Meet the Rutherford's

- To chyba marny przykład, bo jej mąż był profesorem fizyki... - zauważył, bo jednak idąc tym tokiem myślenia, to Markus powinien być mężem fizyka, który ma już na koncie własne prawo. I temperaturę. I pół Nobla. Tak więc... no cóż.
Ale miał Grammy za debiut... Ta, nawet nie wiedział, gdzie się podziało.
- Nikt nie musi być Curie ani kimkolwiek, kiedy można być sobą. - Znów lekko przesunął dłonią po boku Markusa.

-Ty jesteś profesorem muzyki, jeżeli mogę tak cię nazwać.- Lekko się zaśmiał, bo przecież nie o tytuły tu chodziło, a o po prostu o fakt jakim wspaniałym są małżeństwem. -Ale tak, jesteśmy wspaniałymi sobami - zażartował tworząc nowe słowo- i tworzymy wspaniałych nas, to jest najważniejsze.- Zamruczał sięgając dłonią do jego policzka.

Potrafił zgodzić się z Markusem jedynie połowicznie. Mógł zgodzić się z tym, że Markus był wspaniały czy cudowny, bo w końcu był jego mężem i go kochał, wierzył w to, że Markus zrobi coś wielkiego, ale... Sam nie wiedział, nigdy nie potrafił zacząć patrzeć na siebie w sposób, w jaki najwyraźniej patrzył na niego Markus. To było dla niego niezorozumiałe.
Dlatego nie mówił niczego więcej, a wykorzystał to, że Markus się przybliżył, żeby móc go pocałować.

-Myślę...- Zaczął mówić, choć ciągle się z nim całował. - że jutro mogę się spóźnić i nikogo to nie zdziwi?- W końcu pewnie wszyscy założą, że w końcu świętował. -więc, wiesz...- znów przeciągnął pocałunek i przesunął dłonią po jego plecach. Chyba nie musi bardziej mówić wprost, że mogą nieco bardziej się zabawić tej nocy, jeżeli oczywiście Ira będzie mieć ochotę i siły i zamiary.

- Myślę, że nie powinieneś się spóźniać. - Odpowiedział na pocałunek, ale jednak wiedział, że właśnie tak powinno być. Zwłaszcza teraz, kiedy Markus był na tak dobrej drodze do czegoś większego. Nie chciał, żeby zmarnował jakąkolwiek szansę na coś związanego z nim. Nie wybaczyłby sobie, gdyby coś poszło nie tak. - Więc jutro grzecznie wyprawię cię na uczelnię. - Tyle mógł i tyle chciał zrobić. To było najważniejsze.

-To już jestem grzeczny...- uśmiechnął się, ale bez odsuwania od męża. W końcu mogą spać silnie spleceni, bo przecież będą spać. -Lubię jak mnie odprowadzasz.- co było ciekawe względem tego, jak zawsze ojca prosił o zatrzymanie się przecznicę przed szkołą. Choć, gdyby Ira jeździł radiowozem... Nie, wtedy też lubiłby to i w jego przypadku nie prosiłby o zatrzymywanie się wcześniej. -Komponowałeś dziś?- to nie tak, że nie dostrzegł Iry z gitarą, po prostu... Zachował się egoistycznie, ale teraz chciał nadrobić.

- Zawsze jesteś grzeczny - zapewnił, dalej gładząc plecy Markusa w geście, który bardziej przypominał głaskanie niż cokolwiek seksualnego. - Tyle mogę zrobić. - Wiedział, że nie byłby szczególnie mile widziany na uczelni Markusa, bo ich związek mógłby mu tylko zaszkodzić. I to było chyba coś, co go dobijało. Myśl, że on mógłby zaszkodzić reputacji Markusa znacznie bardziej niż Markus mógłby kiedykolwiek zaszkodzić jemu. Bo Markus miał być poważnym fizykiem, który zajmuje się tym, co istotne, a nie medialnym błaznem.
- Nie. Po prostu brzdąkałem dla zabicia czasu. - Nie było potrzeby, żeby Markus zaprzątał sobie tym głowę.

- Myślałem, że coś komponujesz, wiesz... Byłoby miło mieć świadomość, że we wspólnym domu, powstają hity. - nawet jeżeli reszta świata nie wiedziałaby, gdzie i kiedy były one komponowane. - Ale brzdąkanie dla samego brzdąkania też mi się podoba.- wspierał go i jeżeli Ira chce grać bez czegoś dodatkowego, to śmiało.b

- Jak będę mieć natchnienie na jakiś hit, to tobie powiem pierwszemu. - Póki co był jednak na etapie, w którym chociaż miał natchnienie, to jednak wszystko, co stworzył, wydawało mu się był chłamem. Ostatnio często miewał właśnie takie nastroje. Ale pocieszał się tym, że skoro już nawalił i przez niego o długie kilka tygodni trzeba było przesunąć trasę promocyjną drugiej płyty, to do nagrania trzeciej mają teraz więcej czasu...
Tak, to było szalenie pocieszające.
- I następnym razem jak już wpadniesz w wir nauki, to daj znać, że będziesz w domu później. Martwiłem się - wolał to powiedzieć, bo jednak to było ważne. - Wolę wiedzieć, że jesteś w laboratorium, a nie myśleć o tym, czy coś cię nie potrąciło.

- Powiesz? Nie zagrasz, nie zaśpiewasz?- złapał go za słówko, ale zrobił to z uśmiechem. - Lubię gdy śpiewasz - przyznał jak zawsze. - Przepraszam - westchnął że skruchą. -Po prostu... Przestałem myśleć o wszystkim innym, a tylko o tym, co odkrywam. Nie chciałem cię zmartwić.- nigdy nie miał takich intencji, po prostu... Zapomniał o Bożym świecie.

- Samo nadejście natchnienia nie jest jeszcze czymś, co można zagrać. - A o tym przecież mówił - że da znać, jak złapie go natchnienie, a nie o efekcie nadejścia tego natchnienia. To nie to samo. - Ale dobrze, mogę wyśpiewać ci Markus, mam natchnienie. Nawet a cappella. - Jeśli ten tak bardzo tego chciał, to nie zamierzał się sprzeczać...
- Następnym razem ocknij się chociaż na te pół minuty potrzebne na wysłanie wiadomości, że się spóźnisz, bo jesteś na uczelni - poprosił.

-Możesz mi różne rzeczy wyśpiewać... Nie będę ci wtórować.- Obiecał, bo jednak dobrze pamiętał, że Ira nie lubi jak śpiewa, sam nie wiedział dlaczego tak to zapamiętał, ale jakoś... -Wszystkie twoje śpiewy i chórki lubię.- To już było dwuznacznie powiedziane. -Obiecuję, cieszę się, że życzysz mi drugiego odkrycia.- aż rozjaśniał na twarzy.

Przewrócił oczami, dobrze wyłapując to, do czego Markus teraz nawiązywał. Powiedział mu gorsze rzeczy niż to, a ten uparcie trzymał urazę o taką pierdołę. Przecież nie powiedział mu, że nie potrafi sprzątać albo że nie zna się na fizyce, a po prostu to, że nie ma talentu wokalnego. A to była chyba jedyna rzecz, którą mógł ocenić jako... no, prawie profesjonalista. Prawie, bo dobrze wiedział, że pod względem techniki nadal był niedoskonały.
Ale nie mówił już niczego na temat śpiewu. Żadnego.
- Jeszcze nie wybierasz się na emeryturę, więc masz jeszcze czas na wiele odkryć, prawda? - A zaczynał jednak bardzo dobrze.

-Oczywiście, że nie... Ale nie wiem, jakie są szanse, by zostać dwukrotnie lub trzykrotnie odkrywcą.- Myślał o tym, w taki sposób że to nie da się tak często osiągać. Już jedno odkrycie było czymś wow i niespotykanym. -Ale dziękuję za twoją wiarę, widzisz... Jesteś wspaniałym mężem.- sięgnął po jego dłoń, by ucałować jej wierch.

- Curie dostała dwa Noble z dwóch dziedzin - przypomniał, bo mówili o niej wcześniej. - Zaliczyłeś chyba właśnie chemię, więc czas na fizykę. - Tak mu się wydawało. Bo pierwiastki to chyba bardziej fizyka, nie? Więc teraz na Markusa czekało odkrycie w dziedzinie fizyki. Taka była już chyba naturalna kolej rzeczy.
- Jeśli tak właśnie twierdzisz. - Wiedział, że nie ma co się sprzeczać z komplementami Markusa, bo wtedy będzie upierał się przy nich bardziej.

-Nie wiem, czy mogę się tak do niej porównywać, choć wcześniej to zrobiłem.- Ale gdy już radość tonowała, to nie wiedział, czy do jakiejś profanacji się nie dopuścił. -Och, dobrze że zaczynać tak o sobie myśleć, to mnie cieszy, bo chcę żebyś dobrze o sobie myślał.- Trącił nosem jego, nie robił za dużo, bo jeżeli ma się nie spóźnić, to powoli powinien zasypiać.

Po prostu potakiwał Markusowi. Potakiwał, zgadzał się z nim, mruczał do niego i nadal głaskał go po plecach, żeby jak najbardziej go zrelaksować i uśpić. Chyba nawet całkiem nieźle mu szło, bo w pewnym momencie mógł już nawet wysunąć nieco nogę spomiędzy nóg Markusa i to bez większego protestu z jego strony. Po prostu chciał, żeby Markus spał jak najlepiej, żeby było mu jak najwygodniej...
Szło mu chyba dobrze. Tak sądził. Grunt, że Markus zasypiał.
Sen był dobry dla tego jego wielkiego mózgu.

Markus zasypiał, ostatnim co pamiętał, że powiedział do Iry było: -Jogurty są dla ciebie, ja płynę do ciebie w ciemności.- ale na całe szczęście nie rejestrował tego, bo pewnie ze wstydu, by się wybudził. Jednak następną rzeczą, którą dał radę rejestrować to był dźwięk budzika. Aż dziwne, bo ostatnimi czasy potrafił budzić się przed nim. 
-Dzień dobry.- wysuwał się z pościeli, by sięgnąć po telefon i wyłączył dźwięki.

Cóż, on nie był nawet bliski zaśnięcia, dlatego miał ten zaszczyt, żeby słuchać tych wspaniałych wnurzeń Markusa, które zdarzyło mu się jeszcze mamrotać. Nie śpieszył się jednak do zapisywania tego dla potomnych, bo nie zapowiadało się, żeby podczas snu Markus dokonał kolejnego wielkiego odkrycia.
On sam znów nie mógł zasnąć, więc przez dłuższą, zdecydowanie dłuższą chwilę leżał, gapiąc się w sufit. Nie mógł się wiercić, bo trzymał Markusa, więc mógł jedynie leżeć i myśleć... a z tego w większości przypadków nie wychodziło u niego nic dobrego. Więc tak, jak zazwyczaj, po prostu leżał i rozmyślał o swojej beznadziei. Wiedział, że nie powinien tak myśleć, że powinien się cieszyć, bo przecież trafił szanse jedną na milion, odniósł sukces, był w szczęśliwym małżeństwie... nawet jeśli większość tego małżeńskiego czasu spędzali z dala od siebie... Jego mąż odnosił sukcesy... na zupełnie innym poziomie... wśród zupełnie innych ludzi, wśród których mógł znaleźć dla siebie znacznie bardziej odpowiednie towarzystwo i...
I w ten sposób się nakręcał. Ale przysnął na kilka godzin. I to na tyle, że kiedy się obudził, to obudził się przez dźwięk budzika Markusa. A to już coś.
Odmruknął Markusowi coś, co przy odrobinie dobrej woli można było odebrać jako dzień dobry, i poprawił się na swoim miejscu. Miał jeszcze chwilę, żeby wstać.

[był w szydliwym małżeństwie - szydzącym? Ja nie wiem, kto z kogo szydzi xD]


-Śpij jeszcze.- Markus wychylił się w drugą stronę, by móc musnąć skroń Iry. Nie zamierzał go budzić, a skoro sam miał już wstawać, to przecież on może Irze przyszykować śniadanie, prawda? Może nie do łóżka, bo jednak nie było to coś, co popierał, ale już z kawą mógł przyjść do sypialni. 
Samo to, że przygotowuje mu śniadanie wprawiało go w dobry stan, cieszył się i czuł się jakoś... Dowartościowany? Jeżeli to można tak ująć. 

- Miałem cię odprowadzić - przypomniał Markusowi, że tego właśnie chciał, a więc jeśli miał to zrobić, to nieszczególnie powinien się teraz rozleniwiać, prawda? Bo jak to zrobi, to tylko ciężej będzie mu wstać. Dlatego wolał pójść metodą raz a dobrze i po prostu podniósł się do pozycji siedzącej. Odgarnął do tyłu włosy, choć na układanie i czesanie przyjdzie jeszcze czas.
- Wstaję. Już wstaję. - Markus go nie poganiał, ale sam wolał trochę się... pogonić.

-A nie mogę ci przynieść kawy do łóżka?- Zagadnął jeszcze -Pozwól choć raz spróbować się rozpieścić, hm?- Przecież to nic złego, to tylko kawa przyniesiona do łóżka, prawda? Prawda. -Nic się nie stanie, zdążysz mnie odprowadzić dziś.- Nie byli nigdzie spóźnieni, Markus tak jak zawsze miał budzik nieco wcześniej niż potrzebował, więc pośpiech nie był im potrzebny.

- Możesz tak samo przynieść mi ją do miejsca, gdzie będę siedzieć...? - Czyż nie? Efekt będzie ten sam, zmieni się jedynie miejsce, do którego kawa została mu dostarczona. Czyż nie? - Pozwolę ci przynieść mi kawę tam, gdzie będę siedział. - Przesunął się na łóżku tak, żeby spuścić nogi na podłogę. Potrzebował chwili, żeby móc się... rozruszać czy cokolwiek innego, bo czuł się jakby był nie do końca przytomny. - Poproszę podwójne macchiato z owsianym. - Jak już Markus chciał go uszczęśliwiać, to mógł uszczęśliwiać go czymś konkretnym, prawda?
- Wiesz, że potrzebuję czasu, żeby być równie olśniewającym, co zawsze. - Czyż nie? To wymagało poświęceń.

- Mogę, ale co jest złego w tym, że wejdę do sypialni z pachnąca kawą... A ty - miał nadzieję, że dobrą wizje opowiada -poudajesz, że śpisz... Ja cię obudzę pocałunkiem i podam kubek?- zamruczał, bo przecież to chyba dobra wizja? Taka... W sam raz? Taka dla młodego małżeństwa w sam raz? -I to będzie podwójne macchiato z owsianym mlekiem - niech choć raz będzie jak rycerz.

- A mogę iść się wysikać, czy za bardzo będzie gryzło się to z udawaniem, że śpię? - spytał wprost, bo cóż, to był chyba najlepszy sposób na przekazanie takiej istotnej informacji. - Czy mam poczekać aż opróżnię kubek po kawie? - Nie był złośliwy czy cokolwiek takiego... po prostu czuł potrzebę pójścia tam.
Nawet jeśli niekoniecznie chodziło mu o samo ułożenie włosów i opróżnienie pęcherza.
Choć to też było istotne.
Po prostu nieco mniej.
- Więc po prostu tu wrócę - oznajmił ten fakt, bo mógł zrobić swoje i wrócić tu, żeby położyć się i poczekać na kawę.