Meet the Rutherford's

-Przecież nasza pomarańcza, to nie jest cokolwiek. Nie wyobrażam sobie bez niej salonu.- Zażartował, choć właściwie mówił prawdę. Wiedział, dlaczego Ira wybrał tę kanapę, ale też... Przyzwyczaił się do jej koloru. -Hej, smacznego.- Widział, że Ira już przestał jeść tosta, że zaczyna się nim bawić. 
Jeżeli miałby teraz wskazać hipokrytę, to byłoby mu ciężko, dlatego jedynie uniósł koktajl jak w geście toastu.

- Daję się żyć. - W końcu sam widywał tę kanapę wcale nie tak często, więc co za różnica? Ten salon, inny, a potem następny... Ot, po prostu kolejne pokoje. I tyle.
- Przecież jem. - Zauważył spojrzenie Markusa, ale nic sobie z tego nie robil. Przecież jadł, nawet jeśli to jedzenie przez długi czas bylo skubaniem po małym kawałku. - Zjem i się położę. - Nie chciało mu się spać, ale może to nie było źle rozwiązanie.

-Myślałem, że ją lubisz... Wiesz, jest pomarańczowa, a ty chyba coś w kolory trafiasz?- W końcu miał różowe włosy, zielone buty z żabami mu się spodobały, kanapa też powinna mieć jakieś swoje miejsce. -Ale jeżeli nie będziesz chciał jej tu przechować, to spoko, zrozumiem.- Przecież nie będzie mu kazał trzymać kanapy w domu, gdy jej nie będzie chciał. -Pewnie, sen z pewnością ci się przyda.- Zgodził się i spojrzał na pełny kubek z lekiem.

- Tak, może tak. - Poslal Markusowi dość mierny uśmiech, ale jednak orobowal. Przynajmniej próbował próbować. - Zostanie. - Wykrzesal z siebie nieco więcej entuzjazmu i przejęcia tym wszystkim.
- Tak, przyda się. - Wcisnął w siebie większy kawałek tosta, spoglądając tam, gdzie spoglądał Markus. Ale w końcu nie mial niczego brać na pusty zoladek, tak? Znaczy, leków na grypę.

Spojrzał na niego już z wyraźnym zmartwieniem, jednak już nie próbował tego mówić na głos. Nie chciał wracać do jakiś kłótni dlatego popijał swój koktajl. -Najwyżej podrzucimy ojcu, czy dziadkom. W domach jest więcej miejsca, to mogą nam przechować.- Może to też będzie jakimś rozwiązaniem dla kanapy, albo i innych rzeczy. Po tej wypowiedzi znów zamilkł i znów zabrał się za picie zielonego napoju.

- Możemy zamieszkać w domu. - W końcu mieszkanie nie musialo niczego warunkować, tak? Mogli zamieszkac w centrum, na obrzeżach, poza miastem, w mieszkaniu, w penthouse, w szeregowcu, w domu... Gdziekolwiek. Rodzaj miejsca nie mial znaczenia, no nie?
Dojadę tosta i sięgnął po szklankę z lekarstwem, zeby wypić je jednym łykiem. Ale i tak się skrzywił, bo było wstrętne.

-To prawda, ale miałem na myśli teraz bardziej czas przetrzymania jej, aż znajdziemy czy to dom, czy mieszkanie. - doprecyzował, bo jednak też... Koło domu więcej jest pracy, ale... To nic złego, że tyle jej jest. Poradzą sobie. -Teraz skarpetki i do łóżka. - polecił. -Mogę ci coś poczytać. - Zaproponował, ale bardzo lekkim tonem.

Pokiwał Markusowi głową, ze okej, okej. Jest grzeczny, we wszystkim i w pelni, dlatego się z nim zgodził, nie precyzując tego, z czym się zgadza, a potem poszedł po te głupie skarpety, zeby założyć i pójść z nimi do sypialni.
I tak je później zdejmie, bo jednak robiło mu się na tyle ciepło, że wolał wypłatać się z tych wszystkich warstw, które mial na sobie. Jednak nadal wiedział, że przekonujący teatrzyk musi być choć trochę przekonujacy, dlatego niczego z siebie póki co nie zrzucał. Przemęczy się przez chwilę.

Markus za to wciąż nie był przekonany względem zdrowia Iry. Jakoś... Sam nie wiedział, może po prostu nie umiał sam siebie przekonać, że wszystko jest w porządku, że to tylko grypa. Ira się prześpi i będzie lepiej, będą mieć wesołą wycieczkę, bo inna przy Eddim i Bernim nie może być.
Tylko po prostu miał te szepty z tyłu głowy, co prawda miały teraz głos Marsha, ale... Och.
Poradzi sobie, może po prostu... Wciąż są młodzi, wciąż się docierają i po prostu za dużo się nawarstwiło na jeden czas, ale nie było to coś, czego nie dadzą rady pokonać.

***
(maj 2014)

Ostatnie pół roku... było równie... mierne, co poprzednie pół. Nie było źle, świat się nie zawalił, ale nadal wszystko wydawało mu się takie... szare. Może dlatego, że ani myślał zakopywać topór wojenny z Marshem. Nie słuchał niczyjego gadania i nadal trzymał go na... cóż, na odpowiednio wrogi dystans. Mógł znosić jego popierdolenie, ale nie wtedy, kiedy miało się ono jakoś tyczyć Markusa.
A skoro już o popierdoleniu mowa, to cóż... To wszystko było popierdolone. Wiedział, że jemu samemu było daleko do normalności, bo nawet nie udawał, że jest inaczej, ale... Po prostu to wszystko było dla niego żałośnie-zabawne. Jak inaczej ująć fakt, że kiedy ktoś się dowiedział, że "hej, wokalista w naszym zespole ćpa, więc zamiast coś z tym zrobić, każmy faszerować go witaminami i trzymać na nogach, żeby skończył trasę". To było śmieszne. Trasa nie była długa, kilkanaście koncertów w Stanach, ale i tak było to absurdalne... Jednak ani myślał robić z tym cokolwiek więcej, choć wiedział, że powinien wziąć się w garść, bo ostatnio nie było z nim szczególnie dobrze. Wiedział, że był jeszcze bardziej... zapadnięty i poszarzały, pierwszy raz w życiu zaczynały wyskakiwać mu wypryski, ale starał się uparcie trzymać fason.
Zwłaszcza przy Markusie, bo wiedział, że kończący się semestr letni na nowej uczelni przysparzał mu odpowiednio dużo stresu, a szukanie domu też w niczym nie pomagało.

Nie pojechał w trasę z Irą, ale starał się być na bieżąco. Uczelnia o dziwo dobrze go przyjęła, pozwoliła i pomagała w dokończenku innych badań, więc mógł się rozwijać, miał nowe bodźce i spostrzeżenia. 
Za to nie mógł nie spostrzec przy rozmowach wideo z Irą lub zdjęć, czy filmików z koncertów, jak ten coraz gorzej wygląda. Ciężko było nie łączyć tego ze wspólnym mieszkaniem, bo spiny między nimi się zdarzały. Chyba nawet częściej. Dlatego też tak bardzo znów skupiał się na nauce, nawet jeśli znów miałby być pośmiewiskiem.

- Twój brat do mnie dzwonił - powiedział, kiedy rozmawiał z Markusem wieczorem przez kamerkę. Mieli zobaczyć się twarzą w twarz za półtorej tygodnia. Miał wrócić do NY za tydzień, ale Markus musiał jednak zostać w akademiku kilka dni dłużej, bo póki się nie przeniosą, codzienne dojeżdżanie prawie trzy godziny w jedną stronę niekoniecznie wchodziły w grę. Dlatego nadal szukali czegoś właściwego. - Nie wiem, co kombinuje, ale coś kombinuje. - Tego był bardziej niż pewien. W końcu Marvin to Marvin.
Przesunął dłonią po włosach. Na powrót miał je naturalnie ciemne i nastroszone, a teraz to po prostu je roztrzepał.
- Chyba nie może sobie wbić do głowy, że nigdzie go nie zabiorę, żeby mógł narobić sobie szpanu przed kumplami. - W końcu piętnaście lat to już głupi wiek... a Marvin to jednak Marvin.

Markus bawił się piłeczką relaksacyjną, którą raz po raz ściskał. -Mam z nim porozmawiać?- Znów przyglądał się twarzy Iry, temu jak ona wygląda oczywiście w sztucznym w sztucznym świetle. -Ma ten swój okres buntu.- No i też wychodziło z niego wychowanie przez matkę i babkę. Mark mógł próbować interweniować, ale to już nie było to. -Może Marvina trzeba trochę postraszyć? Może niech któryś z asystentów uda adwokata?- W końcu wciąż starali się, by żadne informacje nie przechodziły o nich do mediów.

- Nie będę straszyć szwagra pozwem. - Przewrócił oczami, bo jednak to nie byłaby szczególnie dobra zagrywka, prawda? - Wiesz, że nie mam nic przeciwko twojemu bratu. - Nawet lubił Marvina, ale głównie dlatego, że nieszczególnie często go widywał. Więc nie miał zbyt wielu okazji, żeby go szczególnie znielubić. - Po prostu nie wydaje mi się, żeby twój ojciec docenił to, że zabieram twojego brata... gdziekolwiek chciałby zostać zabrany. - Nieszczególnie jednak wdawał się w szczegóły. - I wiesz, jednak wątpię, że chwali się, że jestem mężem jego brata... - Ludzie w końcu nadal... różnie reagowali, kiedy słyszeli, że jakikolwiek mężczyzna ma męża. Choć i tak było lepiej niż kiedyś. Mieli jednak... wystarczająco pokręcone koligacje rodzinne, w których jego własna siostra była jego szwagierką, więc wyjaśnienie znajomości zawsze się znajdze.

-Od razu założyłeś czarny scenariusz, nie straszyć... Przypomnieć, że... Ma luzować lejce do pełnoletności?- Spróbował zażartować, choć mówił i prawdę. Wolałby, by i Marvin i Melody ze wszystkim czekali do pełnoletności, nie chodziło tylko o wykorzystywanie Iry. -Jeżeli już masz gdzieś kogoś zabierać, to dziadków, to wszyscy docenią.- Tu już szczerze się zaśmiał, bo dziadkowie zrobili się bardziej imprezowi. W tym dobrym znaczeniu.

- A czy już ich nie luzuje? - parsknął, bo co, jak co, ale Marvin to chyba miał na drugie luz. Nieszczególnie zdawał się przejmować czymkolwiek i w sumie robić cokolwiek też, więc jakby jeszcze bardziej poluzował sobie lejce, to aż strach, co by z tego wynikło.
- I ta, wiesz co? Ja chyba nie mam zdrowia i energii na imprezy z twoimi dziadkami. - Znów lekko parsknął, bo ta, to były chyba rzeczy, które go przerastały.

-No...- Skoro Ira sam już zaczął temat...- Chyba ogólnie brakuje ci ostatnio zdrowia i energii? Trasa daje mocniej w kość?- Zapytał zatem, bo chyba powinien kuć żelazo póki gorące. -Ale dziadkowie będą czekać na imprezy, w końcu po coś Chrissie przerabia im ubrania.- Zarzucił i zdanie do tego tematu, żeby Ira znów się w nie wściekł.

- Skąd taka myśl? - rzucił w odpowiedzi, bo chociaż wiedział, że ostatnio... trochę nieszczególnie... wybitnie dobrze się prezentował, to starał się udawać, że tego nie widzi, i że wcale tak nie jest. Wszystko jest spoko, cool i inne tego typu gówna.
- Naprawdę wolę nie wnikać w niektóre z sytuacji, w których je zakładają. - Niepotrzebnie dawał się podpuszczać i słuchał Eddiego, kiedy mówił o zakładaniu ich do sypialni...

-Po prostu... Tam, takie... Wiem, rozmawialiśmy już na temat martwienia się na wzajem.- Mocniej ścisnął piłeczkę, którą wciąż się bawił. -Czasem wyświetlą mi się jakieś zdjęcia, czy filmiki...- Wzruszył ramieniem. -Ale tłum wciąż was kocha.- Uśmiechnął się, bo nie chciał żeby Ira jakoś... -Tak, nie wiem czy Chrissie wie o ich przeznaczeniu, może wtedy by zastopowała.- wolał to zakończyć takim żartem.

- Takie tam...? - powtórzył za Markusem. Cóż, tak jakby powtórzył, co zmienił kolejność, ale jednak zachował ogólny sens. - Wiesz, po prostu... możesz powiedzieć, co ci leży na sercu... - rzucił to luźno, bo jednak obiecał Markusowi podczas jednego z ich spięć, że nie będzie już wszczynał żadnych kłótni i spin, kiedy będzie chodziło o to, że Markus się martwi. Póki co jakoś się trzymał w tej obietnicy...
Domyślał się tego, o czym Markus mówi, oczywiście, że tak. Po prostu... rżnął głupa i tyle.

-Po prostu... Widzę, że masz podkrążone oczy, a twoja cera pomimo różnych świateł jest... Szara i... Podrażniona. - co w przypadku tego jak Ira lubił dbać o siebie i miał pełno kosmetyków, nie tylko do makijażu ale i pielęgnacyjnych... No było alarmujące. -Na zdjęciach i filmikach też to widać... Ale jeszcze trzy tygodnie i będzie odpoczynek. - liczył, miał nadzieję, że to właśnie o tej odpoczynek się rozchodzi, a nie o to, co już krąży w Internecie.

- Jestem po prostu trochę przemęczony. - Wzruszył ramionami, bo czy nie mógł taki być, kiedy wciąż był w biegu? Co prawda sam niepotrzebnie coraz bardziej się popędzał, ale co z tego? I tak po prostu wyszukiwał sobie jakieś wymówki. - Coś chyba znowu mnie łapie i czuję się jak gówno. - Ta, to akurat była prawda, nawet jeśli nie łapał żadnej grypy.
- A, no tak... - Zapomniał, że za trzy tygodnie Markus miał mieć już zakończenie semestru. Wszystko mu się ostatnio plątało. Mieli jednak mieć czas dla siebie, odpowiednią przerwę, więc jakoś to chyba ogarną.

-Coś często cię ostatnio łapie... Może jednak... Tym razem nie korzystaj z pomocy farmaceuty, a idź do lekarza? Znaczy lekarz niech przyjdzie do ciebie?- bardziej to wszystko powinno działać w tę stronę. To do Iry się przychodziło, to już był ten etap kariery. -Możemy się wtedy wybrać na jakieś spa? Do sauny? - proponował.

- Nawet twoi dziadkowie nie są tak niedołężni, żeby przyjeżdżał do nich lekarz - zauważył, bo właśnie z tym mu się to kojarzyło. A on jednak jeszcze stał na nogach na tyle, żeby móc pójść do kliniki, w której w sumie jeszcze nigdy nie był odkąd zapisał tam siebie i Markusa... Chyba na tym polegała magia straty pieniędzy - na płaceniu kupy kasy za kartę ubezpieczeniową, której się nie używało. - Ale pójdę zrobić sobie te badania. - Może akurat to nie byłoby by takie złe, bo wiedział, że jeśli nawet wyszłyby tam rzeczy, które nie powinny, to i tak nikt by się nie dowiedział.
- Ta, znajdziemy może coś miłego na jakiś krótki urlop. - Naprawdę wolał przez jakiś czas nigdzie nie jeździć i po prostu móc siedzieć na tyłku.

-Nie no, jest tyle salonów w Nowym Jorku, że może uda się znaleźć taki, który służy też i dyskretnością. - nie muszą gdzieś daleko jechać, bo właściwie... Irę znają już wszędzie, więc i tak są szanse, że go ktoś gdzieś rozpozna. -Ale dobrze, że pójdziesz na badania, dziękuję, to mnie... Uspokaja.- miał już tak nie panikować, ani nie wymyślać, więc... Trzymał fason.