Meet the Rutherford's

Pokiwał głową i to to w sumie na obie rzeczy.
- Przeglądałem oferty mieszkań - zmienił nieco temat na taki, który też był istotny, a może nawet bardziej. - Może powinniśmy rozejrzeć się za czymś w Bostonie? Widziałem kilka ofert. Myślałem nawet nad brownstone (jak to nazwać xd?). - Były... cóż, drogie, zdecydowanie, ale jednak dawały więcej możliwości i przestrzeni niż mieszkanie. Potrzebowali lokum na dobre kilka lat, a później mogli go zachować jako lokatę pieniędzy albo sprzedać.

-Boston?- powtórzył, ale w myślach już kalkulował odległości i faktycznie nie byłoby to takie złe. -Jasne... Możemy je przejrzeć wspólnie, ogólnie myślałem też nad jakąś pracą, może mniej dochodowe udzielane korków, ale... To zawsze coś, może coś w administracji działu. - wiedział, że wspólny dom jednak musi spełniać warunki, o których zwykli ludzie nie myśleli. Zwykli oczywiście nie obrażając nikogo. Markus też do nich należał. To Ira był znanym, ale Markus o tym też nie myślał w negatywnym świetle i nie narzekał na to.

- Jest zdecydowanie bliżej. - A tym jednak się kierował, bo nie pałał szczególnie wielką miłością do tego miasta. Do NY zresztą też nie, ale czuł w stosunku do niego jednak sporą sympatię. A Boston to... cóż, Boston. Da się jednak znieść.
- Jeśli tylko tego chcesz. - Wzruszył ramionami, bo nie widział absolutnie niczego złego w tym, żeby podczas studiów Markus skupił się na studiach. W końcu nie powinien się szczególnie rozpraszać i męczyć mózgu nad bzdurami, kiedy miał do przetworzenia ważniejsze rzeczy. - Ale nic na siłę. - Markus jeszcze dość sie napracuje, zwłaszcza jak z powrotem wsiądzie na konia.

-Wiesz, chce po prostu też się przykładać do domowego rachunku. Tak wiem, mogę korzystać ze wspólnej karty i robię to. - robił zakupy, coś co przyda im się obojgu kupował płacąc tą kartą. Jednak nie chciał żeby tylko Ira był żywicielem ich dwuosobowej rodziny, choć przy wyjazdach też potrafili za dziadków zapłacić. Choć ci też się wzbraniali. Chyba to jest rodzinne.

- Wiesz, to... jeśli chcesz. - Nie zamierzał Markusa szczególnie zachęcać, zniechęcać czy jakoś mu tego zakazywać czy cokolwiek innego, bo to była jego decyzja i jeśli tego chciał, to okej, a jeśli nie... no to co za problem? Jedynie cieszył się z tego, że Markus może mieć komfort wyboru. Tyle i tylko tyle. - Będę cię wspierać. - Obiecał to i tego się będzie trzymał. Próbował przynajmniej. A to już jednak coś, prawda? - Wiesz, że nie przypominam ci o tej karcie, bo jestem złośliwy... znaczy, często jestem... - Nie, że tego nie wiedział. - Ale po prostu chcę dobrze. - Znów lekko wzruszył ramionami, może nieco nerwowo, bo jednak... chciał dobrze, okej? A marnie wychodziło.

-Oczywiście, że chcę... Stypendium nie mogli mi od razu przyznać, więc i tak... Korzystałem z tej karty.- Oczywiście nie szalał, nie kupował pierdółek. To też nie tak, że nie miał nic na koncie, które miał założone przed ślubem. Po prostu nie chciał żeby Ira się denerwował wciąż, że nie korzysta. -Także raczej będę sobie dorabiać, wiesz... Na waciki.- Zażartował, choć naprawdę źle to u nich na kontach nie było.

- To dobrze. - Pokiwał głową, bo tak, to dobrze, że Markus jej używał. - Jak już będziesz wolny, będziemy musieli ogarnąć kilka spraw. Powinniśmy wreszcie załatwić sprawę wspólnych kont. - Nadal mogli mu sugerować, że nie powinien publicznie przyznawać się do swojego życia prywatnego, ale to, co robił w bankach i urzędach było już jego prywatną sprawą. - I przy okazji zajęlibyśmy się tez ubezpieczeniami. - Powinni wreszcie o tym pomyśleć. Trzeba było wykupić odpowiednie polisy, bo wolał wiedzieć, że jeśli umrze... w taki albo inny sposób, to Markus będzie chociaż coś z tego miał. I Margie, musiał myśleć też o Margie.
Czy fakt, że to robił, świadczył o tym, że był chociaż trochę odpowiedzialny?

-Ja wiem, że dopiero co miałeś dwudzieste pierwsze urodziny, ale już tak bez przesady...- Zażartował. -Niech twoi prawnicy skontaktują się z moimi prawnikami.- Ciągnął żart. -Ale tak serio, to dobrze.- Skinął głową, bo... Nie kłócili się, nie robili sobie wyrzutów, wszystko było dobrze. -Możemy się tym zająć jak już się zobaczymy.- Czyli za te trzy tygodnie. Będą mogli się też do tego przygotować, a właściwie to jednak prawnicy od Iry, by załatwić to po cichu.

- Niedługo ty je masz - przypomniał, bo za dwa miesiące to Markus miał tyle skończyć. - A to już znaczy, że się starzejemy. - Czyż nie? To, że on miał takie i nie inne urodziny, to jedno, ale Markus go doganiał. - I po prostu chcę chociaż udawać, że jestem na tyle dorosły, żeby to ogarniać. - Powinien. Wiedział, że powinien, bo nie mógł dopuścić do tego, że schrzani coś nawet po śmierci.
- Zdzwonimy się jutro - powiedział do Markusa, kiedy spojrzał na godzinę. - Wracam do NY za tydzień, więc... jakoś to będzie. - Posłał mu mały uśmiech.

-Gonię cię.- Zażartował jeżeli chodziło o te urodziny. Z pewnością jego impreza będzie wyglądała inaczej. Sama rodzina, ale to nie jest nic złego. Może Leo dałby się namówić na wizytę? -Jasne, odpocznij, zachowuj się grzecznie.- udał że grozi mu palcem. -Tęsknię- posłał mu buziaka. Wiedział, że nie ma co przeciągać rozmowy, bo nie tylko on chce oglądać Irę.

***
Cóż, wiedział, że chociaż tak bardzo starał się udawać, że wszystko jest w porządku, to jednak... czasem nie do końca mu to wychodziło. Dlatego podczas przedostatniego koncertu chyba... przesadził. Nakręcił się tak bardzo, że chociaż na scenie przechodził samego siebie, jakby ktoś założył mu dodatkowe baterie, to rozkręcił się tak bardzo, że kiedy spadł z podestu, na którym stała perkusja, to walnął o scenę, przekręcił się, a potem po prostu pobiegł dalej, jak gdyby nigdy nic kontynuując śpiewanie. Dopiero długo później dowiedział się, że ludzie podśmiewali się z tego na internecie, bo załamanie w jego głosie, upadek i to, jak pobiegł dalej dało przezabawny efekt, ale...
Ta, było mniej śmiesznie, kiedy dopiero po zakończeniu piosenki okazało się, że jego nadgarstek wygiął się pod jakimś... trochę dziwnym kątem. Nie widział jednak potrzeby schodzenia ze sceny, bo i po co? Nie bolało go ani nic... Poza tym i tak zostały im tylko kilka numerów do końca, więc po prostu kazał chłopakom nie zachowywać się jak historyzujące pindy i dokończyć pracę. Dopiero po zakończeniu koncertu dał się zaprowadzić na backstage, żeby jakoś mu to usztywnili i dał zabrać się do lekarza.

Oczywiście, że Markus niemalże każdy filmik oglądał w zapętleniu. Czuł się jak detektyw, bo oglądał wszystkie dostępne, z różnych kąt widowni, od różnych minut przed wypadkiem. 
-[b] Biegałeś ze złamanym nadgarstkiem, to nie jest zabawne. [/B?- tym razem to chyba Markus wyglądał na poszarzałego, zmęczonego. Martwił się Irą, martwił się, bo... Bał się o niego coraz bardziej. Jednak nie chciał odpuszczać wideorozmowy, nawet jeśli mają się pokłócić. Odwołał korepetycje, bo nie myślałby o niczym innym jak o wypadku na scenie. Nie tylko on, dziadkowie też się dobijali w tej sprawie.

- Złamałem nadgarstek, nie nie nogę... To jednak istotne w bieganiu - odpowiedział, patrząc bardziej na swoją rękę w jaskrawoniebieskim gipsie syntetycznym, który mu założono, niż na Markusa. Był lekki, ale i tak go denerwował, dlatego skubał go tuż przy palcach. - To tylko nadgarstek, nie chciał przez to przerywać koncertu. - To była w końcu jego praca, tak? - Nie bolało tak bardzo... wiesz, adrenalina czy coś - rzucił pierwszą wymówką, jaka przyszła mu na mysl.

-Nie poczułeś, że złamałeś nadgarstek?- Markus niemalże czknął. -Nie skub. - może i Ira na niego nie patrzył, za to on starał się widzieć wszystko. Każdą zmianę. - Myślałem, że to trasa ciebie wykończy, ale widzę, że zrobisz to sam. - pokręcił głową. - Powinieneś sobie odpuścić. - sam znał ten poziom ambicji i wiedział, do czego one są zdolne.

- Myślałem, że go sobie zbiłem. - Wzruszył ramionami. - Kiedy miałem go złamanego ostatnio, było inaczej. - Opuścił rękę, przestając ją skubać, i spojrzał wreszcie w kamerkę. Wiedział, że to było marne porównanie, bo kiedyś ktoś mu go złamał, ale szukał jakiegokolwiek argumentu dla poparcia swoich słów. - I przestań. - Przewrócił na Markusa oczami. - Nie biegałem ze złamaną nogą, czy jakimś złamaniem otwartym, czy czymś tam. - Więc to nie tak źle, tak? Chociaż było źle, że był na tyle... otępiały, że tego nie poczuł. Ashley był wściekły. - Teraz to dramatyzujesz.

- Ostatnio?- Markus złapał go za słówko, bo ostatnio to... Był czas, gdy byli razem a później Ira wrócił na trasę. -Jakie ostatnio?- Czy Ira tak się nadwyręża na koncertach, że co chwilę się na nich łamie? - Ira, jak mam nie dramatyzować, gdy ty wszystko olewasz, bo jest niby dobrze? Jakim niby dobrze może być niezauważenie złamanego nadgarstka?- i właśnie chyba się zaczynało to, czego

- Ostatnim razem, Jezu. - Miał wrażenie, że Markus upierdliwie zaczyna łapać go za słówka. - Kilka lat temu - rzucił już z lekką pretensją w głosie o całe to nagabywanie, bo czuł się jak pod jakimś ostrzałem. - A co, jakbym się rozpłakał, zawodził i zażądał zawiezienia mnie do szpitala teraz, a nie za pół godziny, to co by to niby zmieniło? - Co, kość pół godziny wcześniej byłaby mniej złamana? Jak już się złamała, to taka zostanie i złamanie się nie odstanie. - Więc dramatyzujesz.

-Mogłeś nie wiem, już nie biegać i nie skakać? Mogłeś po prostu stać i śpiewać? Albo nie wiem, przeprosić fanów i przerwać koncert, bo jednak złamanie to złamanie?- Markus westchnął. Dobrze, nie wiedział jakby zachował się na miejscu Iry, ale... -Kilka lat temu?- Markus nie kojarzył go ze złamanym nadgarstkiem. Wszystko wydawało mu się pokręcone. Pewnie ze zmartwienia już nie myślał jasno, do tego dochodził początek kolejnej kłótni. - Zmieniło by to, że dbałbyś o siebie. - Markus zaczął pocierać twarz dłonią. Ale jasne, rock and roll. [/B]- odsunął dłoń.

- No i niby jak dbalbym o siebie bardziej, co? Brak biegania przespiesza zrost konczyny? - parsknal, bo to naprawdę wydawalo mu się być niedorzeczne. Co to by niby zmieniło? - Mam zejść ze sceny i pójść do domu za każdym razem, jsk się przewrócę. - Bo przecież po prostu się przewrócił i nawet przez chwilę nie myślał, że coś sobie złamał. - To by było znakomite. - Juz widział te tłumy, które szły by na koncerty, gdyby sobie szedł za każdym razem, jsk zrobi sobie kuku. - Nie raz i nie dwa coś sobie robiłem i patrz, nadal jakoś zyje. - No co za pech.

-Nie jak się po prostu przewrócisz, ale jak sobie coś złamiesz? A gdyby to było poważniejsze, a ty byś po prostu tego nie czuł?- odpowiedział pytaniem na pytanie. -Po prostu dbaj o siebie, nie wiem, zrób sobie teraz jakaś maseczkę, kąpiel? Odpocznij, ja też sobie odpocznę. - nie wiedział, czy jest sens dalej brnąć w tę rozmowę, gdy znów była po prostu przepychanką.

- Mam wozić ze sobą rentgen, zeby wiedzieć, że akurat coś złamałem czy niby jak? - Nie czuł, że sobie coś złamał, to nie dramatyzował i nie zachowywał się tak, jakby coś się stało, bo dla niego się nie stało. I tyle. A Markus niepotrzebnie dramatyzował i przeżywał, zamiast przyjąć, że stało się i tyle. Właśnie przez takie gówna soe sprzeczali.- Ta, odpocznę, bo żebyś wiedział, że jutro gram normalnie. - Nie zamierzał ani niczego odwoływać, ani grać na pół gwizdka. O tak już raz przez niego i głupie zapalenie gardła musieli przesunąć całą trasę.

-To po prostu nie biegaj tyle. - niech koncert się odbywa, oczywiście. Tylko Ira nie musi szaleć jak opętany. Choć i tak wszystko mu podpowiadało, że Ira dla samego buntu zrobi wszystko, by następne koncerty były jeszcze większym show.
Nie wiedział tylko komu i co chce takim zachowaniem udowodnić. -To do jutra. - dał znać, że następnego dnia mogą się zdzwonić, jak zawsze po koncertach.

Odmruknął coś w odpowiedzi, ale jednak na sam koniec rzucil Markusowi krótkie "kocham cie" zanim się rozłączył. Nie na odczepnego, nie złośliwie, czy w jakimkolwiek innym celu, o jaki Markus moglby go zapewne podejrzewać, a po prostu tak dla przypomnienia. Nawet jeśli się sprzeczali, to przecież nie kryło się za tym nic prawdziwe strasznego. Żadna kłótnia nie jest w końcu końcem czy czymkolwiek innym. Nawet jesli się sprzeczali, domawali czy kłócili, nieważne z czyjej winy, to wolał to przypomnieć.

Markus nie wiedział, czy słowa Iry go uspokajają, czy nie. Wolał jednak o tym nie myśleć, odsunąć się na moment od całej tej sprawy. Pewnie nie powinien czytać komentarzy, oglądać tych wszystkich filmików, a po prostu wierzyć Irze. 
Jednak... Zrobił to wszystko wcześniej, więc teraz mógł jedynie spróbować skupić się na ćwiczeniach, by zmęczyć ciało.

Cóż, faktycznie bylo mu tego dnia... dziwnie. Kiedy zaczęło z niego schodzić to wszystko, to poczul, że faktycznie chyba trochę... przesadził. Trochę. Minimalnie. Jednak chociaz pzyznal Markusowi rację z tym, że mógł się nieco bardziej oszczędzać, to jednak byl wcześniej na tyle... ogłuszony, zeby tego nie czuć. Wtedy byl niemalże Bogiem, którego nic nie bolalo. Ot, bylo mu dobrze ze wszystkim, ale kiedy to uczucie schodziło... cóż, wtedy wszystko było znacznie, znacznie... mniej kolorowe.