Meet the Rutherford's

- Dziś mam ochotę się chyba tylko położyć - A było na tyle późno, że to była chyba najbardziej rozsądna opcja. Ale... chyba tyle i tylko tyle chciał. Położyć sie, spróbować zasnąć, wyrzucić to wszystko z głowy... Spróbować to zrobić. - Po prostu... chodźmy spać - poprosił. A wszystko inne... może wszystko inne może po prostu poczekać do jutra.

Im dłużej patrzył na Irę tym bardziej zaczynał się martwić. Była późna godzina, więc teraz nie było możliwości, gdzieś z nim podjechać, ale... Chciałby żeby Ira czuł się bezpiecznie i w końcu jutro też jest dzień.
-Pewnie, położymy się, a jutro pomyślimy, gdzie by pojechać, dobrze?- poprosił i usiadł obok męża na łóżku. -Mamy gratulacje od Anabeth - chciał powiedzieć coś miłego.

- Nie pogratulowałem jej nawet. - Wykorzystal to, że ma wolną rękę i przetarł twarz. Nawet o tym nie pomyślał. - Jutro muszę to zrobić. - Powinien przynajmniej.
Przez chwilę siedział, nie bardzo wiedząc co ma z sobą zrobić.
- Pójdę pod prysznic, okej? - Zdecydowanie mu się to przyda.

-To może jutro, wstaniemy przed pozostałymi i przygotujemy jakieś śniadanko? Gofry? Naleśniki? - proponował, by odciągać myśli -Albo coś innego, lub zabierzemy ich gdzieś?- łagodnie uśmiechnął się do Iry. Sam był już po prysznicu, który wziął, gdy czekał na ich powrót z komisariatu.

- Mam iść teraz...? - spytał, bo jednak jakoś... nie bardzo wiedział, jak jedno miałoby zaprzeczać drugiemu. W sensie rozmawianie z kimś kiedyś tam i pójście pod prysznic teraz. - Nie chcę iść płakać pod prysznic albo się tam utopić czy coś... Po prostu... chciałem iść się umyć...? - Chwilowo po prostu... czuł się bardziej zmęczony niż w jakiś sposób... załamany.
- Ale przynajmniej nie muszę myć dłoni. Tak je wycałowałeś... - spróbował jakoś zażartować, bo jednak długo trzymał się tego, że humor może jakoś zamaskować wszystko, więc może i to dałby radę.

-Jutro zrobimy to śniadanko gratulacyjne.- Uśmiechnął się do niego. -Więc, możesz iść pod prysznic i wrócić do mnie, do łóżka. - Wsunął się w głąb, choć nie zamierzał się układać do snu. Chciał poczekać na Irę. -Starałem się.- to powiedział już nieco weselszym tonem. -Nie daj mi tęsknić.- Ponaglił go do łazienki.

Cóż, nie chciał okazać braku entuzjazmu z tego powodu, dlatego jedynie posłał Markusowi mały uśmiech zanim się podniósł. Dopiero teraz zauważył, że jego bagaże najwyraźniej wciąż były w samochodzie, dlatego pożyczył ubrania od Markusa i poszedł pod prysznic. W głównej mierze po prostu pod nim sterczał, jakby woda miała mu w czyjkolwiek pomóc. Nieszczególnie tak było.
Ale posterczał pod prysznicem, a potem po prostu wrócił do dawnego pokoju, żeby razem z nim móc ścisnąć się na łóżku. Poprosił Markusa, żeby ten znów poopowiadał mu coś o fizyce, bo to jednak zawsze pomagało mu nie tylko zasnąć, ale i trochę się uspokoić.

Markus miał tu jeszcze stare zeszyty, więc mógł sięgnąć po jakieś notatki i z nich coś poczytać, opowiedzieć jak teraz na dany problem patrzy i jest w stanie go rozwiązać. Starał się brzmieć przy tym bezstresowo, przecież ma być dobrze, prawda? Teraz jest mężem, jego mąż potrzebuje wsparcia i Markus chce sprostać zadaniu, potrzebie. Dlatego też nie odpłynął przed Irą, a był w stanie mówić i mówić.

Następne kilka dni nie było szczególnie łatwych. Musiał przebyć zdecydowanie zbyt wiele nieprzyjemnych rozmów z mniej lub bardziej przyjemnymi ludźmi, bo w grę wchodził cały ten dział prawny, który miał ogarnąć to gówno. Wciąż nie przyznał się do ślubu z Markusem, bo czuł, że w tym momencie to mógłby być gwóźdź do trumny. Nie podobało mu się to, wiedział, że to kolejny błąd, jaki popełnia, ale po prostu... to był kolejny błąd, jaki robił. Ostatnio było ich sporo. Zdecydowanie.
To wszystko przybijało go tylko mocniej i mocniej, nawet jeśli starał się utrzymywać w miarę dobrą twarz, udając, że jest okej. Mniej lub bardziej. Po prostu... próbował. Choć i tak z każdą chwilą coraz bardziej upewniał się w bezsensie tego wszystkiego. Może powinien po prostu dać się wyrzucić. Odejść, kiedy tylko skończy się kontrakt. Albo... cokolwiek. Bo po prostu... już miał dość tego wszystkiego.
Kiedy wrócił z kolejnego takiego spotkania, po prostu zamknął się w domu. Łasicy i Chrissie nie było, nawet nie wiedział, czy wybywali gdzieś razem czy osobno, bo ostatnio jakoś nieszczególnie z nimi rozmawiał. Tak właściwie to poza Markusem właściwie z nikim nie rozmawiał. A i tak Markus w głównej mierze to inicjował. On po prostu był... miał wszystkiego dość. A i tak miało być tylko gorzej.

Markus czekał u Iry na Irę. Trochę dziwnie się tam czuł, ale jeszcze dziwniej byłoby, gdyby został w domu, prawda? Był w stałym kontakcie z ojcem i to dzięki temu z pewną kartką czekał na chłopaka. 
-Mam tu numery sprawdzonych psychologów.- Pokazał ją Irze. -I chciałbym, żebyś któregoś wybrał i poszedł. Oczywiście, odprowadzę cię i poczekam.- Chyba potrzebował mieć pewność, że chłopak faktycznie pójdzie i zostanie.

- Pójdę, jak będę potrzebował. - Zabrał od Markusa kartkę, na którą zerknął, ale zrobił to głównie po to, żeby nie było, że to olewa. Ale potem odłożył ją po prostu na stolik, zanim usiadł na fotelu. Nie potrzebował kolejnej osoby, która będzie kazała gadać mu o tym samym, a potem powie mu, co robi źle. Przerabiał to wiele razy w ostatnim czasie. Nie potrzebował kolejnego. - Po prostu... chcę mieć chwilę spokoju. - Ciężko opadł plecami na oparcie.

-Wiem, ale... Widzę jak to wszystko na ciebie działa i... Po prostu uważam, że taka pomoc ci się przyda. To nic złego. - zaznaczył, bo nie chciał, by Ira myślał, że wysyła go na terapię, bo uważa, że ten jest czubkiem, czy coś takiego. Chciał go na nią wysłać, ponieważ się o niego troszczył. -Pozwól po prostu sobie pomóc, o więcej nie proszę.- chciał, by Ira go dobrze rozumiał.

- A ja uważam, że to ostatnie, czego teraz potrzebuję - parsknął lekko pod nosem, no bo naprawdę nie miał nawet najmniejszej ochoty na to, żeby to wszystko niepotrzebnie rozgrzebywać. Chciał to zostawić, wyprzeć, zapomnieć czy cokolwiek innego, a potem po prostu pójść dalej. Jak zawsze.
- Wiem, że... marne ze mnie ostatnio towarzystwo. - Zdawał sobie z tego sprawę i czuł się winny, bo ostatnio Markus nie miał z niego żadnego pożytku, ale... Obiecywał poprawę, tak? A to już coś. Ale rozumiał, że Markus mógł mieć tego dość, dlatego liczył, że ktoś jakoś szybciej go nastawi.

Pokręcił głową -To nie tak, to nie... Nie jestem na ciebie zły, nie sprawiasz mi nie wiem, na złość czy na przykrość. Po prostu. - sięgnął dłonią do karku i zaczął się po nim masować. -Wiem, że nie we wszystkim będę w stanie ci odpowiednio pomoc, więc chciałbym, aby zrobił to ktoś, kto się na tym zna, kto dobrze cię poprowadzi. - Nie chciał, by Ira czuł się jakoś winny, bo to nie tak, to nie o to chodziło.

- A skąd pomysł, że ja potrzebuję w tym jakiejś pomocy? - Po prostu... może wcale tak nie było? Nie czuł, żeby tak było. - Jestem tym wszystkim po prostu zmęczony i tyle. - Nie potrzebował żadnego nakierowania, poprowadzenia czy żadnego innego gówna, bo da sobie radę sam. Tak jak zawsze. Nawet jeśli powinien chyba przestawić się z myślenia sam na razem.
- Odpocznę i będzie okej, to tyle. - Czy był zobowiązany mieć jakąś silną traumę czy coś? Może i miał, ale miał to na tyle gdzieś, że był bardziej zmęczony niż straumatyzowany. I tyle.

-Bo... Już samo to zmęczenie o tym dowodzi? Jesteś zmęczony, bo przechodzisz to sam, bo... Nie wiesz, jak sobie pomóc - Markus to tak interpretował, choć mogło się zdawać, że to po prostu jego interpretacja, a Ira może sobie doskonale radzić, odpocząć i będzie okej. 
Jednak Markus wolał, by Ira się z kimś spotkał.

- A może dlatego, że kolejny raz musiałem się wlec do Nowego Jorku, gdzie wałkowali przez dobre kilka godzin, że jestem szkodą...? Wiesz, to męczy... - rzucił, bo był po prostu psychicznie wykończony. - Nie wiem, jak sobie radzić? - prychnął, unosząc głowę, którą po prostu odchylił, żeby wygodniej oprzeć ją o fotel. - Dziękuję za twoją wspaniałą, mężowską wiarę. - No naprawdę, doceniał to chyba jak nigdy. - No naprawdę. - Wiedział, że nie powinien wyżywać się na Markusie i mieć mu tego za złe, bo ten chciał dobrze, bo przecież Markus zawsze chciał dobrze, ale teraz po prostu złościł się dla samego faktu złoszczenia się.

-Więc tym bardziej powinieneś się z kimś spotkać, by to co słyszysz, nie działało na ciebie depresyjnie, destrukcyjnie?- zapytał, wcinając mu się w pierwsze zdanie. -Wierzę, w ciebie, oczywiście, że tak, ale też mężowsko się martwię, dlatego chciałbym abyś pozwolił sobie pomóc. - wiedział, że Ira częściej radził sobie sam, niż powinien, ale... Kiedyś musi być ten pierwszy raz, prawda?

- Tak, poszedłem się pociąć, a potem planuję się powiesić! - prychnął jeszcze głośniej niż wcześniej, bo po prostu Markus naprawdę szczerze zaczynał go wnerwiać. - Wiesz, jak ja się w tej konkretnej chwili cieszę, że nie nie mieszkamy razem? Tylko szkoda, że nie mogę wyjść. - Może nie powinien tego mówić, ale Markus podnosił mu ciśnienie. swoim głupim gadaniem. Naprawdę liczył na to, że kiedy Markus postanowił wpaść, to myślał, że jakkolwiek miło spędzą czas. Może wezmą razem długą kąpiel. Ale nie. Po prostu kolejny raz tego dnia musiał słuchać wyrzutów. Tak, to zdecydowanie było czymś, co pomoże mu się odprężyć.
Zwyczajnie miał dość tego cholernego dnia. Tygodnia. I tyle.

Markus na niego spojrzał i tylko odpowiedział -Za to ja mogę wyjść. - nie chciał się z nim kłócić, nie chciał go denerwować. Jednak wiedział, że nie może odpuścić mu tej wizyty, bo zachowanie chlopaka go właśnie w tym utwierdzało. Ira potrzebował pomocy, ale nie chciał tego do siebie dopuścić.

Wiedział, że powinien przeprosić i powiedzieć, że nie trzeba, i że tego nie chce, ale Ira to jednak Ira, jak się na czymś zaparł (zwłaszcza kiedy był zły), to się tego trzymał. Dlatego właśnie spojrzał na Markusa tak butnie, jak wcześniej.
- No to może powinieneś to zrobić - rzucił, bo tak, może właśnie to by było najlepsze, jeśli Markus dalej zamierzał się z nim dzielić takimi samymi mądrościami.

-Jasne, ale ja się z tobą nie zobaczę, dopóki ty się nie spotkasz z kimś z listy. - na spokojnie wstał i sięgnął po swoje rzeczy. Wiedział, że kłótnia małżeńska nie powinna się tak kończyć, że nie powinien próbować jakiegoś szantażu, ale... Oni mają krótki staż i powinni sobie sami wyrobić jakiś schemat działania.

- To w takim razie już ci życzę wesołych świąt! - Okej, to już w ogóle było dziecinne, ale wynikało to z tego, że chciał powiedzieć Markusowi na odchodne cokolwiek, a zdecydowanie nie był w nastroju do wymyślania czegokolwiek.
Nie był w nastroju do czegokolwiek, ale... Po prostu chciał zostać sam. I tyle. Kiedy był sam na sam ze swoimi myślami, było mu łatwiej. Albo tyle sobie wmawiał.

Markus już nic nie odpowiedział Irze. Po prostu... Chyba musi to sam też przegryźć, że jego mąż go nie chce posłuchać, że nie chce go widzieć. Wierzył jednak, że zobaczą się wcześniej niż przy świętach, nie było innej opcji, gdyby jednak Ira się upierał... Markus nie wiedział, co ma właściwie myśleć.

Ira potrafił się upierać i to jak nikt inny, zwłaszcza, kiedy był zły i uparcie próbował nie przyznawać, że nie ma racji. Ale taki już był, choć miał wrażenie, że w ostatnim czasie jest jakoś gorzej. Nawet on sam zauważał to, że zrobił się bardziej... rozchwiany. I chyba to, co robił, było jak unikanie lekarza, żeby nie usłyszeć diagnozy. Wiedział, że robi źle i wiedział, że Markus ma rację, ale... Ale uparcie nie chciał tego przyznać. Nawet jeśli wiedział, że to głupie. Wiedział. To głupota, to coś złego i powinien pójść do Markusa, ale... Ale sam nie wiedział, dlaczego tego nie zrobił i nie odzywał się do Markusa przez cały kolejny dzień.
Chciał to zmienić, bo wieczorem czuł się już tak winny, że chciał sięgnąć po telefon, ale najwyraźniej tragicznego tygodnia był ciąg dalszy. Wielu rzeczy mógł się spodziewać, ale nie tego, że po wyjściu z dołka, który zapewnił jej ojciec Markusa, matka postanowi znów go odwiedzić. Zdecydowanie nie powinna tego robić, a on zdecydowanie nie powinien z nią gadać, ale była wstawiona i to bardziej niż ostatnio, więc wysłuchując jej gderania i wyzwisk po prostu zaciągnął ją na górę i położył w swoim łóżku. Choć miał ochotę walnąć ją na podłogę obok niego. Ale był spokojny. Miał za bardzo na wszystko wywalone. Zostawił ją i tyle, a potem poszedł na dół.
Poszedł dopiero rano, bo sam spędził noc na dole, męcząc gitarę i oglądając głupoty w telewizji. Nie znalazł jej w sypialni, znalazł ją za to w zalanej łazience, z której woda powoli zaczynała wypływać na korytarz.
A potem po prostu zszedł na dół, żeby znaleźć telefon i wybrać numer do Markusa, choć wiedział, że jest trochę zbyt wcześnie.