Meet the Rutherford's

[Pokażę ci coś, co mnie irytuje w simsach xd To jest świat z nowej gry, stworzony przez twórców, gdzie grywalny jest obszar zaznaczony na czerwono, a budynki grywalne to tylko te z X. A to jest świat z gry z 2009 roku stworzony przez gracza, w którym grywalne są wszystkie budynki w obszarze na czerwono xd]

- Bądź spokojny. - Bernie machnął ręką. - Na tego starucha nikt inny nie poleci - spróbował zabrzmieć dość młodzieżowo, kiedy jednak złapał Eddiego za dłoń, bo to był jego staruch. I trochę go tym chyba udobruchał, bo ten aż tak nie grymasił na to, że tak go nazwał.
- Nie myśl, że tak łatwo wam odpuścimy - wtrącił się Eddie, bo nie zamierzał czekać ze spotkaniem do samych świąt Dziękczynienia. - Nie myślcie, że będziecie świętować dwudzieste pierwsze urodziny bez nas. - Eddie pogroził palcem, bo to absolutnie nie wchodziło w grę i nie zamierzali pozwolić Irze i Markusowi się z tego wykręcić.

[Że gracz stworzył lepiej, czy oni się graczem inspirowali? xD]


-Dobrze, będziecie gośćmi honorowymi.- Skinął głową, choć Ira chyba wolałby albo wielką imprezę w stylu punk rocka, albo wieczór we dwoje. Jednak nie może nie obiecać dziadkom, że nie spędzą z nimi urodzin. Nie umiał, nie był taki. 
Z każdym rokiem przywiązywał się do nich coraz bardziej. To byli jego staruszkowie. 
Jego i Iry.

[Że jeden gracz za darmo stworzył coś lepiej niż cały team za kupę kasy xd On stworzył świat, renderował budynki, tworzył animację, poprawił grafikę i kompatybilność gry xd Poważnie, to do Sims 3 stworzyła jedna osoba, a to do tej gry stworzyło studio. I to drugie ledwo działa w grze, a to pierwsze śmiga xd]

- Dbaj o siebie - poprosił Bernie. - Wypij sobie ziołową herbatę, zjedz zdrowy obiad, zrelaksuj się w kąpieli - zachęcał, bo to może mogło pomóc Markusowi choć trochę w pozbyciu się stresu. Martwił się o niego i chciał, żeby ten miał się jak najlepiej.
- Idź do domu i odpocznij. - Eddie mu wtórował, bo jednak również zależało mu na tym, żeby Markus zrzucił z siebie choć odrobinę tego stresu. - Obiecaj nam, że posłuchasz Berniego. - Może i Markus był dorosły, ale nadal był ich wnukiem, więc musiał słuchać dziadków, prawda?

-Posłucham was.- Pokiwał głową i cóż, po pożegnaniu się z dziadkami, pełnego wsparcia i wyznań miłości, musiał wreszcie zebrać się w sobie i wstać, by wyjść z pokoju pielęgniarki. Cały czas przez poziom stresu czuł jakby latał, jakby jednocześnie czuł ogromny ciężar, ale chodziło mu się lekko. Pewnie ciśnienie mu szalało i serce nie wiedziało jaki rytm wybijać. Chciało mu się wymiotować, ale musiał w końcu dotrzeć do domu.

***
Wbrew pozorom to Ira wcale nie lubił okłamywać Markusa. Tak, miał w tym zdecydowanie dużą wprawę, szło mu to wyjątkowo łatwo, ale to nie znaczyło, że to lubił. Ale ostatnimi czasy robił to coraz częściej. Ale chyba musiał nauczyć się z tym żyć, bo okłamywał Markusa dla jego własnego dobra... Więc to nic złego, tak?
Wiedział, że powinien bardziej wziąć do siebie pewne sygnały, które dawał mu jego własny organizm, bo zaczynało być źle, kiedy zaczynał zaliczać dość... solidne zjazdy. Nadal wygrywała w nim odraza do strzykawek, więc ograniczał się do wdychania, bo było to coś, co zdecydowanie łatwiej było przed wszystkimi ukryć, ale... i na tym mógł popłynąć. I tak właśnie było, więc musiał okłamać Markusa i zaszyć się w NY dłużej, starając się postawić na nogi przy pomocy odpowiednio opłaconej opieki medycznej, która trzymanie gęby na kłódkę miała w pakiecie.
Rozmawiał z Markusem tylko chwilami, bo trzymał się swojego kłamstwa o tym, że jest zarobiony po łokcie, nawet jeśli miał poczucie winy. Ale tłumaczył się przed samym sobą tym, że mu to wynagrodzi. To w końcu tylko kilka dni, a Markus był na tyle odpowiedzialny i rozsądny, że przecież o siebie zadba. Wynagrodzi mu to jakoś. Zwłaszcza, że kupił mu ładny prezent. I drogi.
Sam... czuł się ze sobą dziwnie. Nie potrafił ostatnio znieść samego siebie, dlatego chyba uznał, że kolejna próba zmienienia w sobie czegoś jakoś mu pomoże... Ta, spoiler alert - nie pomogła. Nadal czuł się jak gówno, tylko tym razem w różowym papierku. Wyglądał jak idiota, włosy sobie pewnie zniszczył, nawet jeśli nie farbował się sam, ale... Ta, plusów nie widział. Ale przynajmniej lubił różowy... Jednak to przez to własne wspaniałe poczucie własnej wartości samego siebie nie widział jako czegoś, czym mógł wynagrodzić Markusowi swoją nieobecność.
Czuł się dziwnie z tym, że Markus nie odebrał go z lotniska, ale rozumiał to, że ten mógł nie czuć się na siłach albo nie mieć czasu, dlatego sam bez problemu dostał się do mieszkania Markusa w Pasadenie.

Markus praktycznie nie wychodził z mieszkania, ale za to sprzątał je dokładnie. Wolał się skupić na tym, bo to mu wychodziło. Miał nad tym panowanie, bo przecież zauważy niedociągnięcia. 
Nie tak jak metry i centymetry. 
Nie dziwił się też Irze, że ten nie może przyjechać na czas, pewnie nie chciał oglądać jego porażki i musiał jakoś ukryć swój zawód jego osobą. Doskonale to rozumiał, bo sam to odczuwał za każdym razem, gdy spoglądał w lustro. Dlatego robił to tylko wtedy, gdy je przecierał. 
Tak właściwie to prócz sprzątania nie robił nic innego. Nawet nie starał się próbować rozwiązywać swoje inne zadania, jakoś przekuć porażkę w sukces. 
Wolał po prostu siedzieć samemu.

Cóż, jeśli miał być szczery, to kiedy wchodził do mieszkania, to spodziewał się, że powita go coś nieco innego niż aż przesadny zapach środków czystości. Poważnie, gdyby nie mieszkał tu Markus, to pomyślałby, że ktoś przypadkiem źle odmierzył proporcje i wylał zbyt wiele wybielacza czy innego gówna. Ale to był Markus. On zawsze odmierzał wszystkie środki idealnie. Po prostu był czasem nieco zbyt nadgorliwy w swoim czyszczeniu.
A to powinno świadczyć o tym, że Markus był w domu, dlatego kiedy wszedł do środka, to zamknął za sobą drzwi i odłożył klucz na szafkę, zanim zawołał:
- Markus, jesteś w domu?

-Ira?- Był zaskoczony, że ten przyjechał. Okej, mówił, że się spóźni... Ale Markus odebrał to, że nie chce się z nim zadawać po porażce. Wyszedł z sypialni i niedowierzaniem spojrzał na męża. -Myślałem... Mówiłeś, że będziesz później.- Wytłumaczył swoje zaskoczenie. -Takie, później, później...- Podszedł do niego powoli -Och, masz różowe włosy.- Czyżby Ira potrzebował zmian?

- Dziś jest później. Później niż kilka dni temu - zauważył. Wiedział, że skoro jutro będzie dzisiaj, to dzisiaj będzie wczoraj, a pojutrze będzie jutrem, ale jednak to dziś przypadał ten dzień, w którym miało nadejść do później. I wydawalo mu się, że o tym rozmawiali. - Ale nie myślałem, że będziesz w domu. - Chyba za bardzo przyzwyczaił się do tego, że Markus wiecznie przesiadywał w laborstorum.
- Tak, to... Tak mnie naszło. - Sięgnął palcami do włosów, zeby zaczekać je do tyłu. Długo ich nie ścinał, więc jeszcze trochę, a bedzie mógł je wiązać. Ale raczej do tego czasu je zetnie. - Wyglądasz na zmeczonego - zauważył, kiedy Markus się zbliżył. Może nie powinien mówić tego na dzień dobry, ale tak bylo.

-Chodź, przygotować ci kąpiel?- byli fanami kąpieli, więc starali się o takie mieszkanie, aby była wanna. Oczywiście ekonomiczne i ekologiczne prysznice również brali. - Jestem... Po prostu... Po tej porażce, lepiej żebym był tu. - miał nadzieję, że nie przeszkadzał Irze. -Nie jestem zmęczony, po prostu sprzątałem. Chciałem, dobrze cię przywitać. - wysprzątany dom, to dobry objaw, prawda? -Ciekawie wyglądasz. - ten różowy nie był zły, długość włosów również... Chyba broda nie do końca się komponowała, ale Ira i tak wyglądał jak zawsze dobrze.

- Możemy wziąć kąpiel. - Skinął głową, bo nie mial nic przeciwko kąpieli z Marlusem. - Później muszę się ogolić. - Jakoś nie mogl się przekonać do noszenia zarostu, ale dorobił sie kilkudniowej szczeciny i zostawił ją, zeby bardziej zniknąć w tłumie.
- Wolę, żebyś na przywitanie mnie pocałował, a nie sprzątał. - To chyba nie tak wiele, prawda? I od razu łatwiej będzie o wszystkim zapomnieć.

-Chcesz ze mną wziąć kąpiel i mnie pocałować?- Markus był nieco zaskoczony. Myślał, że Ira woli mieć dystans, bo przecież... Przyniósł wstyd. -Możesz zostawić zartost, trochę wiesz... Nie jest różowy, ale... Ciekawie to wygląda.- podszedł do męża, by móc go pocałować. Krótko, ale przecież ten dopiero, co wszedł. - Chodźmy, umyje ci plecy. - nie był gotów na wspólną kąpiel.

- A to... źle...? - Cóż, to chyba nic dziwnego, że zadając to pytanie zabrzmiał tak głupio, bo jakoś... było dla niego głupie.
Nawet bardziej niż myśl, że Markus chciałby, zeby sobie wyhodował brodę. Chyba chciałby. Ale on sam chyba nie byl na to gotowy.
- Nie chcę, żebyś myl mi plecy. - Przewrócił oczami o tym, jak Markus krótko go cmoknal. Nie chciał kąpieli po to, żeby się umyć, bo nie czulsoe brudny. Mógł mieć ochotę na przytualnie się z Marksem w wannie. - I mam dla ciebie prezent. - Złapał za swoje walizki, zeby zaciągnąć je do sypialni.

-Prezent? Przecież nie ma okazji. Przestań. - machnął ręką, ale zaraz zabrał jedną z walizek, bo przecież Ira nie musiał choć tego kawałka radzić sobie samemu z nimi. Markus i tak zawalił, że nie odebrał go z lotniska. 
Ale co się dziwić? Zawalał we wszystkim, teraz ma tylko tego potwierdzenie.

- Nie muszę mieć okazji, zeby dać ci prezent. - Dałby mu go bez względu na to, czy jego odkrycie byloby prawdziwe czy nie, bo nie miało to dla niego pod tym względem znaczenia. Dlugo szukał czegoś podobnego, a efekt potrzebował czasu. I funduszy. - Mam nadzieję, zd ci się spodoba, bo jest wykonany na zamówienie i nie mogę go zwrócić. - Więc bylby problem, gdyby się nie spodobał. Ta, duży.
Kiedy znaleźli się w sypialni, to otworzył torbę i wyjął z niej pudełko. A z pudelka kolejne pudełko. Potem wyjął wszystkie ochronki i zabezpieczenia, a na końcu wreszcie granatowe pudełko pudełko z zegakiem, które podał Markusowi, zeby ten je otworzył.
- To dwanaście kawałków roznych meteorytów. To czarny chondryt. - Wskazał na kamien za mechanizmem. - To skala księżycowa. - Wskazal na wypełnienie tarczy za wskazówkami z różowego złota. - Godzinę dwunastą wskazuje meteoryt Allende. - Jego wiek szaowalo się na 4,567 miliarda lat i mógł być najstarszą skałą w Układzie Słonecznym. Mieli go za wariata, kiedy składał zamówienie. - Chciałem, zebys mial coś, co zawsze będzie przypominalo ci o kosmosie. Wiem, ze go kochasz, i że to jest twój cel. Nie moge cie tam zabrac, ale chcialem dac ci chociaz jego fragment.

Markus spojrzał to na zegarek, to na Irę... 
I nie mógł się nie rozpłakać. Miał tego nie robić, do tej pory jakoś się z tym wszystkim trzymał. Choć zemdlał na początku, a później dość sporo wymiotował, to jednak nie płakał. Nie umiał jednak się teraz powstrzymać. Skoro zegarek był na zamówienie x to pewnie Ira chciał tym świętować jego odkrycie, które okazało się nieprawdziwe. I teraz nie ma ani odkrycia, a Ira ma problem, bo nie może zwrócić zegarka. 
Markus zawodził na każdym polu. 
Oczywiście, że zegarek był wspaniały, tym bardziej był to prezent, na który nie zasługiwał. 
Dlatego wyszedł z sypialni, by móc popłakać na kanapie.

Cóż, przez chwilę został w sypialni, trzymając zegarek, który Markus mu zostawił, bo jakoś... Tak, zdecydowanie nie tego się spodziewał. Wiele razy przez ten rok, który zajelo zaprojektowanie i złożenie zegarka, wyobrażał sobie radość Markusa, kiedy go dostanie. Może to dobrze, że jednak nie czekał ze sprezentowaniem go  do świąt. 
Dawno nie poczul sie tak... Ciężko było mu to nazwać. Rozczarowany? Mial nadzieję... Sam nie wiedzial na co. Chyba na to, że Markus chociaż się uśmiechnie.
Potrzebował chwili, zeby pozbyc sie tego wyrazu z twarzy, zanim wyszedł z sypialni.
- Powiesz mi, co dokładnie się stało...? - spytał, bo jednak nie wiedzial, co wywołało łańcuch zdarzeń i czemu widok zegarka doprowadzil Markusa do łez.

-Jesteś po prostu tak cudowny, tak miły, tak kochany, tak wspierający... - Markus starał się powstrzymać płacz, by móc jakoś sensownie się wypowiedzieć. -A ja po prostu że wszystko zawalam, nie zasługuje na to, nie zasługuje na ciebie. - schował twarz za dłońmi, bo z całą pewnością nie wyglądał najlepiej. Nie może więc się pokazać Irze.

Przysiadł na kanapie obok Markusa, chociaż nie tak blisko, jak zazwyczaj mieli to w zwyczaju, a w normalnej odległości. Zwyczajnie nie bardzo wiedział, czego może spodziewać się po reakcji Markusa. Położył zegarek na stoliku przed nimi, bo nie wiedział, co z nim zrobić.
- Co wszystko zawalasz? - spytał, podkreślając drugie słowo. - Tylko w tej swojej liście nie uwzględnij tego jednego razu, kiedy zrobiłeś błąd w obliczeniach. - Częściowo dlatego, że nie bardzo rozumiał, o co w tych jego obliczeniach chodzi, więc zrobienie jednego błędu i tak było dla niego czymś i wow. - Każdy czasem coś schrzani. To... wiesz, to, że chociaż raz coś ci nie wyszło... to nie ma dla mnie większego znaczenia? To pokazuje, że nie jesteś taki... perfekcyjnie idealny, tylko ludzki? - Lekko trącił go ramieniem. - Nie wyrzuciłeś mnie z domu, kiedy przeze mnie cała trasa stanęła na kilka tygodni. Wiesz ile przyniosło to strat? Zwrotów, skarg? - Przeloty, hotele, areny, bilety... Wszystko. Bo zachowywał się jak gówniarz i przez to złapał grypę. - Więc czemu ja miałbym... co, nie chcieć cię, bo coś zawaliłeś? - Markus miał go za aż tak płytkiego?

Markus przetarł twarz dłońmi, przez co niemalże panicznie zaczął się rozglądać za chusteczkami, by choć tak ten brud zniwelować. - Po prostu... Ty pomimo tego wszystkiego, mogłeś przesunąć trasę, fani ci wybaczyli. Nie mam jak przełożyć odkrycia, wszystkie nagrody będą do oddania, wszystkie wywiady... Nadzieje... Nie da się tego przełożyć. Zawalilem, teraz mam czas wstydu. - znalazł chusteczki i zaczął wycierać twarz, dłonie. -Cieszyło mnie to, że obaj osiągnęliśmy coś, ale oczywiście dalej cieszę się twoją karierą. - oczywiście, że tak. -Jesteś cudowny. - zbliżył się do niego, ale po uścisk. - Najcudowniejszy. - mocniej go objął.

- Chodzi mi o sam fakt, Markus. Nawaliłem. Dużo więcej razy. - I nasłuchał się w swoją stronę tak wielu słów, że żeby przefiltrować przekleństwa i wypominanie mu beznadziei w przekazie dla Markusa, to ostatecznie nie powiedział mu niczego. - I to, że nawaliłem, nie miało dla ciebie znaczenia... Chyba, że miał i zaczynałeś po cichu planować rozwód, a ja o tym nie wiem. - Choć to nie był chyba dobry moment na żarty. - Nie ma dla mnie znaczenia, co myślą inni tak długo, jak wiem, co ty myślisz. - Choć to nie do końca była chyba prawda. Ale to nic.
- Masz czas, żeby osiągnąć to, co zechcesz i nie powinieneś nastawiać się na to, że chcesz wszystko w określonym czasie. Najlepiej teraz. Nie znam się, ale dla mnie w nauce nie ma miejsca na szczęście. - On był tutaj, gdzie był, przez zwykłe zrządzenie losu. - Wiem, że porażka boli. Czujesz się z tym źle. Masz do tego prawo. Ale nie możesz pozwolić na to, żeby ta jedna porażka zaczęła definiować to, kim jesteś. - Objął Markusa w odpowiedzi na jego uścisk. - Zobaczysz, że odniesiesz jeszcze niejeden sukces. - Tego był pewien.

-To samo powiedział mi dziadek Be, gdy dziadek E próbował ukryć napis na koszulce, że jego wnuk ma dostać Nobla. - powiedział to już luźniejszym tonem. Potrzebował uścisku Iry. -To miało znaczenie, w sensie przejmowałem się, chciałem i chce jak najlepiej dla ciebie, ale byłem dumny jak za każdym razem podnosiłeś się. - więc powinien też sam się podnieść. -Po prostu... Chyba wszystko mnie za mocno przytłoczyło. - za dużo wywiadów, za dużo poklepywań w ramie, za dużo nadziei, za dużo obcych osób. - Mówiłem ci, że jesteś najlepszy? A zegarek jest wspaniały, choć nie wiem, czy wykosztowanie się na niego było potrzebne... Ty jesteś moim prezentem. - cicho zamruczał.

- Może więc musisz słuchać mądrych ludzi. - Posłał Markusowi mały uśmiech. - I może ten napis to prawda? - Przestał obejmować Markusa, żeby móc po prostu siedzieć obok i gładzić dłonią jego plecy. - Nie wiesz, co będzie za kilka lat. Jeśli się poddasz, bo pojawiła się porażka, to na pewno nic się nie wydarzy. Trzeba po prostu... przejść żałobę i pójść dalej. - Nigdy nie obchodził żałoby po odkryciu, ale etapy może były podobne. - Wiem, że może łatwo się mówi, nie mówię, że masz zrobić tak od razu, ale... do tego będziemy próbowali dążyć? - Tak chyba powinno być.
- Nie myśl o koszcie, tylko o efekcie. - Zdecydowanie nie o koszcie, bo wtedy Markus pomyślałby chyba, że wziął ślub z szaleńcem. - A efekt jest taki, że dostałeś świąteczny prezent nieco wcześniej. - Sięgnął po zegarek, żeby móc wyjąć go z pudełka, a potem założyć na nadgarstku Markusa, bo tam powinien być. - Nie zdążyli z nim na rocznicę, a ja nie mogłem wytrzymać z daniem ci go aż do świąt. - Nie wiedział, czy to miało dla Markusa znaczenie, ale chciał, żeby ten wiedział, że to nie był prezent związany z jego odkryciem lub jego brakiem.

-I na święta proszę już mi nic nie kupuj.- poprosił go, oglądając zegarek na ręce. -Do kąpieli muszę go zdjąć.- jednak jeszcze tego nie zrobił. - Przeżyć żałobę - skinął głową -i wizytę w dziekanacie. - a to chyba będzie ciężkie. O ile Ira, dziadkowie mogli go otoczyć wsparciem, jakimś parasolem ochronnym, o tyle... O tyle uczelnia może już inaczej podejść. Szczególnie po tych jego nieobecnościach. 
I teraz mu się wspomniało, że w domu nie ma świeżych zakupów. Nic nie jadł, nie gotował, nie zamawiał. 
-Kocham cię.- musnął jego usta. -Już staram się grzebać w głowie ostatnie dni. - obiecał w końcu poprawę.

- Niczego nie obiecuję. - Znów lekko potarł dłonią plecy Markusa. Markus nie korzystał szczególnie aktywnie z karty, którą mu dał, chociaż go o to prosił, więc sam chciał go trochę rozpieszczać. Ale może wreszcie powinni niczym się nie przejmować i pójść założyć jedno wspólne konto, jak na małżeństwo przystało.
- Możemy nawet spalić twoje zapiski w wannie, żeby dać pierwiastkowi pogrzeb wikinga - zażartował, bo próbował choć minimalnie poprawić Markusowi nastrój. - Spróbuj o tym teraz nie myśleć - poprosił, bo zadręczanie się wizją uczelni w niczym nie pomoże. Z tym też sobie jakoś poradzą. Choćby i miał kogoś przekupić bez wiedzy Markusa.
- Wszystko będzie okej. Zobaczysz. - Odpowiedział na pocałunek Markusa. W końcu jakoś musi się wszystko ułożyć, tak?