Meet the Rutherford's

https://www.youtube.com/shorts/TueWy_73WWY


Fanem koszuli Iry był sam Eddie. Był nią zachwycony, ale wiedział, że jednak w jego wieku to będzie przegięcie. Jednak nie omieszkał poprosić Chrissie o zaprojektowanie jakiejś koszuli dla niego, oczywiście z odpowiednią zapłatą. Żywo zachwycał się jej talentem, więc było widać, że nie kłamie. 
-Ale taką do sypialni... - Zaczął, ale Bernie już go klepał po ramieniu. 
-Która jest po schodach, więc prędzej padniesz z pokonania ich.- Spojrzał przepraszająco na dziewczynę. 
-Jestem żwawy, kto z tobą wywija na parkiecie?- Eddie się żachnął. 
Markus lubił słuchać ich przekomarzań mając nadzieję, że na starość on i Ira będą tak samo się zachowywać. Za to Łasica jak zwykle sprawił, że jednocześnie się prostował i garbił.
-No... Trochę... Znaczy, tak.- Nie było co kłamać, choć i tak nie przyznawał się do wszystkiego. -Przynieść ci?- Wskazał na puste kieliszki, miał nadzieję, że chłopak zdejmie go z celownika. Sam nie pił, pamiętał pewną imprezę i od tamtej pory z zespołem nie ruszał alkoholu.

Chrissie od czasu do czasu rzucała ze swojego miejsca nieco rozbawione spojrzenia w stronę Markusa, bo nie dało się jednak ukryć tego, że jego dziadkowie byli... jedyni w swoim rodzaju. Na całe szczęście była odpowiednio zahartowana przez obracanie się w towarzystwie tak wielu dziwaków, że nie uciekła z krzykiem.
- Wie pan co? Miałabym coś idealnego. - Zarzuciła nogę na nogę, co w zdecydowanie zbyt obcisłej i zbyt krótkiej skórzanej spódniczce nie było takie łatwe. - Biała, długi rękaw, wzór pawich piór. - A więc nadal odsłaniająca, ale... nie aż tak. Eddie wciąż był chudy i gibki, więc powinna na niego pasować. - Mam też marynarki i kurtki, więc pojedziecie do Vegas tak odstawieni, że na tę dwójkę nikt nawet nie zwróci uwagi. - Machnęła ręką w stronę Markusa, chociaż posłała mu kolejne rozbawione spojrzenie, dostrzegając, że ten gawędzi z Łasicą.
- Wiem, że marzysz o ruchu, bo zdecydowanie by ci się przydał... - Marsh nigdy nie był szczególnie miły, dla nikogo, więc to była po prostu kolejna normalna rozmowa. - Ale nie ma takiej potrzeby. - Odsunął kieliszek palcem. - Pewnie było ci trudno, że sprawa się posypała? - spytał, jakby niemal się tym przejmował. - Widać, że tak - odpowiedział sam sobie. - Zajadanie stresu...? - Niby pytał, ale jednak stwierdzał.

-O! I to mi się podoba! Weźmiemy wszystko, ale wiesz... To ja będę z dumą nosić te ubrania.- Dodał niby teatralnym szeptem, bo przecież Bernie będzie się wstydzić. 
-Już ci nie wystarczy, że moją gwiazdą jesteś? To Vegas coś czuję wyjdzie bokiem.- Bernie niby narzekał, ale tak naprawdę nie. Nawet skinął Chrissie głową, bo przecież nie odmówi ciuchów. Nie był jak Eddie, ale dobrze wyglądać każdy lubił. 
-Co?- Markus spojrzał na Łasicę. Miał wrażenie, że jadł odpowiednio i nic nie działo się nad czym, by nie panował. -Jakie zajadanie stresu?- Serce zaczęło mu szybciej bić i miał wrażenie, że klub się zmniejsza. -Nie pij więcej.- Sam sięgnął po swoją wodę.

Może i nie mogła dać dziadkom Markusa wszystkiego, bo na to zdecydowanie nie pozwalałoby jej sumienie... Ale jednak nie przeszkadzało jej to w tym, żeby opowiedzieć o ostatniej kurtce, którą malowała. Chłopcy (ci starsi i młodsi) niemal pożarli się o muzykę, ale zawarli rozejm, kiedy zeszło na temat Thunderball, więc opisała im kurtkę, na którą dostała zamówienie, i która była inspirowana pierwszą okładką zespołu. Muzyka nie miała wieku, fan to zawsze fan, więc kto wie, może byłoby to aesthetic Berniego?
Zdecydowanie wolała gawędzić z dziadkami Markusa niż z Marshem, bo zdecydowanie było między nimi ostatnio zbyt duże napięcie. Każdy to wiedział, chociaż nikt nie pytał dlaczego. Chyba woleli nie wiedzieć albo i tak zakładali, że wystarczy wiedzieć, że to wina Łasicy.
Często coś było jego winą. Jak teraz.
- Nie jestem pijany. - Mimo tego, że był chudy jak ten kij to z piciem radził sobie całkiem dobrze, więc faktycznie daleko było mu do znacznego stopnia upojenia. - Zwyczajnie zwróciłem uwagi, że ktoś najwyraźniej dorobił się tutaj brzuszka. - Bardziej znacząco spojrzał na Markusa. - Zwłaszcza, że ostatnio między wami to bardziej widać... - Jak ktoś chudł to dobrze, tak? Więc doceniał to, że nawet Ira zrzucił coś z tej swojej wagi.

Markus wiedział, że Ira schudł. Jego mąż zawsze należał do tych szczupłych ludzi, a teraz pewnie stres, dużo podróżowania, ćwiczeń, to z pewnością pomogło mu zrzucić kilogramy. 
Markus za to należał do tej części ludzi, którzy powąchają czekoladę i już mają boczki. 
-Zdaje ci się. Po prostu Ira zeszczuplał, przy nim nawet ty wydajesz się większy tu i ówdzie. - wiedział, że teraz postąpił gorzej, niż na imprezie na której się upił. Jednak... Nie przytył, wiedział to... Ale może jednak...

- Ja przynajmniej zdaję sobie z tego sprawę i nie łudzę się, że jest inaczej. - Marsh zawsze zdawał sobie sprawę z pewnych... niedociągnięć. - Daję ci przyjazne rady. - Czyż tak nie bylo? Markus to w końcu partner jego przyjaciela... - Kariera się sypie, to może czas zaprzyjaźnić się z palcem, zeby I tylek nie przepadł, bo co zostanie? - zauważył, ale na tym skonczyl temat, bo dobrze wiedział, że nie powinien dalej go poruszać, kiedy Ira pojawił się na horyzoncie.

-Czy ty właśnie mówisz, że Ira jest ze mną tylko dlatego, że jestem chudy? - zmarszczył brwi, bo... W karierze starał się doścignąć Irę, choć zrobił to z ogromnym fiaskiem. Większym niż się wszyscy domyślali. Gdyby tak Ira miał i karierę i wygląd, a Markus stracił też to drugie... 
Nie chciał żeby ten koszmar się spełnił.

- Po prostu mówię, że skoro wcześniej nie byl szczególnie chętny do chwalenia się, to jakie będzie mieć powody pozniej? - Wzruszył lekko ramionami, ale w swoim rozumowaniu mial rację. Kiedy Markus byl taki idealny, mądry i chudy, to Ira nie kwapił się do chwalenia nim przed ludźmi, więc co będzie miało trzymać go przy Markusie później, kiedy ta mądrość okazała sie nie taka mądra, a tylek się spasie? Według Marsha niewiele. - Skoro cie to uraza, to wiesz, że mam rację. - Czyż nie?
Marsh jednak podniosl się ze swojego miejsca, zeby pójść do baru, i po drodze rzucił do Iry komentarz co za żebra, zapewne nie odnosząc się do tych na koszuli. Ira po prostu kazal mu spadać i opadł na kanapę obok Markusa.

-Muszę do toalety- powiedział, gdy tylko Ira usiadł obok niego. Czuł, że musi umyć dłonie, przetrzeć kark, bo jak tego nie zrobi, to chyba zemdleje. Panika sprawiała, że ciężko mu się oddychało, w głowie kręciło, a ściany się zbliżały.
Marsh miał rację. Markus nie miał wyglądu, a wiedza mu uciekała. Przecież Ira nazywał go "swoim mózgiem", teraz gdy się wszystkiego dowie, to z pewnością nie będzie już chciał z nim być.
Markus nie dość, że brzydki i spasły, to jeszcze głupi i ośmieszony. Nikt, by się nie przyznawał do czegoś takiego.
W łazience powstrzymał się od wizyty nad ubikacją, za dużo tu było osób, ale wiedział, że i tak pewnie nie da rady nawet napić się wody. Gardło miał ściśnięte i takie powinno zostać już na zawsze.

Odprowadził Markusa zdziwionym spojrzeniem, bo ten nie wyglądał szczególnie dobrze. Nie bardzo wiedział, czym ten mógłby się struć, bo nie widział, żeby ten cokolwiek jadł albo pił coś szczególnego, ale właśnie tak dla niego wyglądał. A to raczej niezbyt dobrze.
Dlatego po chwili wstał ze swojego miejsca, żeby pójść za Markusem. Musiał przepchnąć się między ludźmi, którzy chyba właśnie do niego szli, ale zdecydowanie miał ich gdzieś. Po prostu podążył za Markusem, żeby odnaleźć go przy ciągu umywalek w łazience.
- Wszystko jest okej? - spytał, podchodząc do niego.

-Tak, tak.- to drugie tak, brzmiało pewniej niż pierwsze. Nie zamierzał do tego wszystkiego zamartwiać jeszcze Iry, dawać mu kolejnego powodu, by ten go zostawił. -Nie musiałeś sprawdzać, już wracam. - jeszcze raz przemył dłonie, które miał wrażenie, że są mokre i tłuste. -To jest twoja impreza, nie chowaj się w toalecie.- spróbował zażartować, gdy już podszedł do męża. - wyglądasz wspaniale, ale Eddie ma już zamówione ciuchy u Chrissie. - ten temat był raczej bezpieczny.

- Nie jestem na tyle pijany, żeby nie widzieć, że coś jest nie tak. - Mógłby być pijany i zaćpany w trzy dupy, a nadal byłby w stanie dostrzec, że Markus nagle jakoś... zdziwaczał. - Muszę cię sprawdzać. - Tak się chyba robiło, tak? Gdyby to jego nagle coś trafiło podczas imprezy, to Markus też by się martwił. Tak sądził. - To jest moja impreza, więc mogę być, gdzie chcę. - A jeśli chciał być tutaj, to był tutaj i chciał upewnić się, że z Markusem wszystko okej, dlatego kiedy drzwi do łazienki się otworzyły, to kazał gościowi wypieprzać gdzie indziej.
- Wiem, że może cię mdlić na wyobrażenie twojego dziadka paradujące półnago... - Sam walczył ze sobą, żeby jednak nie skrzywić się na tę myśl... - Ale co jest? - Pytał. I koniec.

-Ale przecież wszystko jest w porządku.- zmarszczył nieco brwi, a kiedy Ira wygonił gościa, podszedł do męża. -Nie musiałeś tego planować, bo ja zamierzam wrócić na górę.- uśmiechnął się i szybko dotknął jego ramienia. -I starałem się nie myśleć, że dziadek E, będzie półnagi.- parsknął krótko śmiechem. -Chodźmy, z pewnością czekają na ciebie, chcą się tobą nacieszyć i tym, jak młodo się czują.- chciał go wyminąć, by znaleźć się przy drzwiach.

Złapał Markusa za ramię, żeby zatrzymać go w miejscu siłą. Choć w sumie za dużej siły to tu nie było.
- Wyglądasz, jakbyś się struł. - Tak przynajmniej można było założyć, patrząc na jego twarz. - Ale nic nie jadłeś i nie piłeś, więc się nie strułeś. - A przynajmniej nie był świadkiem tego, żeby Markus cokolwiek spożywał, a był obok przez większość czasu. - Powiedz, co jest, to dam ci spokój. - Ira był upierdliwy, ale kiedy się trochę wstawił, był jeszcze bardziej upierdliwy.

-Może po prostu tak wyglądam?- Może właśnie Ira zaczyna dostrzegać jego brzydotę i właśnie w tej łazience, w tym momencie zaczyna się ich koniec. -Jest dobrze, po prostu nieco duszno mi się zrobiło, ale przemyłem twarz, jest mi lepiej, wezmę sobie herbatę.- Miał nadzieję, że w tym klubie mają coś takiego jak herbata. -Możemy wracać.- Nie było co przedłużać.

- Mam urodziny, więc zrób mi ten prezent i traktuj mnie poważnie. - To chyba nie były aż tak wygórowane wymagania? - Znam cię od ponad pięciu lat, Markus - przypomniał. - Wiem, jak wyglądasz. - Widział Markusa w wielu sytuacjach, ale to była raczej normalna kolej rzeczy w związku. Wiedział, jak Markus wygląda normalnie i wiedział, kiedy tak nie było.

-Zawsze traktuję cię poważnie i naprawdę, jest dobrze. - Pokręcił głową -Chyba, że.... Chcesz się ukryć przed tańcem z dziadkiem E? Wiesz, że oni nie darują ci i będziesz musiał i tak z nim zatańczyć?- Co z tego, że nie do końca to był ten typ imprezy, Eddie miał swoje typy zachowań. -Idziemy?-Zapytał kładąc dłoń na klamce, ale jeszcze jej nie naciskał.

Tak, jak był bardziej uparty, tak jeszcze łatwiej się obrażał, dlatego po prostu pokręcił na Markusa głową, nawet przez chwilę nie ukrywając swojej dezaprobaty, bo czasem naprawdę miał dość tego gówna, kiedy Markus zachowywał się jak dzieciak-hipokryta. Gdyby on odpowiadał w ten sposób, to Markus nie dałby mu żyć. Albo pewnie znów wyjechałby z tym swoim idź się położyć i sratatata.
- Rób sobie co chcesz. - Nie zamierzał się prosić, kiedy Markus i tak to lekceważył. I tak był w miejscu, w którym nie chciał być, więc nie zamierzał psuć sobie humoru jeszcze bardziej, słuchając bzdur.

-A jeśli chcę cię przytulić?- spytał, bo jeśli to mają być jakieś ich ostatnie wspólne chwile, to chciałby żeby mimo wszystko miały coś dobrego w sobie, jakąś bliskość. - Wezmę herbatę, odzwykłem od tłumów, wszystko jest w porządku. - powtarzał przeplatając prawdę z kłamstwem. Może w końcu obaj zaczną w to wierzyć.

- A przytulaj sobie kogo chcesz. - Nie powinien być opryskliwy, wiedział to, ale czasem po prostu Markus potrafil zadziałać mu na nerwy. Jak teraz, kiedy po prostu... No, po prostu. - Będziemy tu stać, czy wychodzisz? - Skoro Markus i tak nie chciał rozmawiać, to mial rację, nie bylo po co sterczeć na środku kibla.

- Zapytałem o ciebie. - a już raczej z odpowiedzi Iry mógł wywnioskować, że nie ma na no liczyć. Powinien się domyśleć, że skoro wszystko się wali, to się wali właśnie wszystko. - Chodźmy. - zgodził się i po prostu nacisnął na klamkę. Nie wiedział, czy mogą wyjść razem z toalety, czy będzie to jakieś podejrzane, choć Ira i tak już kogoś z niej wyrzucił.

- Też cię o coś pytałem. - To były dziecinne przepychanki, ale fakt, że skończył dwadzieścia jednej lat nie sprawiał, że nagle zrobił się bardziej dojrzały. Był dokładnie takim samym gówniarzem, jakim był wcześniej. A potrafił być naprawdę dużym.
Po wyjściu z łazienki na moment się zatrzymał, wyłapując Łasicę wzrokiem. Dlatego po chwili skierował się właśnie w tamtą stronę, żeby móc złapać go przy barze. W końcu widział wcześniej Marsha siedzącego przy Markusie, więc może chociaż ten raczy powiedzieć mu, dlaczego Markus zaczął zachowywać się jak dziwak.

Markus widząc, gdzie chce iść Ira znów zaczął odczuwać panikę. W końcu skoro Łasica był w stanie mu wszystko wygarnąć, to dlaczego miałby nie zrobić tego Irze i nie przyśpieszyć tego wszystkiego?
-Nie idziemy na górę?- Markus szybko podszedł do Iry i zatrzymał go. -Idę zapytać o herbatę, wziąć ci coś?- może Ira nie będzie chciał pójść w stronę baru, skoro Markus tam będzie szedł.

- To weź herbatę i idź na górę, przyjdę później - rzucił, bo czy to nie było proste? Tu działała trochę zasada, że im bardziej Markus mu czegoś zabraniał, to tym bardziej chciał to zrobić. To było u niego czymś normalnym. - Albo wiesz co? Przyniosę ci tę herbatę. - Taki był dobry i uczynny, więc posłał Markusowi uśmiech, poklepał po ramieniu i po prostu go ominął, żeby pójść w swoją stronę. Nie zamierzał robić publicznych problemów. Jeszcze.

-Przed chwilą byłeś dla mnie zły, teraz przyniesiesz mi herbatę?- spojrzał nieco niepewnie na Irę. -Ale jasne, dzięki... Poczekam na górze.- i może jakoś da radę przygotować się na nieuchronny koniec. Na urodzinach, nad kubkiem herbaty, wśród bliskich. Posłał Irze delikatny uśmiech i skierował się ku schodom.