Meet the Rutherford's

Markus dałby rękę za to, że zamknął drzwi do mieszkania. Jednak nie musiał przekręcić kluczy, by móc je otworzyć.
-Halo?- Wszedł nieco niepewnie, bo jednak nie wiadomo, czy nie było jakiegoś złodzieja w środku. Boże, zostanie zrabowany, byleby kanapa była cała!
-Ira?- Gdy zauważył męża, to nie mógł do niego nie podbiec. -Co tu robisz?- Zapytał obejmując go.

- Chyba mieszkam...? - Nie była to może najmądrzejsza odpowiedź, ale pierwsza, jaka przyszła mu na myśl, kiedy objął Markusa w odpowiedzi. - Mówiłem, że wracam w czwartek. - Rękę dałby sobie uciąć, że mówił. - Dziś jest czwartek - podpowiedział, jakby Markus jednak tak wchłonął się w te swoje badania, że stracił poczucie czasu. To było jednak możliwe. - Więc... niespodzianka...? - rzucił nieco bardziej uradowanym tonem, bo może oto właśnie ją zrobił.

- Oczywiście, że tu mieszkasz - pocałował go krótko w szyję. -Ale mówiłeś? I dziś jest Czwartek?- może niemądrze to za nim powtórzył, ale nie spodziewał się, że aż tyle ważnych informacji zapomni. -Jak lot? Jak sprawy z pakowaniem?- zaczął przepychać się w stronę zlewu. -Siadaj, odpoczywaj, opowiadaj, a ja tu już wszystko dokończę. - gdyby pamiętał, to by się lepiej przygotował, o wiele.

Pocałował Markusa krótko w usta, a potem odsunął sie z drogi, lekko uderzając biodrem w szafkę. Nie przejął się tym zbytnio, sięgając dlonia do Markusa, zeby go zatrzymać.
- Jestem tu w połowie gotowania, wiec umyj te swoje zgrabne paluszki, a potem wynosi się z kuchni. - Klepnął go w pośladek tak dla podkreślenia. - Wszystko poszło dobrze I zgodnie z planem, dlatego tu jestem i robię obiad.

-Ale przecież - zaczął myć dłonie, ale po uprzednim szerokim uśmiechnięciem się do Iry, gdy ten klepnął go w tyłek. -mogę ci pomóc, prawda?- umył niemalże chirurgicznie dłonie, by mieć pewność, że są czyste. -Nie mogę tak przecież tylko na ciebie patrzeć- zamruczał, bo przecież jednak gdyby można było, to z całą pewnością patrzyłby na Irę do końca życia bez przerwy.

- Możesz zrobić to, co miałeś w planach zrobić - zauważył, bo skoro Markusowi przez to wszystko wypadło z głowy, że dziś mial wrócić do domu, to mial pewnie coś zaplanowane. Poza robieniem obiadu. - Nie ma tu już zbyt wiele do pomocy, więc możesz... po prostu usiąść i odpocząć? - Tak wiedział, że to szaleństwo.

- Miałem w planach zjeść - uniósł dłoń do karku. -Zadzwonić do ciebie, a później poczytać i spać.- odezwał się również bez szaleństw. Wiedział, że inni studenci wiedli mimo wszystko bardziej szalone i typowe dla studentów życie. On jednak wolał się skupić na nauce, badaniach, Leonard wciąż z nim rozmawiał i potrafili wyjść na herbatę, ale to wciąż było spokojniejsze. -Ale możemy później pójść na spacer?- zaproponował.

- Szaleństwo twoich dni beze mnie wciąż mnie powala - przyznał, wyciągając dłoń do Markusa, żeby przesunąć nią lekko po jego boku, kiedy wrócił do mieszania risotto. - Kiedy ostatni raz wyszedłeś z kimś z uczelni? Gdzieś poza kampus. I laboratoria - zaznaczyło od razu, bo nie to miał na myśli i nie chciał, żeby Markus użył takiej wymówki. Po prostu... chciał, żeby Markus dobrze się bawił. To chyba żadna zbrodnia.
- Najpierw obiad, a później spacer - zaznaczył, bo wiedział, że pilnując tego, żeby Markus zjadł, sam też coś zje.

-Z Leo byliśmy w nowej knajpce... jakiś czas temu. - miał nadzieję, że słowo "jakiś" brzmi na tyle bezczasowo, że Ira nie zacznie się dopytywać, czy to dawniej, czy nie tak dawno. - Będziemy mogli też się tam wybrać. - zaproponował. -a będę mógł choć nakryć do stołu?- nie chciał, by Ira robił wszystko sam, byli tu we dwóch, więc wszystko powinno się dzielić na pół.

- To dobrze. Cieszę się. - Zawsze cieszył się, kiedy słuchał o tym, że Markus miewał jakieś rozrywki poza nauką. To zawsze było... odświerzające dla umysłu, prawda? - A jak tam ta siłownia o której kiedyś mówiłeś...? - zagadnął, przypominając sobie o tym. - Z tym trenerem... jak mu tam było? - Dobrze pamiętał, że Johnny, ale chyba dziecinnie chciał sprawdzić, czy Markus też to pamięta.
- Możemy pójść tam w tygodniu. - Skinął głową, zgadzając się. - I dobrze, znaj moją łaskę. Pozwolę ci nakryć do stołu, a potem nawet umyć naczynia. - Taki był dobry.

Zmieszał się, gdy Ira wspomniał o siłowni. Nie był tam od znów pewnego czasu i .. chyba powinien wrócić? Starał się za to coś robić w domu i trzymać zdrową dietę. 
-Johny, no... Pewnie uda nam się wejść na moją kartę członkowską. - skoro Ira chce iść na siłownię, to nie zamierzał nie pójść z nim. Pewnie sam potrzebuje tego o wiele bardziej niż mąż. -To już się robi. - zaczął wyciągać z szafek potrzebne rzeczy.

- Co, coś z nim nie tak? - Obejrzał się na Markusa przez ramię, bo ten zabrzmiał dla nieco nieco na tyle dziwnie, że chciał się upewnić, że z tym Johnnym nie ma żadnego problemu. - Jeśli nie chcesz tam iść, możemy znaleźć sobie inną. - Nie chciał się... zasiedzieć, bo wiedział, że nie wyszłoby mu to na dobre. Powinien się ruszać.
- Opowiadaj jak minął ci dzień. - Nie tyle poprosił, co raczej wręcz oznajmił Markusowi, że ma to zrobić.

-Nie, wszystko jest w porządku.- Powiedział układając na stół serwetki, po czym schylił się do szafki, by móc wyciągnąć świeczki. Obiad obiadem, ale je go z Irą. -Więc, możemy spokojnie pójść na tę, po prostu trochę mnie tam nie było, ale wszystko jest opłacone.- także spokojnie mogą się na nią wybrać. A kiedy już usiedli do stołu, to Markus strecił swój dzień, w taki sam sposób jak ostatnie... Nie był szalonym studentem.

Nawet jeśli Markus powtarzałby mu kolejny raz dokładnie to samo, to i tak słuchałby go z takim samym zainteresowaniem, bo lubił słuchać tego, co Markus miał mu to powiedzenia. Od tak, po prostu, dlatego chciał wiedzieć, jak Markus spędzał dzień, co robił... Chciał być nadal połączony z jego życiem tak, jak tylko się dało, kiedy nie było go obok.
To było raczej coś normalnego w sytuacji takiej, jak ta, kiedy byli razem, kiedy byli małżeństwem, a więcej czasu spędzali osobno niż razem.
- Powinniśmy pomyśleć o jakiś planach na wakacje...? - Powinni mieć mały, wspólny urlop. Może nie szalenie długo, ale taki, żeby zwyczajnie mogli nacieszyć się sobą w miłym miejscu.

-A myślisz, żeby choć parę dni spędzić z dziadkami?- Teraz byli małżeństwem, więc Ira może chcieć spędzać czas tylko z nim. Nie musi chcieć niańczyć Eddiego i Berniego. -Bo możemy najpierw ich odwiedzić, albo z nimi gdzieś wyskoczyć, a później sami? Albo na odwrót?- To też nie tak, że on chce niańczyć dziadków, ale jakoś... Lubił spędzać z nimi czas.

Nawet jeśli nie miałby na to szczególnej ochoty i nawet jeśli miałby ochotę odpowiedzieć jeśli tylko to cię uszczęśliwi, to wiedział, że i tak by tego nie zrobił. Jedynie posłał Markusowi mały uśmiech, zanim odpowiedział:
- Jasne. Dziadkowie na pewno się ucieszą. - Przynajmniej tak zawsze było. Może takie wspólne wakacje ich odmładzały? - Ale... Byleby nie na kemping. - Cóż, to zawsze i wszędzie wolał podkreślać. Nawet jeśli sprawa nie była z nim związana. Tak na wszelki wypadek. - Zaszalejmy i zabierzmy ich do Vegas... - rzucił w żartach, chociaż pewnie i na to by nie narzekali.

-Myślisz, że dadzą się tam namówić na szybki ślub?- Pociągnął żart. -Możemy się ich zapytać, gdzie by chcieli pojechać i żeby to nie było kempingowe.- Więc wtedy będzie kompromis. -Ale możemy też coś sami pojechać, możemy tylko ich odwiedzić na weekend.- Zaproponował. Wstał, by móc zacząć zmywać naczynia. -Jak myślisz?- Zerknął przez ramię.

- Och, nie, nie. Nie odmówię sobie przyjemności uczestnictwa w ich wielkim gejowskim weselu. - Wiedział, że Eddie i Bernie mają wielu znajomych gejów, a jeśli ci byli podobni do nich, to... ta, zdecydowanie mogła być to impreza, której albo nie będzie chciało się zapomnieć, albo będzie chciało się wyprzeć z pamięci. Były tylko dwie opcje...
- Możemy wyjechać gdzieś na weekend - odpowiedział, bo czy to nie było odpowiednim kompromisem, który mógłby zadowolić wszystkich?

-Z nimi na weekend, a sami gdzieś dłużej?- nie chciał, by ich wspólny urlop był tylko i wyłącznie z dziadkami, czy pod dziadków zorganizowany. -Tak, żebyśmy my też mogli sami coś zwiedzić? Albo i nie?- wychylił się przez ramię w wyraźnym geście wyciągnięcia się po całusa. - Tęskniłem za tobą.- powiedział to z cichym westchnieniem.

- Tak, z nimi na weekend. - Mógł być samolubny, ale prawda była taka, że jeśli miał mieć urlop, taki prawdziwy urlop razem z Markusem, to chciał mieć go z Markusem, bez potrzeby zawracania sobie głowy kimkolwiek innym. Lubił dziadków Markusa, jasne, że tak, ale czasem po prostu chciał mieć święty spokój od kogokolwiek, wyjątek tworząc jedynie dla Markusa. I nie było mu z tym faktem jakoś szczególnie źle.
Wychylił się, żeby krótko pocałować Markusa.
- Tak, ja też. - Też tęsknił. Czasem bardziej, czasem mniej, ale tęsknił.

-To możemy tak zrobić, a wybrać inne miejsce dla siebie. - Zgodził się z nim. -Kiedy będzie już spokojniej - miał na myśli swoją teorię, ale też i karierę Iry -To chciałbym cię zabrać do Niemiec. - nie teraz, ale kiedyś tak i przecież to nic złego mieć jakieś długoletnie plany, prawda? Szczególnie, że chciał i miał te plany z Irą. -Ja za tobą bardziej.- uniósł kącik ust, bo to droczenie się, ale buziaka jeszcze to chce.

- Zabiorę cię na Hawaje, żebyś mógł spiec mi się na ładną skwarkę. - Choć raczej bardziej prawdopodobne byłoby to, że Markus pobiegłby wprost do tamtejszych obserwatoriów. Ale może to i dobrze. Markus nie miał cery stworzonej do opalania się. Ale to nic. Mógłby go często dokładnie kremować.
- Jak będę w Niemczech bez ciebie, to obiecuję zamknąć oczy. - A wiedział, że w nich będzie, choć ze względów zawodowych, nie rozrywkowych. Więc to jednak coś innego.
Popatrzył na Markusa, kiedy ten najwyraźniej rozpoczął te typowe negocjacje, a po chwili dodał:
- Dobrze, niech ci będzie. Ty bardziej. - A co, mógł trochę złamać schemat, nie? A co, niech się Markus trochę zdziwi i zastanowi co teraz.

-Nie wiem dlaczego, ale wyobraziłem sobie ciebie smarującego mnie kefirem. - nie powie, nie była to aż taka zła wizja. Może nie będzie się dla niej spalał na słońcu, ale gdyby coś takiego się przytrafiło, to nie byłby zły. - Znaczy patrz na fanów i na koniec sceny, żeby nic ci się nie stało. - przecież mu nie może zakazać takich rzeczy. - Naprawdę?- może nie był zaskoczony odpowiedzią, jak... Brakiem całusa.

- Kefirem? - Złapał go za słówko, bo jednak to było w tym najbardziej... intrygujące, jeśli tak mógł to ująć. Markus, który tak lubował się w zdrowiu, nauce i środkach czystości, wybrałby kefir ponad maści...? - Mam to odebrać jako dwuznaczność...? - Cóż, jak to już kiedyś gawędzili o czopku...
Oczywiście tylko żartował.
- Tak, a może zamiast patrzeć na fanów zamknę oczy i będę wyobrażał sobie ciebie? - No czyż to nie byłoby kuszące?[/b] - Co najwyżej połamałby sobie nogi, gdyby spadł ze sceny, ale to nic takiego. Markus drapałby go pod gipsem za pomocą drucika.
- No co? - odpowiedział na minę Markusa. - Jak tęsknisz bardziej, to proszę bardzo, ale pokarz. - No niech za słowami idą czyny.

-Nie wiem, bo to białe?- może nie była to zbyt górnolotna odpowiedź, ale czy trzeba tylko takimi odpowiadać?- Ale wiesz, możemy wtedy próbować różnych sposobów? Założymy na nie zeszyt?- czyż to nie było dobre, naukowe podejście?- Nie, nie... Niech oni nie widzą twojej miny, gdy myślisz o mnie. - uśmiechnął się do niego. Niech pewne rzeczy będą wciąż tylko ich. - Pokazać?- zapytał może i głupio, ale po chwili odłożył talerz i po prostu... Podszedł do Iry, by zacząć go całować.