Meet the Rutherford's

-Hej, proszę... Naprawdę, proszę. - jakby jeszcze dostał na święta prezent, to chyba z tej swojej niemocy, poczucia że się jest bezwartościowym, to chyba by się pociął. -Więc obiecaj i chodź zrobimy ten pogrzeb.- rzeczy do spalenia było wiele, ale może skupi się na samych notatkach.

- Dobrze. Nie kupię ci prezentu na święta. - A to, że nie kupi, to nie znaczy, że żadnego nie da. Czasem trzeba było po prostu dobrze dobrać słowa do swoich zamiarów. A żeby Markus nie wnikał, to poklepał go po plecach i nieco popędził Markusa do tego, żeby zebrał rzeczy, które chciałby spalić. Miał mu pomóc, więc zamierzał pomóc.
I przynajmniej będzie wiedział, czy w łazience można palić bez przypadkowego włączenia alarmu przeciwpożarowego.

-A ty nie masz czegoś do spalenia?- w sypialni Markus niemalże z namaszczeniem zdjął zegarek i schował go do pudełka, które również ostrożnie odłożył. Wiedział, że musi dbać o ten prezent. -Spalimy wszystko od razu. - sięgnął po notatki, szczególnie te pierwsze. Niemalże nie umiał na nie patrzeć, ale cóż... Przynajmniej nie będzie już musiał.

- Chyba... nie? - Może i powinien coś mieć w geście solidarności, ale jakoś... nie miał niczego przy sobie? Ta, znowu robił coś, czego nie przemyślał. W jego wykonaniu nic nowego. - Nie mam niczego przy sobie. - Nie był przygotowany. Jego wina.
- Wrzucaj je do łodzi. - Wskazał na plastikową miskę, która dryfowała sobie po wannie, a sam wyjął zapalniczkę. Czym pewnie znowu się wkopał, bo skoro twierdził, że nie pali, to nie powinien jej mieć...

-To... Dobrze, że nie masz takich rzeczy. Jesteś tym rozsądniejszym i tym, któremu się wiedzie, to dobrze. - ścianął jego ramię. Cieszyło go, że Ira nie ma czegoś, co potrzebowałby spalić. Niech mu się powodzi tak, jak najdłużej. 
-Ale widzę, że jesteś i tak przygotowany..  - spojrzał na zapalniczkę. -Mam pytać?- wrzucił notatki do miski.

- Napisanie piosenki to nie to samo co rozwiązanie równania na ustabilizowanie pierwiastka... - pozwolił sobie zauważyć tę drobną różnicę. Markus mógłby napisać piosenkę i może nawet okazałaby się dobra, ale on w życiu nie rozwiązałby nawet połowy równania, bez względu na to, czy wybrałby dobrą czy złą miarę. - Mam masę rzeczy, które mi się nie udały... Pamiętasz, że odrzucili nas ze dwadzieścia razy, zanim ktoś zgodził się podpisać z nami kontrakt? - przypomniał Markusowi o tym, że też porażki i daleko było mu do ideału. - Mam wiele niewypałów, ale nie tutaj. - To były chyba minusy mieszkania w kilku miejscach.
- Niekoniecznie musisz... - Może po prostu... będą udawać, że Markus nie widział? - Chcesz powiedzieć kilka słów? - spytał zanim jeszcze podpalił papiery.

-Możesz spisać nazwiska i agencje, które was odrzuciły i to spalić. - zaproponował, ale nie tak, że Ira koniecznie musi to zrobić. Po prostu... Dawał mu propozycje. -Niech z tą porażką w dym pójdzie nałóg mojego męża. - to były jego słowa pożegnania z notatkami, ale przynajmniej były szczere i miały dobra intencje. No i nie pytał.

- Nie to miałem na myśli - mruknął na słowa Markusa, ale faktycznie zanim podpalił papiery, to najpierw na moment wybył, żeby za chwilę wrócić z kartką i długopisem. Wypisał wszystkie dwadzieścia trzy razy, kiedy zostali odrzuceni, kilkukrotnie przez te same studia, cztery razy przez Sapphire Studios, które w końcu zostało ich wytwórnią. A obok wszystkie tytuły piosenek, które pamiętał, a które zostały odrzucone z każdej płyty. Zawsze brał to do siebie.
Podpalił papiery dopiero wtedy, kiedy dorzucił do nich własną listę, i stanął obok Markusa, żeby patrzeć, jak wszystko płonie.
Dobrze, że nie mieli zasłony prysznicowej.

-Czyli jednak nie zaprzeczasz... - wiedział, że kariera i tryb życia, który przez nią Ira prowadził zachęcał do powrotu do palenia. -Co się stało, że wróciłeś do fajek?- zapytał i spojrzał z troską na Irę. Myśli o nim pomagały nie myśleć o porażce i zaczęły zajmować całą jego głowę. Dobrze, że Ira się zjawił.

- Wiem, że nie mogę palić dużo. - Dobrze to wiedział, bo jeśli schrzani sobie głos, to będzie to nie tylko jego problemem, ale też wielu innych ludzi. Wiedział, że nie powinien palić i wdychać niczego. - Ale to pomaga mi zwalczyć stres, więc zawsze do tego wracam. - Tak to się już kręciło. - Ale pilnuję się. - Sięgnął po wąż od prysznica, żeby zalać wodą resztkę dopalających się papierów, żeby czasem nie zaczął topić się plastik.

-A nie próbowałeś innych metod na stres? Praca z oddechem? Z pewnością wiele korzyści, by ci przyniosła. - Przecież Ira śpiewał, więc takie ćwiczenia byłyby tylko dla niego plusem. -Przemyję wannę i możemy wziąć kąpiel.- Może i ten pogrzeb nie niósł ze sobą jakiegoś większego brudu, ale i tak wolał świeżą wodę. -Wiesz, dla podkreślenia oczyszczenia. - Więc można dwojako mycie wanny odebrać.

- Myślałem i próbowałem. Ta ciągle jest najlepsza. - Ale myślał o innych. Nawet ich próbował. Więc to już było coś, prawda? A że nadal jedne metody były lepsze od innych, to cóż... To już zupełnie inna historia, prawda?
Wykorzystał czas, w którym Markus szorował wannę, żeby się ogolić. Dzięki temu nawet jeszcze przed kąpielą był gładziutki na policzkach jak ta pupcia upragnionego niemowlaka. Od razu czuł się z tym lepiej. Choć może jednak powinien zapuścić brodę. Nigdy nie słuchał matki, kiedy mówiła mu, że wygląda jak baba, ale odkąd zbyt wiele razy przeczytał na swój temat podobne komentarze, to czasem poświęcał temu zbyt wiele uwagi.
Ale to nie miało znaczenia.
- Miałeś jakieś plany na obiad? - zagadnął, ściągając z siebie koszulkę przez głowę.

-Ira... Ona wydaje ci się najlepsza... Rzuć palenie, udało ci się przecież już raz, nie popalaj...- Pokręcił głową. Nie chciał, by jego mąż w jakiś bezmyślny sposób źle oddziaływał na swoje zdrowie. -Ogoliłeś się?- Widział, co ten robi, ale myślał, że w jakiś sposób tylko chce się przyciąć. -Teraz chyba nieco bardziej pasują różowe włosy, ale... Nie ma ani chwili, byś nie wyglądał bosko.- Na nowo zaczął napełniać wannę z odpowiednią ilością płynu i olejków. -Em, nie... Więc możemy coś zamówić? - Bo wyjść chyba nie chciał... Choć wtedy mógłby zrobić zakupy.

- Udało mi się cztery razy - poprawił Markusa. - Po prostu nie mówiłem ci o pozostałych trzech, żeby nie popsuć dobrego wrażenia. - A więc co za problem rzucić piąty raz? Wszystko mógłby rzucić, gdyby tylko chciał. Po prostu nie czuł takiej potrzeby.
- Zarost mnie postarza. - Zazwyczaj chyba tak było, tak sądził. - Czuję się od razu świeżej. - Przesunął dłońmi po policzkach, bo tak, tak było lepiej. - I nie musisz mi tak słodzić, wiem, ze to z włosami było głupie. - Znów zgarnął je do tyłu. Ciężko było mu powiedzieć dlaczego tak właściwie to zrobił i czemu taki kolor. Objaw głupoty, bardzo wyrazisty.
- Możemy coś zamówić albo możemy coś przygotować. - Wspólne gotowanie to też miła rzecz, a Markus miał pewnie wystarczająco w lodówce.

[Ira przypomina Michaela Jacksona xD]


-Ira Rutherford. Jakie cztery razy i dlaczego teraz się o tym dowiaduję?- Spojrzał na niego z mieszanką szoku, niedowierzania, jakieś nawet i lekkiego zawiedzenia. -Proszę, nie psuj sobie zdrowia, głosu. Zrób to dla mnie, dziadków i dla fanów.- Każdy Irze życzył jak najwięcej zdrowia. Tylko trzeba o to zadbać. -To nie jest głupie, na swój sposób... Zawsze byłeś przebojowy, zawsze przyciągałeś spojrzenia, teraz to dla mnie tego podkreślenie?- I wciąż nie widział w tym nic złego. -To... Może po kąpieli zrobimy sobie zdrowy spacer i kupimy co nieco? Zobaczymy na co nas najdzie ochota?- Zaproponował.

- Mam dwadzieścia jeden lat, a palę od siedmiu. Myślisz, że to takie łatwe? - Może i byłoby łatwiejsze, gdyby jakkolwiek się starał. A tak rzucał, wracał, rzucał, wracał... To było prawie jak stabilność. Poza tym kiedy palił, to może i szybciej łapał zadyszkę, ale brzmiał lepiej... Chociaż wiedział, że na dłuższą metę tak się nie da i to wszystko się na nim zemści. - Rzucę góra sześć razy. Do sześciu razy sztuka. - A więc zostały mu tylko dwa. Więc był prawie na mecie.
Obrócił się tyłem do lustra, żeby zerknąć na tatuaż, który zrobił sobie w ostatnich miesiącach. Wytatuował sobie nazwę zespołu na dole pleców, kiedy ich pierwsza płyta przeskoczyła w trzecią platynę. Kiedyś powiedział, że jak dostaną chociaż jedną, to wytatuuje sobie ich logo na tyłku, więc poniekąd spełnił obietnicę. Chociaż zbyt późno i nie do końca na tej części ciała.
- Jeśli nie czujesz się na siłach i tak wolisz, to możemy zostać w domu i coś zamówić. - Nie chciał niczego narzucać Markusowi.

-I mam wrażenie, że my się lata nie widzieliśmy. - spojrzał na jego tatuaż. -jakiś nowy kolczyk?- tu nie chodziło o to, ze Ira pofarbował włosy, zrobił sobie kolejny tatuaż. Po prostu... Markus dowiadywał się ostatni i okej, Ira miał prawo robić ze swoim ciałem co chciał, ale... Niech choć wspomni? 
-Spacer się przyda, możemy się przejść przez park, żeby choć tak spróbować podratować twoje płuca. - dla niego gadka, że za szóstym razem rzuci palenie była głupia. Zdrowie to zdrowie.

- Nah. - Tak właściwie to w ostatnim czasie więcej kolczyków wyjmował niż wkładał. Zapalał większą sympatią do tatuaży niż kolczyków chyba dlatego, że wykonanie tatuażu było bardziej bolesne przez dłuższy czas niż zwykłe zrobienie dziury w ciele. - Ale znowu za dużo zrzuciłem. - Poklepał się po tym swoim płaskim brzuchu, bo fakt był taki, że przez swój ostatni... brak apetytu znów tracił na wadze. Ale pozytywem było to, że nadal ruszał się odpowiednio dużo, żeby nie być wklęsłym, a mieć nawet coś na kształt mięśni. Może powinien dopowiedzieć jeszcze. Dlatego wiedział, że musi się ogarnąć, bo bez właściwego jedzenia za długo nie pociągnie.
- Moje płuca mają się dobrze. - Przewrócił na Markusa oczami, bo według niego ten po prostu przesadzał.

Markus po raz kolejny poczuł się źle ze sobą. Nie wyglądał tak dobrze jak Ira. -Nie karmią was w trasie? Może zatrudnijcie kucharza? Może to nie będzie złe?- będzie im gotował, posiłki będą świeże, Markus miałby nadzieję, że i zdrowe. 
Gdy wanna już się napełniła to przyszła jego kolej na rozebranie się. Zrobił to powoli i nieco bokiem.

- Ruszałem się więcej niż jadłem. - Jeszcze tego mu brakowało, żeby w tourbusie dokooptowali im kucharza. Momentami miał wystarczająco dosyć tego towarzystwa, które już miał. W hotelach karmili dobrze, po prostu często jakoś... nie mógł wykrzesać w sobie wystarczająco dużo apetytu, żeby to jeść. - Zrobiłem miejsce na święta. - Nie było opcji, żeby dziadkowie Markusa czegoś w niego nie wciskali, a jeśli później miałby jeszcze spotkać czasem babkę Markusa... no, tu już nie było przebacz, trzeba było pościć.
Zrzucił z siebie resztę ubrań, wrzucając je bezpośrednio do kosza na pranie, bo w tym przypadku chociaż nie musiał ich składać, a potem wsunął się do wanny pierwszy, usadawiając się tak, żeby zrobić Markusowi dobre miejsce. I zerkał w jego stronę, bo to chyba nic dziwnego, że gapił się na rozbierającego się Markusa po tak długim czasie trzymania się z daleka od niego.

-I na tort urodzinowy, hm?- zapytał, gdy wchodził już do wanny, tak jak mu Ira wskazał. -Musisz mi wybaczyć jeszcze jedną rzecz... Dziadkowie nie odpuszczają, chcą odprawić twoje urodziny.- choć Ira chyba to wiedział, dziadkowie z nim też próbowali się kontaktować. Wiedział, że jego mąż na tyle na ile mógł, to odbierał albo oddzwaniał.

Wydał z siebie przeciągłe, nieco mruczące yhym, bo tak, zdawał sobie sprawę z tortu i wszystkiego innego, co wiązało się z urodzinami, chociaż nieszczególnie miał na to wszystko ochotę. Choć wiedział, że nie powinna męczyć go tak sama wizja tego, że miałby... no, świętować własne urodziny.
- I tak, tego też się spodziewałem. - sięgnął pod wodą do łydki Markusa, żeby jakoś pouciskać palcami pomasować te jego chude nogi. - I muszę przyznać, że trochę się tego obawiam. - W końcu dziadkowie Markusa byli... cóż, samymi sobą i nie był pewien, czy zdoła wytrwać z nimi świętowanie jego dorosłych urodzin.

-Myślisz, że będą chcieli ciebie upić? Zrobić jakieś żenujące zdjęcia, które z dumą zawieszą nad kominkiem?- już to widział, może nawet dziadek E pędzi bimber na tę okazję.
Z nimi wszystko było możliwe.
-Ale wiesz... Może tylko tort będzie z alkoholem, zjesz za mnie kawałek. - w końcu on jeszcze pić nie mógł... Choć już i tak to robili, ale przy dziadkach może lepiej być trzeźwym.
Zamruczał czując dłoń na łydce i podsunął nawet nogę, by Ira nie przestawał.

- Mogę dać sobie obciąć grzywkę za to, że Eddie już planuje, jak mnie upić w trzy dupy, a potem zrobić coś głupiego. - A grzywka była poważniejszą sprawą niż ręka... No, może na równi poważną. Ale chodziło o dziadków Markusa. I o Eddiego. Słuchał zbyt wiele z ich historii, żeby się nie obawiać. - Dlatego nie wiem, czy nie lepiej ich uprzedzić... w urządzeniu czegoś, nie w upiciu się w trzy dupy - doprecyzował, bo to jednak był istotny szczegół.
- Jak wymyślą coś głupiego, to na złość zamówię beztłuszczowy, bezcukrowy, bezglutenowy tort wegański - zagroził, starając się masować łydkę Markusa jak najlepiej.

-Możemy coś zorganizować i ich zaprosić?- zaproponował i sam sięgnął po stopę Iry. - Wiesz, że oni dzięki tobie mają drugą młodość, jesteś jak ich idole.- dlatego może Eddie tak czuł ten rock and roll. -Czy ja mam im pomóc?- wtedy to będzie wciąż niespodzianka, ale ze stoperem w roli Markusa?