Meet the Rutherford's

Cóż, pewnie w innej sytuacji odpowiedziałby, że w odróżnieniu do niego Markus ma dwie wolne ręce, więc niech sam sobie ściska, ale jednak w tym konkretnym przypadku tego nie zrobił. Chciał dać Markusowi to, czego ten chciał, czego ten pragnął. Chciał dać mu wszystko, a może i nawet więcej.
Próbował, starał się i to wszystko było... tak przytłaczające. W tym dobrym tego słowa znaczeniu. Najlepszym. To wszystkie właśnie takie było.
I to może właśnie dlatego wystarczyło jeszcze tylko kilka ruchów bioder i przylgnął do Markusa tak mocno, że niemal sam na moment stracił dech, kiedy spuścił się w nim, pozwalając sobie jeszcze na kilka całkowicie pozbawionych rytmu pchnięć. Zacisnął powieki, chowając twarz w zgłębieniu szyi Markusa, nawet nie próbując powstrzymać tej mieszanki głośnego mruknięcia i zduszonego jęku, jaką ten z niego wydusił. Och, Boże, to było... To zdecydowanie było coś.

Och, nie wiedział jak było to możliwe, że doszedł dopiero po Irze. Nie spodziewał się tego po sobie, ale... Nie o to przecież chodziło, prawda? Dotykał chłopaka, przyciągając go do siebie. Wreszcie położył dłonie na pośladkach swojego męża i zaczął je ugniatać. 
-A może... Chcesz...?- zapytał zachrypniętym tonem. Nie dawał chłopakowi możliwości na wysunięcie się, starając przyzwyczaić samego siebie też do tego uczucia, gdy zrobiło się mokro.

Cóż, nie raz i nie dwa zaprezentował już Markusowi to, że jak łapie zaćmienie, to jest wręcz idealnym przykładem na to, żeby umieścić jego zdjęcie obok definicji ładny i tępy. Bo jak tak spoglądał na Markusa, to raczej nie prezentował się zbyt błyskotliwie.
- Ale co...? - Po prostu jakoś... Chyba przez chwilę miał tak całkowitą pustkę w głowie, że chociaż myślał tylko o Markusie, o dotykaniu Markusa, o wszystkim, co związane z Markusem, to chyba nie łapało się pod to słuchanie Markusa ze zrozumieniem.

-Druga runda? Za jakiś czas?- musiał odchrząknąć, by móc to powiedzieć wyraźne. Wciąż miał przyśpieszony oddech i wciąż dotykał chyba w wymowny - a przynajmniej tak się jemu zdawało - sposób, pośladki Iry. -Kocham cię. - to w sumie jest ważniejsze, od drugiej rundy, dlatego to powiedział i wykorzystał, że chłopak na niego spojrzał, bo mógł go pocałować.

Cóż, może i bywał czasem mało lotny, ale jak już załapał, to raz i dobrze. Zdecydowanie nie miał nic przeciwko temu. Absolutnie. Zdecydowanie.
Noc była młoda, oni jeszcze młodsi, więc mieli ogrom chęci i możliwości, które z radością przekształcili w działanie... Więcej niż raz. Ale czy to było dziwne? Jak już się poznało seks, to tak łatwo nie chciało się z niego zrezygnować, więc tej nocy to oni za bardzo oka nie zmrużyli.
Wiedział, że to może nie było szczególnie rozsądne, bo lepiej byłoby się przespać, ale po co komu sen, kiedy jest seks, za który można było wznosić toasty?

Markus zawsze wstawał rano w myśl zasady, że więcej będzie mógł zrobić. Dlatego też nie zdziwił się, że przebudził się przed Irą. Położył się na boku, by móc patrzeć na chłopaka. Wiedział, że w ten sposób obudzi i jego, ale przecież.... Oczy służą od patrzenia, więc Ira nie może być zły. 
Markus wciąż czuł, że unosi się na endorfinowej chmurze. Cieszyło go ich małżeństwo i o Boże, właśnie ma pierwszy poranek, gdy budzi się obok męża! 
Mieli ten pierwszy pełny wspólny seks. To też... Ten lekki ból tyłka był tego po stokroć wart.

Cóż, no Ira nie spał. Po prostu leżał płasko na plecach i albo tępo gapił się w sufit nad sobą, albo zamykał oczy, rozmyślając nad tym, że oni go chyba, kurna, zamordują. Wszyscy. Chłopaki, ich jakże szanowny pan Blue, zarząd... Wszyscy ci, którzy tak trzęśli dupami nad swoimi słupkami popularności, które były ich kasą. I co on im teraz powie?
Pamiętacie, jak baliście się, że wyjdzie, że chodzę z facetem? Wyszedłem za niego za mąż. YOLO
Cóż, no tak, to byłoby zdecydowanie coś, co mógłby zrobić... I co tak właściwie zrobił. Ale i tak jakoś... nie do końca sobie to wszystko przemyślał, bo nawet jeśli sam nie miałby sobie nic do zarzucenia i nieszczególnie przejmował się tym, co może się stać, to dobrze wiedział, że w tym przypadku będzie odpowiedzialność grupowa. A wtedy to ktoś na pewno go zamorduje.
Zdecydowanie ktoś go zamorduje.

Markus leżąc na boku mógł widzieć, że twarz jego męża nieco się marszczy. Dość nieprzyjemnie, więc nie chodziło tu tylko o samo przebudzenie. Nie wierzył, że po takiej nocy można mieć koszmary, ale... Życie było przewrotne, może w ten sposób ustawiało jakąś harmonię.
Przysunął się do męża i objął go delikatnie. Może nie wejdzie mu do głowy, ale może mu pokazać, że jest, że choć tak broni go przed sennymi koszmarami.

Otworzył oczy, kiedy poczuł na sobie ramię Markusa, i przekręcił głowę, żeby spojrzeć w jego kierunku. To był zwyczajny odruch i spodziewał się raczej tego, że Markus nada będzie spał i przytulał się przez sen, ale zamiast tego natrafił wzrokiem na spojrzenie Markusa.
- Nie chciałem cię obudzić. - Co prawa nie bardzo miałby jak to zrobić, bo po prostu leżał i gapił się w sufit, nieszczególnie się nawet przy tym ruszając. Nie bardzo wiedział więc jak miałby obudzić Markusa czy coś podobnego, ale jednak wolał za to przeprosić. Na wszelki wypadek.

Był zaskoczony, że Ira tak szybko otworzył oczy. 
-Przepraszam, to ja nie chciałem ciebie obudzić. Śpij, to był tylko sen. - pocałował go w skroń i znów przytulił. W końcu nie musieli jeszcze wstawać, nikomu telefon nie dzwonił, więc... Stresy na bok? A przynajmniej jak najdłużej na bok.

Starał się jakoś ułożyć tak, żeby Markusowi było wygodnie.
- Ale co było tylko snem? - Uniósł nieco głowę, żeby móc lepiej spojrzeć na Markusa. Po prostu nie do końca rozumiał to, co tak właściwie Markus mówił, i chciał upewnić się, że ten jakoś dziwaczenie nie lunatykuje. - Nie spałem. - Po prostu... sobie leżał. Tak sobie leżał i radośnie gapił się w sufit. Tyle i tylko tyle. Czym tu się przejmować, nie...?

-Na twojej twarzy pojawił się grymas... Y- to była liczba mnoga, bo to były różne grymasy. -Dlatego cię przytuliłem, bo chciałem żebyś jakoś poczuł wsparcie?- nie chciał go budzić, ale jak się okazało Ira i tak nie spał. -więc twoje grymasy, które nie były przez sen, to...?- nie chciał być tego powodem...

- Wybacz, że nie uśmiechałem się do sufitu...? - Jakoś nieszczególnie myślał o tym, jaki ma wyraz twarzy, kiedy gapił się w sufit, myśląc, że Markus śpi. To nawet nie przeszło mu przez myśl. - Po prostu... Jakoś nie mogłem zasnąć. Wiesz, to... nic złego. - Nie chciał, żeby Markus pomyślał, że to wszystko przyniosło mu jakieś... złe skojarzenia. To zupełnie nic takiego. - Myślałem o wielu rzeczach i... to tyle? - Tylko tyle i aż tyle.

-I co to były za rzeczy?- Markus nie wiedział, czy jest gotów na odpowiedź, ale prawda była taka, że nigdy nie będzie. Już są małżeństwem, jeżeli Ira żałuje... 
Sam nie wiedział. 
-Sufit jest w małe wieże Eiffla, można wpaść w trans. - spróbował zażartować.

- Wiesz, jak czasem jest... Niby wiesz, że musisz zasnąć, ale nie możesz, a im bardziej skupiasz się, że musisz, to tym bardziej nie możesz... - Może trochę się zaplątał, ale nie chciał, żeby Markus o coś się obwiniał albo czymś martwił. Zwłaszcza, że sam męczył się tylko swoimi przypuszczeniami i nic się za tym nie kryło. - Wiem, że powinienem, bo wieczorem gramy, ale nie mogłem i to mnie... denerwowało. - Nie wiedział, czy był przekonujący, ale wolałby, żeby Markus uwierzył jednak w tę wersję.

-Wiesz... Możemy zostać w łóżku do czasu próby?- zaproponował, bo jednak sen przed graniem byłby wskazany. Nie chciał, żeby  Irze stało się coś na scenie. Nie wybaczyłby sobie, że nie dopilnował męża, że nie zaopiekował się nim odpowiednio. -jeszcze chwilę mamy, nie denerwuj się, nie stresuj. - mówił do niego miękko.

- Nie denerwuję się. - Jeszcze chwilę temu się denerwował. Teraz to bardziej przechodził w fazę wyparcia... Nie bardzo wiedział, czy to dobrze. Ale grunt, że trochę powoli mijało mu spięcie w związku z pogodzeniem się ze swoim potencjalnie marnym losem... No nie...? Albo i nie...
- Ale tak, zostanie tutaj brzmi miło. - Z tym to nie zamierzał się sprzeczać. W końcu perspektywa spędzenia dnia w łóżku zawsze była miła. Dlatego nie zamierzał oponować. To nie był pierwszy raz, kiedy nie dosypiał, ale nadal mógł poleżeć z Markusem, prawda?

-Zaśpiewać ci kołysankę?- wiedział, że Ira nie lubi jak śpiewa, choć w szkole nie słyszał o tym nic aż tak złego. Jednak nie złościł się na to, a zadał pytanie z uśmiechem. -Czy co pomogłoby ci zasnąć?- może go głaskać, nawet chłopak może się odwrócić i Markus może głaskać go po plecach.

- Nie chcę spać. - Znaczy, może i by chciał, ale chcieć i móc to czasem dwie zupełnie odmienne rzeczy. A on czuł, że jakoś niezbyt szybko zmrużyłby oko. Łatwiej będzie mu się rozbudzić. Ale póki co jednak jakoś nie rwał się do wstawania. Było mu dobrze tak, jak było. Po prostu leżąc z Markusem, sam na sam. Właśnie tak było dobrze.
- Ale ty możesz jeszcze zasnąć, jeśli chcesz. - On się stąd nigdy za bardzo nie ruszy, więc Markus mógł jeszcze się przespać.

-Ale może jednak spróbuj? Tak żebyś był wypoczęty?- sam już więcej snu nie potrzebował, ale przecież... To ich pierwszy poranek, jako małżeństwo. - Mężu... Śmiało, przypilnuję, żeby nikt cię nie ukradł. - obiecał mu solennie. Ten stres, który odczuwał na myśl, że Ira może żałować właśnie mu mijał, ale i tak przez to czuł się rozbudzony.

- No teraz to ja już na pewno nie zasnę... - rzucił, starając się zabrzmieć na jak najbardziej rozbawionego, bo jakoś zaczęła się w nim budować coraz większa wewnętrzna obawa, bo... Markus najwyraźniej polubił to całe... mężowanie i jeśli zacznie mówić tak przy wszystkich, przy ekipie chociaż, to...
Okej, okej, nie było co się przecież niepotrzebnie denerwować, tak? Nie było co panikować. Niepotrzebnie się nakręcał. Tak, właśnie tak... No niby to wiedział, ale i tak to robił. Powinien był się cieszyć, a nie siedzieć i zamartwiać.

-Nie martw się, nie będę ci śpiewał... Może też nie będę mówić, by zbędnych emocji nie wzbudzać?- Zażartował, bo przecież ciągle rozmawiali. Choć właściwie przez te ciągłe rozmawianie, to jednak Ira nie spał, nawet nie miał jak spróbować zasnąć, bo wciąż Markus go zagadywał. Dlatego jednak postanowił zamilknąć, bo przecież... Niech Ira wypocznie, to jest teraz najważniejsze.

- Wiesz, jeśli bardzo chcesz, żebym zasnął... - zaczął po chwili, przekręcając głowę, żeby móc nieco lepiej spojrzeć na Markusa. - To wiesz, możesz poopowiadać mi o swojej ostatniej pracy. - Uśmiechnął się, no bo cóż, nawet jeśli zawsze słuchał Markusa i tego, o czym ten mówił, co robił, co badał, jak mijały mu dni podczas wakacyjnych kursów, to i tak... no, nie będzie udawać, fizyka była dla nieco... ciężka. Naprawdę miał ochotę spać albo się napić. Ale zawsze walczył o zachowanie trzeźwości umysłu. Czasem bardziej, a czasem mniej skutecznie.
A teraz to chyba wolałby, żeby mózg zajęła mu fizyka niż dręczenie się.

Cóż, nie zasnął, bo nawet fizyka nie dała rady go pokonać. Ale leżał, słuchając Markusa i to też nie była taka tragicznie zła opcja. Jednak wiedział, że nie mogą gnić w łóżku wiecznie, dlatego po jakimś czasie, chcąc czy nie chcąc, musieli jednak ruszyć się z łóżka. Trzeba było wziąć prysznic, zjeść coś na śniadanie, a w jego przypadku wypić dużo kawy...
Dużo kawy. Mocnej kawy.
Miał ochotę zapalić, ale nie bardzo miał jak wymknąć się Markusowi, żeby to zrobić. Bo jakże dorośle twierdził, że w już nie pali, ale jednak wciąż zdarzało mu się to robić, kiedy nikt nie widział. Po prostu... czasem to był najlepszy sposób na zbicie stresu, okej?