Meet the Rutherford's

Markus następny dzień poświęcił na korepetycje. Pozwolił nawet na to, by zamiast oglądać na bieżąco komentarze, zdjęcia, filmiki, które były puszczane do Internetu, do późna mógł uczyć licealistów, czy nieco słabszych studentów. Miał wypełnione myśli, był skupiony. Miał nadzieję, że przy rozmowie będzie czuć różnicę, że nie jest nakierowany tym co widział, co czytał na temat koncertu i zachowania Iry. Może im obojgu to się przyda.

Na następnym koncercie zachowywal sie jednak znacznie bardziej... cóż, po prostu spokojnie. Nie szalał bardziej niż było to zupełnie konieczne, ale jednak starał się zachowywać odpowiedni poziom, poniżej ktorego nie zamierzał schodzić, zwłaszcza jeśli miał to być koncert zamykający. Po prostu zrobil to, co do niego należało, tak dobrze, jak to należało zrobić.
A po wszystkim wrócił do Nowego Jorku, gdzie mial spełnić kolejne kilka dni bez Markusa.

Markusowi udało tak zdać semestr, że otrzymał stypendium. To go cieszyło, bo jednak... Wracał na znane sobie rejony, jeżeli chodzi o naukę i otrzymywane za nią stopnie. Może MIT, to nie było spełnienie jego marzeń, ale nie była to aż tak zła uczelnia. Dlatego nie planował na nią narzekać, miał ważniejsze sprawy. Badania też jakoś odzyskały w jego oczach i nabierał do nich zapału. Dlatego w miarę z pozytywnym nastawieniem wracał do Iry, który był w domu przed nim.

W domu zachowywał się... cóż, normalnie. Kiedy byl sam, zachowywał się normalnie jak na swoje własne standardy, a więc pewnie w sposób, którego Markus by nie pochwalil, ale kiedy zbliżał się termin, w którym Markus mial wrócić, to próbował się przestawić na tryb funkcjonujący nieco bardziej... cóż, wzorowo. Zachowywał się, nie robil na widoku żadnych glupich rzeczy, nie obciążał ręki... Starał się wejść już w takie funkcjonowanie, jakie będzie mu towarzyszyło przy Markusie.

Markus im bliżej był domu tym bardziej czuł stres, który zaciskał mu żołądek. Marsh mógłby się wypchać, Markus o dwie dziurki więcej zapinał pasek, także jeżeli coś wcześniej przybrał, to właściwie to już zrzucił. 
-Hej, jestem- odezwał się, gdy wszedł już do środka. -Mam nadzieję, że nie przeciążałeś ręki.- Zdjął buty, które odłożył na szafkę i sięgnął znów po swój bagaż, by z nim wejść w głąb i zanieść do sypialni.

Okej, moze nie powinno być tak, że na dzien dobry, na pierwsze słowa od swojego męża mial ochotę przewrócić oczami. Ale powstrzymał się, był dzielny, trzymal sie.
Gotował obiad, ale robił to jedna ręką, druga trzymając na temblaku. Był upierdliwy, mial ochotę rzucić go w kat i nigdy nie używać, ale mowiono mu, że powinien, dlatego nadal go mial. Żeby Markus się nie czepiał. Ale już zaczął to robic...
Dlatego ugryzł się w język i powiedzieć coś głupiego, jedynie również się przywitał.
- Z ręką wszystko jest dobrze.

-To ja się bardzo cieszę.- Zboczył z trasy do sypialni, by zahaczyć o kuchnię. Stanął obok Iry i krótko cmoknął go w policzek. - Pięknie pachnie, mogliśmy jednak razem coś ugotować.- Może robienie czegoś wspólnie byłoby takim zakopywaniem toporu, ale nie mówił tego z wyrzutem. -Rozpakuję się i wracam.- Znów sięgnął po torbę. Chciał już mieć porządki za sobą.

Cóż, najwyrazniej nie do końca dobrze potrafil ugotować głupie risotto, bo niepotrzebnie sam sie za nie zabierał...
- Po prostu chciałem zrobić coś miłego. - I tylko przy okazji pokazac tym Markusowi cos w stylu "patrz, jem, wiec się wypchaj narzekaniem". Ale jednak głównie to miało być coś miłego.

-Doceniam, pachnie pięknie i chętnie zjem ze smakiem.- Odparł, gdy już wychodził z kuchni. Nie powinien mieć wyrzutów sumienia, gdy zje risotto. W sypialni starał się szybko uwinąć z segregacją rzeczy, odpowiednim odłożeniem, a w łazience po zapakowaniu pralki porządnie umył ręce i przemył twarz. -Zdążyłem?- Zapytał wchodząc na powrót do kuchni.

- No jakoś nie zdążyłem wszystkiego zjeść... - rzucił w odpowiedzi na pytanie Markusa, bo jakoś nie bardzo wiedzial, co innego mądrego mialby na to powiedzieć. Obejrzał się na niego krotko przez ramię. - Zaraz kończę. - Mniej więcej udało mu się oszacować czas na powrot Markusa.

-Gdybyś wszystko zjadł, to nie byłbym zły.- Zaśmiał się i podszedł do szafek, o które oparł się tak, by móc patrzeć na Irę. -Ale cieszę się, że na mnie poczekałeś.- cieszy się, że tu jest, cieszy się, że widzi Irę, że z nim zje posiłek, który ten dla nich gotuje. To naprawdę było dla niego powodem do cieszenia się. W końcu wszystko jest dobrze. -Czy coś do picia mam zrobić?- Zagadnął, bo to jednak jego mąż rządzi w kuchni, nie wtrąca się.

- I czym bym cie wtedy nakarmił, hm? - rzucił, bo jednak zjedzenie wszystkiego nie byłoby przecież wcale takie kolorowe, bo co mialby podac Markusowi, który zdecydowanie tego potrzebowal? - W butelce jest woda z ogórkiem, jeśli miałbyś ochotę. - Wskazał w stronę lodówki, gdzie wstawił ten... cóż, napój, który składał się z najnudniejszego płynu z nadnudniejszym warzywem. Ale woalal to jakos bardziej od wody z cytryna. - Mi wystarczy, ale jeśli masz na coś ochotę, to śmiało, przygotuj sobie.

-Zjadłbym wtedy ciebie.- Zamruczał i gdy mijał Irę, by móc podejść do lodówki, to pocałował go w kark. -Może być woda, jest ciepło, więc nawodnienie będzie w sam raz.- On do tego w ten sposób podchodził. Wyciągnął karafkę, dwie szklanki, ale jednak do swojej wkroił sobie do smaku cytrynę. -Chcesz też?- Zapytał, bo może Ira też ma ochotę.

Odpowiedział jedynie mruknięciem yhym na te... zaloty Markusa, bo jakoś nie byl tak do konca skory w to uwierzyć. Jeszcze Markus wyjechałby mu z tym, że ma uważać, bo przecież bardziej skrzywdzi sobie rękę...
- Przetestujemy to kiedy indziej - dodał, zeby nie było, że jest na nie. - I nie, żadnej cytryny. - Pokrecil głową, zdejmując patelnie z kuchenki, zeby przestawić ją sobie w Inne miejsce, gdzie łatwiej będzie mu przelozyc jedzenie na talerze, kiedy operował tylko jedna reka.

- Dobrze, skoro będę mógł ciebie zjeść... - poruszył sugestywnie brwiami. -I bez cytryny. - odłożył na stół szklanki, jedną z dodatkową cytryną, drugą bez. Karafkę schował z powrotem do lodówki, niech będzie przyjemnie zimna. Patrzył na męża, ale nie proponował pomocy, więc to już była jakaś zmiana i miał nadzieję, że to będzie zmiana na plus w oczach Iry.

Uniósł brew na te tańce brwi Markusa, bo jednak jakoś wątpił, zeby tak naprawdę ten tak chetnie rzucił się w porywy seksu. Jakby było inaczej i Markus okazałby się tak... porwany przez namiętność, a on nie mialby racji, to zjadłby cytrynę razem ze skórka.
Cóż, może nie włożył jedzenia idealnie i bardziej niż ułożone na talerzu bylo tam pacnięte, ale z drugiej strony ryż z warzywami to nadal ryż z warzywami, nawet jeśli dać mu inna nazwę, wiec nie musiał wygladac szczególnie wykwintnie. Grunt, ze przygotował go sam, nałożył go sam i sam podał do stołu. Chociaż musial przyznać, że byl zdziwiony tym, że Markus nie rwał się do pomocy, jak się tego po nim spodziewał. Tylko nie wiedzial, czy to dobrze, czy źle.

-Smacznego- Markus uśmiechnął się raz jeszcze do Iry. Starał się, by wszystko było dobrze, by nic się nie działo złego między nimi. Do tej pory chyba to się udawało, bo grzecznie zabrali się za jedzenie. -Wiesz, że otrzymałem stypendium... Ale... Chyba nie będę mógł z niego skorzystać.- Zaczął delikatnie-Jeżeli wykażę twoje dochody, to... Nie będę mógł.- Nabrał ryż na widelec i wsunął go do ust.

Kiwnął głową, bo tak, dobrze pamiętał, że Markus wspominał o stypendium. Jak mógłby nie pamiętać.
- Wiesz, to... chyba dość sensowne...? - zauważył. W koncu stypendia naukowe byly w sporej mierze po to, żeby moc ogarnąć płatność za czesne. - Jesteśmy małżeństwem, więc nie bardzo możesz wyrzec sie majątku wspólnego, bo to by było chyba nielegalne. - Tak przynajmniej sądził, bo nie znał sie na prawie stypendialnym. - Ale chyba sam fakt, że je zdobyłeś to już coś...? - Nawet jeśli miał go nie dostać.

-Tak, to było... Takie miłe uczucie, że stało się coś, co znam?- Nie chciał brzmieć nieskromnie, ale zawsze miał stypendia. -I tak, nie mogę przyjąć stypendium, ale... Poradzę sobie bez niego, korepetycje się kręcą, mam też jeszcze zaskórniaki. - Da sobie radę utrzymać na studiach. -Dodałeś dużo ziół? Smaczne, aromatyczne.- Jadł, bo przecież temat był lekki, jedzenie pyszne. Mógł je zjeść.

- Nie zrobiłeś jeszcze przelewu na czesne...? - Dla niego to było oczywiste, że Markus misl kartę, misl książeczkę czekową i wszystkie te gówna, więc powinien mieć to ogarnięte. W koncu to Markus. - Mówiłem, żebyś to zrobił. - Dawno temu, ale pamiętał, że mówił.
- Znalazlem przepis w necie. Wszystkiego wyszło tak sobie - rzucił, nie posowecsjsc tematowi zbyt wiele uwagi.

-Zrobiłem, oczywiście, że tak.- Nie chciał z niczym zalegać, nie mógłby wtedy spać. -Jeżeli chodzi o to, to ja od razu przelewam. - Nawet jeśli coś później oddawał na konto, z którego brał. Ale... Właściwie to nie oddawał, po prostu przelewał, by było równo. -Więc nie ma źle, wszystko jest dobrze, załatwione.- Więc spać można spokojnie.

Wydal z siebie potakujące yhym, bo naprawdę nie mial szczególnej ochoty domawiac sie teraz z Markusem o cokolwiek. A ciągnięcie tego tematu zazwyczaj prowadziło ich do jakiejś sprzeczki. Mniejszej lub większej. A wolał żadną.
- Rozmawiałem z twoim ojcem - zmienil temat. - Mówiłem, że wpadniemy w weekend. - Powinni odwiedzić i Marka, i Margie. Anabeth też.

-O, to dobrze. - zgodził się. -Dawno nas nie było u nich, Margie pewnie się stęskniła. Pewnie będzie chciała tańczyć do filmów z koncertów. - to ją zawsze fascynowało i cieszyło, jak Ira był na ekranie i zaraz obok. A skoro to ją cieszyło, to cieszyło i wszystkich.
-Może ci coś ładnego narysuje. - wskazał głową na temblak.

- Nie lubię, kiedy to robi. - Ona to lubiła, ale teraz, kiedy miala już prawie sześć lat, liczyl, że zacznie z tego wyrastac. Zwyczajnie nie uważał, zeby ich muzyka byla odpowiednia dla dzieci, a ona nie byla juz głupim małym dzieckiem i rozumiała coraz więcej.
- Mam nadzieję, że da się przekonać do laurki. - Laurki nie będzie musiał nosić na ręce przez kilka tygodni.

-Twoja siostra jest twoją fanką. O status numer dwa walczy z Eddiem. - uśmiechnął się, bo wciąż miał siebie za fana numer jeden. -A jak spojrzy na ciebie tymi dużymi oczyma, to odmówisz?- zapytał, bo Margie próbowała na różne sposoby dopinać swego. Markus przez bliźniaki był już przeszkolony, więc potrafił odmawiać.