Meet the Rutherford's

-A opowiadasz mi o wszystkim?- Po prostu strzelił tym pytaniem, ale było to też spowodowane słowami Marsha. Może Ira był zły na kumpla, może i przywalił mu, ale może też mówił mu coś, co Markus nie wiedział. -Z ręką na sercu?- Powiedzieć, że się mówi wszystko może każdy. Po prostu... Marsh może miał jakieś podstawy. 
A może i nie. 
-Obejrzyj prezent.- Kupił mu czarne buty przez Internet. Czarne, ale z neonowym mienieniem się na różowo, co miało pasować do jego włosów i dobrze wyglądać na scenie.

- Z ręką na sercu mogę przyrzec, że mam przed tobą tyle tajemnic, ile ty przede mną. - Tak przynajmniej sądził, bez licytowania się się. Dlatego jedynie posłał Markusowi aż przesadnie uprzejmy uśmiech, który bardziej niż z czepliwości wynikał z tego, że jednak był... trochę wstawiony. A to zawsze sprawiało, że był... nieco bardziej emocjonalny niż zazwyczaj.
Sięgnął jednak po pudło, które wziął od Markusa, i kiedy je otworzył, to w pierwszej chwili jakoś nie bardzo wiedział... Okej, po prostu... Co, jak co, ale nieszczególnie spodziewał się po Markusie takiego... szaleństwa modowego.
Ale...
- Są czadowe! - Wyciągnął z pudła jednego zielono-białego buta, oglądając różowe kwiatki na bokach i pluszowa żabę.

-Więc co to za tajemnica?- zapytał parodiując jego uśmiech m -Ja swoją powiedziałem, wyskakuj że swojej - zmarszczył brwi, ale to nie było na chłopaka, a na buta którego ten wyciągnął. -Ale miały być czarne z neonowym różem, który by się mienił. - nie zamawiał żaby. 
Boże, nawet zamówienia nie potrafi złożyć. 
-Ale dobrze, że ci się podobają. - raczej nie mógł inaczej stwierdzić po jego reakcji.

Cóż, całkowicie zignorował Markusa i jego bzdury, bo nawet jeśli był zły, nawet jeśli się na coś uparł, go czasem poziom jego skupienia można bylo porównać do poziomu skupienia malego dziecka, któremu wystarczyło zabrzęczeć bluszczsctmi kluczami, zeby odwrócić jego uwagę.
- Nie, nie biale są dobre. - Zwyczajnie założył, że to, co miało być czarne jest białe, a co miało być różowe- to jest zielone.
Zrzucił z nóg buty już na wejściu, więc teraz nie czekał, a po prostu naciągnął te na stopy, zeby zobaczyć jak leżą.

- Naprawdę?- Okej, to jak Ira zmienił swoje nastawienie, jak wszystko miał już inne. Inaczej mówił, inaczej patrzył, inaczej nawet jego ciało pracowało. Zrzucił to na krab upojenia alkoholowego, że tak szybko potrafi się u niego wszystko zmienić. Tym razem na coś pozytywnego, bo już nie złościł się, nie kłócił i nie parodiował.

- Nigdy ich nie zdejmę! - Wyciągnął nogi przed siebie, żeby zademonstrować to, jak buty leżały na jego nogach. Co prawda patrząc na podeszwy miał pewne wątpliwości co do tego, czy to był męski fason, ale był w końcu unisex czy inne tam bzdury, no nie? - Żaby to moje najmniej obleśne gady! - rzucił z radością, ale po krótkiej chwili jednak coś załapał. - Nie, czekaj... To płazy są... Najmniej obleśne gady to żółwie. - Miał klasyfikację obleśności każdego rodzaju zwierząt. Chociaż w kategorii robactwa wygrywało wszystko.

-Jak ich nie zdejmiesz, to one szybko się zniszczą, a w zniszczonych... Nie, nie chodzi się. - pokręcił głową, bo jednak warto zdejmować ubrania i o nie dbać. -Masz... Ciekawą klasyfikacje - już pominął pomyłkę, bo jednak Ira sam się poprawił. - Ale fajnie, że sobie porozmawialiśmy, że wszystko sobie wyjaśniliśmy. - dodał nieco kąśliwie.

- Zniszczone trampki to klasyk. - Długo nosił swoje i to nawet wtedy, kiedy mógł je dawno wymienić, bo jednak czasem nosił po prostu coś, co akurat pasowało mu do imidżu. Więc nawet jeśli te buty by się zniszczyły, to nadal by były do noszenia. Tylko szkoda by było żaby...
- Tak, też się cieszę - rzucił, jakby albo nie zwrócił uwagi na ironię Markusa albo w ogóle się nią nie przejął. Był zbyt zajęty tym, że zaczął przechadzać się w swoich nowych butach, żeby móc się obejrzeć w lustrze.

-Tutaj wyjdzie, że się znęcasz nad żabami, więc może jednak pilnuj, by do tego nie doszło?- najwidoczniej ta jedna pomyłka nie była czymś złym, więc choć raz odetchnął. Jednak zamierzał zapamiętać, że to Ira ma tajemnice i to nie dawało mu spokoju. -Zrób sobie zdjęcia, idę pod prysznic. - więc musiał jakoś zmyć to z siebie.

Rzucił do Markusa przelotne tak, tak, ale jednak nie robił sobie żadnych zdjęć, a po prostu radośnie dalej chadzał w nich wokół, dopiero po długiej, pewnie trochę zbyt długiej chwili orientując się, że Markusa w salonie już nie ma.
Może jednak powinien go trochę bardziej słuchać, ale czy to jego wina, że buty były takie ekscytujące?
Jednak wziął się w sobie na tyle, żeby pójść z nimi do sypialni i odłożyć ja tam na ich nowe miejsce w szafie.

Brał prysznic i szorował się nieco mocniej niż potrzebował. Zawsze może zwalić to na zapach peelingu, który chciałby by z nim został na dłużej. Pilnował się jednak, żeby jednak skóra nie była aż tak czerwona, nie chciał jej sobie podrażnić, więc po pewnej chwili już grzecznie stał pod wodą. 
Kiedy uznał, że już wystarczy mu tego wszystkiego, to dopiero wyszedł spod prysznica, sięgnął po krem do ciała i nabalsamował się nim. Twarz potraktował o wiele delikatniej, ale wciąż był dokładny i metodyczny. 
Ubrany w piżamę mógł skierować się do sypialni.
- Łazienka jest twoja. - skierował te słowa do Iry, gdy wsuwał się na swoje miejsce.

- Nie chce mi się spać. - Siedział na podłodze w garderobie, gdzie z szafy na buty wyjął już większość par, które wcześniej się tam znajdowały. Zdążył je wyjąć tuż przed tym, jak Markus wyszedł z łazienki, i teraz siedział i dumał nad tym, jak to właściwie ułożyć, bo przecież nowe buty zasługiwały na miejsce honorowe na półkach, no nie? To było teraz zdecydowanie ważniejsze niż jakiś tam głupi sen.
W końcu porządek był ważny, tak?

-Okej, to nie śpij.- Markus przyglądał się Irze, który wyglądał bardziej jakby był na haju, a nie pijany. Jednak położył się plecami do niego i próbował zamknąć oczy, by zasnać. Wychodzi na to, że ich kłótnia była bezsensowna, że nawet jeżeli mieli coś rozwiązać, to buty były ważniejsze. 
Marsh może i miał rację? Może właśnie takie buty i podejście do nich są alegorią ich związku, a raczej Markusa w życiu Iry? Znajdzie kogoś lepszego, chudszego, ładniejszego, kogoś po prostu we wszystkim bardziej.

Rzucił do Markusa po prostu krótkie okej i po prostu zajął się sprzątaniem. Jeśli tak można było to nazwać. Po prostu zajmował się swoimi pierdołami, poukładał buty, potem zrzucił z siebie tę głupią koszulę i rzucił ją gdzieś na podłogę w garderobie.
Nie do konca wiedzial, ile dokładnie czasu spędził w szafie, ale w końcu jednak postanowil, że musi coś zjeść. Po prostu. Musi. Dlatego poszedł do kuchni i skorzystał z jedzenia, które akurat w tej kuchni bylo. Zjadł cokolwiek, a potem, po chwili namysłu, wrócił do sypialni i po prostu usiadł na brzegu lozka.

Markus nie potrafił zasnąć. Ciągle miał wrażenie, że coś jest nie tak i to uczucie drapało go od środka. Nie obrócił się jednak do Iry, ale wszystkiego nasłuchiwał. W pewnym momencie pomyślał, że ten chce wyjść z domu, ale słyszał go, że został w nim, dlatego też ciągle zajmował swoje miejsce. 
Nawet gdy ten wrócił do sypialni i usiadł na brzegu łóżka. Zamknął oczy i po prostu czekał.

Milczał przez długą chwilę, nawet nie wiedząc czy mówienie ma jakikolwiek sens, bo Markus mógł nadal spać, więc albo mógł niczego nie słyszeć, albo mógł być zły za to, że go obudził. Ale po prostu... Sam nie wiedział. Ostatnio tak skakał pomiędzy różnymi nastrojami, że kiedy łapał dół, czuł się jeszcze gorzej.
Dlatego przez chwilę po prostu siedział i się garbił, przecierając twarz dłońmi.
- Cokolwiek by się wydarzyło... nigdy nie mówię, że to twoja wina... To... Chodzi o to, że sam jestem powodem tego, że... czuję, że jest coś w środku, co ciągnie mnie w dół... - Sam nie wiedział, o czym tak dokładnie mówił. Czy o czymś, o czym wcześniej miał Markusowi nie powiedzieć, co ukrywał, czy po prostu o tym, co siedziało mu w głowie, korzystając z chwili, że Markus mógł go nie słuchać. - Czasami jest wspaniale, ale czasami... wszystko wydaje się być tak cholernie trudne, jakbym utknął w tym samym, jednym momencie, który ciągle się powtarza... jeszcze raz... a ja po prostu myślę Jak to się stało? Skąd tu... jak tu jestem...? - Przesunął dłonią po włosach, zanim zgarbił się bardziej, opierając łokcie na kolanach. - Czasem... kiedy jestem sam... Jestem sam, we własnej głowie i wtedy robi się... tak, jakbym był w jakimś kurewsko złym miejscu. To niedobre miejsce. Jestem tam i nie słyszę żadnych miłych rzeczy... Nie mogę się słuchać, nie mogę nawet na siebie patrzeć... Nawet nie wiesz jak często nie mogę nawet na siebie patrzeć. - Wiedział, że nie chodziło tu o niego, ale chyba zwyczajnie chciał, żeby Markus to wiedział. - Ale nigdy nie myślałem, że nie mogę patrzeć na ciebie. Nigdy nie myślałem, ze jesteś brzydki, że... jesteś gruby... Czy cokolwiek mogłeś pomyśleć.

Markus w trakcie przemowy Iry powoli obrócił się w jego stronę. -Ale wiesz, że... To, że nie możesz na siebie patrzeć, że to... Siedzi ci w głowie? Nie jestem psychiatrą, ale... Uważam, że... Brzmisz jakbyś miał depresję. - przysiadł na łóżku. -Przepraszam, że ją przeoczyłem, korzystasz z terapii?- Ira mógł nie chcieć o tym opowiadać, stąd było jego pytanie. Więcej się nie widzieli niż widzieli tak naprawdę, więc mógł... Pominąć i nie zauważyć wielu rzeczy.

- A ty masz depresję? - Spojrzał na Markusa, bo czy czasem przypięcie łatki miało sens? - To po prostu... czasem zwyczajnie mam dość. - I każdy sposób na radzenie sobie z tym, jaki znajdował, był jeszcze gorszy od poprzedniego. - Nie chcę, żebyś przez to myślał, że to twoja wina, czy że cię nie kocham... - Tak było, nawet jeśli czasem miał problem, żeby to okazać. - Nie chcę żadnej terapii, tylko jedynie... sam nie wiem. - Po prostu chciał, żeby było dobrze. Żeby Markus miał się dobrze.

- Zderzyłem się, ze swoją ścianą... Wiem, że muszę to jakoś... Przepracować w głowie. - przyznał, bo nie będzie oszukiwać, że jest dobrze. Z resztą sam mówił, że zawiódł siebie i że ambicje go gonią. -Może właśnie tę odpowiedź da terapia? Jesteś w ciągłym biegu, stresie, wiem że spełniasz swoje marzenia, że wiele ludzi na ciebie liczy i wiem, że jest ci ciężko... Pozwól sobie pomóc specjalistom. - może właśnie to będzie plusem dla Iry i pozwoli mu złapać balans.

Czasem miał wrażenie, że niektórzy ludzie sądzili, że jeśli ktoś miał szczęście i udało mu się coś osiągnąć, to dostawał magiczną kopertę z listem, który mówił, że teraz nie będzie już problemów... Ale one jakoś nieszczególnie chciały zniknąć. Miał wrażenie, że odkąd to wszystko się udało, to... było chyba jeszcze gorzej niż wcześniej. Może to po prostu nie było jego marzeniem? Nigdy o tym nie marzył, nawet w dzieciństwie. Kiedy był chłopcem marzył raczej o pisaniu książek, ale potem jakoś... samo tak wyszło.
- Więc może dla ciebie też właściwa odpowiedź to terapia? - zauważył.

- Pewnie tak... Pewnie jak ogarnę przeniesienie, całą resztę, to wtedy... Nie mówię, że nie. - miał wrażenie, że to było takie niedopowiedziane "pójdę jak ty pójdziesz", a tego jednak nie chciałby. 
W sensie nie chciałby, żeby Ira szedł na terapię wciąż jej nie chcąc, bo pewnie to w niczym mu nie pomoże. 
-A ty?- sam podał mniej więcej datę.

- Nie wiem. - To chyba było najwłaściwszą odpowiedzią, bo tylko to nie byłoby kłamstwem, ale też nie byłoby zaprzeczeniem. Nie wiedział, co zrobi, co będzie robić i kiedy będzie robić. Po prostu nie wiedział.
Przez dłuższą chwilę po prostu siedział w ciszy, gapiąc się na swoje dłonie.
- Pójdę pod prysznic. - A przynajmniej powinien to zrobić, bo nie chciał kłaść się do łóżka śmierdzący klubem. Markus by tego nie pochwalił.

-Okej... - odpowiedział, choć tak naprawdę to nie wiedział, na co odpowiada. Nie wiedział też, czy mógłby inaczej odpowiedzieć Irze w temacie terapii. Są małżeństwem, ale nie może go zmuszać, prawda? 
Dlatego na powrót zjechał do pozycji leżącej. Wiedział, że sen nie przyjdzie, ale mógł się oszukiwać, że będzie inaczej.

Poszedł pod prysznic, choć nie miał szczególnie chęci na cokolwiek poza prysznicem, więc nie spędził w łazience szczególnie dużo czasu i szybko wrócił do łóżka, tym razem po prostu kładąc się na swoim miejscu. Obojętnie gdzie spali, zawsze strony łóżka pozostawały takie same.
Dlatego po prostu się położył, na brzuchu, z twarzą wciśniętą w poduszkę, żeby jakoś spróbować zasnąć. Bo może najbliższe dni nie będą aż tak tragiczne, żeby nie móc ich znieść. Choć wiedział, że mógł się po prostu łudzić.

Popatrzył w stronę Iry, nie bardzo wiedząc, czy ten coś powie jeszcze, czy coś zrobi. Zazwyczaj zasypiali przytuleni, ale tym razem wszystko wskazywało na to, że on będzie po swojej stronie, a Ira po swojej. 
Co trochę było dla niego... Sam nie wiedział. Sen chyba będzie najlepszą rzeczą teraz, nawet jeżeli będzie musiał poczekać na niego do rana.