Meet the Rutherford's

Odpowiedzią było już to, że Markus po prostu z tej łazienki wyszedł. Nie ubierał się w łazience, tylko w sypialni, ale może to i lepiej, bo nie chciał kłócić się z Irą.
Miał wrażenie, że co się widzą, to się kłócą.
Może faktycznie przyda mu się spacer do apteki, będzie to jakiś ruch. A i może przewietrzy głowę. Choć i tak jakoś... Jakoś tak ze wszystkim mu było źle.
Ale to nie była grypa.

Mimo wszystko był nieco zdziwiony, kiedy usłyszał, że Markus wychodzi z mieszkania. Spodziewał sie raczej dalszego uporu, ale nie zamierzał z tego powodu narzekac. Wręcz przeciwnie, całkiem sprawnie podniósł się z wanny i po upewnieniu się, że Markusa nie ma, poszukał odpowiednie rzeczy l. Widział, ze Markus wróci dość szybko, wiec palenie czegokolwiek odpadało, bo ryzyko, że ten coś wyczuje, było zbyt wysokie. To rodziłoby zbyt dużo pytań. I dlatego chociaz zawsze był temu przeciwny, to wygrzebał kupione dawno temu igly. Pierwszy raz cieszył się, że kiedyś musiał dostać kilka zastrzyków z powodu alergii. Nienawidził tego, ale w tym momencie wydawalo mu się to zdecydowanie mniejszym złem. O ile powinien używać takich określeń...
I chociaz chociaz bardzo mu się to nie podobalo, to jednak przekonał sie do tego na tyle, żeby zrobić wszystko szybko i sprawnie.
Dlatego kiedy Markus wrócił, siedział już na kanapie owiniety szlafrokiem, grzecznie popijając swoje witaminki.

Wrócił też i z kwiatami i pełną reklamówką leków, a raczej suplementów i witamin. -Nie chcę się z tobą kłócić. - powiedział, gdy na stoliku położył reklamówkę, a kwiaty wyciągnął w stronę męża. -A mam wrażenie, że robimy to i tak częściej. - westchnął przysiadając obok niego. -Czemu sobie skarpet nie założyłeś?- zapytał, bo przecież Ira dopiero co narzekał na zimno.

- To po prostu... dużo stresu i mało czasu na obgadanie go... - Czuł sie... zdecydowanie lepiej, chociaz daleko było mu do czucia się dobrze. Ale było lepiej. - Wiem, że ostatnio jestem... nieznośny. Przepraszam. - Wyciągnal rękę, zeby krótko ścisnąć przedramię Markusa.
- I nie musiales... - Czy oni w ogóle mieli tutaj wazon? Nie byl pewien. - I to po prostu... - Spojrzał na swoje stopy, ale ani tego nie skomentował, ani nie przewrócił oczami. - Trochę się rozgrzałem.

-Musimy wygospodarować go, by o tym wszystkim porozmawiać.- odłożył kwiaty na blat. -Daj je- Miał na myśli stopy chłopaka. -Przecież nie masz herbaty.- Zmarszczył nieco brwi, gdy brał jego stopy w dłonie, by je ogrzać. -Zaraz ci zaparzę jakiś środek przeciwgorączkowy, tylko musimy ciebie tutaj dobrze ułożyć.- Wtedy będzie Ira rozgrzany i zaopatrzony.

- Wypiłem to, co mi kazałeś. - Faktycznie wypił i koktajl, i witaminy. Był jak najbardziej grzeczny. A nawet bardziej niż najbardziej.
Tak jakby. Bo tak w sumie to jednak nie byl.
Ale co z tego?
- Nie musisz się wygłupiac. - Kąpiel go ogrzała, tak? - Po prostu nie zdążyłem się jeszcze położyć do łóżka. Czekałem aż wrócisz. - Siedział i grzecznie czekał, ot co.

-Nie wygłupiam się? Chciałeś coś z apteki, więc kupiłem i powinno, a szczególnie te przeciwzapalne i przeciwgorączkowe coś poczuć. Nie było nic rozłącznego.- Ira nie miał gorączki, ale pewnie jakiś stan zapalny się w nim zalegał. -Może tutaj zaprosimy dziadków? Zamówimy coś do jedzenia?- Przecież to nic złego, prawda?- Wypoczywaj, ja idę po wazon i zaleję ci saszetkę. Zjesz tosta?- Coś jednak ten żołądek powinien trawić.

Cóż, tak, okej... Nie do konca to przemyślał. Znaczy, w ogóle nie myślał o tym, że będzie musiał pakować w siebie tę wszystkie lekarstwa, ale... Ta, że wszystkich rzeczy, które w siebie pakowal, te byly chyba najmniej szkodliwe. Przeżyje.
- Po prostu... Kupiłeś lekarstwa. Nie musisz robić nic więcej. Po prostu wezmę co trzeba i się położę. Nienjestem glodny. - Poslal Markusowi mały uśmiech. - Zobaczysz, że będę na chodzie zanim się obejrzysz. Nie mogę odwołać wyjazdu. Dziadkowie już się napalili na Vegas.

-Wiesz, że na pusty żołądek nie możesz tak szaleć z lekami, a woda i koktajl... To nie to?- Zapytał, ale już takim tonem, że Ira raczej powinien zauważyć, że nie chce się kłócić. -Nie masz też co się męczyć w Vegas?- Choć pewnie dziadkowie znajdą tam swoje zajęcie, które nie będzie ich wliczać, ale i tak... Wystarczy, że się będą martwić, prawda?

- Zjem wieczorem, jak już leki mnie chwyca - obiecał i to z ręką na sercu. Najwyżej będzie udawało, że śpi, jeśli apetyt mu nie wróci. Albo się zmusi. Wiedzial, że będzie musiał coś zjeść.
- Nie zrobię tego twoim dziadkom. - Pokrecil głową. - Nie mow im. Jeśli jutro nie będzie mi lepiej, pójdę do lekarza. Stanę. A nogi przed wyjazdem. - W końcu im to obiecali.

-Na, tak?- Markus uniósł kąciki ust w nieznacznym uśmiechu. -Zrobię zwykłego tosta, bez masła, bez dżemu, bez sera. Dopiero wtedy się będziesz faszerować, bo serio żołądek ci pójdzie... - a wtedy z wyjazdu to już będą faktycznie nici. -Dla dziadków to zrób. - miał na myśli zjedzenie tosta. Nie próbował mu nic więcej dać, nic więcej mieszać.

- Co? - Spojrzał na Markusa nie do końca przytomnie, bo byl jednak... wciąż nieco otępiały. Ale na chodzie. - Tak, tak. To - Po chwili pokiwał głową, ze tak, to mial na mysli.
- Dobrze. - Skinął głową. - Tylko zlituj się i daj jednak ten dżem. - Wtedy moze jakoś łatwiej będzie mu to przełknąć.
Dla dziadków.

-To będzie tost z dżemem. - Sobie jednak postanowił zrobić zielony koktajl. Sam chyba potrzebował witamin, a jednak... Sam nie wiedział, nie rozbierała go grypa, co to, to nie. Po prostu... Tak dziwnie już się czuł. 
Z gotowym tostem z dżemem dla Iry i z parującym kubkiem, oraz swoim koktajlem wrócił do niego na kanapę. 
-Proszę, wedle życzenia. - i wedle zgody podał mu tost. Zapomniał o wazonie, więc ruszył na jego poszukiwanie, choć i tak wrócił ze szklanym naczyniem na wodę, ale fikuśnym.

- Ty nie jesz? - spytał, spoglądając na tego swojego jednego samotnego tosta, bo jednak nie widział, żeby Markus coś jadl, wiec mógł założyć, że zjedzą razem, prawda? - Koktajl to nie to samo - przypomniał Markusowi jego wlasne zdanie sprzed chwili.
- Skąd mamy coś takiego? - spytał na widok wazonu, odrywając przy tym kawałek tosta. Nie wiedzial, ze ćos takiego tu jest.

-To jest ja wodę? Albo na alkohol?- odpowiedział pytaniem na pytanie, ale nie sądził, żeby go był wazon. Dobrze, że większego bukietu nie kupił. -Pewnie jak będziesz spać, to ja coś zjem. - uśmiechnął się. -Ale zrobiłem sobie bardziej napakowany koktajl.- starał się jakoś bronić.

- I tak nie wiedziałem, że tu jest takie coś. - Wzruszył lekko ramionami, bo czy to wazon czy karafka, to nie wiedział, że to mają. Może to był jakis dziwny prezent od kogoś, kim nieszczególnie się przejmował, dlatego o tym zapomniał. Tak sądził.
- Skoro tak mówisz. - Nie domawial się z Markusem, nie sprzeczał, po prostu wsadził sobie kawałek tosta do ust, zeby zająć się jego przeżuwaniem.

-Nie wiem, czy się cieszyć, że to znalazłem, czy jednak nie?- spróbował zażartować. -Może był w jakimś zestawie?- czasem zastawy można było kupić z przeróżnymi elementami, więc był bliski uwierzeniu, że tak właśnie było i z tym. - Albo prezent?- nie wiedział, że wymówił na głos myśl i Iry. -A od kogo?- zapytał udając zazdrość.

-Nie wiem, czy się cieszyć, że to znalazłem, czy jednak nie?- spróbował zażartować. -Może był w jakimś zestawie?- czasem zastawy można było kupić z przeróżnymi elementami, więc był bliski uwierzeniu, że tak właśnie było i z tym. - Albo prezent?- nie wiedział, że wymówił na głos myśl i Iry. -A od kogo?- zapytał udając zazdrość.

- Patrząc na styl... Obstawiałbym twoich dziadków. - Po prostu... Tak jakoś wyglądało mu to na coś, do czego byliby zdolni. Znaczy, do kupna tak... specyficznie estetycznego dzieła. - Tylko wtedy byśmy zapamiętali. - No chyba że podrzucili to przy jakiejś wizycie i czekali, aż się zorientują. Do tego też byliby zdolni.

-To w sumie tak... Możliwe. - zgodził się z jego punktem rozumowania. -A nie dali po prostu tobie, przy jakiejś okazji? - Ira bywał zakręcony na tyle, by o czymś zapomnieć. -Albo asystent? Właściwie... Mało ci pomogłem w aranżacji. - Był w Pasadenie wtedy. -Moze więc nawet nie zauważyłeś?- nie mówił tego, jako coś złego, bo to nie było nic złego. Po prostu... Chyba czasem każdy miał coś w życiu, co nie wiedział skąd tam się wzięło.

- Nie wiem... Może? - Jakoś w to wątpił, ale jednak z drugiej strony to wszystko było bardziej niż możliwe, bo jednak dziadkowie Markusa często im coś wciskali i często byly to prezenty, o które absolutnie nie byli przez nikogo proszeni. Nie gardzili nimi, bo jednak dziadkowie zawsze mieki dobre chęci... Ale czasem chęci to chęci.
- To tu jest jakaś aranżacja...? - Sam nie wiedzial, czy pyta poważnie, czy po prostu żartuje. Może to i to. Może. Sam nie byl siebie pewien.

-A nie ma?- odpowiedział ze śmiechem, bo jednak aranżacja tu była. -Ale to dobrze, że jest. Skoro czujesz się najlepiej w takiej tonacji. - mieszkanie w Pasadenie wyglądało inaczej, miało inne kolory. Tu było tak... Szaro srebrzyście, z domieszką czerni. Tak... 
Gwiazdorsko. 
-Można przeglądać gazety jakieś, wiesz z meblami i innymi. Chyba, że się skupimy na już umeblowanym mieszkaniu. - w końcu Ira sam mówił o zmianie.

- Nie wiem, takie już było. - Wzruszył ramionami, bo jakoś nieszczególnie wiele tu zmieniał od momentu, w którym zaczął tu pomieszkiwać. Po prostu... Chyba mu nie zalezalo. Mial gdzie trzymac swoje rzeczy, widok bi byk zły, i w sumie tyle mu wystarczało. Jakoś... nigdy nie się nie zadomowil tak do końca. Nie czuł potrzeby. Chociaż i ta tu bylo blizej domu niż w Pasadenie.
- Najpierw trzeba wiedzieć, gdzie chce się mieszkać. - On tego jakoś nie wiedzial. Znaczy, wiedział, ze chce się gdzieś wynieść razem z Markusem, ale na tym jego pomysły sie kończyły. - Zobaczymy. - Wrócił do skubania tosta.

-Ale... Jest jeden punkt, o którym nie możemy zapomnieć... - spojrzał na niego poważniejszym wzrokiem. -Wiesz chyba, o co mi chodzi?- przetrzymywał go chwilę w niepewności. -Musimy przewieźć kanapę. - nawet jeżeli tutaj Ira będzie mieszkał dłużej, to jednak dostanie kanapę.

Popatrzył na Markusa, nie do końca rozumiejąc to, co ten ma na myśli.
- Może być cokolwiek - rzucił bez większego przejęcia, nadal skubiąc male kawałki tosta, zeby jesc go chociaz w ten sposób. Wiedział, że sam wybrał te kanapę, że wybrał ją dlatego, że byłoby to coś, co kupilaby babka Connie, ale... chyba nie do końca potrafil się tym nalezycie przejąć.