Meet the Rutherford's

- Poprawka... Ja będę się wylegiwać przed kominkiem z kakao, a ty będziesz na zewnątrz w śniegu rąbać drewno do tego kominka, ty mój męski mężczyzno. - Posłał mu uśmiech, kiedy mijał go w drzwiach. Wiedział, że Markus nie spędziłby przecież tam całego wyjazdu, ale przecież tylko się droczą, prawda?
- Będę musiał zaklepać sobie terminy, żeby nikt nie postanowił nam niczego wrzucić. - Nie kojarzył, żeby mieli coś w grafiku, ale wolał zapobiec jakiejś głupocie. - Powinniśmy przejrzeć oferty. - I tak było już późno, ale nadal mogli coś ogarnąć.

-Żeby mojemu kocurkowi było ciepło? Dla ciebie wszystko, mogę w śniegu rąbać drewno, tylko muszę sobie jakiś skandynawski sweter kupić. - podszedł do windy i przysinął jej przywołanie. -Pewnie, że możemy. Liczę, że jakieś last minute będzie.- W końcu nie wszyscy lubili śnieg, więc nie powinno być wszystko zaklepane. -Wiesz, jakby się nie udało w tym roku, to możemy spróbować za rok?- gdyby Irze coś wyskoczyło, to ze wcześniejszym planowaniem może nie będzie tak.

- Kocurkowi? - Postawił stopę na schodku, ale aż się odwrócił, żeby spojrzeć na Markusa. - Może od razu tygrysku? - No aż zatrzepotał rzęsami, chociaż do Mary Jane to było mu daleko. - Tylko musiałbyś się wtedy przefarbować na rudo - dodał, jakby Markus nie zrozumiał, ż eto nawiązanie do Spider-Mana. Chociaż to Markus. Powinien zrozumieć, nawet jeśli żaden z nich nie miał zbyt wiele czasu na czytanie komiksów.
- Znajdziemy coś - zapewnił, kiedy znów ruszył w górę schodów. - Najwyżej trochę przepłacimy. - Ale czy to nie byłoby tego warte? Chyba im obu przydałoby się odrobinę odpoczynku od wszystkiego.

-W tygryska, a raczej tygrysa to możesz się zamienić w sypialni? Czy tam od razu staniesz się Spider-Manem?- Zapytał, gdy znaleźli się na ich piętrze. Mieli tutaj spokój, miał wrażenie, że sąsiedzi w tym pozytywnym znaczeniu nie interesują się sąsiadami. Stąd Ira mógł tak spokojnie tutaj mieszkać. -Nie, nie, ty już się przepłaciłeś, więc wyjazd stawiam ja.- Podkreślił odkluczając ich mieszkanie.

- Cóż, mogę stać się kimkolwiek tak długo, jak nie stanę się Hulkiem. - To już byłoby chyba nieco bardziej problematyczne, prawda?
- Stawiaj co chcesz, jeśli zapłacisz kartą, która została dla ciebie wyrobiona. - Zerknął na Markusa, bo jednak nieszczególnie lubił domawiać się z nim o pieniądze, bo nie lubił faktu, że Markus nadal chciał wszystko rozdzielać w tej kwestii na twoje i moje, bo chyba z racji małżeństwa powinno być nasze?

-Zrobię na nią przelew.- Powinien tak robić, albo powinni utworzyć trzecie konto, które byłoby takie wspólne i obaj mogliby tam przelewać jakieś kwoty. -Albo wspólne konto utwórzmy. - Powiedział na głos to, o czym pomyślał. -A człowiekiem ze stali?- Uśmiechnął się nieco łobuzersko, bo o stal stal nie chodziło. Byli już w mieszkaniu, więc nie musiał się martwić, że ktoś, by usłyszał... Choć tak jak myślał o sąsiadach - i tak nie zwróciliby uwagi. -Wziąć coś?- Wiedział, że późno pyta, ale zdjął buty i odłożył je do szafki, więc mógł odbarczyć Irę, by ten mógł zrobić to samo ze swoim obuwiem.

- Dobrze wiesz, że nie to miałem na myśli. - Nie można być w końcu tak głupim, żeby tego nie zrozumieć, jednocześnie będąc tak mądrym, jak Markus. - Mogę założyć nawet trzy wspólne konta, jeśli dzięki temu zrozumiesz, że kiedy wpadłeś na pomysł oświadczyn, to skazałeś się wspólnotę majątkową. - Intercyzy nie mieli, bo i do czego niby byłoby im to potrzebne? Żadnej rozdzielności czy innego gówna też. Więc jak czasem za tydzień kopnie w kalendarz, to Markus i tak będzie skazany na te pieniądze.
- Mogę być człowiekiem ze stali, jeśli nie będziesz mi rzucać kryptonu. - Przeszedł do kuchni, żeby tam odłożyć torby, bo było sucho, więc niczego nie naniósł, nawet nie ściągając butów.

-Dlatego, mogę zapłacić którąkolwiek z kart, prawda?- skoro mają wspólnotę to... -Więc zegarek nie był prezentem?- Ira kupił go i za markusowe pieniądze, tak? Idąc tym tokiem myślenia. 
- Ale nie rozmawiajmy o zapłacie, gdy jeszcze nie mamy nic wybranego.- zauważył i tylko spojrzał na podłogę, czy trzeba ją przetrzeć. To był odruch, chwilowy, więc mógł sięgnąć do toreb, by wyciągnąć zakupy.

- A dlaczego nie możesz płacić tą? - Czy on wymagał od Markusa tak szaleńczo wiele? Kazał mu korzystać z zarobionych pieniędzy, no jakim on był okropnym mężem... Jakoś nie chciał mówić wprost, że ma korzystać z tych, bo nagrody za odkrycie jednak nie dostanie...
- Gdy byłeś młodszy i dostawałeś kieszonkowe, to jak kupiłeś za nie prezent dla ojca, to to wcale nie był prezent? - No w końcu kieszonkowe też dawał mu ojciec, nie? - Jak zostanę kiedyś bezrobotny, stracę wszystko co do centa i będziesz mnie utrzymywać, to żeby dać ci prezent będę musiał sprzedać nerkę? - Może dlatego podobne kwestie, jak wspólne pieniądze, omawiało się zazwyczaj przed ślubem. Wtedy żaden jarmuż nie obrywałby tak, jak ten, którym trochę za mocno cisnął o blat.
Ale on ostatnio irytował się tak łatwo, że czasem był jak tykająca bomba.

-Zakupy zapłaciliśmy [i] tą kartą, to dlaczego czegoś innego nie mogę zapłacić drugą?[/b]- spojrzał na niego i na jarmuż. -On ci nic nie zrobił i ja też. - zabrał jarmuż z blatu i zaczął po prostu układać warzywa. -Zrobiłeś mi cudowną niespodziankę, czy to źle, że też chce zrobić coś miłego? - mogą płacić na zmianę, bo wymiana argumentów już dochodziła do absurdów. To musiał przyznać.

- Ale dlaczego ty mozesz sie uprzec, ze chcesz sobie płacić sam za swoje mieszkanie, ale ja nie moge sie uprzec, ze chce za cos innego? - Markus się uprze, że chce płacić sam za to, tamto i sramto, i ma być okej. Ale on nie moze? Nie może nawet wyżyć się na głupim jarmuzu, chociaz przecież teraz byla jego kolej, zeby płacić... Może zapisze sobie w kalendarzu kolejkę...
Ale nic więcej nie mówił, nie domawiał się, a po prostu wyjmował zakupy z torby ze znacznie większą delikatnością.

-To jest również twoje mieszkanie... Uważam, że skoro w większości spędzam czas samotnie, to nie musisz płacić. Ale jeżeli bardzo chcesz płacić za coś, czego nie używasz, nie korzystasz, nie przebywasz na tyle, by coś zużyć, to proszę bardzo. Połowa czynszu jest twoja. - Żeby tylko później nie narzekał, że płaci za coś, z czego nie ma jakiegoś większego pożytku, prawda? Nie podobało mu się to, że się kłócą i że Ira nazywa to mieszkanie, mieszkaniem Markusa.

- To jest moje, czy jednak tu nie przebywam, nie korzystam i nie używam go na tyle, żeby być doliczonym do czynszu? - Jak współlokator. Chociaż współlokator bywalby tu jednak częściej. Markus mial rację, większość czasu spędzał tu bez niego, więc czy to takie dziwne, że Ira mial problem z postrzeganiem tego miejsca jako swojego domu? Bywał tu gościem, nie domownikiem, a Markus tymi swoimi zacheceniami go do położenia się i odpoczywania tylko utwierdzało go w tym uczuciu gościny.

Markus naprawdę nie chciał się kłócić. Dlatego po prostu poszedł do Iry i przytulił się do niego. -Po prostu... Wiem, że masz karierę, która wiąże się z dużym stresem, chce żebyś to mieszkanie traktował jak dom, w którym możesz odpocząć, który nie przynosi ci jakiś dodatkowych zmartwień. - wytłumaczył swój tok myślenia i miał nadzieję, że tym razem zrobił to w już odpowiedni sposób. Naprawdę nie miał nigdy nic złego na myśli, ale najwyraźniej wciąż miał problemy z okazywaniem tego.

Cóż, był trochę zaskoczony, ale to był chyba właściwy sposób na zareagowanie na wszystkie jego fochy, bo może i się zmieszał, ale przynajmniej odpuścił dalsze domawianie się. Po prostu grzecznie objął Markusa w odpowiedzi, poklepał po plecach i skwitował, że okej. No bo okej, tak? No, okej.
Dlatego podał mu kolejne zakupy, zeby ten mógł ułożył je w szafkach na właściwych miejscach, bo kto, jak nie Markus zrobi to odpowiednio dobrze?

Markus zajął się układaniem zup, segregował wedle dat - im dłuższa tym bardziej z tyłu. Jeżeli chodziło o smaki to przy okazji segregował je alfabetycznie. To nic złego, po prostu miał swój sposób, który działał, a Ira nie narzekał. 
Przynajmniej nie na głos. 
-We dwoje raźniej i szybciej.- pochwalił, gdy wszystko było schowane, posegregowane. -Jestem z nas dumny. - od razu człowiek lepiej się czuje, prawda?

- Ułożyłem mrożonki kolorami, nie alfabetycznie - przyznał się po chwili patrzenia na to, jak Markus układał wszystko w szafkach. Warzywa na lewo, owoce na prawo, a potem to już układał kolorami. Groszek do szpinaku, dynia do marchewki... Zrobił to źle? Ale w sumie po co w ogóle przejmował się tym, czy poprawnie ułożył mrożonki? Zdziwaczał chyba. Ale może to i dobrze? - Ale się starałem. - Choć mógł się nie wyrwać i dać to zrobić Markusowi. - Mogliśmy kupić coś... mięsnego - zauważył, bo jednak to, że on przez zdecydowaną większość czasu nie chciał go jeść, nie znaczyło, że Markus nie mógł.

-Och...- Markus zerknął na to, jak Ira ułożył mrożonki. -Jest dobrze, pięknie.- Skinął głową i ani się ruszył o milimetr, by to poprawić, a to już naprawdę coś świadczyło, prawda? To również był zamrażalnik Iry, więc mógł tam odłożyć rzeczy, jak chciał. -Mięsnego? Nie ma potrzeby? A masz ochotę?- Zerknął na męża, bo jednak jeśli ten by chciał mięso, to może zajechać jeszcze raz do sklepu.

- Mam wyjść, żebyś mógł poprawić? - Cóż, nie byłby to w końcu pierwszy raz, kiedy Markus coś po nim poprawiał, więc jakoś by to jednak przeżył. A może Markus poczułby się jakoś lepiej.
- Niekoniecznie? - Nie miał wielkiego natchnienia na nic mięsnego. - Ale może kiedyś zjadłbym rybę. - Kiedyś. Może nie dziś, może niekoniecznie jutro, ale kiedyś może by zjadł. Tak to już u niego było z takim planowaniem. Ale myślał o rybie, więc może to była bardziej kwestia dni niż tygodni. Czasem mu się zdarzało.

-Nie, nie będę poprawiać.- Przestał patrzeć na mrożonki, w końcu nie może dać im się rozmrozić, prawda? -Ty je tak ułożyłeś, dobrze są tak ułożone, nie ma tematu.- Pokręcił głową. -O, to możemy zrobić rybę. Jak najbardziej.- pokiwał głową. -Wolisz taką gotowaną, czy wędzoną?- Zapytał, bo jednak to robi różnicę.

- Na parze. - Tak, to chyba była najbardziej znośna opcja. Chociaż czasem jadł też taką, którą ojciec Markusa wrzucił na grilla. Głównie po to, żeby nie słuchać, że niczego nie je, ale nie była zła. - Mamy parowar, nie? - Spojrzał na Markusa, kiedy o niej wspomniał, bo czasem naprawdę nie wiedział, co jest gdzie. Chyba zbyt często zmieniał miejsce pobytu. Dlatego miał problem poczuć się jak w domu.

-Mamy- Makrus podszedł do dolnej szafki, by ją otworzyć. -tu też jest blender.- sokowirówka stała ciągle na blacie, ale była najczęściej używana. -Także damy radę zrobić rybę i warzywa.- A warzyw kupili dość, także nie będą musieli się martwić i jechać ponownie na zakupy. -Nie będzie jak w hotelu, tu ubrudzisz rączki.- Żeby nie było, że dalej i wciąż chce go wyręczać.

- Wiem, ja po prostu... - Nie bardzo wiedział, jak to ująć. - Czasem nie jestem pewien tego, co trzymam gdzie... - Ostatnio nie wynikało to tylko z faktu częstego zmieniania miejsca pobytu, bo po prostu czasem był... ostatnio bywał czasami jakiś... zagubiony. Ale ignorował to, zrzucając na karb przemęczenia. - Mogę robić obiad, to nie problem. - Nie miał nic przeciwko ubrudzeniu sobie rączek, bo jednak wiedział, że Markus będzie przecież na uczelni.

-Nosisz ze sobą jakiś notes?- Zapytał, bo przecież Ira może chcieć gdzieś zapisywać jakieś pomysły, czy ważniejsze informacje. -Możemy przygotować listę.- Markus lubił listy, lubił ich ryzy. 
Mimo wszystko. 
-To... Obiad będzie po twojej stronie.- Zgodził się, bo przecież Ira był u siebie, już wie gdzie jest parowar.. Poradzi sobie.

- Czy te spodnie wyglądają, jakby zmieścił się w nich notes? - Zerknął na Markusa zanim skubnął sobie winogrono z koszyka z winogronami stojącego na wyspie kuchennej. Miał zamiłowanie od obcisłych spodni, więc nie było zbyt wielu szans na to, żeby zdołał przemycić notes.
- Założę fartuszek i będę przykładnym mężusiem. - Powiedziałby, że ugotuje, posprząta i wyprasuje, ale pewnie dwie z tych rzeczy zrobiłby tak, że Markus i tak czułby potrzebę zrobienia tego jak należy.