś dał mu znać, to może i Markus miałby szansę już o wiele wcześniej jakoś zareagować, coś powiedzieć. Tak nie miał szansy. - jeżeli nie jesteś na mnie zły, to jest mi już dobrze. - odetchnął - A jak... U Ciebie?- przygryzł wargę.

- Nie jestem zły - zapewnił. - Nie na ciebie - dodał po chwili, bo było to jednak dość istotne. - Spróbuj się nie obwiniać, okej? Mówił takie rzeczy, bo chciał, żebyś poczuł się źle. - Sam najpewniej zrobiłby podobnie, gdyby poczuł się odrzucony. Nie pochwalał, ale w pewnym sensie mógł zrozumieć. - Po prostu... to sobie powtarzaj, okej? - Że to tylko bzdury. To najważniejsze.
- Byłem u Margie, rozmawiałem z twoim ojcem... Dlatego nie odbierałem. - Cóż, nie bardzo był pewien, czy dzielnie się z Markusem resztą było teraz dobrym pomysłem.

W momencie się wyprostował na łóżku. - Rozmawiałeś z moim ojcem? Co się stało?- mimo wszystko to było nieco... Ira nie przepadał za Markiem, czemu nie było też się dziwić. -Będę sobie powtarzać, że wszystko jest dobrze. - aż w końcu będzie w to wierzyć i to przyciągać.

Cóż, nie chciał okłamywać Markusa, zatajać rzeczy też nie, bo w końcu kiedyś obiecał mu, że nie będzie tego robił. Ale też nie chciał go martwić, więc...
- Moja matka mnie odwiedziła... Wiesz, postanowiła wpaść w moje urodziny... - To nie było kłamstwo. Nawet jeśli ona nie pamiętała, że je miał. - Wyraziła zmartwienie, że dom jest w kiepskim stanie i wspomniała, że twój ojciec zajmuje się Margie... - Nadal nie kłamał, choć usilnie przeinaczał sytuację tak, żeby brzmiała lepiej. - Więc wolałem mu powiedzieć, że wróciła do miasta i nie wiem na jak długo. A potem zostałem, bo Margie nie chciała mnie wypuścić. - W tym to akurat mówił pełną prawdę.

-Margie wciąż widzi w tobie swojego ulubionego starszego brata. - Nie wiedział, jak Ira ma się z tym, że on zawsze podkreśla to, że Margie kocha i tęskni za Irą. Nie wiedział, czy już w jakiś sposób, na ten moment życia w którym są, to jednak nie przegina. -Susan... Tata z pewnością ją spacyfikuje, jeżeli oczywiście mu na to pozwolisz.- Wiedział, że tutaj znajdowała się główna kość niezgody międzye Markiem a Irą, ale... Może tym razem będzie inaczej.

- Nie jest to szczególnie wybitne osiągnięcie, bo jestem jej jednym bratem. - Choć kto wie. Podczas swojej nieobecności matka zdążyłaby jakiegoś spłodzić... Ale to było zbyt złe, żeby próbować o tym myśleć. Poza tym to jakoś... Sam nie wiedział, był chyba o tyle starszy od Margie, że chociaż mógł ją kochać jak siostrę, to mógł bez niej żyć. Pewnie byłoby inaczej gdyby mieszkał z nią na co dzień i to teraz, kiedy wyrosła z fazy płaczącego i robiącego w pieluchę ziemniaka, ale jednak nie widywał jej szalenie często. - Wiesz, może znowu gdzieś zniknie i tyle. - Tak byłoby teraz chyba najlepiej.

-Ale wiesz... Można być czyimś jedynym w czymś, a i tak człowiek nie doceni?- Zauważył. Mogli z Margie nie mieć dobrych relacji, a jednak wciąż je mieli i to Markusa zawsze cieszyło. Na przestrzeni lat nieco zmieniał się główny powód cieszenia, ale wciąż cieszyło. -Pewnie tak? W sensie... Ona chyba tak lubi?- Temat Susan zawsze był dziwnym i trudnym tematem do rozmów.

- Ma trzy lata. Docenia wszystko. - Taka była dla niego prawda. Margie wciąż była w tym wieku, w którym wszystko było materiałem do cieszenia się, bez względu na to, co by jej dał. Dlatego nie traktował tego jako osiągnięcia czy czegokolwiek podobnego. - A moja matka... po prostu nie ma co się nią teraz przejmować. - A przynajmniej Markus nie powinien. Miał dość własnych problemów na głowie.

-No ale wiesz, Susan wróciła, gdy zaczynacie być coraz bardziej sławni. Nie chcę jej o nic podejrzewać...- Markus położył się na łóżku, bo ciało już mu odmawiało siedzenia prosto. -Martwię się, ale... Mam nadzieję, że nie ma czym. Informuj o wszystkim ojca, niech ma ją na oku?- Choć pewnie Ira już wystarczająco Marka zaalarmował. Margie była jego ojca oczkiem w głowie.

- Nie zaprzątaj sobie tym swojej mądrej główki - poprosił. - Twój ojciec będzie wiedział, co robić. Ja się nie martwię, więc ty tez nie musisz się martwić. - Okej, to nie była do końca prawda, ale kłamał w słusznej sprawie, jaką była próba uspokojenia Markusa.
- Skupiaj się na pozytywach. Jeszcze trochę i będziesz mieć przerwę świąteczną. - Czy to nie był najlepszy pozytyw, o którym trzeba było myśleć? - Spędzimy razem święta. - To najważniejsze. To było miłe do myślenia.

-Nie mogę się tego doczekać... Na prezent poproszę poduszkę z twoją podobizną.- Zaśmiał się pierwszy raz i choć zrobił to słabo, ale jednak coś się zaśmiał. -A jak ty się czujesz, że Susan się pojawiła? - Markus mógł nie zaprzątać sobie nią głowy, ale przecież to wciąż mama Iry i Ira wciąż mógł odczuwać jej obecność w różnoraki sposób.

- Wiesz co...? - zaczął po chwili ciszy. - Może jednak spędźmy święta osobno. - Liczył, że Markus zrozumie, że to tylko żart i zupełnie nic więcej. Chociaż i tak miał ochotę się wzdrygnąć na samą myśl o poduszce ze swoją podobizną. Bo to się robiło aż nazbyt realne.
I dlatego to było takie... ugh.
- Staram się ją olewać. - To może nie było najlepsze, co mógł powiedzieć, ale... w sumie tak było. Nie miał na nią siły i wiedział, że gdyby się nią zadręczał, przejmował czy cokolwiek, to by padł. - Robię to od tak dawna, że mam w tym niezłą wprawę. - Różnie szło, ale się starał.

-To tym bardziej chcę poduszkę.- Znów spróbował się zaśmiać i było to już nieco bardziej szczere i lżejsze.-Wiem, ale... Dobrze, nie będę szukać problemów, czy dramatyzował. Myślmy pozytywnie. Wszystko się poukłada, my się niedługo zobaczymy i będziemy szczęśliwi.- To było dla niego najważniejsze, to było coś, co podtrzymuje go, by nie zapaść w jakiś mrok, w jakąś deprechę.

Chciał powiedzieć no chyba nie, ale nie chciał psuć Markusowi humoru. Choć i tak nie było opcji, żeby Markus dostał tę poduszkę. Najmniejszej. Po prostu... nie. Jeśli kiedyś znajdzie miejsce sprzedające takie poduszki, to je spali. Warto by było pójść za to choćby siedzieć.
- Nie mówię, że dramatyzujesz - zaznaczył, choć może i minimalnie tak było przez to nakręcenie się Markusa na sprawę zrywania, ale jednak mu tego w żaden sposób nie powiedział. - Po prostu... sam każesz mi skupiać się na tym, co dobre, więc tego spróbuj. - Własne rady Markusa powinny go chyba usatysfakcjonować. - I zobaczysz, że te kilka tygodni szybko zleci.

-Wiesz, że zazwyczaj nie korzysta się z rad, które się daje?- roześmiał się, ale już było to najbardziej szczere i naturalne. - Może mi się uda wszystko wcześniej pozdawać, to nie będę mieć nic na głowie... Tylko ciebie. - zamruczał. -Przytuliłbym ciebie najchętniej, ale poczekam na spełnienie twojej obietnicy. - mruczał dalej.

- W takim razie czy nie są to kiepskie rady...? - zauważył, trochę chcąc złapać Markusa za słówko. - Sugerujesz, że ja mam się do tego nie stosować, czy że twoje rady są nienajlepsze...? - Niech więc w Markusie odezwie się ambicja, żeby pokazać, że jego rady są jednak dobre nawet dla niego samego. - Skup się na świętach, a zdasz wszystko śpiewająco. - Przesunął dłonią po twarzy. Czuł się tym wszystkim zwyczajnie zmęczony, choć starał się zachować minimalną energie w głosie.

-Hej, a czy ty stosujesz się do rad, których udzielasz?- odbił piłeczkę, bo zaczynał już czuć się jakoś coraz lepiej. Choć gardło i tak powoli dawało się we znaki. 
-Kocham cię - po tej sytuacji z panem Martinem potrzebował mu to powiedzieć. 
-Chcesz już się położyć?- zapytał, bo jednak Ira miał wiele rewelacji, no i przecież był po imprezie urodzinowej. Powinien odpocząć, a Markus znów zabiera mu czas.

- Dlatego ja nie udzielam żadnych rad, a przekazuję dalej czyjeś rady. - Cóż, to w pewnym sensie było obejście systemu, prawda? Tak jakby. W końcu wtedy co najwyżej mógł stosować się albo nie do czyichś rad, nie własnych.
- Wiem. Ja ciebie też - zapewnił. - Ale poduszki ze zdjęciem i tak nie dostaniesz - dodał po chwili. Tak dla podkreślenia.
- Po prostu... wiesz, późno wróciłem, mało spałem. Bateria zaczyna mi siadać. Ale jest okej - dodał. Nie musiał się jeszcze kłaść.

- Dlatego powinieneś nadrobić sen, później jak będzie trasa to znów będzie stres, adrenalina, niewygoda. A teraz możesz się położyć, przykryć i pomyśleć, że to ja ciebie obejmuje, bo w mojej głowie właśnie to robię. - i z taką myślą, że go obejmuje zamierzał zasnąć. Szczególnie, że byli o krok od rozstania, a Ira mu wszystko wybaczył i obwinił pana Martina. -Trzymam cię mocno, całuje cię w kark..  - miał nadzieję, że buduje miły obraz.

- Dobrze, dobrze - zgodził się z Markusem. - Grzecznie pójdę spać po wieczorynce. - Co prawda na nią było już jednak trochę zbyt późno, ale pójdzie do Łasicy, żeby opowiedział mu bajkę, a będzie wychodziło na to samo. No nie? Cóż, tak jakby. Choć i tak nie zamierzał tego robić.
- Rano wyślę ci strój dnia. - Ostatnio to zaniedbywał, ale cóż. - Nie mam ochoty się nigdzie ruszać, więc nie będzie szczególnie pasjonujący. - Ale wyśle, więc to chyba najważniejsze? Chciał się starać.

-Och, to mam opowiedzieć, gdzie jeszcze trzymam czy całuję?- Trochę się nie zrozumieli z tą wieczorynką, ale Ira musi wybaczyć. Markus po prostu fiksował wciąż na jego punkcie. -Wiesz, że tobie w dużej ilości ubrań jest do twarzy.- Sam nawet nie wiedział, w czym by Ira mu się nie podobał...
No tak, w swetrze od pana Martina.

- Co? - Znów może i brzmiał mało błyskotliwie, ale chyba znów jakoś albo czegoś nie łapał, albo słuchał Markusa dość... na pół gwizdka. Ale to nie jego wina, to Markus wspominał o kładzeniu się i spaniu, i to przez to poczuł się jakoś bardziej... wypompowany. Może nie był zmęczony fizycznie, ale i tak miał dość. - Tak, tak... Ja po prostu... Wyobrażę sobie to wtedy, jak już będę leżał. - Może brzmiało to mało... szałowo, ale... No co poradzi, no? - Jak zobaczymy się na święta, może będzie mroźno, więc będę miał na sobie masę ubran.

Roześmiał się lekko. -Czyli... Będę musiał je wszystkie z ciebie zdjąć i ogrzać cię sobą.- wciąż się pod nosem śmiał. -Wierzę, że dasz radę ubrać się na cebulkę, ale może nie będziemy wystawać za długo na dworze?- Zaproponował spędzanie czasu w czymś cieplejszym. -Może zacznij się zbierać do spania?-oczywiście, że się o niego martwił, to nie chodziło o myślenie Iry o nim.

- Może faktycznie tak zrobię. - Zbierze się w sobie na tyle, żeby pójść i ogarnąć się przed pójściem do łóżka. To wcale nie był taki tragicznie zły pomysł. Tak właściwie to był dobry pomysł, bo jak pójdzie spać, to przynajmniej ten dzień się skończy. - To w takim razie chyba czas życzyć dobranoc...? - W końcu to było najważniejsze, prawda? Życzyć Markusowi dobranoc. Bez tego nie było wieczora.

-Dobranoc, śnij dobrze i mile... Może o mnie?- Wciąż już był na tych delikatnych i żartobliwych nutach w głosie. -Będzie dobrze, masz ojca po swojej stronie, a za tym cały posterunek, więc nie musisz się martwić. Nie jesteś sam.- Miał nadzieję, że Ira to poczuje, a jego ojciec w końcu odpowiednio Irą się zaopiekuje, a nie tylko Margie.