Meet the Rutherford's

-Właśnie miałem to zaproponować, żebyś się wysikał i wrócił do łóżka.- Uśmiechnął się szeroko. -Uwielbiam naszą jednomyślność.- Najwidoczniej wciąż był na endorfinach dnia poprzedniego, bo wreszcie udał się do kuchni. Mruczał i nucił sobie utwory Iry, w końcu był ich fanem, więc mógł chcieć je śpiewać o poranku, prawda? 
Przy robieniu kawy przygotowywał również sok i zdrowe oraz pożywne śniadanie. Pewnie znów w laboratorium zapomni jeść, a Irze też się przyda.

- Doceniam to, że dbasz o mój pęcherz. - Skinął głową, bo tak, właśnie tak. Doceniał Markusa i jego troskę o jego pęcherz...
Poszedł do łazienki i spróbował jakoś się rozbudzić, bo w odróżnieniu do Markusa, to bardziej przypominał ciemną chmurę niż wiosenne słoneczko. Ale ostatnio ciągle właśnie tak się czuł. Jakby przez większość czasu wisiały nad nim ciemne chmury. Często burzowe.
Ale nie narzekał, wrócił do łóżka, gdzie położył się tylko po to, żeby dostać kawę, a po tym rytuale poszedł zjeść śniadanie z Markusem, a potem grzecznie odprowadził go na uczelnię, zaznaczając, że tym razem ma wysłać chociaż sms, jeśli coś go olśni.

Markus starał się dbać nie tylko o pęcherz Iry, ale o całego niego. Wiedział też, że na lunchu byłby tylko duchem, więc umówił się z Irą, że po prostu zobaczą się w domu. To było bezpieczniejsze, dawało mu też więcej czasu na przeliczenia i wnioski. 
Za to do domu trafił na czas i nawet napisał do chłopaka, że już do niego pędzi. Cały czas wybierał go, niż świętowanie ze swoim zespołem.

(czyli za pół roku będzie listopad 2013)

Kolejne miesiące były... dziwne. Ciężko było mu dokładnie to określić. Wyjechał niedługo po tym, jak Markus dokonał swojego wielkiego odkrycia, przez rozpoczynająca się trasę promocyjną w Europie. Europa, Azja, a na końcu Stany. Przez długi czas nie było więc go obok Markusa i dziwnie było mu dowiadywać się o kolejnych rzeczach, które go dotyczyły.
To było... Sam nie wiedział. Oczywiście, że był dumny z Markusa, bo jak nie mógłby być z niego dumnym? Ile osób w wieku dwudziestu lat dokonało takiego naukowego odkrycia, dostało za to naukowe nagrody, o których Ira słyszał pierwszy raz w życiu, i było nominowanych do innych nagród... o których również słyszał pierwszy raz w życiu? Markus wyrastał na ważną osobę w naukowym świecie, kogoś, o kim mówiło się, że będzie najmłodszym kandydatem do Nobla w historii...
I nie wiedział, jak o tym myśleć. Bo poza dumą w tym wszystkim był też jakiś... wewnętrzny lęk. Miał wrażenie, że ich życia coraz bardziej się przez to wszystko dystansują.

Markus miał wrażenie, że chwycił Pana Boga za nogi, że jego opatrzność nad nim czuwa, że podzieli się z nim swoim stworzeniem. 
Miał naprawdę wrażenie, że teraz jest najlepszy czas w jego życiu. Ma wspaniałego męża, ma umocnioną wiarę, ma nagrody i został zawodowo doceniony. 
Młodość miała swoje prawa i dla niego była wreszcie łaskawa i przychylna. 
O jakże się mylił.

Leo słuchał wywiadu Markusa w programie naukowym, który nadawali w radiu tego dnia. Wiedział, że Markus nie był wielkim fanem wywiadów, żaden z nich pewnie by nie był, ale na wywiadach Markusa zyskiwał Uniwersytet, bo za tym szły fundusze.
Uniwersytet kwitł z dumy. Markus kwitł z dumy. A Leonard tego dnia miał wrażenie, że z nerwów obedrze sobie palce ze skóry, bo był to dzień, w którym musiał skonfrontować swoje wyliczenia w wydziałem i kadrą... a potem Markusem. Poprosił, żeby to on mógł z nim porozmawiać.
Choć i tak nie wiedział, jak to zrobić, dlatego na początku po prostu zagadywał Markusa o wywiad i temu podobne, ale wreszcie musiał przejść do tematu.
- Markus... chciałem porozmawiać z tobą o... twoim pierwiastku.

-Jasne...- Markus skinął głową - Tylko proszę, nie każ mi powtarzać tego wszystkiego, doskonale znasz to na pamięć.- Zażartował mając nadzieję, że Leo nie jest jakiś zły, czy zazdrosny. Starał się z nim mieć cały czas dobre kontakty, nie chciał utracić w nim przyjaciela. -Powiedz, odkryłeś kolejny?- Zapytał i naprawdę ta wizja, że Leo mógłby coś odkryć była wspaniała!

- Tak właściwie to... trochę przeciwnie... - Dalej nerwowo skubał palce. Zwyczajnie... stresował się jak nigdy. - Nie wiem, jak to powiedzieć, więc... Markus... Popełniłeś błąd. - Wreszcie to z siebie wyrzucił, ale z trudem patrzył na Markusa, nie chcąc widzieć wyrazu jego twarz. - Przyjrzałem się temu i... W tablicy są centymetry kwadratowe... A ty... liczyłeś w metrach kwadratowych. A to znaczy, że... - Poza tym, że Amerykanie mają problem z systemem metrycznym... - Pomyliłeś jednostki. Zrobiłeś błąd obliczeniowy. O dziesięć tysięcy. - Spojrzał wreszcie na Markusa.

Zamrugał patrząc na chłopaka. Oczywiście, że nie uważał, żeby ten go próbował oszukać, okłamać, czy obrazić. Dlatego... Nie docierało do niego to, co ten powiedział.
-Ale... Jak...?- Przecież on dostał za to nagrody, Chińczycy potwierdzili jego obliczenia. -Przecież... Byłem sprawdzany, a Chińczycy?- Sięgnął dłonią do twarzy i ją przetarł. -Jesteś pewny, sprawdziłeś wszystko?- Spojrzał na Leonarda z nieskrywanie rosnącym przerażeniem.

Pokiwał głową.
- Kilka razy sprawdzałem obliczenia... Ja, a potem kilka innych osób z kadry. - Obliczenia Markusa były jak najbardziej prawidłowe. Całe równanie było wykonane bez zarzutu pod względem metody obliczeniowej i wynik był poprawny w stosunku do przyjętych liczb, ale... no właśnie. Błąd tkwił w przełożeniu jednostek. Dlatego chyba naukowy światek tak tym się zachłysnął i uwierzył, zwłaszcza po testach Chińczyków. - Chińczycy namieszali coś z danymi przez twoje błędy obliczeniowe, a potem... sfałszowali wyniki. - Tyle przynajmniej udało im się na ten moment dowiedzieć. - Niczego nie potwierdzili. Mieli nadzieję, że będą mogli podczepić się pod twojego Nobla jako zespół wspomagający. - I wiedział, że niedługo to wszystko wyjdzie na jaw, dlatego nadszedł moment, w którym trzeba było powiedzieć o tym Markusowi. - Twój pierwiastek nie istnieje... Przykro mi. - I w tym był szczery. Naprawdę.

Ira nie odzywał się przez dłuższą chwilę. To... O Boże... 
-Jestem skończony.- Aż wypuścił ze świstem powietrze-pokażesz mi proszę twoje działania?- Poprosił, choć miał wrażenie, że świat zaczyna mu wirować przed oczyma. Boże, przecież... Przecież to koniec, przecież on nie będzie mógł się już nigdzie pokazać, przecież... 
I więcej nie myślał, bo po prostu zemdlał.

("Ira nie odzywał się przez dłuższą chwilę" - czyli jednak będziesz pisać jako Ira xd?)

- Nie, Markus, to... - Chciał powiedzieć mu coś mądrego na temat tego, że to jeszcze nie koniec jego kariery i nie był ani pierwszym, ani ostatnim naukowcem, któremu zdarzyła się w karierze kompromitacja... choć chyba nie chciał używać tego słowa... ale zanim w ogóle zdążył powiedzieć coś mądrego, to usłyszał huk.
Odwrócił się zaskoczony, żeby znaleźć Markusa na podłodze, a to...
Tak, to zdecydowanie nie byłoby dobrym końcem tej rozmowy, gdyby Markus rozbił sobie głowę.

(Może rozmawiał z Irą i Ira się nie odzywał xD xD)


Markus nie wiedział co się dzieje, ale nie spodziewał się, że pierwsze co zobaczy po przebudzeniu, to będą światła jarzynówek. Gdy rozejrzał się na boki, to zobaczył, że znajduje się w pokoju pielęgniarki na Uniwersytecie. Nie było to pocieszające. Powinien się znaleźć już w grobie. On był w grobie. 
Sięgnął dłońmi do skroni, bo ból głowy nie był zachęcający.

Ira nie mógł rozmawiać, kiedy Markus do niego zadzwonił. Miał wrócić z Nowego Jorku następnego dnia i dziś miał zbyt wielkie urwanie głowy, żeby znaleźć czas na cokolwiek. Dlatego po prostu szybko zakończył rozmowę, mówiąc, że porozmawiają jutro.
Za to dziadkowie Markusa jak zwykle zadzwonili do niego o tej samej godzinie, bo ich zwyczajem było to, że w czwartkowe popołudnie łączyli się przez komputer, żeby móc pogadać... I cóż, kiedy już trochę pogadali, a Markus opowiedział im o swoim dniu, to Eddie nie wiedział, jak ma siedzieć i co zrobić z rękami, żeby zasłonić jakoś swoją koszulkę z napisem "Mój wnuk będzie mieć Nobla, a twój?", starając się jakoś krzyżować ramiona na piersi. Chyba jednak mógł posłuchać Berniego, kiedy ten mówił, że to trochę za szybko na kupno kilku takich...
- Markus, naprawdę, naprawdę mi przykro. - Oczywiście, że Berniemu było przykro. Jak mogłoby nie być? - Ale... wszystko na pewno jeszcze jakoś się ułoży, zobaczysz. Czasem porażki zdarzają się nam po to, żebyśmy mogli wyjść z nich silniejsi. - Bernie wiedział, że to banały, ale sam nauczył się w życiu, że tak jest.

-Mogę u was zamieszkać? Uczelnia pewnie mnie wyrzuci, w końcu to ich student zaliczył porażkę... Otworzę warsztat, nie będę żyć na waszym garnuszku. - Markus nie wiedział, co ma ze sobą zrobić, gdy wyjdzie od pielęgniarki. Jego życie właśnie się skończyło. To nie była porażka, jak to mówił dziadek B, to był koniec życia. Nigdy czyjś ubiór nie bolał go tak, jak koszulka dziadka E. Zawiódł wszystkich.

- Czy ty nie masz męża...? - Eddie dostał łokciem w bok zanim zdążył dokończyć zdanie o garnuszku do utrzymywania, ale przecież nie miał niczego złego na myśli! - Tak tylko mówię. - Po prostu chciał wskazać Markusowi komfort jego sytuacji, w której utrata pracy nie byłaby taka straszna... Miał dobre chęci, tylko co niektórzy ich nie doceniali, dlatego Bernie tak krzywo na niego patrzył.
- Markus... - zaczął ponownie Bernie. - Każdy człowiek się myli. Pomyliłeś się. To się zdarza. Ale to nie tylko twoja wina. - W końcu to uczelnia tak bardzo chciała pokazać, że ma w swoich szeregach kogoś, kto dokonał czegoś takiego, że nie zadbali o właściwe, kilkukrotne sprawdzenie. - A nawet jeśli... pamiętasz, jak opowiadałeś o pomyłce Einsteina? - Bernie nie pamiętał, że stała kosmologiczna nazywała się stała kosmologiczną, ale pamiętał, że Markus mówił o tym, że Einstein się pomylił, nazwał to największą pomyłką swojego życia i musiał wycofywać się ze swoich twierdzeń. A to była tylko jedna z jego pomyłek. - Życie się nie skończyło i nie możesz tak myśleć. - Nawet jeśli uczelnia go wyrzuci... to co z tego? Pójdzie do innej i pokaże im, że się mylili.

-Wiem, że mam... Tym bardziej, nie mogę się jemu pokazać. - Markus porażkę odbierał na wielu płaszczyznach. Miał wrażenie, że przez nią każdy aspekt życia się zawalił, że już nic się nie uda i nie wyprostuje. 
-Niby tak, ale... On był wielki, te pomyłki, to było nic względem tego, co zrobił dla nauki. Nie mam jego pozycji.- i z całą pewnością nie będzie już mieć.

- Och, więc planujesz wziąć rozwód i wrócić po drugi ślub, jak już znowu coś wynajdziesz? - Eddie może i był mało taktowny z tym pytaniem, ale zwyczajnie chciał zwrócić uwagę Markusa na pewne braki w jego myśleniu, choć rozumiał, że ten patrzy na to ze swojej rozczarowanej perspektywy.
- Eddie ma na myśli to, że... - Cóż, nawet jeśli Bernie nie wiedział, co dokładnie Eddie ma na myśli, to wolał przekazać to w swój łagodniejszy sposób. - Nadal masz ludzi, którzy cię kochają i dla których liczysz się ty. Po prostu ty. - Nie tylko osiągnięcia były ważne, ale i człowiek. - Nawet sam Einstein popełniał błędy, ale to go nie powstrzymało. Gdyby poddał się przy tej porażce, to gdzie nauka byłaby teraz? - Ale nie poddał się, nie porzucił nauki, choć porażka musiała być dla niego bolesna, to nadal poświęcał się nauce, zdobył Nobla i został zapamiętany jako geniusz. - Jesteś młody i bardzo mądry i zajdziesz daleko. Jestem tego pewien. - W stu procentach. - I nawet jeśli nie dostaniesz Nobla, to... Dla nas niczego to nie zmieni. Nadal będziemy dumni z tego, że możemy być twoimi dziadkami.

-Nie planuję rozwodu, planuję... Chcę się ukryć, aż wszystko ucichnie i będę mógł się mu pokazać?- Wiedział, że to brzmi głupio i bez sensu, ale... Właśnie tak się czuł i głupio i bez sensu i że potrzebuje właśnie jakiejś ucieczki, schowania się. 
-Dziadku Eddie, zmień koszulkę na "mój wnuk zawiódł naukę", będzie bardziej adekwatna.- Wciąż widział obecny napis z podwójnym bólem. -Też was kocham. Bardzo. Dziękuję. - wiedział, że ma w nich wsparcie i właściwie to właśnie ono bolało również.

- Mówiłem ci, żebyś nie kupował od razu tuzina - Bernie rzucił to do Eddiego tonem, który miał być raczej czymś na miarę konspiracyjnego szeptu, ale że nadal nie do końca ogarniali to, o co chodziło w rozmowach przez Skype, to Markus pewnie doskonale wszystko słyszał.
- Skąd miałem wiedzieć? I kupiłem tylko pół tuzina! - wygarnął mu Eddie, bo to robiło przecież znaczącą różnicę! Poza tym, czy to źle, że się cieszył? Nawet trochę za wcześnie? Nie miał innego wnuka, w którego mógłby pokładać tyle wiary. Na pewno nie w tego drugiego.
Bernie jedynie posłał Eddiemu kolejne spojrzenie pełne dezaprobaty, zanim zwrócił się do Markusa.
- Tak, kochamy cię. Bez względu na wszystko. Dlatego wiedz, że jeśli tego właśnie chcesz, to nasze drzwi zawsze będą dla ciebie otwarte. - Nie mogliby wyrzucić Markusa za drzwi, bez względu na wszystko.

Rozumiał podejście dziadka B, że ma tyle koszulek, niemalże na każdy dzień tygodnia. 
-Dam znać, jak się rozwinie sprawa? Teraz... Już nie da się tego odkręcić, a z pewnością kozioł ofiarny będzie musiał być.- I tym kozłem on będzie w swojej osobie, jeszcze jak powiedzą, że zaufał Chińczykom, to może i przed jakimś sądem stanie za jakąś dziwną współpracę. 
Jego życie naprawdę się kończyło. -Jesteście najlepszymi dziadkami, jakich mógłbym sobie wymarzyć.- I bez tej sytuacji, w której się znalazł też by im tak powiedział.

- Bądź spokojny - poprosił Bernie. - Ty tylko popełniłeś błąd. To może zdarzyć się każdemu. Jedynym winnym jest tylko ten łajdak, który chciał to wykorzystać na swoją korzyść. - Bernie tak to widział i jedynie pacnął Eddiego, który próbował chyba rozbawić Markusa, próbując przedrzeźniać Eddiego, mówiąc, że może niech jeszcze nazwie kogoś nicponiem.
- Pamiętaj, że zawsze możesz do na zadzwonić, napisać albo przyjechać. Kiedy tylko będziesz chciał - zapewnił Eddie. Markus i tak to wiedział, ale wolał mu o tym przypomnieć, bo chciał, żeby Markus pamiętał, że ma pełnie wsparcia.

-Ale... Nie chcę zawieźć jako wnuk... Co u was? Jak się trzymacie, jak jecie, jak śpicie?- Zapytał starając się zmienić temat i choć na chwilę poczuć się lepiej, że w jakiś sposób na odległość dba o dziadków. -Czy się wysypiacie- dodał patrząc na Eddiego, bo mimo wszystko nie był gotów słuchać o ich pożyciu seksualnym. Choć to w jakiś sposób napawało nadzieją, że razem z Irą mogą dłuuuugo być aktywnymi.

- Markus. - Bernie kolejny raz spróbował przywołać go do porządku. - Nigdy nas nie zawiedziesz. - Należycie to podkreślił, bo chciał, żeby Markus to usłyszał, zrozumiał i zapamiętał. Markus był ich pierwszym wnukiem, najbliższym wnukiem, i ich największą dumą. I to już na długo przed tym, zanim ktokolwiek myślał o jakimkolwiek pierwiastku. I tego nic nie miało zmienić.
Ale zmienili temat i Bernie opowiedział trochę o tym, że dostał nowe leki na ciśnienie i to przestało tak szaleć, Eddie o tym, że zaczęli chodzić na masaż dla dobra tych ich starych kości i nie miało z tym nic wspólnego to, że masażysta był... cóż, tu Eddie zrobił kółeczko z kciuka i palca wskazującego, żeby pokazać, że masażysta jest jak najbardziej cacy. Ale Eddie starał się opowiadać jak najwięcej o jak najluźniejszych i zabawnych rzeczach, żeby jakoś poprawić Markusowi nastrój.

-Dziadku Be, jakby masażysta za bardzo przewrócił w głowie, to wiesz... Daj znać, tata z pewnością znajdzie na niego haka.- Zażartował, bo przecież Mark z pewnością nie wtrącałby się w romanse, ani nie jechał na kogutach, by zapobiec schadzce dziadkowi E. -Ale dobrze, że o siebie dbacie, za chwilę święta, więc trzeba być gotowym na rodzinny zjazd.- Nie zamierzał ich opuszczać w święta, zawsze o to dbał, by z nimi być.