Meet the Rutherford's

Następnego dnia czuł się... źle. Cholernie źle, bo jednocześnie było mu zimno i pocił się tak, jakby był w środku lata na Saharze, ale uparcie starał się trzymać przy Markusie jakiś minimalny fason. Trzeźwy fason. Starał się to tłumaczyć kacem i tym, że chyba łapała go jakaś grypa, ale nie był pewien czy Markus w to wierzy, a nie miał siły na szczególnie przekonujące kłamstwa.
Ale starał się jakoś... trzymać.
- Kiedy tak właściwie przenosisz się z Pasadeny? - spytał, bo sam już nie wiedział, czy Markus mu to mówił, a on zapomniał, czy nie mówił. - Będziemy mogli poszukać innego mieszkania. - Może w końcu mieliby jakieś, które wybraliby razem.

-A nie możemy zostać tu?- odpowiedział właściwie pytaniem na pytanie. -Najlepiej będzie, jak nowy semestr zacznę już w Nowym Jorku. - więc był jeszcze czas. -W razie co, mogę poprosić o akademik. - nie wiedział jak długo mieliby szukać nowego mieszkania. -Może weź gorącą kąpiel, żeby jakoś w dobry sposób wygrzać i wypocić się?- bardziej niż mieszkaniem przejmował się tym, jak wyglądał Ira. -Przygotuje ci jakiś koktajl?- dobrze byłoby nadrobić witaminy.

- Po prostu myślałem, że... że wiesz, milo bedzie wybrać coś razem? - W końcu dotychczas przez większość czasu nadal mieszkali osobno, a mieszkanie w Pasadenie było bardziej Markusa, a to bardziej jego, więc tak coś byloby w końcu... jakos trochę wspolne? Nie wiedzial, czy to miało sens.
Przetarł spocony kark dłonią.
- Tak, to może będzie dobry pomysł. - Wiedział, że wyglądał... cóż, zle.

-To... Mogę najpierw tu się wprowadzić i będąc tu, będziemy czegoś szukać?- to i tak zajmie czas, a jeśli mają robić to wspólnie, to przy ich harmonogramach... Może być nieco trudno tak szybko coś załatwić. -To chodź, najpierw przygotuje ci kąpiel, a jak już będziesz bezpiecznie leżeć we wannie, to pojde do kuchni. - najpierw mogą spróbować bardziej naturalnie się Irą zająć, a później to już zostanie lekarz.

- Tak, to... chyba dobry pomysł. - Pokiwał głową, zgadzając się z Markusem, bo może faktycznie znów za bardzo chciał się z czymś wyrywać. Jak zwykle byłaby to jego kolejna głupia, zbyt impulsywna decyzja. Po prostu znowu nie myślał. Ostatnio to chyba u niego norma... - Może poszukamy czegoś z poza miastem. - Domyślał się, że Markus będzie celował raczej w MIT niż w jedną lokalnych uczelni, a to było jednak kawałek drogi od Nowego Jorku. Mogliby znaleźć coś odpowiedniego.
- Okej. - Posłusznie pokiwał głową, zanim zebrał w sobie wystarczająco dużo sił, żeby jakoś dźwignąć się w górę i dowlec do łazienki.

-A możesz mieszkać poza miastem?- Zapytał go, bo jednak zamieszkanie chyba było dość istotną kwestią, jeżeli chodzi o organizację pracy. Prowadził go do łazienki podtrzymując. Dotknął jego czoła i zmarszczył brwi. -Nie masz gorączki, jeszcze...- Nie do końca to też było dobre, ale najważniejsze, by postawić jego męża na nogi. 
W pomieszczeniu zostawił go, by móc zając się kąpielą, którą przygotowywał z solami morskimi. Relaks, ale też zapach powinien zadbać o zatoki, jeżeli te są powoli atakowane. 
-Woda jest nieco cieplejsza niż zawsze, ale... To chyba nie problem.- Odwrócił się do Iry.

- Tak sądzę. - W końcu nie przez cały czas byl tutaj, prawda? A skoro Markus mógł dojeżdżać na uczelnię, to on też mógł to robić tam, gdzie trzeba. To chyba byly kompromisy. Tak sądził.
- Żaden problem. - Wiedział, że się poci, ale jednocześnie robiło mu sie zmino. Zaczynały go boleć wszystkie cholerne zeby, łącznie z tym, którego nie mial, i każdy nerw na pieprzonej twarzy i chyba na całym ciele. Czuł sie tak, jakby miał powoli umierać.

-To zaraz do ciebie wracam, wolisz bardziej owocowy koktajl, czy warzywny? Chyba, że masz jakieś elektrolity? - jeszcze się nie wycofał z pomieszczenia, a pomógł się mężowi rozebrać. -Są tu jakieś leki?- zapytał, a gdy usadził Irę we wannie, to podszedł do lustra, by otworzyć drzwiczki.

- Cokolwiek. - Choć tak naprawdę to nie chciałby chyba niczego, bo nie sądził, że da radę przełknąć cokolwiek. - Jakieś witaminy powinny być chyba gdzieś w kuchni. - Tak zakładał. W tej chwili to chyba większość rzeczy bardziej zakładał niż stwierdzał. I wiedział, że łatwo mógłby wyciągnąć się z tego stanu, bo sam się w niego wpakował w imię... cóż, sam nie wiedział czego. Ale już żałował.
- Tam są kremy. - Po co mieć apteczkę jeśli można mieć dodatkową szafkę na ułożenie kremów, tak? Przecież musiało być miejsce na te na dzień, na noc, na słońce, pod oczy, na nos, na twarz, na łokcie... No było tego dużo. - Przejdzie mi - zapewnił.

-Widzę właśnie. - Dobrze, że Ira dbał o siebie, Markus przyglądał się mniej więcej kremom, ich nazwom, by móc później o nich poczytać. 
I pewnie poszukać zamienników dla siebie. 
-To poszukam w kuchni. - zostawił męża samego w łazience, by zrobić koktajl, nalać też wody do szklanki i wziął jeszcze na tacę witaminy. Miał nadzieję, że doprowadzi go do dobrego stanu.

Walczył z własnymi myślami, bo jedynym, o czym mógł myśleć, było to, że tak bardzo chciał... postawić się na nogi. Jednak był jeszcze na tyle świadomy, żeby wiedzieć, że to źle, że to czuje. Bo nie powinien, powinien po prostu jakoś... to przeboleć. Nie powinno być tak trudno, nie powinien aż tak bardzo myśleć o tym, że przy Markusie palenie czegokolwiek nie wchodziło w grę, więc musi znaleźć inne rozwiązanie i...
Tak, to nie za dobrze. Ale było mu na tyle źle, że chyba nawet o to nie dbał.
- Od razu mi lepiej - zapewnił, posyłając Markusowi mierny uśmiech, kiedy ten wrócił do łazienki. Po prostu musiał pozbyć się go z łazienki na nieco dłużej.

-Cieszę się. - choć nie wchodził do wanny, to jednak przysiadł na jej skraju. Sięgnął dłonią do włosów Iry, by odgarnąć je z czoła, do którego się przykleiły. -Faktycznie jakoś musiało cię wczoraj przewiać, a alkohol nie pomógł. Byłeś już wczoraj... Dziwny. - nie umiał tego inaczej określić, ale przejście z kłótni do totalnego olania tematu na rzecz butów... Było po prostu dziwne.

- Po prostu... chyba po prostu źle zmieszałem alkohol. - W koncu stopnie upojenia bywały różne, prawda? Jego mógł być... niestandardowy. - Za dużo zmieszałem. Poniosło mnie... - Faktycznie chyba... za dużo zmieszał. - Byłem aż taki zły...? - Sprobowal zabrzmieć jakoś luźno.

- Byłeś dziwny, nie powiedziałbym, że byłeś zły... Ale może faktycznie, następnym razem już nie mieszaj?- poprosił, bo jednak nie było co tak się truć. -Napij się, weź witaminy. - sięgnął po tacę, by ją trzymać, gdy Ira swoim tempem będzie pić. -Alkohol chyba nikomu nie pomaga.- Marsh też był tego przykładem, jeżeli można to było jakoś tak naciągnąć.

- Możemy chyba uznać, że lepiej będzie: nie pij następnym razem. - Tak, to zdecydowanie byłby najlepszy scenariusz, ale chyba Markus nie łudził się, że tak to się skończy. Chociaż nie pił jednak aż tak dużo i nie na co dzień. A o alkohol Markusowi chodziło.
- Wlałeś zimnej wody? - spytał, chociaż chwilę wcześniej słyszał, że Markus mówi o cieplejszej kąpieli niż zwykle. - Zimno mi. - Nawet się nie skarżył, a informował, że naprawdę czuł się tak, jakby siedział w zupełnie zimnej kąpieli. Miał wrażenie, że zaraz zacznie nim telepać i że szybciej zwymiotuje niż coś przełknie, ale sięgnął po szklankę. - Poszedłbyś do apteki? - To Nowy Jork, więc tutaj wszędzie było blisko. Markus będzie mieć poczucie, że robi coś przydatnego, a i przez chwilę nie będzie go w domu.

-Zimno ci? Woda jest ciepła, jeszcze nie zdążyła aż tak ostygnąć.- Wsunął jedną dłoń do wanny. Woda powoli zbliżała się do tej temperatury, w której zazwyczaj brali kąpiel, wiedząc że chcą dłużej się wymoczyć. -Może zadzwonię po lekarza? - Zaproponował. -To chyba będzie lepsze rozwiązanie, co? Wiem, że niektórzy korzystają z kroplówek na kaca, może to ci się przyda?- Nie był skory do wyjścia. -Mogę zadzwonić do waszego asystenta? Z pewnością to ogarnie, przyniosę twój telefon.- Odstawił tackę i nie guzdrał się, a poszedł po telefon Iry do sypialni.

- Nie mam kaca, co najwyżej umieram... - Tak, zdecydowanie bliżej było mu do tego stanu, a przynajmniej tak się czuł. - Łapie mnie jakaś grypa czy inne gówno... - I raczej to inne gówno było bardziej poprawnym określeniem tego, co się działo. - Łyknę coś i będzie dobrze, nie potrzebuję lekarza. - Nawet jeśli naprawdę by go potrzebował, to i tak mimo wykupionego pakietu medycznego wciąż siedziało w nim to typowe amerykańskie przekonanie, że najpierw trzeba spróbować przeleczyć się zawartością swojego 1000 sztukowego opakowania ibuprofenu...
- Możesz po prostu przynieść mi coś na grypę? - poprosił. - Nie potrzebujemy do tego asystentów...

-No to, tym bardziej potrzebujemy lekarza, skoro czujesz, że umierasz. - Powiedział, gdy wrócił z telefonem do łazienki. Sięgnął ponownie dłonią do jego czoła. -Jesteś zimny, nie masz gorączki. Nie masz kataru, kaszlu, może jednak warto, by ktoś cię obejrzał?- Pomimo tego, że pytał, to wyciągnął rękę z telefonem w stronę męża. -Zrób to dla mnie, ja się będę lepiej czuć, niż jak miałbym cię samego zostawić. - Nie wiedział, co się Irze dzieje, więc wolał przy nim być.

- Nie umieram aż tak bardzo, żeby nie móc się kłócić, że nie potrzebuję lekarza. - A to jednak znaczyło, że wewnętrzny upór był w nim silniejszy niż cokolwiek innego. A to chyba dobrze. Znaczy, lepiej, gdyby ten upór działał inaczej, ale... cóż. - Naprawdę mam dzwonić do gościa, który zajmuje się tym peirdolnikiem... - Jakoś tak najprościej było mu określić rolę asystenta w tym wszystkim. - Żeby tłukł się przez Nowy Jork i przywiózł mi leki na grypę...? - Spojrzał na Markusa tak prosząco, że aż żałośnie. - Czy jednak mąż się zlituje...?

- Żeby wiózł do ciebie lekarza, a z receptą to mąż się przejdzie do apteki. - Markus też potrafił być nieustępliwy. -Wolę żeby lekarz cię zobaczył, bo przecież mamy się jeszcze spotkać z dziadkami, przepraszam, ale nie chciałbym, by wrócili do siebie z grupą. - Ira w tym momencie nie dbał tylko o siebie, ale też o nich wszystkich. -Pochwalisz im się butami. - dalej był zaskoczony pomyłką zamówienia, choć jeszcze bardziej szczęściem Iry

- To będę umierał w wannie. - Upił łyk ze szklanki i skrzywił się lekko, bo wszystko miało chyba dla niego teraz dość gówniany posmak, a potem oparł się o brzeg wanny, żeby chociaż umierać w minimalnie wygodnym stopniu. I cóż, odkładając wszystkie żarty na bok - naprawdę się tak czuł. Jednak wiedział, że żadne wyjazdy do pieprzonego lekarza w niczym by mu nie pomogły.
Dlatego wolał stosować taktykę wyglądania tak żałośnie, jak potrafi, licząc na miękkie serce Markusa.

- Ira, nie musisz bać się lekarza, nie musisz zgrywać silnego. Nie stracisz w moich oczach nic, w swoich też nie powinieneś. - westchnął. -Dzięki lekarzowi, będę wiedzieć co ci kupić, także nie będę polować na ślepo. - znów wyciągnął telefon w jego stronę. -No, skróć to umieranie. - uśmiechnął się w jego stronę. -Buty czekają aż je ubierzesz, a Eddie czeka by być o nie zazdrosnym. - trochę naciągnął, ale po jego zamówieniu u Chrissie zestawu ubrań to wszystko było możliwe.

- Nie boję się lekarza i nie zgrywam silnego, po prostu nie chcę tam iść! Jezu...! - Odstawił szklankę na brzeg wanny z taką energią, że aż dziwił się, że ją ma, i że szklanka się nie stłukła. Po prostu znów czuł, że buduje się w nim ta sama... irytacja. Czy on naprawdę w tej chwili chciał aż tak szalenie dużo? Nie wydawało mu się, żeby miał jakieś wygórowane wymagania. - Po prostu nic mi nie przynoś, zostaw mnie tutaj i za godzinę sprawdź, czy jeszcze żyje, czy może nie. - To chyba nie było tak dużo. Dla podkreślenia nawet przymknął oczy, jakby naprawdę właśnie próbował się jakoś ogarnąć, zrelaksować czy cokolwiek.

-I znów zaczynasz... Na mnie jesteś zły, już nawet za to, że chcę pomóc, a nie przedłużyć może o dzień, czy dwa rozchulania choroby. Co byś zrobił w drugą stronę?- Markus wstał, bo jednak no... Ira przypominał siebie z wczoraj, a tej wersji Markus nie rozpoznawał.
Co znów mu szeptało, że może Marsh miał rację. -Lepiej wyjdź z wody. - mimo wszystko wolał wrócić i zastać Irę w łóżku, niż dalej we wannie. Pewnie woda wystygnie, a jego upartość nie pozwoli na dolanie ciepłej.
Lekarz skróciłby go wszystko.

- Przyniósłbym ci cholerne leki, a nie histeryzował, że potrzebujesz lekarza, bo złapałeś głupią grype rzucił w odpowiedzi, bo Markus naprawdę byl irytujący z tą swoją wielka checia niechcianej pomocy. Pomógłby, jakby zrobil to, o co tak uprzejmie go prosił. A to chyba wcale nie było tak znowu wiele.
- Po prostu daj mi się chociaz umyć, okej? - Mimo wszystko zszedł nieco z tonu.