Meet the Rutherford's

- Niech zgadnę... - Wbił palce w bok Markusa, kiedy chwycił go nieco mocniej, przyciągając w ten sposób bliżej siebie. Jeszcze bliżej. Choć nie sądził, że to jeszcze możliwe. - Nie dopuszczasz do siebie możliwości wzięcia sobie małego, wolnego dnia, hm...? - Nawet nie pytał o to ze szczególnie wielką nadzieją, bo wiedział, że Markus powie nie. Ale... cóż, to chyba okej? Znaczy, wiedział, jaki jest Markus i brał go właśnie takim. - Może chociaż zrobię ci śniadanie, hm? - To byłoby chyba miłe.

-A jeśli... Mógłbym się spóźnić?- Oplótł go nogą nieco wyżej i przyciągnął go do siebie, choć przecież przed chwilą zrobił to Ira. Leżeli do siebie przodem, więc wystarczyło, by uniósł nieco głowę i ich usta się złączyły. -Spóźnienie, brzmi dobrze...- W końcu nie odpuści całego dnia, a tylko trochę, prawda? Tak... To brzmiało dobrze. -Śniadanie może poczekać.- A skoro on to powiedział, to... Naprawdę szalał.

- Wiem, że nawet gdybym pieprzył cię do nieprzytomności... - Przesunął dłonią po jego skórze. - To myślami uciekałbyś mi na uczelnię. - Grzecznie zrobił przerwę, żeby móc pocałować Markusa, odpowiadając na zainicjowany przez niego pocałunek. - Więc może... żeby nie skazywać się na taką udrękę... wstaniemy, zjemy razem śniadanie, odprowadzę cię.... - Pocałował jego szczękę, a potem szyję. - A tym będziesz mieć właściwą motywację, żeby szybko wrócić po zajęciach prosto do mnie...? - Cóż mogłoby skłonić do tego Markusa jak nie to...?

-Nie wiem, czy byłbym w stanie o niej myśleć.- już teraz wyraźnie drżał, więc wątpił, by umiał myśleć o czymś innym, niż o dotyku Iry. -Ale... Tak, chętnie, tak... Wrócę do ciebie szybko. - przekręcił się, by móc na nim leżeć. - Jak najszybciej - zaczął całować go po szyi. Raczej nie zapowiadało się, by jakoś faktycznie ciałem dostosował się do propozycji męża, bo zamiast się z niego zsunąć, to zsuwał usta w stronę jego obojczyka.

- Zawsze jesteś w stanie myśleć o nauce - zauważył, bo jednak to było dla nieco czymś całkowicie pewnym. Markus i nauka to była jedność. Czasem miał wrażenie, że nauka była żoną numer jeden, a on mężem numer dwa... Ale to wrażenie wyrobił sobie jednak w dość... niedawnym czasie. Choć nie miał tego Markusowi za złe. A przynajmniej starał się, żeby tak było, bo nie chciał być hipokrytą. Jawnym.
- Wstajemy. Musimy cię wyszorować i zrobić ci śniadanie - zarządził, chwytając Markusa za boki, żeby nieco bardziej zmusić go do tego, żeby ruszył ten swój zgrabny chudy tyłek.

-To fakt- przyznał się nieco wstydliwie -ale... To trzeba wynagrodzić, prawda?- wypiął pośladki w jego dłonie, bo chyba to nic złego, prawda? Po chwili znów sięgnął ustami do jego szyi, starając się nieco go jakoś może nie pobudzić, a zachęcić? -Ale dobrze, chodźmy pod prysznic.- przecież tam, również można miło spędzić czas, prawda?

Przewrócił oczami, bo cóż, Markus czasem potrafił być... niesforny. Jeśli tak mógł to nazwać. Ale nie miał nic przeciwko temu, bo taką niesforność lubił.... ale nie do końca w momencie, w którym Markus miał swoje obowiązki. Dlatego zabrał go pod prysznic, dokładnie wyszorował, wymył i wygłaskał, żeby Markus był w idealnym i doskonałym stanie, a potem dał mu się ogarnąć i ubrać, kiedy sam narzucił na siebie cokolwiek i poszedł przygotować Markusowi śniadanie i koktajl na uczelnię.
Drugie śniadanie zawsze w cenie, prawda?
- Pójść cię odprowadzić? - zaproponował, bo chociaż już o to pytał, to Markus mógł chcieć pójść sam jak duży chłopiec.

-A masz ochotę?- Zapytał pakując koktajl do torby.  -Możemy zrobić wspólny spacer, możemy też później wyskoczyć na lunch?- Zaproponował, bo mógł to zrobić, choć mało korzystał, wolał siedzieć i liczyć, miał dzięki temu wrażenie, że wykorzystuje dobrze czas. W ubrania się mieścił, nie podjadał... Mógł więc właściwie raz na lunch wyjść. 
Szczególnie, że byłby to lunch z Irą.

- Wiesz, nic złego się nie stanie, kiedy to zrobię. - Więc czemu miałby tego nie robić? Tylko raz odbiło im się to czkawką, ale Kevina już tutaj nie było, bo i tak wyleciał z uczelni po zawaleniu egzaminów. Może byłoby inaczej, gdyby zamiast knuciem zajmował się uczeniem, ale... jakoś nie było mu przykro z tego powodu. - Ale jeśli wolisz, mogę po ciebie wpaść i pójdziemy razem na lunch. - To było w końcu coś normalnego, prawda? Pary to robiły.
To było coś normalnego, przyziemnego. Miło byłoby to zrobić.

-to ubieraj się, poproszę o odprowadzenie, a później o wspólny lunch.- Uśmiechnął się do niego, bo przecież te plany były miłe. -Następnym razem, ja znów ciebie odprowadzę na koncert i stanę sobie w kulisach.- Lubił to, jak Ira w nie wbiegał, by go pocałować. -Możesz w sumie wbiec do laboratorium, ale nie będę sam i nie będę w ukryciu.- Zauważył, smutne. Może mógłby jakoś wszystkich wygonić?

- Och, a co? Coś ci nie odpowiada w moim stroju? - Ubrał się... cóż, dość połowicznie. Miał na sobie luźną, białą koszulkę i to było jak najbardziej spoko, ale poniżej pasa miał jedynie swoje różowiutkie bokserki i parę skarpet w paski. Nie był to więc szczególnie... wyjściowy strój.
- I wiesz co...? Może jednak darujmy sobie ten moment, w którym wtargnę na twoją uczelnię, żeby przerwać w wykład dla obmacywania jednego ze studentów, bo chyba nie byłbym już więcej mile widziany w tym miejscu, a moje zdjęcie zawisłoby na ścianie pod napisem "uwaga"... - Więc tak, może lepiej nie...
- Ale już, już. Idę założyć spodnie... - rzucił to tak, jakby Markus zmuszał go do czegoś niesamowicie wymagającego, chociaż sam przecież złożył propozycję odprowadzenia go, a potem skierował się w stronę sypialni, żeby móc się ubrać.

-W bokserkach możemy spacerować po domie?- Zapytał, bo wolność Tomku w twoim domku, prawda? -Możemy chodzić nawet i nago.- No ale jednak na uczelnię to wolałby żeby Ira w spodniach go odprowadzał. Nie tylko na uczelnie. -Ale... Będę sobie o tym fantazjować.- Uśmiechnął się z rozmarzeniem, bo czy to nie byłoby wspaniałe?

- O tym, jak odprowadzam cię nago na uczelnię? - rzucił z sypialni, naciągając dżinsy na tyłek. Tym razem normalne. Nawet bez dziur. - Chodziłbym tutaj nawet i nago, ale za bardzo się obawiam, że najpierw kazałbyś mi się wykąpać w środku odkażającym, żebym mógł siadać na meblach - zażartował, wracając do Markusa, żeby móc wziąć swoje buty z szafki w korytarzu. Nie śmiałby rzucić ich tutaj na podłogę obok niej. Jak mógłby zrobić to Markusowi?

-O tym, jak na uczelnie wpadasz wprost w me ramiona.- Naprostował. -I nie, nie kazałbym ci się umyć w środku odkażającym, a wręcz przeciwnie... To meble bym wcześniej wyszorował, żebyś bezpiecznie się czuł.- zrobiłby wszystko, by Ira mógł siedzieć, leżeć, czy to na meblach, czy to na podłodze, czy stoliku.

- Najchętniej wolałbym, żeby mój nagi tyłek nie miał żadnego kontaktu ze środkiem odkażającym - przyznał, naciągając buty na stopy, a potem je zasznurował. To były zwykłe, czarne trampku, bo takie uważał za najlepsze.
Był maj, pogoda całkiem sprzyjała, ale i tak narzucił na ramiona luźno dziergany kardigan. Od dawna nie dziergał...
To już nie pomagało mu na stres. Znalazł inne sposoby na walkę ze stresem i jakoś o tym zapomniał.
- Dobrze, panie studencie, jestem gotowy. - Mogli więc już iść.

-To byłby naturalny środek, żeby nic ci się nie stało. - zapewnił go i podszedł do niego,  by dotknąć kardigan. -Świetny go masz, właściwie... Nie pamiętam cię z pałeczkami. - wiedział, że to tak się nie nazywa, i że Ira miał co innego na głowie, by dziergać. -Ale tak, chodźmy. - odkluczył drzwi i puścił Irę przodem. Był dżentelmenem, ale i tak spojrzał na jego tyłek.

- Wolę trzymać inną pałeczkę - zapewnił i krótko pocałował Markusa. Ale czy nie miał racji? Teraz, kiedy już wiedział, co to seks, mógł mieć znacznie inne zainteresowania niż dzierganie...
Jednak grzecznie odprowadził Markusa na uczelnię, tak blisko, jak było mu to dane, bo jednak wiedział, że kiedy chodziło naukę, to Markus nie chciał mieszać z nią życia prywatnego. Rozumiał to. Wiedział, że ich związek nie byłby teraz dla Markusa... korzystny wizerunkowo, bo kontrowersje w ich naukowym świecie nie były szczególnie miło widziane.
Ale to nic, czego by nie rozumiał, bo rozumiał aż za dobrze, dlatego odprowadził Markusa na stosowną odległość i pożegnał się równie stosownie.

Trochę... To nie było tak, że nie przeszkadzało mu to, jak muszą czasem trzymać dystans. Oczywiście, że tym bardziej jako mąż, był dumny z bycia z Irą, ale... Może i oni byli gotowi na bycie razem, jednak świat mógł już nie do końca być. 
Za to przy porze lunchu zabrał Irę do ulubionej knajpki, w której był już Leo. -Chcesz z nim zjeść?- Zapytał Iry.

- Och... - To nie tak, że nie chciałby wreszcie poznać przyjaciela Markusa... albo znajomego...? Ciężko dokładnie było ustalić poziom ich zażyłości. Ale bez względu na to, jaki by ten był, to nie chodziło o to, że nie chciał poznać Leonarda, a po prostu... Sam nie wiedział, chyba liczył na to, że przez jakiś czas będzie mieć Markusa tylko dla siebie...? To mogło być dziecinne, może egoistyczne, ale jednak uczelnia i wszyscy z nią związani mieli Markusa częściej niż on. - Jeśli tylko masz ochotę. - Posłał Markusowi mały uśmiech, bo jednak nie chciał niczego mu zakazywać czy odmawiać.

-Czy mam ochotę cię przedstawić komuś, komu mogę zaufać? Oczywiście, że tak. - Skinął głową. -Tylko... Nie mówiłem o ślubie.- Raczej trzymali to między sobą i rodziną, zespołem. -Nie musimy się przyznawać, po prostu... Chwilę porozmawiamy?- w końcu to tylko lunch. 
Markus zaprowadził ich do stolika, przy którym siedział Leo i po krótkim przedstawieniu, siedzieli przy nim już w trójkę. Było widać po Leonardzie, że jest lekko speszony, ale on bardzo często takim był.

Cóż, nie tylko Leo był speszony, ale i Ira byl... dość zmieszany. Po prostu... Sam nie wiedzial, chyba... nie do końca wiedzial, o czym tak dokładnie rozmawiać z przyjacielem Markusa? Wiedzial, ze powinien zachowywać się normalnie, ale znów jakoś... powoli zaczął odczuwać ten sam... zjazd, co wcześniej, i walczyl z samym sobą. Dlatego chociaz starał się zachowywać jak należy, odpowiednio prowadzić rozmowę, to jednak i tak bardziej przypominalo to wymianę półsłówek.
Ale może i dobrze, że traflio akurat na Leo, bo chyba akurat on nie byl szczególnie urazony takim sposobem rozmowy.

Markus dostrzegał, że rozmowa się nie klei. Dlatego starał się tak opowiadać, by móc w trakcie skomplementować i Irę i Leo. W końcu może to przełamie jakoś lody i podbuduje ich? Choć chyba nie do końca jego plan się spełniał, Leo zaczynał się wymigiwać, a on nie chciał go na siłę zatrzymywać, tak nie wypada. Dlatego po kilkunastu minutach zostali z Irą sami. Sięgnął pod stolikiem do jego dłoni i ścisnął ją krótko.

Posłał Markusowi uśmiech i starał się zachowywać jak należy, chociaż znów czuł jakiś... wewnętrzny zjazd. Po prostu... sam nie wiedział, to łapało go od czasu do czasu i jakoś... i jakoś był wtedy tak tym wszystkim zmęczony, że ciężko było mu zachowywać pozory. Ale walczył z tym. Wiedział, że sam przecież proponował ten lunch, dlatego nie mógł sprowadzić na niego wisielczej atmosfery.
Starał się, poważnie. Tylko czasami wychodziło mu to lepiej, a czasami gorzej.
I tylko liczył na to, że nie stara się aż za bardzo, żeby tym razem było lepiej.

Zauważył, że nawet po wyjściu Leo nic się nie zmienia. Ciężko było tego nie zauważyć, skoro Ira zawsze coś opowiadał, albo wrzucał jakieś komentarze do opowieści. Po prostu... Było czuć. 
-Jesteś zmęczony? Chcesz wracać?- On po lunchu powinien się jeszcze znaleźć w labolatorium, ale nie będzie przecież Iry na nim przetrzymywać.

- Co? - Spojrzał na niego, bo przez chwilę nieco zbyt długo wgapiał się w swoją kawę. Po prostu... coś chwyciło. - Nie, nie. Jest w porządku - zapewnił, posyłając Markusowi mały uśmiech. - Zamyśliłem się i to wszystko. - Nie chciał, żeby Markus myślał, że go ignorował czy coś, bo to zupełnie nie tak. - Jestem cały twój. - A przynajmniej starał się pokazywać, że tak przecież jest.