Meet the Rutherford's

- Brzydki syn księcia znalazłby go sobie szybciej... - zauważył, przechylając się tak do Markusa, jakby chciał go zaraz pocałować, ale zamiast tego niemalże go odepchnął, kiedy był bliski podskoczenia na swoim miejscu, żeby pokazać palcem w stronę ekranu. - Patrz, smok! - No przecież chcieli go zobaczyć, tak?
Coś przeoczyli, bo scena przedstawiała teraz to, że chłopiec od oka został wsadzony na statek, a za nim zaczęła podążać ta dziwnie długa czerwona smoczyca, która wyglądała i leciała jak jakiś wąż na skrzydłach. Drugi chłopiec, z poranioną twarzą, stał na brzegu razem z Dobrym Ojcem Nr 1, który go pocieszał. Rodziców chłopca jakoś widać nie było...
No i w końcu całowanie może poczekać, nie...? Tam był smok. To nadal nie jednorożec, ale i tak był czadowy.

Już niemalże westchnął w usta Iry, bo całować się z nim to lubił i mógł nieprzerwanie to robić, ale ... Ira go odepchnął więc westchnienie zamieniło się w nieco głośniejsze "och". 
-Smok dżdżownica - powiedział to z uśmiechem, bo smok pomimo swojego długiego cielska wyglądał dość uroczo. -Biedni, musieli zostać rozdzieleni? Ale przynajmniej dostał smoka.- to był chyba jakiś plus? Będzie mógł ją nim latać.

- Sam jesteś dżdżownica. - Skrzywił się, bo dżdżownice to robale, a on zdecydowanie nie lubił robali. Zwłaszcza takich, które były związane z czymś, co można było powiesić na wędce. Po prostu... no jakoś nie. Dżdżownice były czymś, co go odrzucało.
Robale. Bleh.
- I dlatego jednorożce są lepsze niż smoki. Nie skojarzysz ich z żadnym robalem. - Na powrót oparł się o Markusa, chociaż odcinek serialu zaczynał zbliżać się ku końcowi, bo jednak sporo przegapili.

-Mogę mu dać do jedzenia jabłko, w którym będzie robak?- Zażartował, bo przecież i taki scenariusz może być, prawda? -Ale dobrze, smok jest piękny, robaki są ble, jednorożce jedzą tęczę, a ty jesteś najwspanialszy.- Przy takich argumentach nie można było się kłócić, a tym bardziej "kłócić", prawda? Chętnie mocniej objął Irę, ciesząc się, że ten dziwny stan między nimi już minął.

- Gadaj dalej o robakach, a wyrzucę cię spod tego koca - ostrzegł, bo nie będzie tolerował pod swoim kocem żadnych... robakolubów. Dlatego Markus miał więcej niż szczęście, że postanowił się z tego wyplątać, bo gdyby dalej opowiadał o karmieniu jednorożców robakami, to by siedział o chłodzie, o. Byłoby zero koca. A tak pozwolił mu pod nim zostać.
- Masz szczęście, że jesteś mądry - pochwalił go i w nagrodę krótko cmoknął w szczękę.

-Jak to zawsze mawiałeś? Jestem twoim mózgiem.- Uśmiechnął się w odpowiedzi. -Nie mogę pozwolić, byś inaczej o mnie myślał.- Zaśmiał się lekko. -Myślisz, że puszczą drugi odcinek, czy to będzie po jednym tygodniowo?- Zastanowił się pytając tym samym o to Irę. -Musimy poznać dalsze losy smoka.- Przy okazji ludzkich bohaterów również.

- Masz szczęście, że nim jesteś. - Bo inaczej to byłoby Markusowi ciężko. Zwłaszcza w tej chwili, więc niech się cieszy, że może pełnić funkcję mózgu, bo mózgu nie można się pozbyć... Znaczy, może i można by, ale zdecydowanie ciężko by się wtedy żyło. Kto chciałby żyć bez mózgu...?
Sięgnął po pilota, żeby móc sprawdzić serial.
- Nope, leci jeden odcinek tygodniowo... Ale jutro jest powtórka, więc będziemy mogli nadgonić to, co przegapiliśmy. - A to by się chyba przydało. - Teraz ma lecieć coś tam o robotach. - Też na upartego mogło być. I tak zamierzał się bardziej opierać o Markusa niż oglądać.

-Biedny ja, całe ciało, cała dusza, całe serce sprowadza się tylko do mózgu.- Zażartował kręcąc głową na boki. -Ale mam szczęście, że nim jestem, dzięki temu... Jesteśmy teraz tu.- A  ich droga była kręta, więc liczyło się to razy tysiąc. 
-To racja, obejrzyjmy jutrzejszą powtórkę.- skinął głową, że się zgadza. -Roboty też mogą być.- poprawił się, by było wygodniej mężowi.

- Mózg to kwintesencja ciała i duszy, bez niego serce i organy, i mięśnie nie pracują, więc doceniając mózg doceniam też całą resztę... To taki pakiet wszystko w jednym. - Czyż nie miał racji? Jeśli miałby wybrać jeden organ z ciała Markusa, to wybrałby mózg, bo bez niego reszta nie działała. Więc miał rację, nie? Pakiet.
Poprawił się na kanapie, przesuwając się w dół, żeby móc oprzeć się bokiem głowy o ramię Markusa. Nie był wielkim fanem robotów ani sci-fi, ale zawsze będzie mógł posłuchać o tym, jakie udałoby się Markusowi wyłapać nieścisłości.

-Nikt nigdy, nie powiedział mi wspanialszego komplementu. Iro, dziękuję.- Uniósł jego podbródek kierując jego twarz ku sobie, by móc pocałować go w usta. -Czuję, że wyrastają mi skrzydła jak pegazowi.- zaśmiał się lekko, bo dalej żadnych podchodów nie robił, dlatego puścił jego twarz i zaczął oglądać film, okraszając go swoimi komentarzami.

- Połechtałbym ci ego jeszcze chwilę, pocałowałbyś mnie nieco dłużej i zacząłby ci wyrastać potężny róg jak jednorożcowi... Tak jakby... - Jakże subtelnie zerknął w dół, żeby bardziej podkreślić ten swój marny żart. To nie był wybitny poziom humoru, ale w tej chwili był jednym, co tak właściwie przyszło mu na myśl. Najwidoczniej wzniósł się na takie wyżyny tym komplementem, że na żarty zabrakło mu już weny. Ale to nic. Po prostu opierał się o Markusa, spoglądając na niego z dołu, kiedy ten krytykował matematyczne wyliczenia, bezsensowne pseudo mądre dialogi i naukowe nonsensy. Lubił oglądać takie filmy tylko dlatego.

-Po raz kolejny nawiązujesz do seksualności, przyjąłem odpowiedź, że nie. - Uśmiechnął się do niego, bo przecież to nie pierwszy raz i z całą pewnością nie ostatni, gdy Ira odmawia. Było to coś normalnego, każdy miał prawo powiedzieć "nie" lub "stop". Markus zamierzał zawsze to szanować i przecież on też może któregoś razu zastopować, więc traktował Irę tak, jak sam chciałby być wtedy potraktowany. 
Dlatego bez przejmowania się, po prostu wrócił do komentowania filmu i obejmowania męża.

- Jezu, jesteś czasem taki sztywny. - Przewrócił oczami i to tak przesadnie, jak tylko potrafił to zrobić. Ale taka była prawda - Markus czasem brał jego słowa zbyt poważnie. Jak teraz. - Przecież tylko żartowałem. - To chyba powinno być dość oczywiste... tak sądził. Ale on sam miewał czasem dość... zaburzone postrzeganie podobnych rzeczy. Jak dziś. Ale mu przeszło, więc o tym nie myślał. I tyle. - Podchody umiem robić w nieco innym tonie. - To byłoby jednak aż nazbyt... prymitywne. Nawet jak na głupi podryw w żartach.

- Z tym sztywnym to wiesz, nie wiem czy mam się przyznawać, czy nie. - spróbował zażartować, bo przecież i to można dwuznacznie odebrać, prawda? Nawet jeżeli aktualnie nie był sztywny i chyba przy tych rozmowach raczej sztywny się nie stanie. -Ale dobrze, dobrze, to wciąż są tylko żarty. - i brał za dobrą kartę to, że Ira się nie odsunął. Po prostu chyba potrzebują snu, odpoczynek po odpoczynku jednak jest potrzebny.

- I widzisz...? Potrafisz... - pochwalił Markusa i dla podkreślenia tego pochlebstwa znowu poklepał go po udzie. No ale miał rację i jak Markus chciał, to potrafił. Nawet jeśli tym czymś było tylko głupie gadanie i zupełnie nic poza tym. Ale czasem tylko to wystarczało. W tej chwili był jak najbardziej zadowolony. Markus się nie spinał, on się nie spinał, po prostu siedzieli i oglądali bzdury, mając całkowity spokój i wieczór wolny od wszystkiego. Naprawdę - czego chcieć więcej?
W tej chwili nie chciał niczego... Okej, znalazłoby się może parę rzeczy, ale cieszył się tym, co mają. Mogli obejrzeć film, a później się położyć.

-Bo się uczę od najlepszych.- Markus zaśmiał się lekko i jeszcze pokomentował film, aż do pierwszej reklamy. -W sumie chyba się już położę.- Nie wiedział, czy Ira jest rozbudzony, czy też wybierze się do spania. Jednak nie zamierzał go ciągnąć do łóżka na siłę -Jak chcesz, możesz obejrzeć do końca i mi jutro opowiedzieć.- Cmoknął go w ramię, gdy puszczał go i wysuwał się spod koca.

- Spiszę na kartce wszystkie nonsensy, które uda mi się wyłapać - obiecał, wypuszczając Markusa spod koca. - Będziesz mógł mnie sprawdzić. - W końcu jeśli uda mu się wyłapać takie bzdury i to wiedząc dlaczego są bzdurami, to będzie znaczyć, że słucha Markusa, tak? No gdyby nie słuchał tych jego nauk, to by tego nie wiedział.
- Przyjdę, jak się skończy. - Film może nie był szalenie pasjonujący, nie wciągnął go jakoś bardzo, ale zwyczajnie znów czuł, że będzie mieć problem zaśnięciem.

-A później opowiesz, jak można by je naprawić?- uśmiechnął się, no bo Ira już wiedział, że coś jest bezsensem, to wiedział dlaczego, więc może wymyślić coś, co to naprawi. -Dasz radę, nie mogę się doczekać. - uśmiechnął się do niego szeroko i wycofał się do sypialni. Nie miał problemów ze snem, ale chyba jego większa ilość faktycznie mu się przyda. Czasem warto jakieś rzeczy po prostu przespać.

- maj 2013 -

Ostatnie miesiące były... trudne w różnym stopniu.
Wydali wreszcie drugą płytę i nawet jeśli została dobrze przyjęta, a oni mieli ruszyć w trasę, to wszystko się spieprzyło. Przez głupią grypę, którą złapał po zabawach z Margie. Zwykłe przeziębienie przeszło w zapalenie tchawicy... i krtani, żeby nie było zbyt kolorowo. A to oznaczało kilkutygodniową przerwę od nadwyrężania głosu... co z kolei oznaczało przesunięcie całej trasy... co z kolei oznaczało straty i pretensje, jakby zrobił to specjalnie. Nie jego wina, że nie mógł wymienić sobie strun głosowych tak, jak wymieniało się je w gitarze. Ale i tak czuł się obwiniany, nawet jeśli nikt nie mówił tego tak w pełni głośno. I tak to wiedzial.
Zaczynało się źle, ale potem było jeszcze gorzej, bo miał wrażenie, że z każdej możliwej strony ktoś czegoś od niego chce, wymaga, osądza... Jakby wszystko, co robił, robił tylko źle, nawet jeśli starał się robić to, czego ludzie od niego chcieli. Próbował, poważnie. I to chyba właśnie dlatego, kiedy ojciec Markusa kolejny raz zaczął poruszać z nim kwestię domu po matce, to postanowił wreszcie coś z tym zrobić. Nie chciał tego, ale po prostu wyłożył kasę i zapłacił całość tych zaległości, co najwyraźniej wyglądało na tyle korzystnie w obliczu potencjalnych ofert kupna, że wreszcie zdjęli z niego sądowe taśmy i postanowili ogarnąć to, co znajdowało się w środku. Nie podobało mu się to, nie chciał tego robić, ale po prostu siedział cicho i to robił, chociaż czuł się zdecydowanie dziwnie, kiedy grzebał w rzeczach matki. Nawet samo wchodzenie do jej sypialni było dla niego czymś złym.
Nie wiedział, co z tym wszystkim zrobić. Zwłaszcza, kiedy znalazł zakopane na strychu pudła z listami i i dziwnymi rzeczami, które najwyraźniej przez pierwsze kilka lat przysyłał facet, który ponoć był jego ojcem. Nie wiedział dlaczego matka w ogóle to trzymała. I to wszystko naprawdę sprawiało, że miał wszystkiego coraz bardziej dość.
Zwłaszcza, że Markus przez większość ostatniego czasu był zajęty, w pełni poświęcając się nauce i pracy w laboratorium, gdzie był praktykantem. Spędzał tam większość swojego czasu i rozumiał to, próbował rozumieć, dlatego wiedział, że nie może wymagać od niego zbyt wiele z jego uwagi.

Markus starał się wspierać Irę, choć na odległość było ciężko. Jednak nie mógł porzucić swoich badań i polecieć do niego. To nie tak, że były one ważniejsze, ale... Tworzył teorię, nową teorię i to było i ekscytujące i pochłaniające, musiał wszystko sprawdzać, upewniać się. 
Myśleć tylko o supersymetrii. 
Choć i tak one odbiegały w stronę męża. Wiedział, że porządkowanie domu rodzinnego jest ciężkie i pracochłonne. Aż go siedziało na myśl o samym sprzątaniu, a co dopiero cała reszta? Szczególnie ta, związana ze wspomnieniami. Było mu przykro, że nie jest przy Irze, ale...
Sam nie wiedział jak ująć to, że postawił na karierę.

Czuł się nieco dziwnie z tym, że po raz pierwszy od dawna Markus tak skupił się na studiach, na nauce, że znalazl się dla niego daleko poza pierwszym miejscem. Wiedział, że to coś... normalnego, ze tak to już dziala, że zwlaszcza on sam nie powinien mieć do Markusa najmniejszych pretensji, ale... chociaż nie czuł pretensji, to nadal czuł się dziwnie. Po prostu. Nie mówił o tym Markusowi, bo nie chciał, żeby ten czuł się winny, dlatego tak naprawdę nie mówił mu o większości rzeczy, które mogły kojarzyć sie z problemami. Nie chciał, żeby Markus się martwił. A zresztą... oststnio coraz częściej nie chciał absolutnie niczego. Zwyczajnie wszystko go wykańczało.
Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć, co z tym zrobić, co czuć, co... Nic nie wiedział. Po prostu.
Przeglądał te głupie listy, bo nawet nie do końca je czytał, i kiedy udalo mu się wieczorem porozmawiać z Markusem, to i tak zapytał go jedynie o to, jak idą im badania.

-Więc... Supermateria coraz bardziej mi się deklaruje. Nikt wcześniej nie badał, nie tworzył tej teorii, więc.. Och, czuję się pionierem, że przydam się nauce, może za kilka, kilkanaście lat będą uczyć się o tym w szkole.- Był cały czas podekscytowany podczas rozmowy z Irą. -Ale opowiadaj, jak tam sprzątanie domu? Tata ci pomaga?- Zapytał, bo jedynie to Mark był pod ręką.

- Nie ma po co marnować czasu na rozmawianie o sprzątaniu. - Prawda? Markus miał raczej znacznie inne rzeczy do przemyślenia i opowiedzenia. W końcu Markus zajmował się czymś istotniejszym. - Twój ojciec pomaga mi przeglądać te wszystkie śmieci, pilnuje, żebym łykał lekarstwa i... to tyle, jak zabierzemy to, co ważne, to wpuści się tu jakąś ekipę. - Posprzątają, jakoś doprowadzą to do porządku. Nie miał chęci i sił tego robić. - Więc nie przejmuj się tym, wolę słuchać tego, co masz do powiedzenia. - Siedział sam w domu w otoczeniu kartonów i zamówionej chińszczyzny, więc... miał dużo czasu.

-Ale będziesz spał w moim dawnym pokoju, który teraz jest nasz?- Markus chciał upewnić się, że Ira nie będzie sam. -Ale wiesz, jeżeli masz jakieś wspomnienia, to... Możesz się nimi podzielić.- Uśmiechnął się do męża, bo wiedział, że nie ma jak z nim tego wszystkiego przeżyć, to może go wysłuchać, prawda? A to już samo w sobie też jest ważne, prawda?

Przewrócił oczami. Tak porządnie, mocno, bo wiedział, że Markus nie będzie tego widział. Miał ochotę jeszcze westchnąć, ale to Markus by już słyszał.
- Zobaczę ile tu posiedzę. Może tak, ale nie będę im przeszkadzać w środku nocy. - Nie planował niczego przeglądać tak długo, ale nie zamierzał też tam iść. Więc miał wymówkę.
- Żadnych wspomnień, których już byś nie znał. - A jeśli miałby takie, których Markuś nie znał, to nie byłyby dobre. A tych wolałby nie przekazywać Markusowi, żeby nie psuć mu dnia.