Meet the Rutherford's

-Ale możesz być też cały mój, będąc w domu?- Zagadnął. -Trochę się nam przyglądają.- Powiedział i wskazał delikatnie na dziewczyny trzy stoliki dalej. -Ale to nie jest powód, by uciekać.- I to nie był jakiś powód, czy sugestia nawet. Ira mógł im się po prostu podobać, mógł po prostu przypominać siebie, choć teraz nie miał tego swojego scenicznego pazura.

- Okej. - Skinął głową, bo jeśli Markus tak wolał, to mógł pójść do domu i znaleźć sobie jakieś zajęcie na przeczekanie aż Markus wróci do domu. W końcu Markus miał swoje obowiązki i nie mógł od tak ich porzucić. Nauka była dla niego ważna.
- Może po prostu są w szoku, że jesz lunch z kimś innym niż zwykle? - spróbował zażartować, nie oglądając się w ich kierunku.
- A więc... zobaczymy się po laboratoriach? - Liczył, że to skłoni Markusa do tego, żeby nie przesiadywać tam przesadnie długo. - I ja zapłacę - zaznaczył od razu. W końcu to on zapraszał.

-Po prostu... Widzę, że chyba jednak coś zmęczenie cię bierze, więc wypocznij, bo... Powtórzyłbym to i owo.- Zarumienił się i pochylił przez to twarz. -Może, choć widzę je pierwszy raz.- Zaśmiał się starając tym samym pozbyć się rumieńców. -Tak, wrócę prosto do domu.- Skinął głową i zerknął na Irę. -Dobrze.- Pozwolił mężowi zapłacić.

- Może faktycznie przyda mi się mała drzemka. - Uśmiechnął się lekko do Markusa i trącił go lekko ramieniem, może trochę w odpowiedzi na ten jego rumieniec. Wiedział, że chyba nie bardzo mógł zrobić więcej. Znał granice w miejscach publicznych. Obaj zgodnie je wyznaczali. - Więc leć już do tego swojego laboratorium. - Krótko przesunął dłonią po jego przedramieniu. Tyle mógł zrobić i wszyscy mogli mu skoczyć. - Załatwię sprawę rachunku i wrócę do mieszkania. - I poczeka aż Markus do niego wróci.

-Oczywiście, że tak... Trasa tutaj pewnie była męcząca. Cieszę się, że tu jesteś.- Uśmiechnął się do niego, bo tyle mógł zrobić, żeby nie głaskać Iry po tym, jak został pogłaskanym przez niego. Oczywiście podobało mu się to, ale takie wzajemne okazywanie uczuć może być podejrzane. -Więc serio, wypocznij.- Wstał, bo to on był tym, który szybciej miał wyjść.[/b]- Do zobaczenia później.[/b]- Znów posłał mu uśmiech.

Po tym, jak Markus wyszedł, jeszcze przez chwilę siedział przy stoliku, jakby gapienie się w resztkę kawy miało dodać mu energii, ale jednak wreszcie się ruszył, wiedząc, że niczego nie zadziała. Dlatego po prostu zapłacił za rachunek, a potem ruszył spacerem w stronę mieszkania. Nieszczególnie mu się tam śpieszyło. Może dlatego, że czuł się tam dziwnie bez Markusa, bo... chyba dlatego, że nadal uważał to mieszkanie bardziej za mieszkanie Markusa niż ich wspólne. Dlatego bez Markusa było tam... coś nie tak.
Ale nie był dzieckiem, wiedział, że nie może się mazać z byle powodu, dlatego po prostu wrócił tak, jak miał to zrobić, i... znalazł sobie odpowiednie zajęcie dla rozluźnienia i zajęcia uwagi...
Ale nie zajął jej aż tak bardzo, żeby wreszcie nie zauważyć, że Markus potężnie się spóźniał.

Markus wiedział, że powinien dać znać Irze, ale... O Boże, on właśnie odkrył nowy pierwiastek! Był podekscytowany, ale nie mniej poddenerwowany. Wszystko przeliczał, sprawdzał, ale... Nie pomylił się nigdzie, został odkrywcą. Jak Maria Skłodowska - Curie, odkrył nowy pierwiastek! 
A skoro ona dostała Nobla... 
Panie Jezu, czy Markus właśnie otworzył sobie drogę do Nobla? 
To, co wydawało mu się niemożliwe, co było jakimiś przekomarzeniami z Irą... Właśnie się sprawdzało! 
Dlatego wszystko może poczekać, on musi dać wyniki do sprawdzenia.

Po kilku długich godzinach zaczął się jednak martwić, bo Markusowi mogło się coś stać. Ktoś mógł go napaść, potrącić, mogło spaść na niego kowadło... opcji mogło być przecież naprawdę wiele. Dlatego kiedy Markus nie odbierał, to przegrzebał jego rzeczy, żeby znaleźć jego kalendarz. Markus bywał na tyle zorganizowany, że wszystko musiał mieć odpowiednio zapisane, więc znalazł też kilka numerów telefonu. Po Telefonie do Leonarda nieco się uspokoił, bo ten wspomniał, ze Markus postanowił zostać w laboratorium, ale... I tak nie do końca wiedział, jak to odebrać i jak się z tym czuć. To miał być jakiś sposób na pokazanie, że tak Markus czuł się z nim...? Dlatego nie dzwonił?
Starał się o tym nie myśleć, bo wiedział, że to byłoby po prostu użalanie się nad sobą, dlatego po prostu starał się czymś zająć. Czymkolwiek.

Kupił tort po drodze i szampana. Może nie było co się przedwcześnie cieszyć, ale wszystko, naprawdę wszystko wskazywało, że Markus odkrył nowy pierwiastek.
Chciano z nim świętować na uczelni, ale on przeprosił wszystkich grzecznie i pobiegł wreszcie do domu.
-Już jestem!- krzyknął, choć przecież nie musiał. -Ira, nie uwierzysz!- w jego głosie słyszalna była radość -Mam szampana i tort, chodź!- wbiegł do kuchni, by móc tam odłożyć wszystko i sięgnąć po kieliszki. - Odkryłem nowy pierwiastek! Jestem jak Maria Skłodkowska - Curie!

Przekręcił głowę, żeby śledzić Markusa wzrokiem, kiedy ten przebiegał przez salon, żeby zniknąć w kuchni. I tak go widział przez kuchenne okno. Nigdy nie rozumiał sensu budowania ich w mieszkaniach, ale teraz to nawet się przydało, bo nadal mógł patrzeć na Markusa, chociaż wciąż siedział na kanapie z gitarą. Smętny nastrój zawsze dobrze działał na jego twórczą kreatywność.
- Że co? - Wiedział, że nie musi krzyczeć, bo Markus i tak go słyszy. A to było pierwsze pytanie, które nasunęło mu się na myśl. Po prostu jakoś ciężko było mu zrozumieć to, co mówił Markus. Ale to chyba nic nadzwyczajnego, prawda? - Co zrobiłeś? - Odłożył gitarę, żeby podejść do Markusa.
Może z nich dwóch to jednak Markus był naćpany?

- Odkryłem nowy pierwiastek, oczywiście czekam na potwierdzenie i przeliczenia innych, ale... Odkryłem coś, czego nikt inny nie zrobił. - spojrzał na Irę z szerokim uśmiechem. -Nie zapraszajmy, ale napijmy się szampana i zjedzmy tort. - będzie mógł mu poopowiadać co i jak w trakcie.

- To są jeszcze pierwiastki do odkrycia? - Cóż, to mogło wydawać się wybitnie głupim pytaniem, ale czuł się na tyle... przytępiony, że wydawało mu się to całkiem logiczne. Po prostu myślał, że to, co miało być odkryte, już zostało odkryte. Jak z kontynentami. Więcej już ich nie ma. Chyba. W to też zaczął wątpić.
- To chyba... coś dużego? - Wywnioskował tę oczywistą oczywistość, patrząc na radość Markusa. - Ale jak mam nie zapeszać, to mam nie gratulować? - spytał, stając obok Markusa.

-No właśnie wyszło na to, że są... Bo skoro odkryłem jeden, to mogą być kolejne. Czy to nie wspaniałe?- podszedł do niego i mocno go objął. -To może zmienić wszystko, można próbować znajdywać kolejne, to może zmienić cały świat nauki. - a to mogło nieść chaos, za którym on tak nie przepadał. Jednak to będzie chaos, który może ujarzmić. - Więc... Po prostu bierzmy się za jedzenie i picie?- zaproponował.

- Tak, to chyba... to wspaniałe - zgodził się z Markusem, bo skoro Markus tak mówił, to tak było. Sam nie był fanem pierwiastków, ale nawet mimo tego wiedział, że to będzie raczej coś. No bo jakby to nie było nic wielkiego, to raczej ktoś zrobiłby to już dawno, tak? Tak sądził. Więc to raczej coś. - Więc mam się nie cieszyć? - Nie wiedział, czy miał to jakkolwiek robić czy nie, dlatego trzymał jakiekolwiek oznaki radości na uwięzi. Tak na wszelki wypadek.

-Możesz się uśmiechnąć, możesz mnie objąć. - sam wciąż go trzymał w ramionach. -z uśmiechem się napić, wzajemnie się nakarmić tortem... - zamruczał, bo czy tę wizje nie były również wspaniałe, co odkrycie nowego pierwiastka?
Markus był najszczęśliwszym człowiekiem we wszechświecie!

Skinął głową, a potem uśmiechnął się i odpowiedział na uścisk Markusa, obejmując go ramionami. Nie był pewien, czy picie szampana wyjdzie mu na dobre, ale przynajmniej mógł ściskać Markusa, tak? Dlatego obejmował go ramionami, przyciągnął nieco bliżej i pocałował w skroń, składając jednak ciche gratulacje. To chyba Markus mógł mu wybaczyć, bo jak wiele mógł tym zapeszyć?
Dlatego pocałował, pogratulował, a potem grzecznie pokroił tort, żeby nakarmić Markusa kawałkiem tak, jak powinni to byli chyba po ślubie, na ich nieistniejącym weselu.

-Hej, a ty?- zmarszczył brwi, bo właściwie to nie tak sobie wyobrażał wieczór z tortem. Dobrze, nie dawał rady jeść tak, by się pobrudzić i czekać aż Ira zliże, to fakt. Jednak w jego wizji karmili się nawzajem, dlatego też sięgnął po widelczyk, by i jego karmić. -Rozumiem, że nie pijesz, ale choć coś zjedz. - poprosił i znów miał porcje przed jego ustami.

- Ciężko jeść i karmić w tym samym czasie - zauważył. - Masz zero poczucia romantyzmu - skwitował, ale zabrał swój widelczyk i więcej Markusa już nie podkarmiał. Sam niech się męczy i je, a co. Namacha się widelczykiem, a doceni to, że chciał go wyręczyć.
Jednak nałożył sobie kawałek ciasta i nawet nalał pół lampki szampana, nie chcąc, żeby Markus poczuł, że tego nie docenia, a potem uniósł swoje szkło w geście toastu.
- Za pierwiastki. - Nie powiedział, że za odkrycie, więc niczego nie zapeszał, prawda?

-Za pierwiastki i gitary.- Zgodził się z nim w toaście i dodał o gitarach, w końcu to bakcyl jakby nie patrzeć Iry. Nawet teraz, to znaczy wcześniej coś przygrywał, więc... Za pierwiastki i gitary, ich światy. 
Upił łyk szampana, bo jednak wciąż nie był fanem alkoholu i bał się, że z głupoty zadzwoniłby do Łasicy. Dlatego też zajął się karmieniem Iry.

Odpowiedział na toast Markusa małym uśmiechem, a potem pozwolił mu się nakarmić kawałkiem ciasta albo dwoma, wciskając je w siebie niemal na siłę, bo zdecydowanie nie miał apetytu, ale robił to w imię uszczęśliwienia Markusa, bo dla niego zawsze mógł coś w siebie wcisnąć.
A potem wzniósł jeszcze jeden mały toast, a potem drugi... A potem przypomniał Markusowi, że mieli pewne plany...
Więc zabrał Markusa do sypialni i wyjątkowo intensywnie starał się, żeby ten mógł wyjęczeć całą tablicę Mendelejewa...

Tego właśnie mu było potrzeba. Iry u boku, seksu i... Wielkiego odkrycia. Czuł się jakby w jego żyłach nie krążyła krew, a endorfiny, które sprawiały, że nie umiał czuć niczego innego prócz szczęścia. -To z pewnością dzięki tobie. Jesteś moim amuletem.- Zamruczał całując go w ramię i drapiąc po plecach. -Bez ciebie nie byłoby mnie tu.- Ira był powodem jego spełnienia i szczęścia.

Zawsze lubił mieć Markusa blisko siebie, a już zwłaszcza po seksie, dlatego nie protestował i trzymał Markusa tak blisko, jak tylko ten tego zapragnął. A nawet bliżej. Dlatego objął Markusa i przyciągnął jeszcze bliżej siebie.
- Nie przesadzaj. - Pogładził jego plecy. - Dajesz sobie znakomicie radę i nic mi do tego. - Kto wie, może gdyby nie on, to Markus byłby jeszcze dalej.

-Jesteś moją inspiracją, moją motywacją...- Nie wiedział, czy to jest możliwe, ale spróbował się dosunąć do niego jakoś bliżej. Chciał być jak najbliżej. -Także dziękuję ci, że jesteś.- Znów pocałował go w ramię, przesunął dłonią po plecach w stronę pośladków. -Jesteś najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło.- Uśmiechnął się do niego. Odkrycie pierwiastków było blisko na drugim miejscu.

- Och jestem... I jestem tak toksyczny, że aż radioaktywny i stąd chcesz być nową Curie? - Wiedział, że toksyczność i radioaktywność to nie to samo, ale to był przecież tylko żart. Głupie gadanie i tyle.
Przesunął się, starając się ułożyć w taki sposób, żeby Mieć Markusa jeszcze bliżej. Poprawił się, wsunął nogę jakoś pomiędzy nogi Markusa, żeby zmniejszyć odległość.
- To wszystko to zasługa twojej mądrej głowy. - Tylko ten jego wielki mózg zasługiwał na uznanie i tego zamierzał się trzymać.

-Nie jesteś taki... Jesteś... Jak Piotr, jej mąż. Francuz.- Zamruczał, jakby narodowość była w tym bardziej sexy niżeli mózg Piotra. -Ty odkrywasz muzyczne rejony, ja pierwiastki... Świat należy do nas.- Obaj w końcu mieli osiągnięcia na swoich polach działania, więc... Byli jak dream teatm, prawda? 
Ochoczo przyjął nogę Iry między swoje, samemu bardziej go obejmując jedną.